สวัสดีครับเพื่อนๆ นี้เป็นกระทู้แรกของผมในพันทิป : )
ขอเพ้อก่อนนะ ,, เรื่องมีอยู่ว่า พบได้ไปพบกับผู้หญิงคนนึง ที่เชียงใหม่ ตอนนั้นเพื่อนผมมาสอบ ป.โท ที่ม.ช แล้วผมกับเพื่อนก็นัดกินข้าวกันกับเพื่อนๆที่มาเรียนเชียงใหม่ เราไปกินข้าวกันที่นิมมาน แล้วคราวนี้ เพื่อนผมที่เรียนเชียงใหม่ได้พาเพื่อนผู้หญิงมาด้วย เธอสวยมากกกก ครั้งแรกที่พบเห็นเธอ เรียกได้ว่า หลงรักเลยแหละ ^^ สายตาที่คมกริปของเธอ รอยยิ้มที่แสนหวาน บวกกับ แก้มของเธอ ที่ป่องมากๆ (ผมชอบผู้หญิงมีแก้ม) เห็นแล้วใจละลาย ปกติ ผมชอบผู้หยิงหน้าตาน่ารัก มุ้งมิ้ง ขาวๆ หมวยๆ ตัวเล็กๆ แต่ผู้หยิงที่ผมเจอวันนี้ ไม่ตรงกับสเป็คผมเลยแม้แต่น้อย (มีแค่ แก้ม) เธอไม่ใช่ผู้หยิงผิวขาว แต่เธอมีเสน่ห์มากๆ หลังจากที่นั่งกินข้าวกัน ผมก็ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอ จากนั้นก็ตามสเต็ป ผมแอบส่องเฟสบุ๊คเธอ แล้วผมก็ปิ๊งเธอ เราได้มีโอกาสได้คุยกันอยู่ประมาณ เกือบ 1 เดือน จากนั้นเธอก็หายไปจากชีวิตของผม ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมและเธอ ต่างก็มีแฟนแล้ว (ต้องยอมรับว่าผมเองก็นิสัยไม่ดี) เธอหายไปจากชีวิตของผม 6 เดือนเต็มๆ แต่ผมก็คิดถึงเธอนะ
เวลาล่วงเลยไป 6 เดือนเต็ม ผมได้พบเธออีกครั้ง ในเฟสบุ๊ค ข่าวดีคือ เธอเลิกกับแฟนแล้ว และผมเองก็เลิกกับแฟนแล้ว ส่วนข่าวร้ายหนะหรอ "เธอไม่ได้อยู่เชียงใหม่แล้ว เธอกลับไปทำงานที่เพชรบูรณ์" แต่ก็ไม่เป็นไร ผมและเธอก็ติดต่อกันทางเฟสบุ๊ค และวิดิโอคอลใน line จนในที่สุด ผมได้พบหน้าเธอครั่งที่ 2 ในตอนที่เธอมารับปริญญา ผมดีใจมากๆที่ได้เจอเธออีกครั้ง 11 เดือน เลยนะ ตั้งแต่ผมเห็นหน้าเธอครั้งแรกที่ นิมมาน ผมมีความสุขมากๆ และในที่สุดผมก็ขอเธอเป็นแฟน เธอตกลงครับ เพราะเธอก็บอกว่า เธอก็ชอบผมเหมือนกัน โคตรดีใจเลยนะ เกิดมาพึ่งจะมีผญสวยๆ มาบอกว่าชอบเรา >,<
แต่ก็นะ ในความสุขย่อมมีความเศร้าปะปนอยู่เสมอ เราห่างไกลกัน 492 กิโลเมตร 7 ชั่วโมงกว่าๆ กว่าผมจะได้เจอกัน ช่วงที่เราห่างกัน ผมก็วิดิโอคอลหาเธอทุกวัน ทุกเวลาที่มีเวลาว่าง ผมตั้งเป้าจะไปหาเธอให้ได้ อย่างน้อยๆ เดือนละครั้ง แต่ก็ด้วยภาวะหน้าที่ของผม ที่ยังไม่ค่อยจะแน่นอน บวกกับผมพึ่งเข้าสู่โหมดชีวิตทำงานอย่างเต็มตัว การลาไปไหนมาไหนย่อมลำบาก แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้ นั่งรถทัวร์ไปหาเธอ เดือนละครั้ง ล่าสุดก็ไปเที่ยวเสม็ดด้วยกัน ^^
แต่ก็เนอะ.. ผมก็ไม่สามารถการันตีได้เสมอว่า ผมจะไปหาเธอได้ทุกเดือน มันก็เสียใจเนอะ รักกัน แต่ไม่ได้อยู่ข้างๆกัน ผมเองก็หางานที่นั้นนะ เผื่อจะมีโอกาสได้ไปอยู่ใกล้ๆเธอ ดูแลเธอ ยามเธอไม่สบาย พาเธอไปไหนมาไหน คงมีความสุขมากๆ ทุกครั้งที่เราเปิดกล้องคุยกันแล้วพูดถึงเรื่องจะมาหาได้หรือป่าว ? ผมเองก็ยังไม่สามารถให้คำตอบได้ ผมเห็นสีหน้าเธอ จากผญ สดใสร่าเริง ต้องเปลี่ยนไป กลายเป็น หงอยๆ ซึมๆ เห้ออ
ผมพยายามหาทางทำให้เธอมีความสุข เท่าที่คนห่างไกลคนนี้ทำได้ ผมมีสมุดบันทึกเล่มๆเล็กๆเล่มนึง จดบันทึกเรื่องราวเอาไว้ เผื่อไว้ว่าวันนึงเธอจะได้มาอ่าน ผมเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้เธอฟัง หาลิ้งค์ตลกๆใน youtube ส่งให้เธอ แต่ผมเองก็ทำได้เท่านี้ ตามประสาคนห่างไกล ผมพยายามจะหากิจกรรมที่คนห่างไกลกันสามารถทำด้วยกันได้ แต่ผมก็คิดไม่ออก จะมีก็แต่รับจ้างแปลภาษาที่ผมกับเธอช่วยกันทำ ก็ถือว่าได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆด้วยกัน แถมยังมีรายได้เสริมด้วย : ))
สุดท้ายก็ไม่มีไรแล้วครับ ผมแค่อยากมาระบาย จะพูดกับเธอก็กลัวจะทำให้เธอไม่มีความสุข เลยอยากมาระบายกับเพื่อนๆในพันทิป แล้วก็อยากถามความคิดเห็น บวกข้อเสนอแนะ สำหรับคนที่มีแฟนห่างไกลอย่างผม ว่าผมควรทำไงดี หรือใครมีวิธีที่น่ารักๆ ที่เคยทำมาก่อน ช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ : ))
ผมจะดูแลคนรัก ที่อยู่ห่างไกลจากผม ยังไง : ((
ขอเพ้อก่อนนะ ,, เรื่องมีอยู่ว่า พบได้ไปพบกับผู้หญิงคนนึง ที่เชียงใหม่ ตอนนั้นเพื่อนผมมาสอบ ป.โท ที่ม.ช แล้วผมกับเพื่อนก็นัดกินข้าวกันกับเพื่อนๆที่มาเรียนเชียงใหม่ เราไปกินข้าวกันที่นิมมาน แล้วคราวนี้ เพื่อนผมที่เรียนเชียงใหม่ได้พาเพื่อนผู้หญิงมาด้วย เธอสวยมากกกก ครั้งแรกที่พบเห็นเธอ เรียกได้ว่า หลงรักเลยแหละ ^^ สายตาที่คมกริปของเธอ รอยยิ้มที่แสนหวาน บวกกับ แก้มของเธอ ที่ป่องมากๆ (ผมชอบผู้หญิงมีแก้ม) เห็นแล้วใจละลาย ปกติ ผมชอบผู้หยิงหน้าตาน่ารัก มุ้งมิ้ง ขาวๆ หมวยๆ ตัวเล็กๆ แต่ผู้หยิงที่ผมเจอวันนี้ ไม่ตรงกับสเป็คผมเลยแม้แต่น้อย (มีแค่ แก้ม) เธอไม่ใช่ผู้หยิงผิวขาว แต่เธอมีเสน่ห์มากๆ หลังจากที่นั่งกินข้าวกัน ผมก็ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอ จากนั้นก็ตามสเต็ป ผมแอบส่องเฟสบุ๊คเธอ แล้วผมก็ปิ๊งเธอ เราได้มีโอกาสได้คุยกันอยู่ประมาณ เกือบ 1 เดือน จากนั้นเธอก็หายไปจากชีวิตของผม ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมและเธอ ต่างก็มีแฟนแล้ว (ต้องยอมรับว่าผมเองก็นิสัยไม่ดี) เธอหายไปจากชีวิตของผม 6 เดือนเต็มๆ แต่ผมก็คิดถึงเธอนะ
เวลาล่วงเลยไป 6 เดือนเต็ม ผมได้พบเธออีกครั้ง ในเฟสบุ๊ค ข่าวดีคือ เธอเลิกกับแฟนแล้ว และผมเองก็เลิกกับแฟนแล้ว ส่วนข่าวร้ายหนะหรอ "เธอไม่ได้อยู่เชียงใหม่แล้ว เธอกลับไปทำงานที่เพชรบูรณ์" แต่ก็ไม่เป็นไร ผมและเธอก็ติดต่อกันทางเฟสบุ๊ค และวิดิโอคอลใน line จนในที่สุด ผมได้พบหน้าเธอครั่งที่ 2 ในตอนที่เธอมารับปริญญา ผมดีใจมากๆที่ได้เจอเธออีกครั้ง 11 เดือน เลยนะ ตั้งแต่ผมเห็นหน้าเธอครั้งแรกที่ นิมมาน ผมมีความสุขมากๆ และในที่สุดผมก็ขอเธอเป็นแฟน เธอตกลงครับ เพราะเธอก็บอกว่า เธอก็ชอบผมเหมือนกัน โคตรดีใจเลยนะ เกิดมาพึ่งจะมีผญสวยๆ มาบอกว่าชอบเรา >,<
แต่ก็นะ ในความสุขย่อมมีความเศร้าปะปนอยู่เสมอ เราห่างไกลกัน 492 กิโลเมตร 7 ชั่วโมงกว่าๆ กว่าผมจะได้เจอกัน ช่วงที่เราห่างกัน ผมก็วิดิโอคอลหาเธอทุกวัน ทุกเวลาที่มีเวลาว่าง ผมตั้งเป้าจะไปหาเธอให้ได้ อย่างน้อยๆ เดือนละครั้ง แต่ก็ด้วยภาวะหน้าที่ของผม ที่ยังไม่ค่อยจะแน่นอน บวกกับผมพึ่งเข้าสู่โหมดชีวิตทำงานอย่างเต็มตัว การลาไปไหนมาไหนย่อมลำบาก แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้ นั่งรถทัวร์ไปหาเธอ เดือนละครั้ง ล่าสุดก็ไปเที่ยวเสม็ดด้วยกัน ^^
แต่ก็เนอะ.. ผมก็ไม่สามารถการันตีได้เสมอว่า ผมจะไปหาเธอได้ทุกเดือน มันก็เสียใจเนอะ รักกัน แต่ไม่ได้อยู่ข้างๆกัน ผมเองก็หางานที่นั้นนะ เผื่อจะมีโอกาสได้ไปอยู่ใกล้ๆเธอ ดูแลเธอ ยามเธอไม่สบาย พาเธอไปไหนมาไหน คงมีความสุขมากๆ ทุกครั้งที่เราเปิดกล้องคุยกันแล้วพูดถึงเรื่องจะมาหาได้หรือป่าว ? ผมเองก็ยังไม่สามารถให้คำตอบได้ ผมเห็นสีหน้าเธอ จากผญ สดใสร่าเริง ต้องเปลี่ยนไป กลายเป็น หงอยๆ ซึมๆ เห้ออ
ผมพยายามหาทางทำให้เธอมีความสุข เท่าที่คนห่างไกลคนนี้ทำได้ ผมมีสมุดบันทึกเล่มๆเล็กๆเล่มนึง จดบันทึกเรื่องราวเอาไว้ เผื่อไว้ว่าวันนึงเธอจะได้มาอ่าน ผมเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้เธอฟัง หาลิ้งค์ตลกๆใน youtube ส่งให้เธอ แต่ผมเองก็ทำได้เท่านี้ ตามประสาคนห่างไกล ผมพยายามจะหากิจกรรมที่คนห่างไกลกันสามารถทำด้วยกันได้ แต่ผมก็คิดไม่ออก จะมีก็แต่รับจ้างแปลภาษาที่ผมกับเธอช่วยกันทำ ก็ถือว่าได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆด้วยกัน แถมยังมีรายได้เสริมด้วย : ))
สุดท้ายก็ไม่มีไรแล้วครับ ผมแค่อยากมาระบาย จะพูดกับเธอก็กลัวจะทำให้เธอไม่มีความสุข เลยอยากมาระบายกับเพื่อนๆในพันทิป แล้วก็อยากถามความคิดเห็น บวกข้อเสนอแนะ สำหรับคนที่มีแฟนห่างไกลอย่างผม ว่าผมควรทำไงดี หรือใครมีวิธีที่น่ารักๆ ที่เคยทำมาก่อน ช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ : ))