คือผมคุยกับพู้หญิงคนนึง เราคุยกันถูกคอมาก กวนประสาทกันตลอด เเละผมก็เริ่มชอบเค้า เเละอยู่มาวันนึงผมกับเค้าก็ได้บอกความรู้สึกกันเเละกัน เค้าบอกเค้าชอบผม ผมก็บอกว่าผมชอบเค้าเหมือนกัน เเละพอหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขื้น เราก็คุยกันเหมือนทุกวันเป็นปกติ กวนประสาทกันปกติ คือผมงงผมสับสนว่า เออบอกความรุ้สึกกันไปเเล้วเเละเราเป็นอะไรกัน เป็นเเฟนกันเเล้วหรอ หรือเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม คือผมสับสน ผมว่าเค้าก็คิดเเบบเดียวกับผม เเละมาวันนึงผมก็เริ่มคิดที่อยากจะห่างไปจากเค้า เพราะเค้าเคยพูดว่าสถานะเรามันไม่ชัดเจนเลย เพราะผมไม่เคยขอเค้าเป็นเเฟน คือผมเคยคิดใงว่า ถ้าสมมุติเราตกลงเป็นเเฟนกัน ความสนุกเฮอารู้สึกดีเหมือนเเต่ก่อนมันจะหายไป ผมสนุกที่ได้คุยกับเค้าน้ะ รุ้สึกดีมาก เค้าก็เช่นกัน เเต่ในใจผมมันบอกเสมอว่าชอบเเต่ไม่ได้อยากคบกับเค้า ผมยังไม่อยากมีไครตอนนี้ เเต่ผมก็หึงไม่อยากไห้เค้ายุ่งกับพู้ชายคนอื่นหรือตอนที่เค้าเอาเรื่องพู้ชายมาเล่าไห้ฟังน้ะ เเต่ทำไมถึงไม่อยากที่จะคบกับเค้าก็ไม่รุ้ เเละเเล้วผมก็ไม่โทรไปหาเค้าเหมือนเเต่ก่อนไม่ทักไลน์ทักเฟสบุ๊คเหมือนเเต่ก่อน เค้าก็ไม่โทรมา ไม่ส่งข้อความให้โทรหา เพราะผมคิดว่าถ้าเราห่างๆเเละลืมกันไปไม่รุ้เรืองของอีกฟ่าง ไอ่ความสับสนนี้จะได้หายไป จะได้ไม่ต้องมานั่งหึงกัน มานั่งบ่นว่าเราเป็นอะไรกัน มานั่งคิดว่าจะขอเค้าเป็นเเฟนดีมั้ย คือที่ผมทำเเบบมันผิดหรือป่าว!! จริงๆผมไม่ได้สนอยู่เเล้วว่ามันจะผิดหรือถูกเพราะผมถือคติว่า ถ้าตัดสินใจเเล้วทำเเล้วจะผิดจะถูกก็ชั่งมัน เเต่ผมเเค่อยากรุ้ว่า ผมเห็นเเก่ตัวไปมั้ย เค้าจะเสียใจมั้ยที่ผมหายไป ผมไม่อยากให้เค้าเสียใจหรือร้องไห้ไม่อยากไห้เค้ารอ เพราะการที่คนสำคัญจากคนคนนึงไป โดยที่ไม่บอกอะไรเค้าเลย เค้าคงทรมานมากเเน่ๆเลย นอกจากเค้าจะคิดว่าผม [ไม่สำคัญ] เเละผมก็เอบหวังน้ะว่าให้เค้าคิดไอ่ที่ผมวงเล็ปไว้อะ ผมจะได้สบายใจพร้อมๆกับเสียใจคนเดียวดีกว่าไห้เค้าทรมาน.
สิ่งที่ผมทำมันผิดหรือเห็นเเก่ตัวมั้ยครับ