ถึงน้องคนนั้น ที่ผมไม่เคยลืม

สวัสดีครับ ผมไม่ได้จะมาน้ำเน่าอะไรมากมายหรอกนะครับ แค่อยากจะมาเล่าประสบการณ์ความรักกุ๊กกิ๊กตอนวัยเรียนมัธยม (บังเอิญเปิดสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักดู)  ที่ทำให้ผมไม่เคยลืมความประทับใจเรื่องราวนี้แม้แต่นิดเดียว

เอาล่ะครับ ไม่อยากให้อ่านแล้วซีเรียสกัน ผมขอใช้ภาษาสบายๆตามแบบของผมนะครับ      
ปล.ถ้าใครจะหาว่าแต่งเรื่องขึ้นก็ไม่เป็นไรครับ ผมว่าต้องมีคนที่มีความประทับใจแบบนี้อยู่บ้างแหละ

เรื่องมีอยู่ว่า
           ช่วงประมาณ ม.2  ผมได้ไปเรียนพิเศษอยู่ที่บ้านของ อ.วัยเกษียณที่หนึ่งกับเพื่อนๆ ซึ่งก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมาย เป็นแค่บ้านหลังเล็กๆที่มีห้องกระจกไว้สอนเด็ก เด็กที่มาเรียนก็มีตั้งแต่ประถม ถึงมัธยมต้นเลยครับ  ทุกๆวันผมก็เป็นเด็กหัวเกรียนทั่วไปครับ หลังเลิกเรียนพิเศษก็จะเล่นบอลกับเพื่อนที่ลานหน้าบ้านนั่นแหละครับ ช่วงมืดๆเวลาประมาณสองสามทุ่มเด็กๆก็จะทยอยกลับบ้านกันหมด

           แต่มีวันนึง วันนั้นผมเลิกเรียนก็เล่นบอลเหมือนทุกๆวัน จนเวลาล่วงมาก็ค่ำมืด เด็กที่เรียนพิเศษเสร็จพ่อแม่ก็รับไปจนหมด แต่ผมเห็นเด็กผู้หญิงตัวดำๆประมาณ ป.5 นั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว วันนั้นฝนตกปรอยๆด้วย ผมเลยบอกเพื่อนว่านั่งเป็นเพื่อนน้องเค้าก่อนแป๊ปนึง ไม่อยากให้น้องอยู่คนเดียว พอแม่น้องเค้ามาผมก็กางร่มไปส่งที่รถครับ แล้วก็ชวนเพื่อนกลับบ้าน ไม่มีอะไรพิเศษครับ  และก็เป็นแบบนี้บ่อยครั้งที่ผมนั่งรอเป็นเพื่อนน้องเค้าครับ  2ปีผ่านไปจนผมขึ้นม.4 เป็นช่วงเวลาที่กำลังบ้าเล่นดนตรี แล้วก็เรียนพิเศษหลายที่เลยครับ แต่ที่บ้านอ.หลังนั้นก็ยังเรียนอยู่ แต่ไม่ได้เรียนทุกวันเหมือนเดิมครับ ช่วงนั้น Facebook เพิ่งเข้ามา ผมก็เพิ่งเริ่มจะหัดเล่น ละก็มีคนค่อยๆแอดมาเป็นเพื่อนครับ ผมก็รับไปหมดไม่ได้ดูว่าใครเป็นใครบ้าง
        
               วันนึง มีน้องคนนึงทักมาครับว่า "จำได้มั้ย" ผมก็ไม่ลังเลครับ ตอบเลย "จำไม่ได้" ไม่รู้เลยใครมาจากไหนมาทักเรา เคยเจอกันหรอ เพื่อนแกล้งรึเปล่า น้องเพื่อนรึใคร นึกไม่ออกเลยครับ น้องเค้าก็เล่าให้ฟังว่ารู้จักผมได้ไงอะไรประมาณนั้น น้องเค้าหาเฟสผมจากการสอบถามเพื่อนๆน้อง แล้วก็ลามมาหาเพื่อนๆผมครับ (อึดไปมั้ยน้อง) ผมรู้เลยว่าน่าจะหายาก เพราะตอนนั้นชื่อเฟสก็เป็นชื่อการ์ตูนครับ ไม่ใช่ชื่อจริง น้องเค้าบอกครับว่าเรียนพิเศษที่เดียวกันตอนนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เห็นเป็นเด็กม.ต้นธรรมดาๆ แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีก

             ผ่านไปอีก 2 ปี ผมขึ้นม.6 ครับ เริ่มหามหาวิมยาลัยเข้าล่ะครับทีนี้ เรียนหนักกว่าเดิมอีก ติวนั่นติวนี่หลายอย่างเลย ที่บ้านหลังนั้นก็ไม่ได้เรียนแล้ว และอะไรก็ไม่รู้ครับ ผมบังเอิญไปเจอน้องคนนั้นอีกแล้วครับ น้องเค้าทักผม ผมก็ลืมอีกเหมือนเดิม "น้องเป็นใคร ฮ่าๆๆ ท่ดๆๆ พี่เบลออ่ะนะ" น้องเค้าก็เล่าเหมือนเดิม หลังจากนนั้นเราก็ได้คุยกันบ่อยขึ้นๆ จนสนิทกันครับ สนิทจนวันนึงน้องเค้าบอกผมว่า น้องเค้าชอบผมครับ ผมก็งง ชอบอะไรตอนไหน น้องเค้าบอกชอบตั้งแต่ตอนที่ผมนั่งรอแล้วกลางร่มไปส่ง ผมนี่อึ้งเลยครับ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยทำอะไรไว้ มันนานมากแล้วนะ 4 ปีแล้ว ยังชอบพี่เนี่ยนะ บ้าเปล่า ผมไม่ได้คิดอะไรมากครับ คิดแค่ว่าคงจะเหมือนเด็กม.ต้นทั่วไปชอบรุ่นพี่ซะมากกว่า เวลาผ่านไปจนผมสอบได้มหาลัยทางภาคเหนือครับ ไกลเลยทีนี้ นานๆจะได้กลับบ้านทีครับ เวลากลับไปก็ได้ไปเที่ยวกับน้องบ้าง เพราะไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว แต่น้องเค้าซิครับ ก็ยังชอบผมอยู่ ผมนี่อึ้งอีกรอบซิครับ แต่ปีนี้น้องเค้าสูงขึ้น ขาวขึ้น(สูงกว่าผม ขาวกว่าผมด้วยฮะ ) ผมก็ได้แต่คิดว่าผมก็ไม่ได้หล่อนี่นา ไม่ได้เพอร์เฟคอะไรพอที่จะมีคนๆนึงชอบได้นานขนาดนี้ ก็ได้แต่คุยๆกับน้องเวลาว่างๆครับ ตามประสาพี่น้องเพราะผมก็ไม่ได้อะไรมากมาย กลัวทำน้องเสียใจด้วย

            จนปัจจุบันผมอยู่ปี 3 ครับ วันนึงผมกลับบ้าน แล้วได้ไปนั่งคุยกับเพื่อนสมัยก่อนที่เรียนพิเศษด้วยกัน แฟนมันก็เป็นพี่ของน้องคนนั้นแหละครับ เรื่องมีอยู่ว่า แฟนเพื่อนผมบอกว่า น้องคนนั้นเค้ารอผมอยู่ น้องเค้ามีใครเข้ามาก็ไม่สนใจ บอกยังลืมผมไม่ได้ เท่านั้นแหละครับ น้ำตาผมนี่ไหลเป็นน้ำตกเลยครับ ไม่คิดว่าจะมีคนหนึ่งคนที่จะชอบใครได้นานขนาดนี้ ผมก็ยังไม่ค่อยเชื่อ จนได้คุยกับน้องเค้าครับ เป็นเรื่องจริงครับ น้องเค้ายังรอผมอยู่จริงๆ ตอนนี้น้องเค้าทั้งสวย ทั้งสูง ฐานะทางบ้านก็ดีมากๆเลยครับ บ้านราคาเป็นสิบล้านครับ เรียนได้เกรด 4.00 ตลอดเลย แล้วน้องเค้าก็อยากเข้าแพทย์จุฬา ผมนี่เป็นหมา-แฟ้บเลย เทียบอะไรน้องเค้าไม่ได้เลย เรื่องราวมันเหมือนในหนังมากไปรึเปล่า ผมไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ แล้วทุกวันนี้ก็ไม่ได้ติดต่อน้องเค้าอีกเลยครับ เพราะผมมีแฟนแล้ว และเหมือนแฟนจะไม่ชอบน้องคนนั้นด้วย แต่ผมก็ยังไม่เคยลืมเรื่องราวดีๆแบบนี้เลยครับ

แค่มาเล่าความรักเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่สำหรับผมมากให้ฟัง  ถ้ามีอะไรผิดไปก็ขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

แล้วเพื่อนๆเคยมีประสบการณ์แบบนี้กันบ้างมั้ยครับ