เบื่อพ่อตัวเอง ทำยังไงดีคะ

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป เราพึ่งตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกไม่รู้ว่าแท็กถูกมั้ย ถ้าไม่ถูกก็ขอโทษด้วยค่ะ อย่างที่เราบอกไปค่ะว่าเราเบื่อพ่อตัวเอง เอนไปทางเกลียดด้วยซ้ำ หลายๆคนอาจคิดว่าเราแย่ที่เกลียดพ่อตัวเองแต่เราจะเล่าให้ฟังค่ะว่าทำไมเราเกลียด

เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่เห็นหน้าพ่อตัวเองก็รู้สึกไม่อยากคุยด้วยแล้วทั้งๆที่พ่อก็พยายามคุยกับเราแต่เราก็ชอบทำเสียงหงุดหงิดใส่ เหมือนหมอดูจะเคยบอกว่าดวงเรากับพ่อชงกันเลยเข้ากันไม่ได้ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นค่ะ ตอนแรกก็แค่หงุดหงิดไม่อยากคุยกับพ่อเราก็ เราก็พยายามคุยดีๆกับพ่อแล้วแต่พ่อก็ทำให้เราเกลียดยิ่งกว่าเดิมค่ะ เราตั้งแต่เราเด็กๆประมาณป1หรือป2ก็เริ่มรู้ว่าพ่อมีเมียน้อย พ่อกลับบ้านดึกเกือบทุกวัน บางวันกลับตีสองแล้วเมากลับมาบ้านแล้วแม่ก็ต้องคอยตื่นมาดูว่าพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าวันไหนพ่อเมาแล้วทะเลาะกับเมียน้อยมาพ่อก็จะมาพาลใส่แม่ ด่าแบบไม่สนใจว่าแม่จะรู้สึกยังไง ขึ้นกูขึ้นใส่ ด่าคำหยาบๆที่เรียกได้เลยว่า แม่เราก็ต้องทนฟังพ่อด่าเพราะถ้าพูดอะไรขึ้นมาพ่อก็จะตวาดใส่แล้วอาละวาดด่าหนักกว่าเดิม ช่วงนั้นเรานอนร้องไห้ตลอดจนบางทีพ่อเห็นว่าเราร้องไห้ก็มาคุยกับเราแล้วถามว่าเสียใจเหรอ ถามแบบยิ้มๆเหมือนไม่สำนึกอ่ะค่ะ จนมีอยู่วันนึงเมียน้อยก็โทรมาป่วนบ่อยๆแล้วก็มาโวยวายถึงหน้าบ้านจนต้องไปคุยกันที่โรงพักแต่เราก็รออยู่ที่บ้านตา หลังจากเรื่องจบไปพ่อก็จะหยุดติดต่อกับเมียน้อยไปพักนึงแต่ก็ยังกินเหล้าเมามาอยู่บ่อยๆเหมือนเดิม แล้วพอผ่านไปซักพักพ่อก็จะแอบไปกับเมียน้อยเหมือนเดิมจนเป็นเรื่องแบบนี้บ่อยมากๆ แม่เราก็ยังต้องทนฟังพ่อด่า แม่บอกว่าความจริงอยากเลิกกับพ่อไปตั้งนานแล้วแต่แม่ทนอยู่เพื่อเรา แม่ทนอยู่แบบนี้มาเป็นสิบๆปี เราก็ต้องทนอยู่กับสภาพครอบครัวแบบนี้จนเราอยู่มอต้นเมียน้อยก็ไปอยู่ต่างประเทศเลยเลิกติดต่อกันไป แล้วผ่านมาอีกพักนึงปรากฏว่าพ่อเป็นโรคเส้นเลือดสมองตีบต้องทำกายภาพแต่ในกรณีของพ่อไม่หนักเท่าคนอื่น พ่อฟื้นตัวเร็วมากแต่ก็ไม่หายสนิทแล้วก็นั่งบ่นอยู่ตลอดว่าทำไมไม่หายทั้งๆที่พ่อทำกายภาพแค่ตอนออกจากโรงพยาบาลมาแรกๆแล้วหลังจากนั้นก็ไม่ยอมทำแต่กลับมานั่งบ่น แล้วหลังจากพ่อเป็นโรคนี้พ่ออารมณ์ร้ายขึ้นมาก ตอนนี้มีอะไรนิดหน่อยก็โวยวายด่าได้ทุกเรื่อง แค่พ่อถามแล้วแม่ตอบแต่ไม่ได้ยินก็ด่าเป็นชั่วโมงๆ ลั่นบ้าน บ้านแทบแตก แล้วพ่อไม่เคยฟังเหตุผลใคร คิดว่าตัวเองถูกตลอด ถึงตัวเองผิดก็จะพยายามถูกให้ได้ ไม่สนใจว่าคนอื่นเค้าจะพูดด้วยเหตุผลยังไง ใครพูดก็ด่า พอไม่พูดก็ถามว่าปากอมเหี้-ไรอยู่ จนแม่กับเราทนไม่ไหวอยากให้พ่อตายไปเร็วๆ หมอดูกับเจ้าเคยบอกว่าพ่อจะตายด้วยโรคที่พ่อเป็นอยู่ เรารู้นะว่าเราคิดแบบนี้ไม่ดีแต่เราอยากให้พ่อตายไปเร็วๆ แม่จะได้ไม่ต้องมาทนทรมาณแบบนี้อีกต่อไป จริงๆแล้วเรารักพ่อนะแต่รักทั้งๆที่เกลียดอ่ะ พอนึกว่าพ่อจะตายจริงๆก็อยากร้องไห้เหมือนกัน แต่ถ้าพ่อไม่ตายทุกคนก็ต้องทนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราเครียดมาก ไม่อยากให้แม่ต้องมาแบกรับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว พ่อเคยถามแม่ว่าจะแยกกันอยู่มั้ยแล้วก็มาถามเรา เราเลยบอกว่าถ้าแยกกันอยู่แล้วเลิกเป็นแบบนี้ได้ก็ดีเพราะเบื่อมากแล้ว อยากมีครอบครัวที่ดีและอบอุ่นไม่ใช่ครอบครัวที่อยู่แล้วอึดอัดแบบนี้ เราบอกพ่อแม่ไปแบบนี้แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่เลิกกัน แล้วก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ด่าเหมือนเดิมโวยวายเหมือนเดิม เราคิดว่าทั้งแม่แล้วก็เราต้องมานั่งทนอยู่แบบนี้จนกว่าพ่อจะตายนั่นแหละ ซึ่งก็ไม่รู้วันไหนเหมือนกัน

ความจริงพ่อก็รักเรานะแต่พอเราขอให้พ่ออย่าเป็นแบบนี้พ่อก็ไม่สน พอเรานั่งร้องไห้ก็โทษแม่ว่าเพราะแม่ทำให้พ่อต้องมาด่าแล้วลูกเลยต้องมานั่งเครีบดไปด้วย ทั้งๆที่จริงเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะพ่อทั้งหมด เราอยากให้พ่อกับแม่เลิกกันเพราะทั้งคู่ไม่น่าเข้ากันได้ แม่ไม่น่าทนอยู่กับพ่อเพื่อเราตั้งแต่แรก เราอาจจะรู้สึกดีกว่านี้ที่ไม่มีพ่อ เราเบื่อเราเหนื่อยมากแต่ระบายกับใครไม่ได้จนต้องมาระบายในนี้ ทุกคนจะว่าเราแย่ก็ได้แต่เราแค่อยากหาที่ระบาย ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ