สวัสดีค่ะ เราเรียนอยู่มหาลัยรัฐเเห่ง1 เรียนเกี่ยวกับการทำภาพยนตร์ วันนี้มีเรื่องเหลือเชื่อมาเล่าให้ฟังค่า
วันพฤหัสบดีนี้เราและเพื่อน ต้องส่งงานไฟนอล เรากับเพื่อนนั่งปั่นงานแบบแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน จนตอนนี้งานคืบหน้าไป80% เราก็พักกินข้าวและกะว่าจะขึ้นมาทำต่อ (ทำที่ห้องสมุดนะค่ะ) เรา2คนก็ลงไปกินข้าวกับเพื่อนๆในกลุ่ม พอกินเสร็จก็ขอแยกตัวมาทำงานต่อ แต่พอจะทำงานเครื่องคอมที่ห้องสมุดก็เต็มเรา2คนเลยนั่งรอ แล้วสักพักเพื่อนก็ขอแฟรชไดร์เพื่อจะไปปริ๊นงานเพื่อที่จะทำคั่นเวลาเราก็ลวงแฟรชไดร์ในกระเป๋า แต่ปรากฏคือหาไม่เจอ ไอเราก็เทกระเป๋าหาเลยค่ะแต่แล้วก็ไม่เจอ เราและเพื่อนก็ตกใจมากกกกกกก เพราะมันคืองานไฟนอลถ้าไม่ส่งนี้ ติดF ชัดๆเลยค่ะ เรา2คนตัดสินใจเดินมาดูที่โต๊ะคอมตรงที่เรานั่งก่อนจะไปกินข้าว เพื่อที่จะถ้าเขาว่าเห็นแฟรชไดร์บ้างมั้ย คำตอบที่เขาตอบมาทำให้น้ำตาแทบไหล เพราะไม่เจอไม่มี เรา2คนไม่ย่อท้อเลยเดินย้อนไปตามทาง ถามคนที่กวาดถนนตามทางเขาก็บอกว่าไม่มี ถามป้าที่เก็บขยะเขาก็บอกว่าไม่มี เดินเรื่อยๆจนถึงโรงอาหาร เดินดูทั่วโรงอาหารถามคนที่ทำความสะอาดถามป้าที่เก็บจานถามตรงที่แลกคูปองปรากฎคือไม่มี จนเรากับเพื่อนรู้สึกท้อใจมาก เพราะวันนี้คือวันอังคารอีกแค่1วันครึ่งก็จะถึงวันพฤหัสบดีแล้ว คงทำงานไม่ทัน เราตัดสินใจเดินมาพักที่ห้องสมุดขณะที่เดินเข้ามาเราเจอเงินเป็นแบง50ตกลงอยู่บนพื้นเราจึงเก็บ เพื่อนเราคิดว่าเราจะเก็บไว้เองแต่เรานำให้คนที่ดูแลห้องสมุด แต่ป้าเขาไม่รับเขาบอกว่าเราเก็บได้ก็เอาไป เราบอกว่าไม่เอา เขาก็บอกว่าถ้าไม่เอาก็ทำบุญใส่ตู้ก็ได้ เราเลยนำเงินใส่ตู้เพื่อนก็มาแตะเรากับเพื่อนอธิฐานตรงกันคือ ขอให้เจอแฟรชไดร์ที่เถอะ สาธุในขณะที่กำลังหยอดเงินมีคนเดินมาบอกว่าเจอแฟรชไดร์เราหันไปปรากฎว่ามันคือเฟรชไดร์เราอะ เรา2คนร้องดีใจกันดังมากกกก จนคนในห้องสมุดมอง ป้าที่ดูแลห้องสมุดบอกว่าอะไรจะขนาดนั่นเบาๆหน่อยเราก็บอกป้าไปว่า เดินหาทั่วไปหมดแต่ไม่เจอ เรา2คนร้องไห้กันออกมาโดยไม่อายใครเลย
ต้องขอขอบคุณในทุกๆอย่างที่ทำให้พวกเราได้เจอกับแฟชรไดร์ ต่อไปนี้จะรักษาให้ดีที่สุด สัญญาค่ะ และสุดท้ายต้องขอขอบคุณที่อ่านโพสนี้จนจบค่ะ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเราและเพื่อนโดยไม่มีการแต่ขึ้นแต่อย่างใด
*แก้ไขคำผิดค่ะ
Final Project และ กฎแห่งกรรม #ร้องไห้หนักมาก
วันพฤหัสบดีนี้เราและเพื่อน ต้องส่งงานไฟนอล เรากับเพื่อนนั่งปั่นงานแบบแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน จนตอนนี้งานคืบหน้าไป80% เราก็พักกินข้าวและกะว่าจะขึ้นมาทำต่อ (ทำที่ห้องสมุดนะค่ะ) เรา2คนก็ลงไปกินข้าวกับเพื่อนๆในกลุ่ม พอกินเสร็จก็ขอแยกตัวมาทำงานต่อ แต่พอจะทำงานเครื่องคอมที่ห้องสมุดก็เต็มเรา2คนเลยนั่งรอ แล้วสักพักเพื่อนก็ขอแฟรชไดร์เพื่อจะไปปริ๊นงานเพื่อที่จะทำคั่นเวลาเราก็ลวงแฟรชไดร์ในกระเป๋า แต่ปรากฏคือหาไม่เจอ ไอเราก็เทกระเป๋าหาเลยค่ะแต่แล้วก็ไม่เจอ เราและเพื่อนก็ตกใจมากกกกกกก เพราะมันคืองานไฟนอลถ้าไม่ส่งนี้ ติดF ชัดๆเลยค่ะ เรา2คนตัดสินใจเดินมาดูที่โต๊ะคอมตรงที่เรานั่งก่อนจะไปกินข้าว เพื่อที่จะถ้าเขาว่าเห็นแฟรชไดร์บ้างมั้ย คำตอบที่เขาตอบมาทำให้น้ำตาแทบไหล เพราะไม่เจอไม่มี เรา2คนไม่ย่อท้อเลยเดินย้อนไปตามทาง ถามคนที่กวาดถนนตามทางเขาก็บอกว่าไม่มี ถามป้าที่เก็บขยะเขาก็บอกว่าไม่มี เดินเรื่อยๆจนถึงโรงอาหาร เดินดูทั่วโรงอาหารถามคนที่ทำความสะอาดถามป้าที่เก็บจานถามตรงที่แลกคูปองปรากฎคือไม่มี จนเรากับเพื่อนรู้สึกท้อใจมาก เพราะวันนี้คือวันอังคารอีกแค่1วันครึ่งก็จะถึงวันพฤหัสบดีแล้ว คงทำงานไม่ทัน เราตัดสินใจเดินมาพักที่ห้องสมุดขณะที่เดินเข้ามาเราเจอเงินเป็นแบง50ตกลงอยู่บนพื้นเราจึงเก็บ เพื่อนเราคิดว่าเราจะเก็บไว้เองแต่เรานำให้คนที่ดูแลห้องสมุด แต่ป้าเขาไม่รับเขาบอกว่าเราเก็บได้ก็เอาไป เราบอกว่าไม่เอา เขาก็บอกว่าถ้าไม่เอาก็ทำบุญใส่ตู้ก็ได้ เราเลยนำเงินใส่ตู้เพื่อนก็มาแตะเรากับเพื่อนอธิฐานตรงกันคือ ขอให้เจอแฟรชไดร์ที่เถอะ สาธุในขณะที่กำลังหยอดเงินมีคนเดินมาบอกว่าเจอแฟรชไดร์เราหันไปปรากฎว่ามันคือเฟรชไดร์เราอะ เรา2คนร้องดีใจกันดังมากกกก จนคนในห้องสมุดมอง ป้าที่ดูแลห้องสมุดบอกว่าอะไรจะขนาดนั่นเบาๆหน่อยเราก็บอกป้าไปว่า เดินหาทั่วไปหมดแต่ไม่เจอ เรา2คนร้องไห้กันออกมาโดยไม่อายใครเลย
ต้องขอขอบคุณในทุกๆอย่างที่ทำให้พวกเราได้เจอกับแฟชรไดร์ ต่อไปนี้จะรักษาให้ดีที่สุด สัญญาค่ะ และสุดท้ายต้องขอขอบคุณที่อ่านโพสนี้จนจบค่ะ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเราและเพื่อนโดยไม่มีการแต่ขึ้นแต่อย่างใด
*แก้ไขคำผิดค่ะ