หนูไม่รู้นะคะว่าแนวคิดของหนูนี่เป็นเพราะว่าหนูยังเด็ก หนูอายุแค่ 15 เลยทำให้ไม่เข้าใจผู้ใหญ่ หรือว่าเพราะอะไร
แต่หนูก็แอบคิดอะไรแบบนี้มาสักพักแล้วละค่ะ และช่วงนี้หนูรู้สึกเหมือนเก็บกดอะไรสักอย่างเลยตัดสินใจตั้งกระทู้นะค่ะ
คุณพ่อกับคุณแม่ท่านพูดกับหนูเสมอเลยค่ะ ว่าท่านกำหนดชีวิตของหนูไม่ได้ หนูต้องเป็นคนตัดสินใจชีวิตของหนูเอง และหนูก็รู้สึกว่าท่านเป็นผู้ปกครองที่เหมือนจะเข้าใจหนู ท่านไม่ค่อยบังคับหนูสักเท่าไหร่ พวกท่านมักจะพูดว่า "ถ้าพยายามอย่างที่สุดแล้ว พ่อกับแม่ก็ดีใจ" แต่พวกท่านเองก็มักจะพูดประมาณว่า ... นี่นะเดี๋ยวเราจะทำ... แล้วก็ .. อนาคตของหนูนี่จะต้อง.. แล้วก็ .. เรื่องแบบนี้หนูควร.. แล้วก็ .. เดี๋ยวพ่อจะให้หนูทำ.. แล้วก็ ..ต้องแบบนี้สิลูก.. แล้วก็มี .. หนูต้องทำ..
อธิบายย่อยนะคะ แม่หนูเขาชอบทำอาหารค่ะ เขาค่อนข้างจะเป็นคนที่มีความสร้างสรรค์สูง ปัจจุบันนี้เขาเป็นมนุษย์เงินเดือนค่ะ เขามักจะชวนหนูทำอย่างนู้นอย่างนี้ขายเสมอ ซึ่งหนูก็เข้าใจค่ะ ท่านอยากจะมีธุรกิจของครอบครัว ซึ่งแน่นอนค่ะหนูก็คิดแบบนั้น ธุรกิจส่วนตัวดีกว่าเป็นมนุษย์เงินเดือนแน่ๆ หนูพร้อมที่จะสนับสนุนแม่ แต่หนูไม่ได้อยากทำ หมายถึงว่า หนูไม่ได้คิดที่จะขายอาหารเป็นอาชีพหลัก หนูเคยลองพยายามที่จะสนุกไปกับการทำอาหารขาย แต่มันไม่ใช่และหนูรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ ถ้าแม่อยากทำ โอเคค่ะ หนูช่วย แต่ในอนาคตนี่ไม่ใช่เส้นทางของหนู แต่แม่เขา หนูไม่รู้ว่าเขาจะรู้ตัวรึป่าว แต่เขามักจะพูดเหมือนกับว่าธุรกิจนี้มันเป็นของหนูที่หนูจะต้องดูแลมัน การทำอาหารขายไม่ใช่เรื่องง่าย และหนูไม่โอเคกับเส้นทางสายนี้เลย
ปีนี้หนูก็จะขึ้น ม.4 แล้วค่ะ เป็นทางแยกแรกที่จะต้องเลือก นั้นก็คือแผนการเรียน หนูสอบติดวิทย์-คณิตค่ะ ซึ่งหนูค่อนข้างรู้ตัวนะคะว่าหนูอ่อนวิทย์ เพราะฉะนั้นในปีนี้หนูต้องพยายามอย่างมากในการปรับพื้นฐานของตัวเอง แต่หนูหนักใจในเรื่องนี้มากเลยค่ะ ช่วงเปิดเทอมแม่หนูยังคงอยากที่จะให้หนูทำอาหารขายอยู่ แต่ด้วยเรื่องของเวลา ประมวลแล้วมันแถบจะเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ ที่จะตื่นตอนตี 4 มาทบทวนบทเรียน พร้อมกับช่วยแม่ทำอาหารไปด้วย และกลับมาจากโรงเรียนแล้วช่วยคุณแม่เตรียมของที่จะทำขายในวันถัดไป ก็ใช้เวลาเกือบ 5 ทุ่ม แล้วถ้าหนูนอนดึกกว่านั้นวันต่อไปหนูจะตื่นไม่ทัน
การเรียนไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต นั้นก็ใช่ค่ะ แต่การเรียนก็เป็นทางผ่านนึงของชีวิตและเป็นตัวแปรนึงของอนาคต ไม่ใช่เหรอค่ะ ไหนละคะอนาคตที่หนูจะต้องเลือก อาชีพที่หนูควรเป็นคนตัดสินว่าหนูอยากเป็น ตอนนี้หนูสับสนว่าหนูควรจะมุ่งมั่นในการเรียนเพื่อเป้าหมายที่หนูวางไว้ หรือจะ ช่วยแม่อย่างเต็มที่เพื่ออนาคตของหนูที่แม่วางไว้ดีคะ หนูทราบดีว่าแม่ท่านก็หวังดี ท่านต้องการให้หนูมีความสุข แต่ตอนนี้หนูกลับมองไม่เห็นความสุขนั้นเลยค่ะ หนูไม่กล้าบอกแม่ แต่หนูก็คิดว่าเป็นเเบบนี้ไปเรื่อยๆหนูก็ไม่โอเค หนูจะไม่รู้ว่าอนาคตหนูอยากที่จะเป็นอะไร ถ้าถ้าวันนึงแม่จากไปและหนูไปกับการทำอาหารไม่รอด หนูจะกลับมาค้นหาตัวเองตอนนั้นมันจะทันเหรอคะ หนูตั้งกระทู้นี้เพราะต้องการความคิดเห็นในหลายๆมุมมอง จากผู้ใหญ่หลายๆคน ขอบพระคุณมากค่ะ
หนูควรจะทำอย่างไรดีคะ?
แต่หนูก็แอบคิดอะไรแบบนี้มาสักพักแล้วละค่ะ และช่วงนี้หนูรู้สึกเหมือนเก็บกดอะไรสักอย่างเลยตัดสินใจตั้งกระทู้นะค่ะ
คุณพ่อกับคุณแม่ท่านพูดกับหนูเสมอเลยค่ะ ว่าท่านกำหนดชีวิตของหนูไม่ได้ หนูต้องเป็นคนตัดสินใจชีวิตของหนูเอง และหนูก็รู้สึกว่าท่านเป็นผู้ปกครองที่เหมือนจะเข้าใจหนู ท่านไม่ค่อยบังคับหนูสักเท่าไหร่ พวกท่านมักจะพูดว่า "ถ้าพยายามอย่างที่สุดแล้ว พ่อกับแม่ก็ดีใจ" แต่พวกท่านเองก็มักจะพูดประมาณว่า ... นี่นะเดี๋ยวเราจะทำ... แล้วก็ .. อนาคตของหนูนี่จะต้อง.. แล้วก็ .. เรื่องแบบนี้หนูควร.. แล้วก็ .. เดี๋ยวพ่อจะให้หนูทำ.. แล้วก็ ..ต้องแบบนี้สิลูก.. แล้วก็มี .. หนูต้องทำ..
อธิบายย่อยนะคะ แม่หนูเขาชอบทำอาหารค่ะ เขาค่อนข้างจะเป็นคนที่มีความสร้างสรรค์สูง ปัจจุบันนี้เขาเป็นมนุษย์เงินเดือนค่ะ เขามักจะชวนหนูทำอย่างนู้นอย่างนี้ขายเสมอ ซึ่งหนูก็เข้าใจค่ะ ท่านอยากจะมีธุรกิจของครอบครัว ซึ่งแน่นอนค่ะหนูก็คิดแบบนั้น ธุรกิจส่วนตัวดีกว่าเป็นมนุษย์เงินเดือนแน่ๆ หนูพร้อมที่จะสนับสนุนแม่ แต่หนูไม่ได้อยากทำ หมายถึงว่า หนูไม่ได้คิดที่จะขายอาหารเป็นอาชีพหลัก หนูเคยลองพยายามที่จะสนุกไปกับการทำอาหารขาย แต่มันไม่ใช่และหนูรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ ถ้าแม่อยากทำ โอเคค่ะ หนูช่วย แต่ในอนาคตนี่ไม่ใช่เส้นทางของหนู แต่แม่เขา หนูไม่รู้ว่าเขาจะรู้ตัวรึป่าว แต่เขามักจะพูดเหมือนกับว่าธุรกิจนี้มันเป็นของหนูที่หนูจะต้องดูแลมัน การทำอาหารขายไม่ใช่เรื่องง่าย และหนูไม่โอเคกับเส้นทางสายนี้เลย
ปีนี้หนูก็จะขึ้น ม.4 แล้วค่ะ เป็นทางแยกแรกที่จะต้องเลือก นั้นก็คือแผนการเรียน หนูสอบติดวิทย์-คณิตค่ะ ซึ่งหนูค่อนข้างรู้ตัวนะคะว่าหนูอ่อนวิทย์ เพราะฉะนั้นในปีนี้หนูต้องพยายามอย่างมากในการปรับพื้นฐานของตัวเอง แต่หนูหนักใจในเรื่องนี้มากเลยค่ะ ช่วงเปิดเทอมแม่หนูยังคงอยากที่จะให้หนูทำอาหารขายอยู่ แต่ด้วยเรื่องของเวลา ประมวลแล้วมันแถบจะเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ ที่จะตื่นตอนตี 4 มาทบทวนบทเรียน พร้อมกับช่วยแม่ทำอาหารไปด้วย และกลับมาจากโรงเรียนแล้วช่วยคุณแม่เตรียมของที่จะทำขายในวันถัดไป ก็ใช้เวลาเกือบ 5 ทุ่ม แล้วถ้าหนูนอนดึกกว่านั้นวันต่อไปหนูจะตื่นไม่ทัน
การเรียนไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต นั้นก็ใช่ค่ะ แต่การเรียนก็เป็นทางผ่านนึงของชีวิตและเป็นตัวแปรนึงของอนาคต ไม่ใช่เหรอค่ะ ไหนละคะอนาคตที่หนูจะต้องเลือก อาชีพที่หนูควรเป็นคนตัดสินว่าหนูอยากเป็น ตอนนี้หนูสับสนว่าหนูควรจะมุ่งมั่นในการเรียนเพื่อเป้าหมายที่หนูวางไว้ หรือจะ ช่วยแม่อย่างเต็มที่เพื่ออนาคตของหนูที่แม่วางไว้ดีคะ หนูทราบดีว่าแม่ท่านก็หวังดี ท่านต้องการให้หนูมีความสุข แต่ตอนนี้หนูกลับมองไม่เห็นความสุขนั้นเลยค่ะ หนูไม่กล้าบอกแม่ แต่หนูก็คิดว่าเป็นเเบบนี้ไปเรื่อยๆหนูก็ไม่โอเค หนูจะไม่รู้ว่าอนาคตหนูอยากที่จะเป็นอะไร ถ้าถ้าวันนึงแม่จากไปและหนูไปกับการทำอาหารไม่รอด หนูจะกลับมาค้นหาตัวเองตอนนั้นมันจะทันเหรอคะ หนูตั้งกระทู้นี้เพราะต้องการความคิดเห็นในหลายๆมุมมอง จากผู้ใหญ่หลายๆคน ขอบพระคุณมากค่ะ