ผมจะมาเล่าถึงความรักของผมกับแฟนนะครับ
เราคบกันมา 4-5 เดือนละครับ ช่วงที่มันอึดอัดใจผมเนี่ยก็คือ เดือน 4-5 นี่แหละครับ
เชื่อว่าทุกคนเคยมีโมเม้นที่ดีเวลาจีบกันแรกๆครับ ผมก็เป็นแบบนั้นครับ โลกนี่ชมพูสดใสเลย
ผมเซฟจิตใจตัวเองทุกครั้งนะครับเวลาจะมีความรัก เผื่อใจตัวเองเสมอเพราะสมัยนี้รักไว จบไว ฉาบฉวย
ผมรู้จักเค้า ในช่วงแรกๆ เราคุยกันทุกๆเรื่อง ปรึกษากันได้เสมอครับ คุยกันไม่เบื่อเลยครับ
เราทั้งคู่ยังเรียนอยู่แต่เค้าแก่กว่าผมครับ เค้ามีงานที่ต้องทำเยอะแยะ กิจกรรมส่วนตัว ของเค้าอีก เรียนคลาสต่างๆเสริม ผมรับรู้มาตลอด
เค้าจะบอกผมเสมอว่า ทำอะไรอยู่ คิดถึงผม อยากกอดผม อยากเจอผมแค่ไหน
หลังๆเรารู้จักกันมากขึ้นกิจวัตรประจำตัวของเขาก็เป็นไปอย่างปกติครับ ผมรู้ว่าทำอะไร มันคงไม่ต้องมาบอกกกันเหมือนเดิมแล้ว
นิสัยส่วนตัวของผมเองเป็นคนขี้เบื่อ เบื่อง่ายครับ ผมพยายามทดสอบตัวเองกับความรู้สึกที่มีให้เค้าเสมอครับ ผมก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน ผมทดสอบเช่นลองเงียบๆ ไปไม่ติดต่อเค้าดูว่าจะโหยหาแค่ไหน พอคิดถึงก็เปิดรูปดูครับ มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง แค่เห็นรูปก็มีความสุขแล้วครับ มีคนอื่นที่ดีกว่ามาคุยแต่ผมก็ไม่คุยไม่รู้สึกอะไรยังรู้สึกดีกับแฟนเราเหมือนเดิม ผมจึงกล้าพูดได้เต็มปากจริงๆสักที ว่า .... "ผมรักเค้า"
ช่วงตั้งแต่ก่อนสงดรานต์มานี่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยครับ พอสงกราต์นี่ก็ไม่ได้เจอกันเลย เพราะผมก็ไป ตจว ยาวเลยครับ ช่วงนั้น คือช่วงที่ เค้าเริ่มเงียบไปครับ เค้าบอกว่าไปเล่นน้ำกับเพื่อน แต่คือ หายไป เป็นวันสองวัน ผมก็โทรไป ข้อความไปนะครับ ก็ไม่อ่าน ไม่รับ กว่าจะโทรมา นี่ก็นานเลย พอเราเจอกัน บอกตรงๆนะครับผมนอย ตั้งแต่ก่อนสงกรานต์แล้วคือ ชอบเล่นดทรศัพท์บ่อยๆ เล่นเฟส ไม่ได้เล่นแปปๆนะครับ เล่นแทบตลอด ผมคิดว่าหลังๆเราไม่ค่อยเจอกันบ่อยทำไมยังติดโทรศัพท์แบบนี้แทนที่จะใช้เวลาที่อยุ่ด้วยกัน คุยกัน จริงๆ
แล้วเวลาที่เรานัดกันเค้าจะมาสายตลอดเลยครับ ตื่นสายตลอด สายไป สูงสุด ผมรอ 3 ชั่วโมงครับ ผมก็บ่นๆ นะเค้าก็ขอโทษผม ไม่ทำอีกแล้ว แต่มันเป็นแบบนี้ตลอดครับ ผมรอตลอด ผมทนตลอด ไม่อยากบ่นให้ไม่สบายใจ นี่คงจะเป็นข้อเสียของผมที่ชอบเก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียว มันเหมือนเก็บกดครับ ผมทนมาเรื่อยๆ รู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ คนผมนอยๆ ตลอดเวลาคุยหลังๆ น้ำเสียงผมมันเย็นชา ไม่มีอารมณ์ร่วมที่จะคุย เค้าก็ไม่ได้มีวี่เเววว่าจะ ว่างเลย
ความรู้สึกผมตอนนี้ เหงากว่าเดิมครับ เหมือนไม่ได้มีแฟนเลย มีเหมือนไม่มี จะติดต่อไปก็เหมือน รบกวน
ผมพยายามประคับประคองให้ดีที่สุด เรามีความทรงจำต่อกันเยอะๆ จนผมคิดว่าถ้าหายไปสักวันผมคงเคว้งคว้างไปช่วงนึกได้เลย
เหตุการณ์ล่าสุดคือ เค้ามา มหาลัยแต่เช้า แต่ไม่ได้บอกผมให้รู้เลย ผมโทรไปหาตอนเที่ยงอยู่ไหนครับ เค้าบอกอยู่ห้องสมุดมาแต่เช้าแล้ว ผมบอกแวะไปหาได้มั้ย เค้าบอกมาได้สิ ผมเลยไปหาครับ เค้านั่งติวอยู่กับเพื่อน ผมไปนั่งฝั่งตรงข้ามเงียบๆ เค้ามองมาที่ผม ผ่านๆ ไม่มีการทักทาย ยิ้มให้แต่อย่างใดดูเย็นชา ผมนั่งเหมือนคนไม่มีตัวตนเลย ในขณธที่เพื่อนเค้ายิ้มให้ผม ถามผมว่าไม่มีเรียน ต่อหรอ ผมบอกไม่มีครับ ประโยคแรกที่แฟนผมพูดให้ผมคือ "ไม่มีก็กลับบ้านไปสิ" ผมตึงมากครับ แล้วผมก็คว้ากระเป่าไป เลยครับ สักพักเค้าข้อความว่าเป็นอะไร ผมบอก เปล่าไป บอกตรงๆ ว่า เจ็บมากครับ เหมือนโดนถีบแรงๆเลย ผมยังไม่พร้อมคุย เสียความรู้สึกมาก ตอนนั้นไม่อยากคุยอีกแล้ว แต่ไม่อยากเอาอารมณ์ชั่ววูบมา ตัดสินความรักครับ
ผมหายไปวันนึง เค้าโทรมา เป็นอะไรมั้ย ผมเลยพูดไปเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้น เค้าบอกผมว่า ใช่หรอเค้าพูดแบบนั้นไปหรอ เอิ่ม... แม้แต่คำพูดยังจำไม่ได้ คงไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับผมสินะ ผมบอกไปว่าไม่โอเคเลยนะ รู้สึกแย่มากๆ แล้วผมก็เงียบ แค่ก็บอกว่าพูดอะไรหน่อยสิ ผมบอกไปว่า ตอนนี้ยังไม่มีอะไรจะพูด ...........
วันต่อมา เค้าก็ไม่ได้ข้อความหรือโทรมาหาผมเลย ผมคิดอยู่ว่า เค้าคงไม่ได้แคร์เราผมก็ไม่อยากเสียเวลากับคนแบบนี้ คนที่ผมเต็มที่ให้เค้าา แต่ไม่ได้เต็มที่กับเรา แต่ผมก็เสียดายเวลาของเราเหมือนกัน
ผมโทรไปหาเค้าเอง อีก คราวนี้ถามไปว่าเทอคิดว่าเทอพร้อมจะแฟนจริงๆมั้ย เค้าบอกว่าทำไมถามแบบนี้ ผมบอกไปว่าพฤติกรรมเทอ ชีวิตประจำวันเทอไม่ได้พร้อมเลยเหมือนเทอไม่ได้เอาเราไปใส่ไว้ใน กิจวัตรของเทอเลย เราเองก็รู้สึกเหงา เหมือนไม่ได้มีแฟน เค้าก็บอกปวดหัวไว้ค่อยคุย
วันนี้ ก็เห็นว่าออน เฟส ตลอด แต่ไม่ได้ติดต่อผมมา จนผมต้องทักไปเอง เมื่อคืน
ผม: ถามทิ้งท้ายไปว่า เทอลองไปคิดดูนะ ว่าถ้า ไม่มีเค้าแล้ว ชีวิตเทอจะดีขึ้นมั้ย ผมถามประโยคนั้นครับ
เค้า: ตอบว่า ไม่รู้นะ เค้าอยากคุยกับผมแต่หลังๆมานี้ผมทำเสียงนอยๆตลอด ทำให้เค้าอารมเสีย เค้ารู้ว่าเค้างานเยอะพยายามแบ่งเวลาให้แต่คงไม่ดีพอ ไม่รู้สิค่อยคุยละปวดหัว
ผม: ตอบไปว่า บางทีเทอน่าจะ หา เหตุ ของ ผล ที่ผมเป็นแบบนี้
เค้า: บอกว่ารู้ว่ามาจากเค้า ผมมีอะไรควรพูดออกมา
ผม :เลยบอกไปถึงสิ่งที่ผมอึดอัดต่างๆ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบ
ตอนนี้ผมรู้สึก ไม่มีค่าครับ กับเขา เพราะ เขาไม่ได้ใส่ใจผมครับ ผมว่าคนมีความรักมีคู่น่าจะรู้ เราสัมผัสมันได้ครับ เค้าไม่ได้เห็นค่าในสิ่งที่ผมทำกับเค้า
ผมไม่ง้อง้องแง้ง ไม่เรียกร้องอยู่แล้ว เพราะผมไม่อยากไปละเมิดสิทธิ์ของคนอื่น
ผมเห็นคำตอบที่มันชัดเจนแล้วครับ เพราะทุกครั้งที่ผมถามเค้าจะตอบว่า ไม่รู้สิ มันคือคำตอบของคนโลเลไม่มีความแน่วแน่ครับ ผมไม่โอเคกับคำตอบแบบนี้เลย
ผมกำลังคิดอยู่ว่า ผมควรจะ หายไปเลยดีมั้ย บลอคไปเลย ไม่ต้องเจอ ไม่คุยกันอีกไปเลย เพราะผมเสียความรู้สึกดีๆ ไปแล้ว ผมไม่อยากมาทนระแวง คิดมาก อยู่คนเดียวอีกแล้วครับ
ผมควรจะเป็นคนไปเองใช่มั้ย
เราคบกันมา 4-5 เดือนละครับ ช่วงที่มันอึดอัดใจผมเนี่ยก็คือ เดือน 4-5 นี่แหละครับ
เชื่อว่าทุกคนเคยมีโมเม้นที่ดีเวลาจีบกันแรกๆครับ ผมก็เป็นแบบนั้นครับ โลกนี่ชมพูสดใสเลย
ผมเซฟจิตใจตัวเองทุกครั้งนะครับเวลาจะมีความรัก เผื่อใจตัวเองเสมอเพราะสมัยนี้รักไว จบไว ฉาบฉวย
ผมรู้จักเค้า ในช่วงแรกๆ เราคุยกันทุกๆเรื่อง ปรึกษากันได้เสมอครับ คุยกันไม่เบื่อเลยครับ
เราทั้งคู่ยังเรียนอยู่แต่เค้าแก่กว่าผมครับ เค้ามีงานที่ต้องทำเยอะแยะ กิจกรรมส่วนตัว ของเค้าอีก เรียนคลาสต่างๆเสริม ผมรับรู้มาตลอด
เค้าจะบอกผมเสมอว่า ทำอะไรอยู่ คิดถึงผม อยากกอดผม อยากเจอผมแค่ไหน
หลังๆเรารู้จักกันมากขึ้นกิจวัตรประจำตัวของเขาก็เป็นไปอย่างปกติครับ ผมรู้ว่าทำอะไร มันคงไม่ต้องมาบอกกกันเหมือนเดิมแล้ว
นิสัยส่วนตัวของผมเองเป็นคนขี้เบื่อ เบื่อง่ายครับ ผมพยายามทดสอบตัวเองกับความรู้สึกที่มีให้เค้าเสมอครับ ผมก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน ผมทดสอบเช่นลองเงียบๆ ไปไม่ติดต่อเค้าดูว่าจะโหยหาแค่ไหน พอคิดถึงก็เปิดรูปดูครับ มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง แค่เห็นรูปก็มีความสุขแล้วครับ มีคนอื่นที่ดีกว่ามาคุยแต่ผมก็ไม่คุยไม่รู้สึกอะไรยังรู้สึกดีกับแฟนเราเหมือนเดิม ผมจึงกล้าพูดได้เต็มปากจริงๆสักที ว่า .... "ผมรักเค้า"
ช่วงตั้งแต่ก่อนสงดรานต์มานี่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยครับ พอสงกราต์นี่ก็ไม่ได้เจอกันเลย เพราะผมก็ไป ตจว ยาวเลยครับ ช่วงนั้น คือช่วงที่ เค้าเริ่มเงียบไปครับ เค้าบอกว่าไปเล่นน้ำกับเพื่อน แต่คือ หายไป เป็นวันสองวัน ผมก็โทรไป ข้อความไปนะครับ ก็ไม่อ่าน ไม่รับ กว่าจะโทรมา นี่ก็นานเลย พอเราเจอกัน บอกตรงๆนะครับผมนอย ตั้งแต่ก่อนสงกรานต์แล้วคือ ชอบเล่นดทรศัพท์บ่อยๆ เล่นเฟส ไม่ได้เล่นแปปๆนะครับ เล่นแทบตลอด ผมคิดว่าหลังๆเราไม่ค่อยเจอกันบ่อยทำไมยังติดโทรศัพท์แบบนี้แทนที่จะใช้เวลาที่อยุ่ด้วยกัน คุยกัน จริงๆ
แล้วเวลาที่เรานัดกันเค้าจะมาสายตลอดเลยครับ ตื่นสายตลอด สายไป สูงสุด ผมรอ 3 ชั่วโมงครับ ผมก็บ่นๆ นะเค้าก็ขอโทษผม ไม่ทำอีกแล้ว แต่มันเป็นแบบนี้ตลอดครับ ผมรอตลอด ผมทนตลอด ไม่อยากบ่นให้ไม่สบายใจ นี่คงจะเป็นข้อเสียของผมที่ชอบเก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียว มันเหมือนเก็บกดครับ ผมทนมาเรื่อยๆ รู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ คนผมนอยๆ ตลอดเวลาคุยหลังๆ น้ำเสียงผมมันเย็นชา ไม่มีอารมณ์ร่วมที่จะคุย เค้าก็ไม่ได้มีวี่เเววว่าจะ ว่างเลย
ความรู้สึกผมตอนนี้ เหงากว่าเดิมครับ เหมือนไม่ได้มีแฟนเลย มีเหมือนไม่มี จะติดต่อไปก็เหมือน รบกวน
ผมพยายามประคับประคองให้ดีที่สุด เรามีความทรงจำต่อกันเยอะๆ จนผมคิดว่าถ้าหายไปสักวันผมคงเคว้งคว้างไปช่วงนึกได้เลย
เหตุการณ์ล่าสุดคือ เค้ามา มหาลัยแต่เช้า แต่ไม่ได้บอกผมให้รู้เลย ผมโทรไปหาตอนเที่ยงอยู่ไหนครับ เค้าบอกอยู่ห้องสมุดมาแต่เช้าแล้ว ผมบอกแวะไปหาได้มั้ย เค้าบอกมาได้สิ ผมเลยไปหาครับ เค้านั่งติวอยู่กับเพื่อน ผมไปนั่งฝั่งตรงข้ามเงียบๆ เค้ามองมาที่ผม ผ่านๆ ไม่มีการทักทาย ยิ้มให้แต่อย่างใดดูเย็นชา ผมนั่งเหมือนคนไม่มีตัวตนเลย ในขณธที่เพื่อนเค้ายิ้มให้ผม ถามผมว่าไม่มีเรียน ต่อหรอ ผมบอกไม่มีครับ ประโยคแรกที่แฟนผมพูดให้ผมคือ "ไม่มีก็กลับบ้านไปสิ" ผมตึงมากครับ แล้วผมก็คว้ากระเป่าไป เลยครับ สักพักเค้าข้อความว่าเป็นอะไร ผมบอก เปล่าไป บอกตรงๆ ว่า เจ็บมากครับ เหมือนโดนถีบแรงๆเลย ผมยังไม่พร้อมคุย เสียความรู้สึกมาก ตอนนั้นไม่อยากคุยอีกแล้ว แต่ไม่อยากเอาอารมณ์ชั่ววูบมา ตัดสินความรักครับ
ผมหายไปวันนึง เค้าโทรมา เป็นอะไรมั้ย ผมเลยพูดไปเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้น เค้าบอกผมว่า ใช่หรอเค้าพูดแบบนั้นไปหรอ เอิ่ม... แม้แต่คำพูดยังจำไม่ได้ คงไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับผมสินะ ผมบอกไปว่าไม่โอเคเลยนะ รู้สึกแย่มากๆ แล้วผมก็เงียบ แค่ก็บอกว่าพูดอะไรหน่อยสิ ผมบอกไปว่า ตอนนี้ยังไม่มีอะไรจะพูด ...........
วันต่อมา เค้าก็ไม่ได้ข้อความหรือโทรมาหาผมเลย ผมคิดอยู่ว่า เค้าคงไม่ได้แคร์เราผมก็ไม่อยากเสียเวลากับคนแบบนี้ คนที่ผมเต็มที่ให้เค้าา แต่ไม่ได้เต็มที่กับเรา แต่ผมก็เสียดายเวลาของเราเหมือนกัน
ผมโทรไปหาเค้าเอง อีก คราวนี้ถามไปว่าเทอคิดว่าเทอพร้อมจะแฟนจริงๆมั้ย เค้าบอกว่าทำไมถามแบบนี้ ผมบอกไปว่าพฤติกรรมเทอ ชีวิตประจำวันเทอไม่ได้พร้อมเลยเหมือนเทอไม่ได้เอาเราไปใส่ไว้ใน กิจวัตรของเทอเลย เราเองก็รู้สึกเหงา เหมือนไม่ได้มีแฟน เค้าก็บอกปวดหัวไว้ค่อยคุย
วันนี้ ก็เห็นว่าออน เฟส ตลอด แต่ไม่ได้ติดต่อผมมา จนผมต้องทักไปเอง เมื่อคืน
ผม: ถามทิ้งท้ายไปว่า เทอลองไปคิดดูนะ ว่าถ้า ไม่มีเค้าแล้ว ชีวิตเทอจะดีขึ้นมั้ย ผมถามประโยคนั้นครับ
เค้า: ตอบว่า ไม่รู้นะ เค้าอยากคุยกับผมแต่หลังๆมานี้ผมทำเสียงนอยๆตลอด ทำให้เค้าอารมเสีย เค้ารู้ว่าเค้างานเยอะพยายามแบ่งเวลาให้แต่คงไม่ดีพอ ไม่รู้สิค่อยคุยละปวดหัว
ผม: ตอบไปว่า บางทีเทอน่าจะ หา เหตุ ของ ผล ที่ผมเป็นแบบนี้
เค้า: บอกว่ารู้ว่ามาจากเค้า ผมมีอะไรควรพูดออกมา
ผม :เลยบอกไปถึงสิ่งที่ผมอึดอัดต่างๆ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบ
ตอนนี้ผมรู้สึก ไม่มีค่าครับ กับเขา เพราะ เขาไม่ได้ใส่ใจผมครับ ผมว่าคนมีความรักมีคู่น่าจะรู้ เราสัมผัสมันได้ครับ เค้าไม่ได้เห็นค่าในสิ่งที่ผมทำกับเค้า
ผมไม่ง้อง้องแง้ง ไม่เรียกร้องอยู่แล้ว เพราะผมไม่อยากไปละเมิดสิทธิ์ของคนอื่น
ผมเห็นคำตอบที่มันชัดเจนแล้วครับ เพราะทุกครั้งที่ผมถามเค้าจะตอบว่า ไม่รู้สิ มันคือคำตอบของคนโลเลไม่มีความแน่วแน่ครับ ผมไม่โอเคกับคำตอบแบบนี้เลย
ผมกำลังคิดอยู่ว่า ผมควรจะ หายไปเลยดีมั้ย บลอคไปเลย ไม่ต้องเจอ ไม่คุยกันอีกไปเลย เพราะผมเสียความรู้สึกดีๆ ไปแล้ว ผมไม่อยากมาทนระแวง คิดมาก อยู่คนเดียวอีกแล้วครับ