หลายๆ คู่ที่รักกัน ตกลงแต่งงาน มีลูกด้วยกัน แล้วสุดท้ายมีอันต้องเลิกกัน เพราะฝืนใช่ไหม? จริงๆ มีสัญญาณบอกก่อนแล้วว่าชีวิตคู่อาจมีปัญหา แต่ หวังว่าการผูกมัดจะทำให้ชีวิตฝ่าอุปสรรคร่ยมกันไปได้
ไม่งั้นคงไม่จบด้วยการเลิก ยิ่งถ้ามีลูกด้วย..
เราซีเรียสมากไม่อยากให้เกิดแบบนี้กับตัวเอง แสดงว่าถ้าตอนนี้ เมื่อแน่ใจว่าเข้ากันไม่ได้ เส้นทางชีวิตและแนวคิดแตกต่างกัน จนไม่อยากฝืนไปต่อ ก็ควรตัดใจเสียเลยตอนนี้ใช่ไหม?
*****************
เรื่องมีอยู่ว่า...
เรามีความตั้งใจมาก คิดเสมอว่า หากจะมีครอบครัวต้องเป็นผู้นำที่ดีให้ได้ พยายามทำตัวเองให้พร้อมที่สุด (ในที่นี้ไม่ใช่ "มีพร้อม" ทุกอย่างนะ แต่พร้อมที่สุดที่จะดูแลใครสักคนที่เข้ามา) ในขณะเดียวกันก็คิดตั้งเป้าหมายวางแผนการดำเนินชีวิตไว้
้แล้วเมื่อเวลาผ่านไป คนๆ นั้นก็เข้ามา เรามั่นใจมาก พยายามทำทุกอย่างตามที่ตั้งใจ ทำหน้าที่ ทำตามแผนการที่คิดไว้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เค้าแสดงชัดขึ้นว่ามีทางเดินชีวิตของตัวเองคิดไว้เหมือนกัน คำพูดบางอย่างทำให้เรารู้สึกแบบนั้น และที่ชัดเจนคือ มากกว่า 1 ครั้งเมื่อต้องเผชิญการตัดสินใจสำคัญๆ ที่จะกระทบต่อชีวิตเราทั้งคู่ เราปรึกษากัน หาทางออกร่วมกัน เค้าไม่ได้โต้แย้งสิ่งที่เราเสนอ แต่สุดท้ายการตัดสินใจของเขาทำให้รู้ว่าไม่ได้เป็นไปตามที่เราปรึกษาร่วมกันไว้ ด้วยเหตุผล คือ "ก็พอมาคิดดูอีกทีแล้วว่า... ก็เลย..." และแน่นอนเมื่อมีการตัดสินใจ จะมีผลที่ตามมา .. ปัญหาต่างๆ เริ่มเกิดขึ้นตามคาด ทำให้การดำเนินชีวิตลำบากขึ้นจากเดิม ความสนุกหายไป ความเหนื่อย หงุดหงิดเข้ามาแทนที่ เราเองพยายามหาทางแก้ไข เราทำหลายอย่างที่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงไม่ยอมทำให้ใคร ด้วยความพยายามที่จะรักษาความปรกติสุขไว้ แต่มีบางคำพูดของเค้าบอกให้เรารู้ว่าเค้าคาดไม่ถึง ไม่นึกว่าชีวิตมันเหนื่อย มันจะยากแบบนี้ มันทำให้เราก็เหนื่อยบวกท้อ เสียความมั่นใจไปเลย รู้สึกผิดว่าเราน่าจะให้เค้าได้มากกว่านี้ ้
และแล้วเวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ลึกๆ แล้วเรารู้ดีว่าจะเกิดไม่ช้าก็เร็ว จังหวะที่ความเหนื่อย ความท้อแท้ ทำให้เราแสดงให้เค้ารับรู้ว่า ทำไมน๊าถ้าฟังกันสักนิด ตัดสินใจในแบบที่ OK กับทุกฝ่ายตามที่คุยกัน คงไม่เป็นแบบนี้ เกิดเป็นการหงุดหงิดใส่กัน บ่อยครั้งเข้าทะเลาะกัน ไม่พูดกันนาน จนสุดท้ายเราอยากยอมแพ้ คือยอมให้เค้าไปตามทางเดินของตัวเองเพื่อจะมีความสุขกว่าและเจอคนที่จะดูแลเค้าได้ดีกว่า
********
ขอความเห็นหรือคำแนะนำเพื่อนๆ
1) ตอนนี้เบื่อและท้อกับชีวิตมาก พอมีวิธีจะทำให้ดีขึ้นได้ไหม? ถึงตรงนี้รู้สึกว่า รัก ไม่พอที่จะทำให้สู้ต่อไปได้แล้ว
2) ควรเลิกกันซะตอนนี้ดีไหม? ส่วนตัวคิดว่าแบบนี้เสี่ยงที่จะไปต่อ แล้วไปลงเอยที่ครอบครัวแตกแยก คงแย่มาก คิดว่าถ้าตัดได้เร็วคงจะฟื้นตัวได้เร็ว
้3) เป้าหมายการดำเนินชีวิต แนวคิด การตัดสินใจร่วมกัน แนวคิดในการแก้ไขปัญหาที่คล้ายกัน มีผลต่อการที่จะใช้ชีวิตคู่ต่อไปไหม? เพราะคงมีเรื่องที่ต้องเผชิญด้วยกันอีกมาก
หลายๆ คู่ที่รักกัน ตกลงแต่งงาน มีลูกด้วยกัน แล้วสุดท้ายมีอันต้องเลิกกัน เพราะฝืนใช่ไหม? รู้สึกได้ตั้งแต่ช่วงคบกันแต่ฝืน
ไม่งั้นคงไม่จบด้วยการเลิก ยิ่งถ้ามีลูกด้วย..
เราซีเรียสมากไม่อยากให้เกิดแบบนี้กับตัวเอง แสดงว่าถ้าตอนนี้ เมื่อแน่ใจว่าเข้ากันไม่ได้ เส้นทางชีวิตและแนวคิดแตกต่างกัน จนไม่อยากฝืนไปต่อ ก็ควรตัดใจเสียเลยตอนนี้ใช่ไหม?
*****************
เรื่องมีอยู่ว่า...
เรามีความตั้งใจมาก คิดเสมอว่า หากจะมีครอบครัวต้องเป็นผู้นำที่ดีให้ได้ พยายามทำตัวเองให้พร้อมที่สุด (ในที่นี้ไม่ใช่ "มีพร้อม" ทุกอย่างนะ แต่พร้อมที่สุดที่จะดูแลใครสักคนที่เข้ามา) ในขณะเดียวกันก็คิดตั้งเป้าหมายวางแผนการดำเนินชีวิตไว้
้แล้วเมื่อเวลาผ่านไป คนๆ นั้นก็เข้ามา เรามั่นใจมาก พยายามทำทุกอย่างตามที่ตั้งใจ ทำหน้าที่ ทำตามแผนการที่คิดไว้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เค้าแสดงชัดขึ้นว่ามีทางเดินชีวิตของตัวเองคิดไว้เหมือนกัน คำพูดบางอย่างทำให้เรารู้สึกแบบนั้น และที่ชัดเจนคือ มากกว่า 1 ครั้งเมื่อต้องเผชิญการตัดสินใจสำคัญๆ ที่จะกระทบต่อชีวิตเราทั้งคู่ เราปรึกษากัน หาทางออกร่วมกัน เค้าไม่ได้โต้แย้งสิ่งที่เราเสนอ แต่สุดท้ายการตัดสินใจของเขาทำให้รู้ว่าไม่ได้เป็นไปตามที่เราปรึกษาร่วมกันไว้ ด้วยเหตุผล คือ "ก็พอมาคิดดูอีกทีแล้วว่า... ก็เลย..." และแน่นอนเมื่อมีการตัดสินใจ จะมีผลที่ตามมา .. ปัญหาต่างๆ เริ่มเกิดขึ้นตามคาด ทำให้การดำเนินชีวิตลำบากขึ้นจากเดิม ความสนุกหายไป ความเหนื่อย หงุดหงิดเข้ามาแทนที่ เราเองพยายามหาทางแก้ไข เราทำหลายอย่างที่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงไม่ยอมทำให้ใคร ด้วยความพยายามที่จะรักษาความปรกติสุขไว้ แต่มีบางคำพูดของเค้าบอกให้เรารู้ว่าเค้าคาดไม่ถึง ไม่นึกว่าชีวิตมันเหนื่อย มันจะยากแบบนี้ มันทำให้เราก็เหนื่อยบวกท้อ เสียความมั่นใจไปเลย รู้สึกผิดว่าเราน่าจะให้เค้าได้มากกว่านี้ ้
และแล้วเวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ลึกๆ แล้วเรารู้ดีว่าจะเกิดไม่ช้าก็เร็ว จังหวะที่ความเหนื่อย ความท้อแท้ ทำให้เราแสดงให้เค้ารับรู้ว่า ทำไมน๊าถ้าฟังกันสักนิด ตัดสินใจในแบบที่ OK กับทุกฝ่ายตามที่คุยกัน คงไม่เป็นแบบนี้ เกิดเป็นการหงุดหงิดใส่กัน บ่อยครั้งเข้าทะเลาะกัน ไม่พูดกันนาน จนสุดท้ายเราอยากยอมแพ้ คือยอมให้เค้าไปตามทางเดินของตัวเองเพื่อจะมีความสุขกว่าและเจอคนที่จะดูแลเค้าได้ดีกว่า
********
ขอความเห็นหรือคำแนะนำเพื่อนๆ
1) ตอนนี้เบื่อและท้อกับชีวิตมาก พอมีวิธีจะทำให้ดีขึ้นได้ไหม? ถึงตรงนี้รู้สึกว่า รัก ไม่พอที่จะทำให้สู้ต่อไปได้แล้ว
2) ควรเลิกกันซะตอนนี้ดีไหม? ส่วนตัวคิดว่าแบบนี้เสี่ยงที่จะไปต่อ แล้วไปลงเอยที่ครอบครัวแตกแยก คงแย่มาก คิดว่าถ้าตัดได้เร็วคงจะฟื้นตัวได้เร็ว
้3) เป้าหมายการดำเนินชีวิต แนวคิด การตัดสินใจร่วมกัน แนวคิดในการแก้ไขปัญหาที่คล้ายกัน มีผลต่อการที่จะใช้ชีวิตคู่ต่อไปไหม? เพราะคงมีเรื่องที่ต้องเผชิญด้วยกันอีกมาก