ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ..
-----------------------------------------------------
ธรรมแท้ๆนั้นพ้นแล้วจากสมมติ(วิมุตติ) ..
การแสดงธรรมแก่สัตว์ซึ่งยังอยู่ในโลกสมมติ จึงเป็นเรื่องยาก
ทรงพิจารณา เห็นสิ่งนี้แต่แรกที่ทรงตรัสรู้แล้ว แต่พระองค์ก็ยอมเหน็ดเหนื่อย <-- อันเป็นที่มาของ พระกรุณาธิคุณ
การแสดงวิมุตติ ต่อ สมมติ .. จำต้องแสดงในรูปของสมมติ เพื่อเหล่าสัตว์ที่อยู่ในโลกสมมติพอจะรู้ตามได้ ..
ฉะนั้นการตีความคำภีร์ ตามตัวอักษรที่ปรากฏ จึงไม่สามารถเข้าถึง ความหมายที่แท้จริงอันเป็นส่วนของวิมุตติได้เลย
ในอดีตผู้มีปัญญา 2 ท่านได้สนทนาธรรมกัน คือ พระนาคเสน กับ พระเจ้ามิลินท์ ..
การสนทนาครั้งนั้น ไม่มีการถามถึงความหมายของธรรมเลย --> มีแต่การถามถึงลักษณะของธรรมนั้น ๆ
ก็ด้วยธรรมอันเป็นวิมุตตินั้นพ้นแล้วจากโลกสมมติ การอธิบายวิมุตติโดยใช้สมมติ(ภาษาพูด ตัวอักษร) เป็นการเข้าถึงความหมายที่หยาบเกินไป
การที่ พระเจ้ามิลินท์ ถามถึงลักษณะของธรรมนั้น ๆ จาก พระนาคเสน .. เพราะท่านมองแล้วว่า การเข้าถึงธรรมใดๆคือต้องเข้าถึง "สภาวะ"
ฉนั้นการเข้าถึงธรรมแท้ๆ เราต้องเรียนรู้จาก ปรมัตถธรรมหรือสภาวธรรม เรียนรู้จนเห็นความจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวง --> จนเกิด "ปัญญา"
ทีนี้คนทั้งหลายเคยชินกับสมมุติ จนไม่เห็นความจริง เรามาเรียนเพื่อให้เห็นความจริง ไม่ใช่มานั่งคิดเอา --> คิดเอามันคือ "สัญญา"
ปัญญา กับ สัญญา นี้มีความแตกต่างกันมาก ..
สัญญา --> การเห็นด้วยสัญญา ทำให้ผู้เห็นมีอารมณ์มาก มักเสกสรรค์ตัวว่ามีความรู้มากทั้งๆที่กำลังหลงมาก จึงมีทิฏฐิไม่ยอมลงให้ใคร
ปัญญา --> การเห็นด้วยปัญญา ทำให้ผู้เห็นมีความถอดถอนความสำคัญมั่นหมายต่างๆ อันเป็นตัวกิเลสน้อยใหญ่ตามลำดับที่ปัญญาหยั่งถึง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คน 2 คนที่ไม่เคยกินแอ๊บเปิ้ล..อ่านคำอธิบาย รสชาติของแอ๊บเปิ้ล..
ก็มานั่งเถียงกันว่า แอ๊บเปิ้ลของฉันถูกของแกผิด .. เหมือนคนบ้าคุยกัน
-----------------------------------------------------------------------------
ขอทิ้งท้ายไว้นิดนึง ...
บุคคลผู้มีธรรมแม้เพียงเล็กน้อย จะมีคุณสมบัติอย่างหนึ่ง ผลุดขึ้นมาโดยธรรมชาติ คือ เมตตา
เมตตา มีลักษณะ ร่มเย็น .. จะไม่ถือสาอะไรง่ายๆ (ขึ้นยากน่ะ)
ทันทีที่ไม้ขีด(โทสะ) ถูกจุดขึ้นสิ่งแรกที่มันเผา คือ ตัวมันเอง
ใบลานที่ว่างเปล่า ..
-----------------------------------------------------
ธรรมแท้ๆนั้นพ้นแล้วจากสมมติ(วิมุตติ) ..
การแสดงธรรมแก่สัตว์ซึ่งยังอยู่ในโลกสมมติ จึงเป็นเรื่องยาก
ทรงพิจารณา เห็นสิ่งนี้แต่แรกที่ทรงตรัสรู้แล้ว แต่พระองค์ก็ยอมเหน็ดเหนื่อย <-- อันเป็นที่มาของ พระกรุณาธิคุณ
การแสดงวิมุตติ ต่อ สมมติ .. จำต้องแสดงในรูปของสมมติ เพื่อเหล่าสัตว์ที่อยู่ในโลกสมมติพอจะรู้ตามได้ ..
ฉะนั้นการตีความคำภีร์ ตามตัวอักษรที่ปรากฏ จึงไม่สามารถเข้าถึง ความหมายที่แท้จริงอันเป็นส่วนของวิมุตติได้เลย
ในอดีตผู้มีปัญญา 2 ท่านได้สนทนาธรรมกัน คือ พระนาคเสน กับ พระเจ้ามิลินท์ ..
การสนทนาครั้งนั้น ไม่มีการถามถึงความหมายของธรรมเลย --> มีแต่การถามถึงลักษณะของธรรมนั้น ๆ
ก็ด้วยธรรมอันเป็นวิมุตตินั้นพ้นแล้วจากโลกสมมติ การอธิบายวิมุตติโดยใช้สมมติ(ภาษาพูด ตัวอักษร) เป็นการเข้าถึงความหมายที่หยาบเกินไป
การที่ พระเจ้ามิลินท์ ถามถึงลักษณะของธรรมนั้น ๆ จาก พระนาคเสน .. เพราะท่านมองแล้วว่า การเข้าถึงธรรมใดๆคือต้องเข้าถึง "สภาวะ"
ฉนั้นการเข้าถึงธรรมแท้ๆ เราต้องเรียนรู้จาก ปรมัตถธรรมหรือสภาวธรรม เรียนรู้จนเห็นความจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวง --> จนเกิด "ปัญญา"
ทีนี้คนทั้งหลายเคยชินกับสมมุติ จนไม่เห็นความจริง เรามาเรียนเพื่อให้เห็นความจริง ไม่ใช่มานั่งคิดเอา --> คิดเอามันคือ "สัญญา"
ปัญญา กับ สัญญา นี้มีความแตกต่างกันมาก ..
สัญญา --> การเห็นด้วยสัญญา ทำให้ผู้เห็นมีอารมณ์มาก มักเสกสรรค์ตัวว่ามีความรู้มากทั้งๆที่กำลังหลงมาก จึงมีทิฏฐิไม่ยอมลงให้ใคร
ปัญญา --> การเห็นด้วยปัญญา ทำให้ผู้เห็นมีความถอดถอนความสำคัญมั่นหมายต่างๆ อันเป็นตัวกิเลสน้อยใหญ่ตามลำดับที่ปัญญาหยั่งถึง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คน 2 คนที่ไม่เคยกินแอ๊บเปิ้ล..อ่านคำอธิบาย รสชาติของแอ๊บเปิ้ล..
ก็มานั่งเถียงกันว่า แอ๊บเปิ้ลของฉันถูกของแกผิด .. เหมือนคนบ้าคุยกัน
-----------------------------------------------------------------------------
ขอทิ้งท้ายไว้นิดนึง ...
บุคคลผู้มีธรรมแม้เพียงเล็กน้อย จะมีคุณสมบัติอย่างหนึ่ง ผลุดขึ้นมาโดยธรรมชาติ คือ เมตตา
เมตตา มีลักษณะ ร่มเย็น .. จะไม่ถือสาอะไรง่ายๆ (ขึ้นยากน่ะ)
ทันทีที่ไม้ขีด(โทสะ) ถูกจุดขึ้นสิ่งแรกที่มันเผา คือ ตัวมันเอง