สวัสดีค่ะ กู้นี้เป็นกระทู้เเรก ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ. (เข้าเรื่องกันเลยแล้วกัน)
ขอเล่ารายละเอียดก่อนเลยน่ะค่ะ ครอบครัวพ่อ-แม่ เรามีลูก 3 คน คือ พี่สาวเป็นคนโต พี่ชายเป็นคนกลาง ส่วนเราเป็นคนเล็ก ค่ะ คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าลูกคนเล็กสบายพ่อแม่รักตามใจใช่ไหมค่ะ แต่สำหรับครอบครัวเค้าไม่ใช่แบบนั้นเลย ตั้งแต่เด็กจนโตเราต้องเป็นฝ่ายเสียสละให้พี่สาวตลอด ทั้งๆที่เราทั้งเป็นลูกคนเล็ก แถมเป็นลูกหลงอีก เราห่างจากพี่สาวคนโต 17 ปี พี่ชายคนกลาง 14 ปี เลยน่ะ คือเค้าเป็นพ่อแม่เราได้เลยล่ะ ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโตถ้าความคิดเห็นเรากะพี่สาวไม่ตรงกันเรามักต้องเป็นคนเสียสละ และยอมพี่ทุกครั้ง แม้แต่เวลาทะเลาะกันเราก็จะกลายเป็นคนผิดทุกครั้งไม่ว่าเรื่องไหนก็ตามในสายตาแม่ บางทีก้แอบคิดน่ะเราใช่ลูกแม่รึป่าวว่ะทำไม ทำอะไรก้ผิดไปซะหมด ทั้งที่เราพยายามทำทุกอย่างให้เค้ารักเรา เริ่มตั้งแต่ พ่อเราเสีย ตอนม.2 เราก้เริ่มทำงานหาตังใช้เองบ้าง หาค่าเทอมเองบ้าง จากการร้อยดอกไม้ ตัดขี้ด้ายในโรงงาน แม้แต่ลูกจ้าโต๊ะจีนเราก็ทำทุกอย่างน่ะที่ได้ตังน่ะ พอเราจบมอต้น เราเรียนต่อสายอาชีพเลยได้ทำงานไพร์ทามมาตลอดตั้งแต่ ปวช. จนปัจจุบันเราเรียนอยู่ ป.ตรี แล้วก็ยังทำงานอยู่ เรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเราไม่เคยทำให้แม่ต้องอาย หรือเครียดเรื่องเราเลยตั้งแต่เด็กจนโตเพราะเรารักเรียน แล้วก็ไม่เคยต้องให้แม่โดนเชิญผู้ปกครองสักครั้ง แต่การที่เราทำแบบนี้ใช่ว่าไม่อยากดื้อน่ะแต่เรากลัวแม่ไม่รักเราไปมากกว่านี้ แค่ทุกวันนี้เราก็เหมือนไม่มีความหมาย ถ้ายิ่งทำแบบนั้นน่ะแม่เราคงจากที่ไม่รักคงเกลียดเราไปเลยล่ะ เวลาแม่มีปัญหาตังไม่พอใช้ก็เป็นน่ะที่ให้เค้ายืมเค้าใช้ แต่ทำไมถึงยังไม่รักเราขนาดนี้ แม่บอกว่าที่แม่รักพี่สาวมากเพราะพี่สาวชอบคิดว่าพ่อไม่รักเพราะพี่สาวเป็นลูกคนโต คนจีนอยากได้ลูกชายเป็นคนโตเนี่ยคือคำที่พี่สาวเราอ้างมาตลอดตั้งแต่เด็กจนมีลูกก็ยังอ้างข้อนี้ แม่ชอบบอกว่าเรามีอคติกะพี่สาว เรายอมรับเลยว่าจริงแต่มันเกิดมาจากความลำเอียงของแม่นั้นล่ะ ในขณะที่พี่สาวเราเกเรเรียนจบแค่มอต้น แต่เราเรียนกำลังจะจบปริญญาตรี มาให้แม่ภาคภูมิใจ. ส่วนพี่ชายจบ ปวส. แต่สามารถซื้อบ้านเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องเช่าเค้าอยู่อีก ถ้าทุกคนอ่านแล้วก็ต้องคิดว่าน่าจะรักเรากะพี่ชายใช่ไหมเพราะรักดีกันทั้งคู่ แต่ไม่ใช่เลย เราไม่รู้หรอกน่ะว่าเราคิดมากไปรึป่าว แต่อย่างที่บอกนั้นล่ะไม่ว่าอะไรเราคือคนที่ผิดเสมอ แม้แต่ตอนเด็กน่ะเราคุยกะแม่เป็นดิบดีว่าแม่เราดูละครช่องนี้กันน่ะแม่ก็ตกลงเพราะแม่ก็อยากดู แต่พอพี่สาวเรามาน่ะ พี่สาวลอกว่าไม่ดูช่องนี้จะดูช่องนู้น แม่ก็แต่ใจ พอเราบอกว่าเราดูก่อนแม่ก็เข้าข้างพี่สาวบอกให้พี่สาวดูเค้าไม่ได้อยู่ดูทุกวัน เจอแม่พูดงี้ทำไงได้ก็ต้องยอมใช่ม่ะถึงมันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เข้าใจไหมว่าขนาดเรื่องเล็กๆเรายังต้องยอมเลยสิ ไหนจะเรื่องบ้างเรื่องเรายังไม่ทันไปทำเลย เช่นหนีเที่ยว มีแฟน ติดผู้ชาย ด่าเราเสียๆหายๆ ทั้งที่เรายังไม่เคยทำ และไม่เคยคิดจะทำด้วย แต่จากพี่สาวที่ทำแบบนั้นแต่แม่ไม่ด่าสักคำ เราเคยถึงจุดที่ทนไม่ไหวน่ะ เคยพูดกะแม่ว่าถ้ามีลูกเยอะแล้วแบ่งความรักให้เท่ากันไม่ได้ อย่ามีสงสารเด็กเถอะ มันรู้สึกแย่ เรื่องพวกเกิดขึ้นมาตลอดจนปัจจุบัน พี่ชาวเล่าให้ฟังว่า แม่จะโอนที่ ที่ต่างจังหวัดให้พี่สาวกะพี่ชาย พี่ชายเราเลยพูดไปว่าแม่มีรูปแค่สองคนหรอ เราไม่ใช่ลูกหรอถึงไม่ให้ พอพี่ชายเล่าให้เราฟัง เราไม่ได้อยากได้น่ะสมบัติอะไรก็ตามเราคิดมาตลอดว่าเราจะต้องยืนด้วยขาของเราเอง แต่มันเจ็บให้ใจลึกๆน่ะ แบบว่าแล้วเราล่ะไม่นึกถึงบ้างหรอ ไม่รักเราเลยหรอ เราได้แต่เงียบนิไม่ตอบไม่แสดงอาการอะไรให้พี่ชายเห็นเลย แต่ใจน่ะทั้งเจ็บทั้งร้องไห้เลย โคตฝืนเข้มแข็งไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้ใครเห็น เมื่อคืนก็เหมือนกันเราขอแม่ว่า แม่เราขอห้องนอนน่ะ เราพี่กะพี่ชายแล้วว่าเค้าให้แค่ติดตรงแม่ไม่ยอม แม่ยอมให้เราน่ะ เราขอแม่อย่างตั้งความหวัง แต่ผลสุดท้ายผลรับคือแม่ไม่ให้ เราก็ไม่พูดอะไรน่ะ เงียบอย่างเดียวแล้วก็คิดทวนไปมาอยู่ในหัวว่า ทำไมไม่ให้ที่พี่สาวแม่บอกต้องให้ห้องพี่สาวด้วยน่ะ แต่กะเราทำไมไม่ยอมให้ เพราะทุกวันนี้เราก็นอนข้างล่าง ห้องโถงบ้าน คือจะนอนก็ต้องรอให้ทุกคนขึ้นบ้านนอนก่อนถึงได้นอน เมื่อไหร่จะพ้นจากเรื่องแบบนี้สักที เราเหนื่อยใจมากเลยทำดีให้ตายทำไมรักเราบ้าง นิดนึงก้ยังดีพอไห้เราทำดีต่อไปหน่อยได้ไหม
ขอบคุณน่ะค่ะที่เข้ามาอ่าน เราแค่อยากระบายความรู้สึกก็เท่านั้น
แบบนี้เค้าเรียกว่าแม่ลำเอียงรึป่าวหรือเป็นเพียงเพราะเราคิดไปเอง
ขอเล่ารายละเอียดก่อนเลยน่ะค่ะ ครอบครัวพ่อ-แม่ เรามีลูก 3 คน คือ พี่สาวเป็นคนโต พี่ชายเป็นคนกลาง ส่วนเราเป็นคนเล็ก ค่ะ คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าลูกคนเล็กสบายพ่อแม่รักตามใจใช่ไหมค่ะ แต่สำหรับครอบครัวเค้าไม่ใช่แบบนั้นเลย ตั้งแต่เด็กจนโตเราต้องเป็นฝ่ายเสียสละให้พี่สาวตลอด ทั้งๆที่เราทั้งเป็นลูกคนเล็ก แถมเป็นลูกหลงอีก เราห่างจากพี่สาวคนโต 17 ปี พี่ชายคนกลาง 14 ปี เลยน่ะ คือเค้าเป็นพ่อแม่เราได้เลยล่ะ ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโตถ้าความคิดเห็นเรากะพี่สาวไม่ตรงกันเรามักต้องเป็นคนเสียสละ และยอมพี่ทุกครั้ง แม้แต่เวลาทะเลาะกันเราก็จะกลายเป็นคนผิดทุกครั้งไม่ว่าเรื่องไหนก็ตามในสายตาแม่ บางทีก้แอบคิดน่ะเราใช่ลูกแม่รึป่าวว่ะทำไม ทำอะไรก้ผิดไปซะหมด ทั้งที่เราพยายามทำทุกอย่างให้เค้ารักเรา เริ่มตั้งแต่ พ่อเราเสีย ตอนม.2 เราก้เริ่มทำงานหาตังใช้เองบ้าง หาค่าเทอมเองบ้าง จากการร้อยดอกไม้ ตัดขี้ด้ายในโรงงาน แม้แต่ลูกจ้าโต๊ะจีนเราก็ทำทุกอย่างน่ะที่ได้ตังน่ะ พอเราจบมอต้น เราเรียนต่อสายอาชีพเลยได้ทำงานไพร์ทามมาตลอดตั้งแต่ ปวช. จนปัจจุบันเราเรียนอยู่ ป.ตรี แล้วก็ยังทำงานอยู่ เรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเราไม่เคยทำให้แม่ต้องอาย หรือเครียดเรื่องเราเลยตั้งแต่เด็กจนโตเพราะเรารักเรียน แล้วก็ไม่เคยต้องให้แม่โดนเชิญผู้ปกครองสักครั้ง แต่การที่เราทำแบบนี้ใช่ว่าไม่อยากดื้อน่ะแต่เรากลัวแม่ไม่รักเราไปมากกว่านี้ แค่ทุกวันนี้เราก็เหมือนไม่มีความหมาย ถ้ายิ่งทำแบบนั้นน่ะแม่เราคงจากที่ไม่รักคงเกลียดเราไปเลยล่ะ เวลาแม่มีปัญหาตังไม่พอใช้ก็เป็นน่ะที่ให้เค้ายืมเค้าใช้ แต่ทำไมถึงยังไม่รักเราขนาดนี้ แม่บอกว่าที่แม่รักพี่สาวมากเพราะพี่สาวชอบคิดว่าพ่อไม่รักเพราะพี่สาวเป็นลูกคนโต คนจีนอยากได้ลูกชายเป็นคนโตเนี่ยคือคำที่พี่สาวเราอ้างมาตลอดตั้งแต่เด็กจนมีลูกก็ยังอ้างข้อนี้ แม่ชอบบอกว่าเรามีอคติกะพี่สาว เรายอมรับเลยว่าจริงแต่มันเกิดมาจากความลำเอียงของแม่นั้นล่ะ ในขณะที่พี่สาวเราเกเรเรียนจบแค่มอต้น แต่เราเรียนกำลังจะจบปริญญาตรี มาให้แม่ภาคภูมิใจ. ส่วนพี่ชายจบ ปวส. แต่สามารถซื้อบ้านเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องเช่าเค้าอยู่อีก ถ้าทุกคนอ่านแล้วก็ต้องคิดว่าน่าจะรักเรากะพี่ชายใช่ไหมเพราะรักดีกันทั้งคู่ แต่ไม่ใช่เลย เราไม่รู้หรอกน่ะว่าเราคิดมากไปรึป่าว แต่อย่างที่บอกนั้นล่ะไม่ว่าอะไรเราคือคนที่ผิดเสมอ แม้แต่ตอนเด็กน่ะเราคุยกะแม่เป็นดิบดีว่าแม่เราดูละครช่องนี้กันน่ะแม่ก็ตกลงเพราะแม่ก็อยากดู แต่พอพี่สาวเรามาน่ะ พี่สาวลอกว่าไม่ดูช่องนี้จะดูช่องนู้น แม่ก็แต่ใจ พอเราบอกว่าเราดูก่อนแม่ก็เข้าข้างพี่สาวบอกให้พี่สาวดูเค้าไม่ได้อยู่ดูทุกวัน เจอแม่พูดงี้ทำไงได้ก็ต้องยอมใช่ม่ะถึงมันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เข้าใจไหมว่าขนาดเรื่องเล็กๆเรายังต้องยอมเลยสิ ไหนจะเรื่องบ้างเรื่องเรายังไม่ทันไปทำเลย เช่นหนีเที่ยว มีแฟน ติดผู้ชาย ด่าเราเสียๆหายๆ ทั้งที่เรายังไม่เคยทำ และไม่เคยคิดจะทำด้วย แต่จากพี่สาวที่ทำแบบนั้นแต่แม่ไม่ด่าสักคำ เราเคยถึงจุดที่ทนไม่ไหวน่ะ เคยพูดกะแม่ว่าถ้ามีลูกเยอะแล้วแบ่งความรักให้เท่ากันไม่ได้ อย่ามีสงสารเด็กเถอะ มันรู้สึกแย่ เรื่องพวกเกิดขึ้นมาตลอดจนปัจจุบัน พี่ชาวเล่าให้ฟังว่า แม่จะโอนที่ ที่ต่างจังหวัดให้พี่สาวกะพี่ชาย พี่ชายเราเลยพูดไปว่าแม่มีรูปแค่สองคนหรอ เราไม่ใช่ลูกหรอถึงไม่ให้ พอพี่ชายเล่าให้เราฟัง เราไม่ได้อยากได้น่ะสมบัติอะไรก็ตามเราคิดมาตลอดว่าเราจะต้องยืนด้วยขาของเราเอง แต่มันเจ็บให้ใจลึกๆน่ะ แบบว่าแล้วเราล่ะไม่นึกถึงบ้างหรอ ไม่รักเราเลยหรอ เราได้แต่เงียบนิไม่ตอบไม่แสดงอาการอะไรให้พี่ชายเห็นเลย แต่ใจน่ะทั้งเจ็บทั้งร้องไห้เลย โคตฝืนเข้มแข็งไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้ใครเห็น เมื่อคืนก็เหมือนกันเราขอแม่ว่า แม่เราขอห้องนอนน่ะ เราพี่กะพี่ชายแล้วว่าเค้าให้แค่ติดตรงแม่ไม่ยอม แม่ยอมให้เราน่ะ เราขอแม่อย่างตั้งความหวัง แต่ผลสุดท้ายผลรับคือแม่ไม่ให้ เราก็ไม่พูดอะไรน่ะ เงียบอย่างเดียวแล้วก็คิดทวนไปมาอยู่ในหัวว่า ทำไมไม่ให้ที่พี่สาวแม่บอกต้องให้ห้องพี่สาวด้วยน่ะ แต่กะเราทำไมไม่ยอมให้ เพราะทุกวันนี้เราก็นอนข้างล่าง ห้องโถงบ้าน คือจะนอนก็ต้องรอให้ทุกคนขึ้นบ้านนอนก่อนถึงได้นอน เมื่อไหร่จะพ้นจากเรื่องแบบนี้สักที เราเหนื่อยใจมากเลยทำดีให้ตายทำไมรักเราบ้าง นิดนึงก้ยังดีพอไห้เราทำดีต่อไปหน่อยได้ไหม
ขอบคุณน่ะค่ะที่เข้ามาอ่าน เราแค่อยากระบายความรู้สึกก็เท่านั้น