[กาลครั้งหนึ่ง]เมื่อผมแอบชอบรุ่นน้องต่างโรงเรียน..

#ผมขอแทนตัวเองว่า P นะครับ ส่วนน้องเค้าแทนด้วย N
#ผมเรียนอยู่โรงเรียนชาย ในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ(ตอนล่าง) ช่วงนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ม4 จะ ขึ้น ม5 ตอนนั้นผมติดเรียนนิดนึง เราะต้องเก็บเกรด บราๆๆๆ
..วันนึงผมไปร้าน.. รู้สึกตอนนี้เค้าจะสร้างใหม่ด้วย ผมไม่ได้กลับไปนานมากก  ไปเดินดูหนังสือ ตอนที่ผมอยู่คือมันเงียบมาก อยู่ดีๆก็มีเสียงเด็ก 3 4 คนเดินขึ้นมา ผมใช้คำว่าเด็ก เพราะ ผมคิดในใจว่า .. พูดมากจังวะ .. เลยคิดว่าเด็กไว้ก่อนเลย  แล้วผมก็เดินดุหนังสือของผมไปเรื่อย แล้วผมก็มาหยุดที่ตู้หนังสือตู้นึง  ตอนที่ผมอยู่ผมก็ไม่ได้สังเกตุรอบข้างเท่าไร่ เงยหน้าอีกที ผมตกใจมากก ต้องหันกลับไปดูอีกรอบ!!
ที่ผมเห็นคือ มีผุ้หญิงคนนึงยืนอยู่ข้างๆ ผม สภาพคือ ..ใส่กางเกงเจเจ สั้นประมาณเข่า เลยเข่ามานิดหน่อยมั้ง เสื้อยืด รองเท้าแตะ ผมยาวมันสูง สมัยนี้เค้าเรียก ดังโงะ รึป่าว 555 หัวเค้าก็ยุ่งๆ หน่อย ไม่หน่อยหน่อยหรอกครับ เยอะเลยเลยแหละ..
ผมเห็นแล้วก็ คิดในใจแบขำๆ "ป้านี่ใคร เหมือนเพิ่งหนีพายุลูกเห็บมา" แล้วผมก็หลุดขำออกมาจริงๆ 55
เค้าเงยหน้าขึ้นมามองผมเลย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง รีบเดินหนีไปตู้อื่นเลย แต่ด้วยความที่ผมค่อนข้างสูง ผมสูงประมาณ 175 ผมเลยมองเห็นเค้า น้องเค้าสูงประมาณ 158 159 เค้าก็ยืนอยู่ตู้เดิมแหละ แล้วก็บ่นอะไรไม่รู้
ตอนนั้นผมก็คิดว่า "เค้าบ่นกูป่ะวะ" แต่ผมก้ไม่ได้สนใจอะไร ซักพักเอาแว่นมาใส่ครับ ผมขำอีกแล้ว  5555  มันไม่ค่อยง่ายเลยนะที่จะทำให้ผุ้ชายคนนึงขำได้จริงๆ 5555 ไม่รู้ทำไมผมถึงขำ 55
ตอนนั้นผมกลัวเค้ามากกว่าจะเห็นว่าเค้าน่ารักนะครับ 555 แต่ก็น่ารักแหละ. ผมเลยรีบเดินเลือกหนังสือจ่ายตังค์แล้วออกมาเลย  

-- จากนั้น ผมก็ไม่คิดว่าผมจะเจอใครแปลกประหลาดอีกแล้วหลังจากเจอน้องผู้หญิงคนนั้น 55--
ผมขี่รถตรงไปที่ร้านผัดไทเจ้าประจำ นั่งลง กินๆๆ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ผมกำลังจะออกจากร้าน เห็นเพื่อนๆน้องเค้ากับน้องเค้า คราวนี้ผมอายเลยครับ "เค้าจะจำกูได้ป่ะวะ เค้าจะว่าอะไรกูป่ะวะ เค้าจะนินทากูป่ะวะ" ผมคิดไปเรื่อยเลย  ผมเลยรีบจ้ำอ่าวเดินไปสต๊าทรถ รีบออกมา คืออายมาก  
แต่ผมก็คิดอีกเหมือนกันว่า จะไปอายทำไม ก็แค่คนเจอกันธรรมดา เดินสวนกัน แค่นั้น  แต่เล็กๆ อีกนิดผมก็คิดว่า "เฮ้ยย ไปขำน้องเค้าแบบนั้น น้องเค้าคงอายมากกว่ากูอีกมั้ง" แต่ผมก็ไม่คิดติดใจอะไร 555

*ผมสาระภาพเลยว่าก่อนหน้านี้ ผมมีสาวๆเข้าคุยอยู่นิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไร คิดซะว่าทุกคนที่เข้ามาคือเพื่อนทั้งนั้น ช่วงนั้นก็ด้วย*

-- 2 เดือนผ่านไป เปิดเทอม --
ปกติผมจะขี่รถกลับบ้านเอง แต่บังเอิญว่า ผมทำตัวเหลวไหลไปหน่อย พ่อเลยยึดรถผมไปเลย แล้วพ่อก็เป็นคนไปรับไปส่งผมตลอด เวลา 2 เดือน(ตกลงกันอย่างงั้น) ด้วยความที่พ่อผมไม่ชอบไปจอดรถที่ถนนหน้าโรงเรียน พ่อเลยให้ผมฝึกความอดทน เดินครับ 55 เดินไปหาพ่อ พี่พ่อจอดรถ ซึ่งทางที่ผมจะต้องเดินนั้นอะ มันต้องผ่านโรงเรียนหญิง แต่ผมก็ไม่คิดคิดอะไรมาก พ่อให้เดินก็เดินดิวะ อาจมีแวะโน่นบ้างนี่บ้าง  เดือนนึงผ่านไป เดือนนึงที่ผมต้องเดินผ่านหน้าโรงเรียนหญิง มันเป้นอะไรที่น่าเบื่อมาก แต่!! วันนึง ผมหิวครับเดินๆไป เจอร้านขายซูชิ แต่แหม่ผู้หญิงเต็มร้าน 555 ทำไงได้ หิวนี่ อยากกินนี่ ค่อยๆเดินเข้าไปรอจนคนเริ่มหายไป แต่ตาผมดีครับ 555  
ผมเห็นน้องคนนั้น!! อะเฮือกก "น้องเค้าจะจำกูได้ป่ะวะ ตายแน่กู ตายแน่ๆ"
แต่เดี๋ยวก่อน!! เหมือนน้องเค้าจะจำผมไม่ได้ โล่งใจมากตอนนั้น แต่!! ผมเองมากกว่าที่จำน้องเค้าไม่ได้ 55 ตอนที่ผมยืนรอถาดหยิบซูชิ ผมก็สังเกตุน้องเค้าตลอด >> ตากูนี่เป็นอะไรวะเนี๊ยสังเกตุอยู่นั่น 5555 คือ มันดูดีกว่าตอนที่เป็นป้า วิ่งหนีพายุลูกเห็บมากๆๆ  น้องเค้าใส่ชุดนักเรียน แล้วมัดผมดีๆ ผมว่าก็รักดี๊ 5555  **ความรู้สึกตอนนั้นคือ เห้ย อยากเดินมาทุกวันเลย ไม่รู้เป็นอะไร คือ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรหรอกครับ แต่มัน.. อยากเดินมาตรงนี้ทุกวันเลย ไม่ใช่แค่ 2 เดือนแล้ว  อยากกินซูชิหรอก็ไม่ใช่ 555 หลังจากวันนั้น ผมก็เดินผ่านตรงนี้ ที่เดิมทุกวันๆ การเดินของผมมันไม่น่าเบื่ออีกแล้วแหละ ><


#เล่าเท่านี้ก่อนนะครับ 5555 เดี่ยวจะกลับมาเล่าใหม่ รอดูผลตอบรับ555555555
#ถ้าผิดพลาดตรงไหน บอกได้เลยนะครับ 555 ^^