มีเรื่องอยากปรึกษาครับ ว่าจะถอดล็อคอิน แต่ยังไงก็ไม่เคยใช้คงไม่เป็นไรมั้ง
ภาษาอาจแปลกๆบ้าง ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะครับ ไม่ค่อยได้เขียนไทยยาวๆ
ผมเป็นเกย์ครับ ตั้งแต่ผมใช้ชีวิตมา ผมไม่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับใคร (ทั้งในลักษณะชู้สาวหรือแม้แต่แค่ระดับแฟนกุ้กกิ้กน่ะครับ คือมี flirt บ้าง แต่ก็ไม่เคยไปไกลกว่านั้น) ตอนนี้ก็อายุยี่สิบกว่าละ มี ผช เข้ามาในชีวิตพอสมควร แต่คือไม่ได้เยอะอะไรผมไม่ได้ popular มาก ผมไม่เคยชอบพวกเค้าเลย คือผมค่อนข้างมีอคติกับเกย์น่ะครับ จะว่าผมเหยียดหรือยังไงก็ได้ เพราะผมมองว่าเกย์ที่ผมเจอเกือบทั้งหมดมักไม่ค่อยมีความเป็นผู้ใหญ่ หมกหมุ่นแต่เรื่องเซ็กซ์ ซึ่งผมไม่ชอบมากๆ มันก็เป็นปัจจัยหลักที่ทำให้ผมไม่เคย "รัก" ใครน่ะครับ ถ้ามองในเรื่องมากกว่านั้นก็เป็น chemistry personality ความสนใจ ทั่วๆไปน่ะครับ ผมไม่เคยเจอใครที่รู้สึกว่าใช่เลย อีกอย่าง ผมให้ความสำคัญกับการ connect กันที่จิตใจมากกว่าร่างกายน่ะครับ (ฟังดู
แต่ผมก็เชื่อแบบนั้นจริงๆ) ทีนี้ประเด็นก็คือ ผมมีเพื่อน ผช คนนึงครับ ขอไม่เล่าว่าเรารู้จักกันได้ยังไงหรือเค้าเป็นใครอะไรยังไงนะครับเพราะรู้สึกว่ามันไม่เกี่ยว เรารู้จักกันมานานพอสมควรครับ (หลักปี) คือผมรู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดีมาก แบบความสนใจอะไรหลายๆอย่าง แล้วก็ความคิดเราตรงกัน แล้วเราก็คุยกันบ่อย วันละหลายๆ ชม. แต่คือเค้า straight นะครับ อันนี้มั่นใจครับ แล้วเค้าก็รู้ว่าผมเป็นเกย์ คือเรา clear กันเรื่องนี้ แต่เค้าก็ไม่ได้มองว่าผมน่ากลัวหรืออะไร คือเราก็คุยกันมาสักพักล่ะครับ แล้วผมก็ชอบเค้าจริงๆ คือเคยบอกเค้าไปด้วยว่าชอบเค้า แต่ตอนนั้นก็คิดว่าไม่ได้ romantic นะ เพราะมองว่าคงเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้เจอเพื่อนแบบนี้ด้วยมั้ง เค้าก็ติดขำๆนะ เค้าก็บอกว่าเค้าก็ชอบผมล่ะ (เค้าบอกว่าถ้าไม่ชอบไม่คุยด้วยจนถึงทุกวันนี้หรอก) แต่คือเค้าก็ย้ำว่าเค้าไม่ใช่เกย์นะ เค้าก็เคยเตือนผมว่า ระวังจะรักเค้าจริงๆ (5555 หลงตัวเองมาก) แต่คือผมก็บอกเค้าไปว่า ผมเข้าใจว่าเค้าไม่ชอบ ผช แต่ถึงวันนึงถ้าผมรักเค้าจริงๆ ผมก็ขอไม่เรียกร้องอะไร แบบได้เค้าเป็นเพื่นก็มีความสุขแล้ว ไม่ต้องมารักกัน คือเค้าฟังแล้วก็เงียบๆ ผมก็ไม่คิดอะไร
ตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกัน ผม ก็ทำทุกอย่างที่ผมอยากทำให้เค้า อยู่ด้วยตอนที่เค้าเครียด คุยนั่นนี่ ทำของให้วันเกิด ฯลฯ ตามประสาเด็กน้อยแบบผม เค้าไม่มีแฟนนะครับ ไม่มีมาสักพักละ ที่นี้ประเด็นมันก็มา ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้สึกว่าบางที เวลาทีเค้าเครียด หรือไม่ว่างคุยกับผม มันรู้สึก ว่างๆ เหมือนขาดอะไรไป เวลาฟังเค้าพูดเรื่องเที่ยว ผญ (เค้าพูดถึงเมื่อก่อนน่ะครับ คือเค้าเคยมีมาบ้าง แต่ตอนนี้ทำงานอย่างเดียว) แล้วมันรู้สึกอึดอัด เหมือน jealous มีหลายๆครั้งที่ผมร้องไห้ เพราะรู้สึกว่า เค้าไม่สนใจเลยกับความหวังดี แล้วก็ effort ต่างๆที่เราทำให้เค้า คือมันฟังดูน้ำเน่า แต่คือผมก็คิดว่ามันคงเป็นลักษณะของเพื่อนปกติมั้งครับ ถ้าคุณมีเพื่อนคนนึงที่คุณรักมาก แล้วเพื่อนไม่สนใจ คุณก็เสียใจใช่ป่าว? เพียงแต่ผมเป็นเกย์ ก็เลยอารมณ์เว่อๆกว่าหน่อย? คือผมก็คิดแบบนั้น แล้วบางทีเค้ามีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมสับสน บางครั้งเค้าก็ดูกระตือรือร้นมากที่จะคุยกับผม อยากให้ผมอยู่ด้วยตอนที่เค้าต้องทำงานทั้งคืน บางทีอยู่ๆก็ cold ใส่เงียบไปเลย บางทีผมก็แกล้งเล่นมุขใส่เค้าว่าจูบเราดิ (ผมแกล้งมันบ่อยครับ อะไรแบบนี้ ปกติเค้าจะเงียบๆไม่กล้าต่อ) เค้าก็พูดว่าเป็นความคิดที่น่าสนใจดี มีอยู่ครั้งนึงเค้าถามว่าผมพยายามโน้มน้าวให้เค้าเป็นเกย์รึเปล่าแบบกลัวผมหลอกเค้าลวนลามเค้าไรงี้ ผมก็ขำ ผมก็บอกว่าถ้าจะทำให้เค้ารักผมจริง ผมจะไม่ใช้วิธีผ่านร่างกายแบบนั้นหรอก ผมจะทำให้เค้ารักผมที่จิตใจ (คือก็พูดทีเล่นทีจริงน่ะครับ) แล้วเค้าก็บอกว่าเป็นความคิดที่ดี อาจจะ work คือบางทีผมสับสน คือผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าผมรักเค้านะ แต่ก็คิดมาตลอดว่ารักแบบเพื่อน คือผมไม่อยากไปมากกว่านั้นจริงๆ ผมกลัวเสียเพื่อนคนนี้มาก ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมไม่เคยมีใครที่ผมคุยได้ทุกเรื่องมากขนาดนี้ แต่พอหลังๆมานี่ผมคิดดู มันรู้สึกว่า ผมหลอกตัวเองรึเปล่าว่าไม่ได้รักเค้ามากกว่าเพื่อน? ไอ้ความรักที่ให้โดยบริสุทธิ์ใจไม่หวังอะไรตอบแทน ผมโกหกตัวเองหรือเปล่า? ผมไม่อยากรักเค้าแบบนั้น เพราะผมรู้สึกว่าความรักแบบนั้นมันทำให้ผมเห็นแก่ตัว อยากให้เค้าสนใจ อยากให้เค้าตอบสนองในสิ่งที่เราทำให้ ผมไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนั้น เพราะผมกลัวว่าผมจะเสียความรู้สึกกับเพื่อนคนนี้ไป มันรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเค้า มันคือความรักหรือเปล่าครับ? หรือมันเป็นแค่ความรู้สึกของคนที่ไม่เคยรักใครแล้วพอเจอคนที่เข้ากันได้มันเลยรู้สึก insecure กลัวเสียเค้าไป แล้วผมควรทำยังไงดี ผมควรพูดกับเค้ามั้ย แสดงความรู้สึกที่ชัดเจน เค้าจะได้เข้าใจว่า เวลาผมเสียใจหรืออะไร มันเกิดจากอะไร คือผมรู้สึกว่าถ้าผมคุยกับเค้า เค้าก็น่าจะเข้าใจนะครับ เพราะเราเคยตกลงกันว่า ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือไม่ดี หรือใครทำอะไรให้อีกฝ่ายผิดใจเราจะคุยกัน แต่ผมกลัวเค้ามองผมไม่เหมือนเดิม แล้วที่สำคัญกว่าคือผมกลัวผมเองนี่แหละจะมองเค้าไม่เหมือนเดิม
ตอนนี้มันก็ยังโอเคอยู่มั้งครับ ตัวผมเองน่ะ แต่กลัวว่ามันจะผิดใจกันเพราะไม่ยอมพูดให้เคลีย ผมควรทำไงดีครับ??
ปล. ขอไม่โหวตเป็นกระทู้แนะนำได้มั้ยครับ ขอให้กระทู้ตกไปเงียบๆนะ กลัวโดนสาวถึง
ปล. 2 ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้ tag มั่วนะครับ
ปล. 3 ขอร้องอย่าสาวตัวผมเลยครับ _/\_
(ขอคำปรึกษา) นี่คือความรักรึเปล่า แล้วผมควรทำยังไงดีครับ
ภาษาอาจแปลกๆบ้าง ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะครับ ไม่ค่อยได้เขียนไทยยาวๆ
ผมเป็นเกย์ครับ ตั้งแต่ผมใช้ชีวิตมา ผมไม่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับใคร (ทั้งในลักษณะชู้สาวหรือแม้แต่แค่ระดับแฟนกุ้กกิ้กน่ะครับ คือมี flirt บ้าง แต่ก็ไม่เคยไปไกลกว่านั้น) ตอนนี้ก็อายุยี่สิบกว่าละ มี ผช เข้ามาในชีวิตพอสมควร แต่คือไม่ได้เยอะอะไรผมไม่ได้ popular มาก ผมไม่เคยชอบพวกเค้าเลย คือผมค่อนข้างมีอคติกับเกย์น่ะครับ จะว่าผมเหยียดหรือยังไงก็ได้ เพราะผมมองว่าเกย์ที่ผมเจอเกือบทั้งหมดมักไม่ค่อยมีความเป็นผู้ใหญ่ หมกหมุ่นแต่เรื่องเซ็กซ์ ซึ่งผมไม่ชอบมากๆ มันก็เป็นปัจจัยหลักที่ทำให้ผมไม่เคย "รัก" ใครน่ะครับ ถ้ามองในเรื่องมากกว่านั้นก็เป็น chemistry personality ความสนใจ ทั่วๆไปน่ะครับ ผมไม่เคยเจอใครที่รู้สึกว่าใช่เลย อีกอย่าง ผมให้ความสำคัญกับการ connect กันที่จิตใจมากกว่าร่างกายน่ะครับ (ฟังดู
ตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกัน ผม ก็ทำทุกอย่างที่ผมอยากทำให้เค้า อยู่ด้วยตอนที่เค้าเครียด คุยนั่นนี่ ทำของให้วันเกิด ฯลฯ ตามประสาเด็กน้อยแบบผม เค้าไม่มีแฟนนะครับ ไม่มีมาสักพักละ ที่นี้ประเด็นมันก็มา ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้สึกว่าบางที เวลาทีเค้าเครียด หรือไม่ว่างคุยกับผม มันรู้สึก ว่างๆ เหมือนขาดอะไรไป เวลาฟังเค้าพูดเรื่องเที่ยว ผญ (เค้าพูดถึงเมื่อก่อนน่ะครับ คือเค้าเคยมีมาบ้าง แต่ตอนนี้ทำงานอย่างเดียว) แล้วมันรู้สึกอึดอัด เหมือน jealous มีหลายๆครั้งที่ผมร้องไห้ เพราะรู้สึกว่า เค้าไม่สนใจเลยกับความหวังดี แล้วก็ effort ต่างๆที่เราทำให้เค้า คือมันฟังดูน้ำเน่า แต่คือผมก็คิดว่ามันคงเป็นลักษณะของเพื่อนปกติมั้งครับ ถ้าคุณมีเพื่อนคนนึงที่คุณรักมาก แล้วเพื่อนไม่สนใจ คุณก็เสียใจใช่ป่าว? เพียงแต่ผมเป็นเกย์ ก็เลยอารมณ์เว่อๆกว่าหน่อย? คือผมก็คิดแบบนั้น แล้วบางทีเค้ามีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมสับสน บางครั้งเค้าก็ดูกระตือรือร้นมากที่จะคุยกับผม อยากให้ผมอยู่ด้วยตอนที่เค้าต้องทำงานทั้งคืน บางทีอยู่ๆก็ cold ใส่เงียบไปเลย บางทีผมก็แกล้งเล่นมุขใส่เค้าว่าจูบเราดิ (ผมแกล้งมันบ่อยครับ อะไรแบบนี้ ปกติเค้าจะเงียบๆไม่กล้าต่อ) เค้าก็พูดว่าเป็นความคิดที่น่าสนใจดี มีอยู่ครั้งนึงเค้าถามว่าผมพยายามโน้มน้าวให้เค้าเป็นเกย์รึเปล่าแบบกลัวผมหลอกเค้าลวนลามเค้าไรงี้ ผมก็ขำ ผมก็บอกว่าถ้าจะทำให้เค้ารักผมจริง ผมจะไม่ใช้วิธีผ่านร่างกายแบบนั้นหรอก ผมจะทำให้เค้ารักผมที่จิตใจ (คือก็พูดทีเล่นทีจริงน่ะครับ) แล้วเค้าก็บอกว่าเป็นความคิดที่ดี อาจจะ work คือบางทีผมสับสน คือผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าผมรักเค้านะ แต่ก็คิดมาตลอดว่ารักแบบเพื่อน คือผมไม่อยากไปมากกว่านั้นจริงๆ ผมกลัวเสียเพื่อนคนนี้มาก ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมไม่เคยมีใครที่ผมคุยได้ทุกเรื่องมากขนาดนี้ แต่พอหลังๆมานี่ผมคิดดู มันรู้สึกว่า ผมหลอกตัวเองรึเปล่าว่าไม่ได้รักเค้ามากกว่าเพื่อน? ไอ้ความรักที่ให้โดยบริสุทธิ์ใจไม่หวังอะไรตอบแทน ผมโกหกตัวเองหรือเปล่า? ผมไม่อยากรักเค้าแบบนั้น เพราะผมรู้สึกว่าความรักแบบนั้นมันทำให้ผมเห็นแก่ตัว อยากให้เค้าสนใจ อยากให้เค้าตอบสนองในสิ่งที่เราทำให้ ผมไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนั้น เพราะผมกลัวว่าผมจะเสียความรู้สึกกับเพื่อนคนนี้ไป มันรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเค้า มันคือความรักหรือเปล่าครับ? หรือมันเป็นแค่ความรู้สึกของคนที่ไม่เคยรักใครแล้วพอเจอคนที่เข้ากันได้มันเลยรู้สึก insecure กลัวเสียเค้าไป แล้วผมควรทำยังไงดี ผมควรพูดกับเค้ามั้ย แสดงความรู้สึกที่ชัดเจน เค้าจะได้เข้าใจว่า เวลาผมเสียใจหรืออะไร มันเกิดจากอะไร คือผมรู้สึกว่าถ้าผมคุยกับเค้า เค้าก็น่าจะเข้าใจนะครับ เพราะเราเคยตกลงกันว่า ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือไม่ดี หรือใครทำอะไรให้อีกฝ่ายผิดใจเราจะคุยกัน แต่ผมกลัวเค้ามองผมไม่เหมือนเดิม แล้วที่สำคัญกว่าคือผมกลัวผมเองนี่แหละจะมองเค้าไม่เหมือนเดิม
ตอนนี้มันก็ยังโอเคอยู่มั้งครับ ตัวผมเองน่ะ แต่กลัวว่ามันจะผิดใจกันเพราะไม่ยอมพูดให้เคลีย ผมควรทำไงดีครับ??
ปล. ขอไม่โหวตเป็นกระทู้แนะนำได้มั้ยครับ ขอให้กระทู้ตกไปเงียบๆนะ กลัวโดนสาวถึง
ปล. 2 ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้ tag มั่วนะครับ
ปล. 3 ขอร้องอย่าสาวตัวผมเลยครับ _/\_