8
ฉันเบิกตากว้างร้องอย่างดีใจ ทะลึ่งตัวขึ้นนั่ง รีบกดรับทันที แต่...ต้องทำเสียงให้เป็นปกติซะก่อน
“ฮัลโหล - -”
(แสดงว่าคิดถึงสิเนี่ย? ถึงได้โทร. มาหา~) ปลายสายลากเสียงแซวจนฉันหน้าแดง
“เปล่านะ! ไม่ได้คิดถึง แค่...”
(แค่อะไร?) นั่นสิ แค่อะไรดีนะ = =+ แค่... อืมมม...อ๋อ!
“แค่อยากกินมาม่าน่ะ”
(ฮะๆๆๆ) ปลายสายหัวเราะอย่างหนัก จนฉันขมวดคิ้ว
“หัวเราะอะไรพี่บริงค์ = =*” ถามอย่างนี้แล้วเขายังหัวเราะอีก มีอะไรให้ขำแว้?
(ฮะๆๆ ก็...ก็คำแก้ตัวของเราน่ะสิ นี่...จะโกหกทั้งทีก็ขอแบบเนียนๆ หน่อยนะ ไอ้ที่บอกว่าอยากกินมาม่านี่ฟังไม่ขึ้นอ่ะ ฮะๆๆ) ฉันแยกเขี้ยวให้ไอคนฉลาดอย่างหมั่นไส้
“เหอะ! แล้วโทร. กลับมาทำไมเนี่ย?” ฉันถามเสียงรำคาญ แต่ในใจน่ะลิงโลดเลยล่ะ อิอิ อะแฮ่ม! -_-*
(จะไม่ให้โทร. กลับได้ไงล่ะ ‘ยี่สิบแปดสายที่ไม่ได้รับ’ เยอะนะเนี่ย)
“โอ๊ย โทร. ไปงั้นแหละ ไม่มี’ไรทำ”
(หึๆๆ) พี่บริงค์หัวเราะในลำคอ ฉันเดาหน้าเขาได้เลยว่าตอนนี้คงกำลังยิ้มอยู่แน่ และก็หัวเราะที่ฉันแก้ตัวไม่ขึ้นอีกรอบด้วย อับอายจริงๆ ตู!
“...” เงียบ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย คุยกันอย่างนี้มันนึกไม่ออกเลยว่าจะคุยอะไรกันดี เขาเองก็เงียบไปเหมือนกัน ฉันล่ะไม่ชอบบรรยากาศอย่างนี้เลย อึดอัดๆ T^T
(...)
...
“เฮ้อ” และฉันก็เลือกที่จะถอนใจออกไปแทนคำพูดทุกอย่างเพื่อทำลายความเงียบ
(เหงามั้ย?) จู่ๆ พี่บริงค์ก็ถามขึ้น ฉันสะดุ้งนิดหน่อย เพราะคำถามนี้มันจี้จุดฉันเลยน่ะสิ ฉันถอนใจอีกรอบ
“สุดๆ เลยล่ะ” ฉันมองนิ้วชี้กับนิ้วกลางตัวเองที่เคาะเตียงเล่นสลับกันเพลินๆ
(พี่คงไม่ได้กลับบ้านอีกสองสามวันนะ เพราะคอนเสิร์ตจะเริ่มในอาทิตย์หน้านี้แล้ว) ฉันชะงัก อีกสองสามวันเลยเหรอ...
“...”
(นิกิม?)
“หืม อะไร?”
(เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมเงียบไปอ่ะ)
“ก็เปล่านี่ ไม่ได้เงียบซะหน่อย ซื้ดดด -.,-” น้ำตาเม็ดแรกหยดแหมะลงสู่มือตัวเอง ฉันสูดน้ำมูกแล้วยกมือขึ้นเช็ดตาเช็ดจมูกลวกๆ
(นี่...นี่ร้องไห้เหรอ?)
“เปล่า สงสัยเป็นหวัดน่ะ ซื้ดดดด =.,=” ฉันสูดน้ำมูกลึกๆ หน้าเริ่มเบะแล้วสิฉัน T^T อย่าสะอื้นนะนิกิม อย่าโชว์ความอ่อนแอให้เขารู้
(อ้าว งั้นก็กินยาซะสิ ยาอยู่ในลิ...)
“ฮึกๆ T^T ซื้ดดด T,,T” ฮือๆๆ ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปมาหลายรอบ แต่น้ำตาบ้ามันก็ไหลอยู่นั่นแหละ โอ๊ย! หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฮึกๆ หยุด...ได้...แล้ว ฮืออออ
(หวัดสายพันธุ์ใหม่รึไง มีสะอื้นด้วย)
“ฮือออ บ้า!!!” โอ๊ย! T_T ข้อเสียของฉันคือเมื่อร้องไห้แล้วก็หยุดไม่ได้ง่ายๆ น่ะสิ ถึงแม้ความรู้สึกเจ็บ เสียใจหรืออะไรก็ตามจะหมดไปแล้ว แต่ฉันก็จะร้องต่อไปอีกยาว เพราะหยุดไม่ได้ อาย...ฮึกๆ อายว่ะ...ฮือออ TOT
(หยุดร้องๆ !)
“! ฮึก...ฮึกๆ” ฉันกลั้นหายใจ แล้วมันก็ยังสะอึกสะอื้นอีก
(สิ!)
“บ้า! มันหยุด...ไม่ได้อ่ะ ฮือๆๆ ช่างมันเถอะ แค่นี้นะ”
ติ๊ด
ฮึก ฉันกลืนน้ำมูกลงคอ รีบกดวางสายไปทันที ไม่สนว่าเขาจะพูดอะไรต่อทั้งนั้น เพราะตอนนี้ฉันอายมาก และก็ไม่อยากได้ยินเสียงเขาด้วย ซื้ดดดด T.,T
ฉันวางมันไว้บนหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอนตามเดิม พยายามคิดเรื่องตลกเข้าไว้เพื่อที่จะได้ยิ้มออก แต่พอหัวเราะ...มันก็กลับยิ่งทำให้สะอื้นหนักเข้าไปใหญ่ ฉันกัดมือตัวเอง กัดแน่นๆ จนรู้สึกเจ็บ แต่วิธีนี้มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันหยุดร้องไห้ได้ น้ำตาที่ไหลออกมาจากความเจ็บของร่างกาย จะทำให้น้ำตาชุดสุดท้ายออกมา และมันก็จะหยุดสนิท แต่มันไม่คุ้มเลยแฮะ เจ็บ! T_T
ฮึก...ฮึก
ฉันสะอื้นต่อได้อีกไม่นานก็เริ่มหยุด ส่วนมือน่ะชาไปแล้ว ฉันยกมือขึ้นมาดูผลงานล่าสุดแล้วก็ทิ้งมือลงอย่างละเหี่ยใจ เป็นรอยฟันเลยเรา แถมยังมีเลือดซิบๆ ออกมาด้วย เฮ้อ =_=
ตืดๆๆ ตืดๆๆ
เสียงสั่นดังอยู่ที่หัวเตียง ฉันเอื้อมมือคว้ามันมากดดูก็ปรากฏว่ามีเมสเสจเข้ามาหนึ่งเมสเสจ
ฉันเพ่งตามองที่หน้าจอทั้งน้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้จนเหนื่อยเลยแฮะ และใครส่งข้อความมาตอนนี้เนี่ย? ฉันกดเปิดอ่านอย่างไม่รอช้า
‘...คืนนี้ฝันดีนะ ยัยหมูป่าขี้แง’
ฉันยิ้ม แล้วมองขึ้นไปตรงชื่อคนส่ง ‘จาก. P’Brink’
“หึๆ บ้าสิ ใครเป็นหมูป่าขี้แงกัน >///<” ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ฉันก็ดันยิ้มกว้าง ยิ้มไม่ยอมหุบ ยิ้มไม่เลิก ยิ้มได้ยิ้มดี!
ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างนึกสนุกแล้วระดมกดตัวอักษรยิกๆ
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 8]
ฉันเบิกตากว้างร้องอย่างดีใจ ทะลึ่งตัวขึ้นนั่ง รีบกดรับทันที แต่...ต้องทำเสียงให้เป็นปกติซะก่อน
“ฮัลโหล - -”
(แสดงว่าคิดถึงสิเนี่ย? ถึงได้โทร. มาหา~) ปลายสายลากเสียงแซวจนฉันหน้าแดง
“เปล่านะ! ไม่ได้คิดถึง แค่...”
(แค่อะไร?) นั่นสิ แค่อะไรดีนะ = =+ แค่... อืมมม...อ๋อ!
“แค่อยากกินมาม่าน่ะ”
(ฮะๆๆๆ) ปลายสายหัวเราะอย่างหนัก จนฉันขมวดคิ้ว
“หัวเราะอะไรพี่บริงค์ = =*” ถามอย่างนี้แล้วเขายังหัวเราะอีก มีอะไรให้ขำแว้?
(ฮะๆๆ ก็...ก็คำแก้ตัวของเราน่ะสิ นี่...จะโกหกทั้งทีก็ขอแบบเนียนๆ หน่อยนะ ไอ้ที่บอกว่าอยากกินมาม่านี่ฟังไม่ขึ้นอ่ะ ฮะๆๆ) ฉันแยกเขี้ยวให้ไอคนฉลาดอย่างหมั่นไส้
“เหอะ! แล้วโทร. กลับมาทำไมเนี่ย?” ฉันถามเสียงรำคาญ แต่ในใจน่ะลิงโลดเลยล่ะ อิอิ อะแฮ่ม! -_-*
(จะไม่ให้โทร. กลับได้ไงล่ะ ‘ยี่สิบแปดสายที่ไม่ได้รับ’ เยอะนะเนี่ย)
“โอ๊ย โทร. ไปงั้นแหละ ไม่มี’ไรทำ”
(หึๆๆ) พี่บริงค์หัวเราะในลำคอ ฉันเดาหน้าเขาได้เลยว่าตอนนี้คงกำลังยิ้มอยู่แน่ และก็หัวเราะที่ฉันแก้ตัวไม่ขึ้นอีกรอบด้วย อับอายจริงๆ ตู!
“...” เงียบ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย คุยกันอย่างนี้มันนึกไม่ออกเลยว่าจะคุยอะไรกันดี เขาเองก็เงียบไปเหมือนกัน ฉันล่ะไม่ชอบบรรยากาศอย่างนี้เลย อึดอัดๆ T^T
(...)
...
“เฮ้อ” และฉันก็เลือกที่จะถอนใจออกไปแทนคำพูดทุกอย่างเพื่อทำลายความเงียบ
(เหงามั้ย?) จู่ๆ พี่บริงค์ก็ถามขึ้น ฉันสะดุ้งนิดหน่อย เพราะคำถามนี้มันจี้จุดฉันเลยน่ะสิ ฉันถอนใจอีกรอบ
“สุดๆ เลยล่ะ” ฉันมองนิ้วชี้กับนิ้วกลางตัวเองที่เคาะเตียงเล่นสลับกันเพลินๆ
(พี่คงไม่ได้กลับบ้านอีกสองสามวันนะ เพราะคอนเสิร์ตจะเริ่มในอาทิตย์หน้านี้แล้ว) ฉันชะงัก อีกสองสามวันเลยเหรอ...
“...”
(นิกิม?)
“หืม อะไร?”
(เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมเงียบไปอ่ะ)
“ก็เปล่านี่ ไม่ได้เงียบซะหน่อย ซื้ดดด -.,-” น้ำตาเม็ดแรกหยดแหมะลงสู่มือตัวเอง ฉันสูดน้ำมูกแล้วยกมือขึ้นเช็ดตาเช็ดจมูกลวกๆ
(นี่...นี่ร้องไห้เหรอ?)
“เปล่า สงสัยเป็นหวัดน่ะ ซื้ดดดด =.,=” ฉันสูดน้ำมูกลึกๆ หน้าเริ่มเบะแล้วสิฉัน T^T อย่าสะอื้นนะนิกิม อย่าโชว์ความอ่อนแอให้เขารู้
(อ้าว งั้นก็กินยาซะสิ ยาอยู่ในลิ...)
“ฮึกๆ T^T ซื้ดดด T,,T” ฮือๆๆ ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปมาหลายรอบ แต่น้ำตาบ้ามันก็ไหลอยู่นั่นแหละ โอ๊ย! หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฮึกๆ หยุด...ได้...แล้ว ฮืออออ
(หวัดสายพันธุ์ใหม่รึไง มีสะอื้นด้วย)
“ฮือออ บ้า!!!” โอ๊ย! T_T ข้อเสียของฉันคือเมื่อร้องไห้แล้วก็หยุดไม่ได้ง่ายๆ น่ะสิ ถึงแม้ความรู้สึกเจ็บ เสียใจหรืออะไรก็ตามจะหมดไปแล้ว แต่ฉันก็จะร้องต่อไปอีกยาว เพราะหยุดไม่ได้ อาย...ฮึกๆ อายว่ะ...ฮือออ TOT
(หยุดร้องๆ !)
“! ฮึก...ฮึกๆ” ฉันกลั้นหายใจ แล้วมันก็ยังสะอึกสะอื้นอีก
(สิ!)
“บ้า! มันหยุด...ไม่ได้อ่ะ ฮือๆๆ ช่างมันเถอะ แค่นี้นะ”
ติ๊ด
ฮึก ฉันกลืนน้ำมูกลงคอ รีบกดวางสายไปทันที ไม่สนว่าเขาจะพูดอะไรต่อทั้งนั้น เพราะตอนนี้ฉันอายมาก และก็ไม่อยากได้ยินเสียงเขาด้วย ซื้ดดดด T.,T
ฉันวางมันไว้บนหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอนตามเดิม พยายามคิดเรื่องตลกเข้าไว้เพื่อที่จะได้ยิ้มออก แต่พอหัวเราะ...มันก็กลับยิ่งทำให้สะอื้นหนักเข้าไปใหญ่ ฉันกัดมือตัวเอง กัดแน่นๆ จนรู้สึกเจ็บ แต่วิธีนี้มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันหยุดร้องไห้ได้ น้ำตาที่ไหลออกมาจากความเจ็บของร่างกาย จะทำให้น้ำตาชุดสุดท้ายออกมา และมันก็จะหยุดสนิท แต่มันไม่คุ้มเลยแฮะ เจ็บ! T_T
ฮึก...ฮึก
ฉันสะอื้นต่อได้อีกไม่นานก็เริ่มหยุด ส่วนมือน่ะชาไปแล้ว ฉันยกมือขึ้นมาดูผลงานล่าสุดแล้วก็ทิ้งมือลงอย่างละเหี่ยใจ เป็นรอยฟันเลยเรา แถมยังมีเลือดซิบๆ ออกมาด้วย เฮ้อ =_=
ตืดๆๆ ตืดๆๆ
เสียงสั่นดังอยู่ที่หัวเตียง ฉันเอื้อมมือคว้ามันมากดดูก็ปรากฏว่ามีเมสเสจเข้ามาหนึ่งเมสเสจ
ฉันเพ่งตามองที่หน้าจอทั้งน้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้จนเหนื่อยเลยแฮะ และใครส่งข้อความมาตอนนี้เนี่ย? ฉันกดเปิดอ่านอย่างไม่รอช้า
‘...คืนนี้ฝันดีนะ ยัยหมูป่าขี้แง’
ฉันยิ้ม แล้วมองขึ้นไปตรงชื่อคนส่ง ‘จาก. P’Brink’
“หึๆ บ้าสิ ใครเป็นหมูป่าขี้แงกัน >///<” ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ฉันก็ดันยิ้มกว้าง ยิ้มไม่ยอมหุบ ยิ้มไม่เลิก ยิ้มได้ยิ้มดี!
ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างนึกสนุกแล้วระดมกดตัวอักษรยิกๆ