ดูเหมือนจะไร้สาระ แต่มันมีปัญหากับการดำรงชีวิตค่อนข้างมากเลยค่ะ...คือตั้งแต่จำความได้ก็นอนกับพ่อแม่มาตั้งแต่เกิด ยันเข้ามหาวิทยาลัย
พอเข้ามหาวิทยาลัยก็นอนหอรวมกับเพื่อนๆ...พอมารู้ตัวอีกที เวลาจะให้อยู่หรือนอนคนเดียวก็ทำไม่ได้สะแล้ว เหมือนจินตนาการจะล้ำลึกเข้าไปทุกที
บวกกับเป็นคนสายตาสั้นจะมองเป็นภาพเบลอๆ แล้วก็จะจินตนาการไปว่า นั่นมันมีใครยืนจ้องเราอยู่ป่ะฟร่ะ!!
ทั้งๆ ที่ก็เป็นคนดูหนังผีบ่อย (ปิดตาทั้งเรื่อง แต่ก็ยังชอบดู) และเวลาไปไหนกับกลุ่มเพื่อนๆ ก็จะเป็นคนเดียวที่ปากเก่งอยู่คนเดียว หลอกชาวบ้านไปทั่ว
ถึงขั้นเคยไปพักค้างคืนกัน 10 กว่าชีวิต แล้วเราดันไปหลอกไว้เยอะเกิน ทุกคนลงทุนไปนอนรวมกันฝั่งเดียว ทิ้งเราไว้อีกฝั่งคนเดียวก็ยังอยู่ได้ (จริงๆ ก็อยากไปด้วย แต่กลัวเสียฟอร์ม 555)
...เข้าเรื่อง!! ปัญหาชีวิตก็คือ ทุกวันนี้เป็นโรคนอนคนเดียวไม่เป็น และกลัวมาก ซึ่งไม่รู้เป็นเพราะ "กลัวผี" รึป่าว
ปัจจุบันนี้ถ้าแฟนไปทำงานตจว. (บ้านแฟนอยู่ใกล้ที่ทำงานเรา) เราก็จะมานอนคอนโดที่ญาติซื้อทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ (ใกล้ที่ทำงาน) แต่ก็จะชวนเพื่อนสนิทมานอนเป็นเพื่อนด้วยทุกครั้ง แต่ แต่ แต่!! ถ้าวันไหนเพื่อนมาไม่ได้นี่สิ ต้องหอบสังขารไปนอนที่บ้านตัวเอง เดินทางเป็นชม. ก็ยอม เพราะเคยลองนอนคนเดียว 4 - 5 ครั้ง ปรากฏเปิดไฟนอนทั้งคืน แถมเพราะไอ้เปิดไฟนี่เหละ นอนไม่หลับเลย ต้องรอช่วงพีคๆ ถึงจะหลับไปเองไม่รู้ตัว ตื่นไปทำงานสภาพตาคลำเลย และง่วงนอนสุดๆ
ตอนนี้เลยคิดว่าจะปล่อยให้ตัวเองเป็นคนแบบนี้ต่อไปไม่ได้ล่ะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ จะมากลัวไรไร้สาระ วันหนึ่งหากต้องอยู่คนเดียวขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง
เลยอยากปรึกษาหน่อยค่ะ ว่าอาการแบบนี้ ใช่โรคกลัวผีไหม และมีวิธีแก้ไขอย่างไงให้สามารถอยู่คนเดียวได้ค่ะ (เคยลองสวดมนต์ ห้อยพระ เปิดไฟ เปิดทีวี แต่ไม่ได้ผล) หรือบรรดาคุณแม่มีวิธีจัดการอย่างไรเวลาจะให้ลูกแยกห้องนอนคนเดียวช่วงแรกๆ (ถึงจะไม่เด็ก แต่อาจได้ผล) ยังไงก็ขอบคุณไว้ล่วงหน้านะคะ ^^
สงสัย!! ว่าจริงๆ ตัวเองเป็นคนกลัวผีไหม?? และถ้าใช่ ทำยังไงให้อยู่คนเดียวได้
พอเข้ามหาวิทยาลัยก็นอนหอรวมกับเพื่อนๆ...พอมารู้ตัวอีกที เวลาจะให้อยู่หรือนอนคนเดียวก็ทำไม่ได้สะแล้ว เหมือนจินตนาการจะล้ำลึกเข้าไปทุกที
บวกกับเป็นคนสายตาสั้นจะมองเป็นภาพเบลอๆ แล้วก็จะจินตนาการไปว่า นั่นมันมีใครยืนจ้องเราอยู่ป่ะฟร่ะ!!
ทั้งๆ ที่ก็เป็นคนดูหนังผีบ่อย (ปิดตาทั้งเรื่อง แต่ก็ยังชอบดู) และเวลาไปไหนกับกลุ่มเพื่อนๆ ก็จะเป็นคนเดียวที่ปากเก่งอยู่คนเดียว หลอกชาวบ้านไปทั่ว
ถึงขั้นเคยไปพักค้างคืนกัน 10 กว่าชีวิต แล้วเราดันไปหลอกไว้เยอะเกิน ทุกคนลงทุนไปนอนรวมกันฝั่งเดียว ทิ้งเราไว้อีกฝั่งคนเดียวก็ยังอยู่ได้ (จริงๆ ก็อยากไปด้วย แต่กลัวเสียฟอร์ม 555)
...เข้าเรื่อง!! ปัญหาชีวิตก็คือ ทุกวันนี้เป็นโรคนอนคนเดียวไม่เป็น และกลัวมาก ซึ่งไม่รู้เป็นเพราะ "กลัวผี" รึป่าว
ปัจจุบันนี้ถ้าแฟนไปทำงานตจว. (บ้านแฟนอยู่ใกล้ที่ทำงานเรา) เราก็จะมานอนคอนโดที่ญาติซื้อทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ (ใกล้ที่ทำงาน) แต่ก็จะชวนเพื่อนสนิทมานอนเป็นเพื่อนด้วยทุกครั้ง แต่ แต่ แต่!! ถ้าวันไหนเพื่อนมาไม่ได้นี่สิ ต้องหอบสังขารไปนอนที่บ้านตัวเอง เดินทางเป็นชม. ก็ยอม เพราะเคยลองนอนคนเดียว 4 - 5 ครั้ง ปรากฏเปิดไฟนอนทั้งคืน แถมเพราะไอ้เปิดไฟนี่เหละ นอนไม่หลับเลย ต้องรอช่วงพีคๆ ถึงจะหลับไปเองไม่รู้ตัว ตื่นไปทำงานสภาพตาคลำเลย และง่วงนอนสุดๆ
ตอนนี้เลยคิดว่าจะปล่อยให้ตัวเองเป็นคนแบบนี้ต่อไปไม่ได้ล่ะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ จะมากลัวไรไร้สาระ วันหนึ่งหากต้องอยู่คนเดียวขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง
เลยอยากปรึกษาหน่อยค่ะ ว่าอาการแบบนี้ ใช่โรคกลัวผีไหม และมีวิธีแก้ไขอย่างไงให้สามารถอยู่คนเดียวได้ค่ะ (เคยลองสวดมนต์ ห้อยพระ เปิดไฟ เปิดทีวี แต่ไม่ได้ผล) หรือบรรดาคุณแม่มีวิธีจัดการอย่างไรเวลาจะให้ลูกแยกห้องนอนคนเดียวช่วงแรกๆ (ถึงจะไม่เด็ก แต่อาจได้ผล) ยังไงก็ขอบคุณไว้ล่วงหน้านะคะ ^^