เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเราโดนทำร้าย เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อ 6 ต.ค 57 ช่วงนั้นเป็นช่วงเปิดเทอมเล็กของมอห้า เพื่อนร่วมห้องเราเองได้จัดงานวันเกิดเราได้ออกไปงานวันเกิดกับ ยู เพื่อนสนิทอยู่ในงานไปสักเพื่อนสนิทอีกคนก็เเชทเฟสมาว่าจะมาด้วยให้ไปรับหน่อย เรากับยูก็ได้ออกไปรับเพื่อนสนิทอีกคน นามสมมุติ n
ที่เราออกไปรับ n นั้นก็เพราะเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ เราก็รีบบิดรถมอไซค์ไปอย่างเร็วเพราะตอนที่ออกไปนั้นห้าทุ่มเเล้วเส้นทางมันเปลี่ยว ระหว่างทางไปบ้าน n มันเปลี่ยวเเต่ก็ไม่มีอะไรพอถึงบ้าน n ก็รีบขับรถกันออกไปเพื่อจะไปงานเราซ้อนสามกันมา ระหว่างทางนั้นก็ผ่านกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่จอดรถอยู่ เราก็รีบขับอย่างเร็วพยายาไม่คิดอะไร ขับได้สักระยะเรามองกระจกหลังเห็นกลุ่มวัยรุ่นตามมาตกใจมากกลุ่มวัยขับมาข้างๆเเล้วจี้ด้วยมีดคะตกใจมากร้องขอชีวิตกรี๊ดกันเเหกเลยอีพวกวัยรุ่นนั้นมันถีบรถคะเเล้วรถล้มมันได้เข้ามาลุมทำร้ายเเล้วได้โทรศัพท์มือถือของยูไป เราก็ได้รับบาดเจ็บเยอะสุดคะข้อเข่าเอ็นขาดต้องผ่าตัดมัดลวดเจ็บมาก หน้าเเหกเย็บคะ ส่วนเพื่อนอีกสองคน เเค่พกช้ำตามตัว เป็นเเผลถลอก เราก็อยู่ รพ. มีพ่อกับเเม่มาดูเเลคะตลอดยี่สิบสี่วันก็มันเพื่อนๆร่วมห้องญาติพี่น้อง รุ่นพี่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเเล้วก็อาจารย์โฮมรูม ผอ.ก็มาเยี่ยมคะ ยูเองที่เป็นเพื่อนสนิทเเละเพื่อนในเเก๊งมาเยี่ยมมาดูเเลเราทุกวันจนเราออกจาก รพ.ส่วน n ที่เป็นเพื่อนสนิทเหมือนกันมาเยี่ยมเราเเค่สองวันเพื่อนในเเก๊งเราบอกว่าเค้ารู้สึกผิดมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะ n คิดว่า nคือต้นเหตุนี้มั้งที่ทำให้เค้าไม่กล้ามาเยี่ยมเรา เราก้ไม่คิดอะไรนะฝากบอกเพื่อนไปว่าอย่าไปใส่ใจเลยเราปลอดภัยเเล้วไม่มีใครผิด เเต่มันก็ทำให้เราน้อยใจตลอดเวลาเพราะเรา ร่วมทุกข์ ร่วมสุขเป็นเพื่อนรักกัน ตลอดที่อยู่ รพ.เค้าไม่มาดูเเลเเบบยูบ้าง เค้ามาเเค่สองครั้งซื้อของเยี่ยมมาเเล้วก็กลับ เเต่เราก็คิดว่าเค้าอาจจะไม่ว่างก็ได้จนเราออกจาก รพ.กลับมาพักฟื้นที่บ้านเตรียมตัวจะไปเรียนเพราะเปิดเทอมเเล้ว ไป รร.วันเเรกเพื่อนๆๆก็ตบมือต้อนรับพร้อมเข้ามารับช่วยกันพาเข้าห้องเรียน น้ำตาซึมเลยคะเพื่อนในเเก๊งก็ดูเเลเป็นอย่างดี เเต่ส่วนตัว n ก็ไม่ได้สนใจอะไรคะเค้าเฉยทำตัวปกติ เเต่ยูเอาใจใส่เราเป็นอย่างมากเราเดินไม่ค่อยได้ยังใช้ไม้ค้ำอยู่ ยู ก็ไปซื้อข้าวให้ เพื่อนในเเก๊งก็บริการอย่างดี ส่วน n เพื่อนสนิทไม่รู้หายหัวไปไหน ยูบริการเราทุกอย่างจนถึงวันที่เราเดินได้ถนัดขึ้นมันเลยทำให้เราน้อยใจ n ที่ไม่มาถามเเม้เเต่ว่าอาการเป็นยังไงตรงจุดนี้มันทำให้ความสัมพันธ์เพื่อนสนิทเราลดลงมาเรื่อยๆจนเหมือนคนไม่รู้จักกันเพื่อนในเเก๊งค์ก็ไม่ค่อยชอบ n เรารู้สึกได้ nเองคงจะ งงๆที่อยู่ๆเพื่อนไม่พูดด้วย ถ้า n เห็นกระทู้นี้คงจะเข้าใจเรา ที่อยู่ดีๆเพื่อนไม่พูดด้วย
ปล.กระทู้เเรกของเรา
ปล.เราเพิ่งจะผ่าเข่าเอาลวดออกคะเค้าก็ไม่มาคะมีเเต่เพื่อนในเเก๊งค์ที่มาเยี่ยม
ปล.พ่อเเม่รักเรามากที่สุด
จากเพื่อนสนิทคนนึง
ที่เราออกไปรับ n นั้นก็เพราะเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ เราก็รีบบิดรถมอไซค์ไปอย่างเร็วเพราะตอนที่ออกไปนั้นห้าทุ่มเเล้วเส้นทางมันเปลี่ยว ระหว่างทางไปบ้าน n มันเปลี่ยวเเต่ก็ไม่มีอะไรพอถึงบ้าน n ก็รีบขับรถกันออกไปเพื่อจะไปงานเราซ้อนสามกันมา ระหว่างทางนั้นก็ผ่านกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่จอดรถอยู่ เราก็รีบขับอย่างเร็วพยายาไม่คิดอะไร ขับได้สักระยะเรามองกระจกหลังเห็นกลุ่มวัยรุ่นตามมาตกใจมากกลุ่มวัยขับมาข้างๆเเล้วจี้ด้วยมีดคะตกใจมากร้องขอชีวิตกรี๊ดกันเเหกเลยอีพวกวัยรุ่นนั้นมันถีบรถคะเเล้วรถล้มมันได้เข้ามาลุมทำร้ายเเล้วได้โทรศัพท์มือถือของยูไป เราก็ได้รับบาดเจ็บเยอะสุดคะข้อเข่าเอ็นขาดต้องผ่าตัดมัดลวดเจ็บมาก หน้าเเหกเย็บคะ ส่วนเพื่อนอีกสองคน เเค่พกช้ำตามตัว เป็นเเผลถลอก เราก็อยู่ รพ. มีพ่อกับเเม่มาดูเเลคะตลอดยี่สิบสี่วันก็มันเพื่อนๆร่วมห้องญาติพี่น้อง รุ่นพี่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเเล้วก็อาจารย์โฮมรูม ผอ.ก็มาเยี่ยมคะ ยูเองที่เป็นเพื่อนสนิทเเละเพื่อนในเเก๊งมาเยี่ยมมาดูเเลเราทุกวันจนเราออกจาก รพ.ส่วน n ที่เป็นเพื่อนสนิทเหมือนกันมาเยี่ยมเราเเค่สองวันเพื่อนในเเก๊งเราบอกว่าเค้ารู้สึกผิดมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะ n คิดว่า nคือต้นเหตุนี้มั้งที่ทำให้เค้าไม่กล้ามาเยี่ยมเรา เราก้ไม่คิดอะไรนะฝากบอกเพื่อนไปว่าอย่าไปใส่ใจเลยเราปลอดภัยเเล้วไม่มีใครผิด เเต่มันก็ทำให้เราน้อยใจตลอดเวลาเพราะเรา ร่วมทุกข์ ร่วมสุขเป็นเพื่อนรักกัน ตลอดที่อยู่ รพ.เค้าไม่มาดูเเลเเบบยูบ้าง เค้ามาเเค่สองครั้งซื้อของเยี่ยมมาเเล้วก็กลับ เเต่เราก็คิดว่าเค้าอาจจะไม่ว่างก็ได้จนเราออกจาก รพ.กลับมาพักฟื้นที่บ้านเตรียมตัวจะไปเรียนเพราะเปิดเทอมเเล้ว ไป รร.วันเเรกเพื่อนๆๆก็ตบมือต้อนรับพร้อมเข้ามารับช่วยกันพาเข้าห้องเรียน น้ำตาซึมเลยคะเพื่อนในเเก๊งก็ดูเเลเป็นอย่างดี เเต่ส่วนตัว n ก็ไม่ได้สนใจอะไรคะเค้าเฉยทำตัวปกติ เเต่ยูเอาใจใส่เราเป็นอย่างมากเราเดินไม่ค่อยได้ยังใช้ไม้ค้ำอยู่ ยู ก็ไปซื้อข้าวให้ เพื่อนในเเก๊งก็บริการอย่างดี ส่วน n เพื่อนสนิทไม่รู้หายหัวไปไหน ยูบริการเราทุกอย่างจนถึงวันที่เราเดินได้ถนัดขึ้นมันเลยทำให้เราน้อยใจ n ที่ไม่มาถามเเม้เเต่ว่าอาการเป็นยังไงตรงจุดนี้มันทำให้ความสัมพันธ์เพื่อนสนิทเราลดลงมาเรื่อยๆจนเหมือนคนไม่รู้จักกันเพื่อนในเเก๊งค์ก็ไม่ค่อยชอบ n เรารู้สึกได้ nเองคงจะ งงๆที่อยู่ๆเพื่อนไม่พูดด้วย ถ้า n เห็นกระทู้นี้คงจะเข้าใจเรา ที่อยู่ดีๆเพื่อนไม่พูดด้วย
ปล.กระทู้เเรกของเรา
ปล.เราเพิ่งจะผ่าเข่าเอาลวดออกคะเค้าก็ไม่มาคะมีเเต่เพื่อนในเเก๊งค์ที่มาเยี่ยม
ปล.พ่อเเม่รักเรามากที่สุด