กำลังใจ

สวัสดีค่าาา^^ วันนี้เราจะมาเขียนเรื่องเกี่ยวกับกำลังใจให้ฟังกัน ก่อนอื่นเลยเราได้ความคิดจากการเขียนกระทู้นี้ในชีวิตจริง เราไม่ได้เป็นคนดีเลิศอะไรหรอกนะ ครอบครัวเราก็เหมือนๆกับครอบครัวคนอื่น คือมีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็มีความสุขดี ตัวเราเองก็มีปัญหาหลายๆอย่างนะ เช่น เรื่องเรียนบอกก่อนเลยไม่ใช่ว่าเราเรียนไม่เก่งนะ แค่กลางๆน่ะ 3.5 แต่ว่าบางทีมันก็ไม่เป็นที่พอใจเท่าไหร่ทั้งสำหรับเราแล้วก็พ่อแม่ ปัญหาเรื่องเพื่อนที่คบกันอยู่ตอนนี้อีก ปัญหาครอบครัวอีก จนวันนี้มันสุดๆล่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงเราเลยไปร้องไห้กับตัวเองหน้ากระจกห้องน้ำ(ความจริงก็ร้องอยู่บ่อยๆ) แล้วเราก็ถามตัวเองว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ทำไม แต่พอเราคิดไปคิดมา เราก็คิดได้ว่าแล้วทำไมล่ะ?? อ้าวงง?? งงกันใช่ม่ะ เราคิดว่าแล้วทำไมเราต้องร้องไห้จริงไหม?? ในเมื่อทั้งโลกไม่ได้มีเราคนเดียวนิที่เสียใจ เรื่องที่เราเสียใจอยู่อาจจะเล็กน้อยมากถ้าแทบกับคนอื่น ยังมีคนอีกตั้งมากมายที่คอยให้กำลังใจเรา หรืออาจไม่มีก็ไม่เป็นไร เราเลยบอกตัวเองว่าให้ยิ้มไว้ซะ  มองมันให้เป็นเรื่องเล็กๆ แล้วบอกกับมันว่ามันจะผ่านไป แล้วเราก็ได้คติดีๆข้อหนึ่ง(ในห้องน้ำนั้นแหละ) ว่า....ยิ้มไว้ซะ แล้วจงให้กำลังใจตัวเอง ถึงจะมีคนเป็นแสนเป็นล้านคอยให้กำลังใจเราถ้าเราตัดกำลังตัวเองทิ้งไป กำลังใจจากคนเหล่านั้นก็ไม่มีทางส่งมาถึงเราหรอก เหงยหน้าขั่นไปบนฟ้าสิ เห็นอะไรบนนั้นไหม เราเห็นพระอาทิตย์นะ กำลังส่องแสงอยู่ อยู่ดวงเดียวยังอยู่ได้เลยไม่เห็นต้องพึ่งใคร ไม่เห็นพระอาทิตย์จะเรียกร้องอะไรนิ ตอนกลางคืนก็เห็นพระจันทร์ถึงจะมีดาวอยู่รอบๆแต่ก็ห่างกันเป็นพันๆไมล์ทำไมถึงอยู่ได้หละ? ตัวเราเองก็ไม่ได้อยู่คนเดียวซักหน่อย ยังมีพ่อแม่เพื่อนถึงจะทะเลาะกันบ้าง แล้วไงอ่ะ ยังดีกว่าไม่มีให้ทะเลาะจริงป่ะ? รอบตัวเรายังมีคนคอยให้กำลังใจเราอยู่นิ อาจมองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะไม่มีนิ ลองถามตัวเราเองก่อนไหม??? ว่าเราได้ตัดกำลังใจของตัวเองไปแล้วหรือยัง?? เรามัวแต่คิดว่าไม่มีใครให้กำลังใจเราหรือเปล่า?? มันยากนะที่จะเห็นถ้าเรามัวแต่ตัดกำลังใจตัวเอง ลองมองตัวเองในกระจกสิ อย่างน้อยคนในนั้นก็เป็นกำลังให้เราได้นะ ลองคิดดูสิว่ามันจริงหรือเปล่า??? อย่าลืมนะ! ยิ้ม!!!!แล้วพูดว่ากำลังของคนเป็นร้อยยังไม่เท่าเราให้กำลังใจตัวเอง^^ ขอบคุณค่ะ