ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา มีโอกาสได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดทางภาคเหนือ เกือบ 10 วัน
ได้ทราบปัญหาของแม่ ที่ผมยังนึกไม่ออกว่าจะช่วยแก้ยังไง จึงขอมาเล่าให้ทุกท่านรับฟัง เผื่อใครมีแนวคิดดีๆ
แถวบ้านผมมีธรรมเนียม คือเรื่องการทำอาหารแล้วแบ่งให้เพื่อนบ้านแถบละแวกใกล้เคียง 8-9 หลังคาเรือน
ซึ่งตอนเป็นเด็กๆ เวลาแม่ทำอาหารเสร็จมักจะตักใส่ถ้วย และให้ผมกับพี่ ๆ ช่วยกันยกไปให้บ้านใกล้เรือนเคียงดังกล่าว
มื้อเช้าบ้าง มื้อเย็นบ้าง ผ่านมา 30 กว่าปี ธรรมเนียมปฎิบ้ตินี้ก็ยังมีอยู่ คุณแม่ของผมท่านชอบทำอาหารมาก
บางวันก็มีมื้อกลางวันด้วยอีก
นอกจากจะมีน้ำใจแล้วแม่ของผมมักจะเป็นคนขี้เกรงใจ ทำให้เกิดปัญหา คือเวลาเราตักแกงแบ่งให้เพื่อนบ้าน
บางทีเขาก็จะแบ่งแกงกลับมาให้ แต่หลายครั้งชาวบ้านแถวนั้นต้องรีบไปไร่ไปสวน ทำธุระเร่งด่วน บางทีไม่สะดวกทำอาหารก็จะไม่แบ่งกลับ
ทีนี้ถ้วยชามที่เอาไปก็จะอยู่ที่บ้านเหล่านั้น (โดยที่แม่ไม่ได้รอเอาคืน) ทำให้ถ้วยชามบ้านเราก็จะไปอยู่ในบ้านเหล่านั้น
หลายวัน หลายเดือน จนบ้านเราก็พร่องลง ถ้วยชามที่ทั้งที่เป็นเมลามีน และเซรามิก แม่เคยให้พี่เอาตะปูทำงอๆ เผาไฟแล้วทำเครื่องหมาย
ไว้ที่ก้นชาม แต่บางใบก็ไม่ได้ทำ แม่จะไม่ค่อยจำว่าอันไหนบ้างของบ้านเรา เพราะเวลากลับบ้านผมมักจะซื้อให้ท่านบ่อยๆ (ซื้อจากห้าง ใบละ 30บ้าง 50บ้าง หรือเกรดดีๆ ก็เป็น ร้อย-สองร้อย ซื้อทีก็เป็นครึ่งโหลบ้าง เป็นโหลบ้าง) มีหลากหลายสี หลายขนาด
สรุปก็คือ แบ่งแกงให้เพื่อนบ้านแล้ว ไม่ได้รับถ้วยชามคืนบ่อย ๆ จนถ้วยจานชามเหล่านั้นกลายเป็นเพื่อนบ้านไปเลย
ผมเคยลองแนะแม่ว่า ถ้างั้นก็ไม่ต้องแบ่งไปให้สิ ได้รับคำตอบว่า ทำอาหารแกงเป็นหม้อ กินไม่หมด เหลือก็เสียดายของ
(พ่อกับแม่อยู่บ้านสองคนครับ) แนะให้อยู่รอเอาถ้วยคืน แต่แม่ก็เกรงใจ นี่แหละครับคือปัญหาของแม่ ที่ผมรับรู้ตอนกลับไปเยี่ยมท่าน ลองเสนอวิธีเด็ดๆ ช่วยแม่ผมแก้ปัญหานี้หน่อยนะครับ ขอบคุณครับ
กลับบ้านสงกรานต์ รู้ปัญหาของแม่ เรื่องแบ่งแกงให้เพื่อนบ้าน
ได้ทราบปัญหาของแม่ ที่ผมยังนึกไม่ออกว่าจะช่วยแก้ยังไง จึงขอมาเล่าให้ทุกท่านรับฟัง เผื่อใครมีแนวคิดดีๆ
แถวบ้านผมมีธรรมเนียม คือเรื่องการทำอาหารแล้วแบ่งให้เพื่อนบ้านแถบละแวกใกล้เคียง 8-9 หลังคาเรือน
ซึ่งตอนเป็นเด็กๆ เวลาแม่ทำอาหารเสร็จมักจะตักใส่ถ้วย และให้ผมกับพี่ ๆ ช่วยกันยกไปให้บ้านใกล้เรือนเคียงดังกล่าว
มื้อเช้าบ้าง มื้อเย็นบ้าง ผ่านมา 30 กว่าปี ธรรมเนียมปฎิบ้ตินี้ก็ยังมีอยู่ คุณแม่ของผมท่านชอบทำอาหารมาก
บางวันก็มีมื้อกลางวันด้วยอีก
นอกจากจะมีน้ำใจแล้วแม่ของผมมักจะเป็นคนขี้เกรงใจ ทำให้เกิดปัญหา คือเวลาเราตักแกงแบ่งให้เพื่อนบ้าน
บางทีเขาก็จะแบ่งแกงกลับมาให้ แต่หลายครั้งชาวบ้านแถวนั้นต้องรีบไปไร่ไปสวน ทำธุระเร่งด่วน บางทีไม่สะดวกทำอาหารก็จะไม่แบ่งกลับ
ทีนี้ถ้วยชามที่เอาไปก็จะอยู่ที่บ้านเหล่านั้น (โดยที่แม่ไม่ได้รอเอาคืน) ทำให้ถ้วยชามบ้านเราก็จะไปอยู่ในบ้านเหล่านั้น
หลายวัน หลายเดือน จนบ้านเราก็พร่องลง ถ้วยชามที่ทั้งที่เป็นเมลามีน และเซรามิก แม่เคยให้พี่เอาตะปูทำงอๆ เผาไฟแล้วทำเครื่องหมาย
ไว้ที่ก้นชาม แต่บางใบก็ไม่ได้ทำ แม่จะไม่ค่อยจำว่าอันไหนบ้างของบ้านเรา เพราะเวลากลับบ้านผมมักจะซื้อให้ท่านบ่อยๆ (ซื้อจากห้าง ใบละ 30บ้าง 50บ้าง หรือเกรดดีๆ ก็เป็น ร้อย-สองร้อย ซื้อทีก็เป็นครึ่งโหลบ้าง เป็นโหลบ้าง) มีหลากหลายสี หลายขนาด
สรุปก็คือ แบ่งแกงให้เพื่อนบ้านแล้ว ไม่ได้รับถ้วยชามคืนบ่อย ๆ จนถ้วยจานชามเหล่านั้นกลายเป็นเพื่อนบ้านไปเลย
ผมเคยลองแนะแม่ว่า ถ้างั้นก็ไม่ต้องแบ่งไปให้สิ ได้รับคำตอบว่า ทำอาหารแกงเป็นหม้อ กินไม่หมด เหลือก็เสียดายของ
(พ่อกับแม่อยู่บ้านสองคนครับ) แนะให้อยู่รอเอาถ้วยคืน แต่แม่ก็เกรงใจ นี่แหละครับคือปัญหาของแม่ ที่ผมรับรู้ตอนกลับไปเยี่ยมท่าน ลองเสนอวิธีเด็ดๆ ช่วยแม่ผมแก้ปัญหานี้หน่อยนะครับ ขอบคุณครับ