เมื่อคืนก่อนนอนอยู่ดี ๆ ก็คิดถึงเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมากกว่า 10 ปีแล้ว นึกถึงหนังสือดี ๆ เล่มหนึ่งที่เพื่อนคนนี้แนะนำให้อ่าน ตอนนั้นจำได้ว่าเมื่ออ่านแล้วรู้สึกชอบมาก เพราะมีข้อคิดดี ๆ ให้เราในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
หนังสือเล่มนี้เขียนโดย Shel Silverstein ชื่อภาษาอังกฤษ คือ The Missing Piece Meets the Big O
ภาษาไทยชื่อว่า "การเดินทางของส่วนที่หายไป" แปลโดย ปลาสีรุ้ง
เรื่องราวกล่าวถึง "ส่วนที่หายไป" ซึ่งต้องการใครสักคนเข้ามาเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป บ้างก็ใหญ่เกินไป บ้างก็เล็กเกินไปไม่พอดี บ้างก็พอดีแต่ไปไม่ได้ บ้างพอดีแต่เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง"ส่วนที่หายไป"ก็โตเกินกว่าที่จะไปต่อด้วยกันได้ "ส่วนที่หายไป" พยายามอย่างมากในการหาใครสักคนนั้น วันนึงมันก็พบกับ บิ๊กโอ ซึ่งสามารถกลิ้งไปมาได้ด้วยตัวของตัวเอง บิ๊กโอ แนะนำให้ "ส่วนที่หายไป" พยายามกลิ้งไปด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด....
"ส่วนที่หายไป"ใช้ความพยายามอย่างมากในการผลักตัวเองไปข้างหน้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหลี่ยมต่าง ๆ ที่มีก้อค่อย ๆ หายไป จนสุดท้ายก้อกลมสนิทและสามารถที่จะกลิ้งไปไหนได้ด้วยตนเอง ถึงตอนนี้ "ส่วนที่หายไป" ไม่ใช่คนเดิมแล้ว มันสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตนเองอย่างสมบูรณ์ และวันนึง มันก็เจอกับ บิ๊กโอ อีกครั้ง และเดินทางไปด้วยกัน.....
แนวคิดดี ๆ ที่ได้รับจากหนังสือเล่มนี้สอดคล้องต้องกันกับธรรมะแห่งพระพุทธองค์ ในเรื่องของ อัตตาหิ อัตตโนนาโถ หรือ ตนนั้นแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ใครอื่นเล่าจะเป็นที่พึ่งที่แท้จริงให้เราได้....
เพราะในสังสารวัฎอันหาต้นหาปลายไม่เจอนี้ สรรพสัตว์ล้วนเวียนว่ายตายเกิด ท่องเที่ยวไปตามแต่บุญกรรมที่ทำมาทั้งสิ้น บ้างไปเสวยบุญที่ตนได้ทำไว้ไปเกิดเป็นเทวดา นางฟ้า พรหม หรือ มนุษย์ที่อุดมพร้อมด้วยทรัพย์สิน เงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง และความสำเร็จ บ้างไปรับผลแห่งบาปกรรมที่ตนทำไว้ในนรกภูมิ เกิดเป็นเปรต อสูรกาย หรือสัตว์เดรัจฉาน หรือเป็นวิญญาณเที่ยวเร่ร่อนไป บ้างไปเกิดเป็นมนุษย์สุดแสนลำบาก เกิดในประเทศมีสงคราม เกิดมาแร้นแค้นขาดแคลนอดอยาก หรือร่างกายไม่สมบูรณ์ก้อสุดแล้วแต่กรรมของแต่ละคนที่ทำมา....
เมื่อเรายังต้องเกิดคนเดียวและตายคนเดียวเช่นนี้ การพึ่งตนเองเป็นวิถีทางที่ดีที่สุดแห่งพุทธ เพราะใครทำ ใครได้เล่า ถ้าไม่ใช่ตัวเรา....
ถ้าเปรียบ "ส่วนที่หายไป" เป็นมนุษย์ การสะสมบุญ ทำความดี การละเว้นความชั่ว และยังจิตให้ผ่องใส คงเป็นการก้าวไปข้างหน้าที่ดีที่สุด ถึงแม้ในหนทางที่เดินไปนั้นต้องเผชิญกับความลำบาก ความทุกข์ยาก แต่ถ้ายังคงมุ่งมั่นในหนทางสว่างไสวต่อไป เชื่อว่าเมื่อถึงที่สุด "ส่วนที่หายไป" ก็สามารถเติมเต็มตัวเองได้ และพร้อมที่จะท่องเที่ยวในวัฎฎะนี้จนถึงที่สุดแห่งธรรมโดยไม่ต้องยึดติดผู้ใดให้เป็นทุกข์อย่างแน่นอน.....
หนังสือดีที่แนะนำให้ทุกคนไปหามาอ่านนะคะ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่อ่านแล้วรู้สึกดี มีเรื่องอีกมากให้ติดตามได้ ที่
https://www.facebook.com/pages/Art-and-Livings/1571569503132429 
การเดินทางของส่วนที่หายไป
หนังสือเล่มนี้เขียนโดย Shel Silverstein ชื่อภาษาอังกฤษ คือ The Missing Piece Meets the Big O
ภาษาไทยชื่อว่า "การเดินทางของส่วนที่หายไป" แปลโดย ปลาสีรุ้ง
เรื่องราวกล่าวถึง "ส่วนที่หายไป" ซึ่งต้องการใครสักคนเข้ามาเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป บ้างก็ใหญ่เกินไป บ้างก็เล็กเกินไปไม่พอดี บ้างก็พอดีแต่ไปไม่ได้ บ้างพอดีแต่เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง"ส่วนที่หายไป"ก็โตเกินกว่าที่จะไปต่อด้วยกันได้ "ส่วนที่หายไป" พยายามอย่างมากในการหาใครสักคนนั้น วันนึงมันก็พบกับ บิ๊กโอ ซึ่งสามารถกลิ้งไปมาได้ด้วยตัวของตัวเอง บิ๊กโอ แนะนำให้ "ส่วนที่หายไป" พยายามกลิ้งไปด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด....
"ส่วนที่หายไป"ใช้ความพยายามอย่างมากในการผลักตัวเองไปข้างหน้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหลี่ยมต่าง ๆ ที่มีก้อค่อย ๆ หายไป จนสุดท้ายก้อกลมสนิทและสามารถที่จะกลิ้งไปไหนได้ด้วยตนเอง ถึงตอนนี้ "ส่วนที่หายไป" ไม่ใช่คนเดิมแล้ว มันสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตนเองอย่างสมบูรณ์ และวันนึง มันก็เจอกับ บิ๊กโอ อีกครั้ง และเดินทางไปด้วยกัน.....
แนวคิดดี ๆ ที่ได้รับจากหนังสือเล่มนี้สอดคล้องต้องกันกับธรรมะแห่งพระพุทธองค์ ในเรื่องของ อัตตาหิ อัตตโนนาโถ หรือ ตนนั้นแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ใครอื่นเล่าจะเป็นที่พึ่งที่แท้จริงให้เราได้....
เพราะในสังสารวัฎอันหาต้นหาปลายไม่เจอนี้ สรรพสัตว์ล้วนเวียนว่ายตายเกิด ท่องเที่ยวไปตามแต่บุญกรรมที่ทำมาทั้งสิ้น บ้างไปเสวยบุญที่ตนได้ทำไว้ไปเกิดเป็นเทวดา นางฟ้า พรหม หรือ มนุษย์ที่อุดมพร้อมด้วยทรัพย์สิน เงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง และความสำเร็จ บ้างไปรับผลแห่งบาปกรรมที่ตนทำไว้ในนรกภูมิ เกิดเป็นเปรต อสูรกาย หรือสัตว์เดรัจฉาน หรือเป็นวิญญาณเที่ยวเร่ร่อนไป บ้างไปเกิดเป็นมนุษย์สุดแสนลำบาก เกิดในประเทศมีสงคราม เกิดมาแร้นแค้นขาดแคลนอดอยาก หรือร่างกายไม่สมบูรณ์ก้อสุดแล้วแต่กรรมของแต่ละคนที่ทำมา....
เมื่อเรายังต้องเกิดคนเดียวและตายคนเดียวเช่นนี้ การพึ่งตนเองเป็นวิถีทางที่ดีที่สุดแห่งพุทธ เพราะใครทำ ใครได้เล่า ถ้าไม่ใช่ตัวเรา....
ถ้าเปรียบ "ส่วนที่หายไป" เป็นมนุษย์ การสะสมบุญ ทำความดี การละเว้นความชั่ว และยังจิตให้ผ่องใส คงเป็นการก้าวไปข้างหน้าที่ดีที่สุด ถึงแม้ในหนทางที่เดินไปนั้นต้องเผชิญกับความลำบาก ความทุกข์ยาก แต่ถ้ายังคงมุ่งมั่นในหนทางสว่างไสวต่อไป เชื่อว่าเมื่อถึงที่สุด "ส่วนที่หายไป" ก็สามารถเติมเต็มตัวเองได้ และพร้อมที่จะท่องเที่ยวในวัฎฎะนี้จนถึงที่สุดแห่งธรรมโดยไม่ต้องยึดติดผู้ใดให้เป็นทุกข์อย่างแน่นอน.....
หนังสือดีที่แนะนำให้ทุกคนไปหามาอ่านนะคะ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่อ่านแล้วรู้สึกดี มีเรื่องอีกมากให้ติดตามได้ ที่ https://www.facebook.com/pages/Art-and-Livings/1571569503132429