ในชีวิตครั้งหนึ่ง ผมเคยเจอกับผู้หญิงที่วิเศษมาก และเธอได้เปลี่ยนชีวิตผมไปแม้เธอจะจากผมไปแล้ว

สวัสดีชาวpantipทุกคนครับ ผมเป็นมือใหม่นะครับ ยังไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน ไม่ค่อยได้พิมยาวๆเล่าให้ใครฟัง แค่อยากเป็นกรณีศึกษาให้เผื่อจะช่วยใครได้บ้าง(อยากระบายด้วยครับฮ่าๆ)

ขออนุญาติใช้นามสมมุตินะครับแทนผู้หญิงด้วย กิ้บ ละกันครับ ขอเกริ่นด้วยว่าผมมีหูกับจมูกที่ดีจนผมคิดว่ามันผิดปกติมาก...

   เล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกิ้บนะครับ เราพึ่งมารู้จักกันตอน ม.4 ครับ แต่ตอนเจอหน้ากันครั้งแรกผมก็ไม่ชอบเธอเลยครับ! เพราะตอนนั้นครูกำลังส่งสมุดคืน ทุกคนได้สมุดแล้วยกเว้นผม ซึ่งตอนนั้นผมกระวนกระวายมากเลยมองหาสมุด(สมุดของผมเล่มสีม่วงๆ) แล้วก็ไปสะดุดเข้าที่โต๊ะของกิ้บครับ ในใจนี่คิดเลย(ของผมแน่ๆ) ตอนนั้นกิ้บเอาแต่คุยกับเพื่อนครับไม่ได้สนใจสมุดเล่มนั้นเลย ผมจ้องเขม่งอยู่สักพักจนเธอเกิดมองเห็นสมุดแล้วทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า"ของใครว้ะ" (โต้ะเราห่างกันประมาน3แถว) จากนั้นเธอก็ส่งต่อไปข้างหลัง ความรู้สึกผมตอนนั้นแบบ"แม่เจ้า! เขานั่งเขียนสมุดกันแล้วตูยังไม่ได้เริ่มเลย อะไรของคุณเธอเนี่ย..."    จากนั้นมาผมก็มองเธอในด้านลบครับ หน้าตาเธอแปลกมาก คือเหมือนผู้ชายใส่แว่นสวมกระโปรง ผมคุยกับเพื่อนสนิทพร้อมชี้ไปที่เธอ"หน้าแบบนี้ใครจะเอาไปทำเมียว้ะ"ดูปากร้ายมากฮ่าๆ) แต่นั้นไม่ใช่จุดเริ่มต้นของการรู้จักกันครับ เรารู้จักกันแปลกมาก(ผมคิดงั้นนะ) สาเหตุที่รู้จักกันคือ ผมมักจะคลุกคลีอยู่กับเพื่อนสนิทคนนึงครับ(ผู้ชายนะ) อยู่ด้วยกันตลอดจนเธอและผู้หญิงในห้องเอาผมกับเพื่อนไปจิ้นกันครับ!!!(แม่เจ้าาาา)บอกตรงๆว่าไม่ชอบแถมอายมากครับ กิ้บชอบมาแซวผมกับเพื่อนบ่อยๆจนสุดท้ายเรารู้จักกันครับ.   ความสนิทของเราก็แปลกเช่นกันเราสนิทกันเพราะกิ้บชอบมาจับผมครับ! จับนี่คือ จับนม จับก้น ซึ่งผมก็ไม่ชอบครับมันจั๊กกะจี้กับรู้สึกแปลกๆ... ผมเลยมักจะวิ่งหนีเธอครับ แล้วเธอก็จะวิ่งไล่จับผม จากนั้นก็เริ่มคุยไลน์กันครับ ซึ่งตอนนั้นผมกำลังจีบกับรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งกำลังหวานเลยล่ะ แล้วกิ้บก็จะชอบทักมาครับ ปกติผมมักจะตอบด้วยความรำคาญตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวกับครอบครัว ตอนนั้นกิ้บทักมาครับ กิ้บเป็นคนตลกชอบยิงมุขแปลกๆซึ่งมันทำให้ผมยิ้มโดยไม่รู้ตัว  จนโดนอาของผมแซวว่า"คุยกับแฟนหรอ? เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" ตอนนั้นก็รู้สึกเอะใจขึ้นมา"เห้ยยย เรายิ้มตั้งแต่เมื่อไหร่" เราคุยกันมาสักพัก เล่นกันมาหลายครั้งจนเกิดความรู้สึกดีๆ(ไม่รู้มันดียังไง5555)  จนกระทั่ง!! วันหนึ่งเธอมาบอกความรู้สึกกับผมว่า เธอชอบผมอยู่ครับ ผมนี่สับสนเลยครับ เลยบอกไปว่า ผมก็รู้สึกดีเหมือนกัน แต่เธอบอกว่า"อยากเป็นแฟน" ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้ให้คำตอบเธอไป เพราะผมกำลังคุยกับรุ่นพี่ที่ชอบอยู่ หลังจากเหตุการนี้ทำให้กิ้บเปลี่ยนไปครับ เธอดูเงียบขึ้น คุยกับผมด้วยท่าทางอายๆ แล้วเราก็คุยกันน้อยลง เอาละสิ.. เป็นแบบนี้อยู่สักพัก.. จนกระทั่งวันหนึ่ง(เราขึ้น ม.5 แล้ว)เธอบอกว่า"อยากจะให้มันชัดเจน" เธอเดินมาพร้อมหน้าตาที่เหมือนจะร้องไห้ ความรู้สึกผมตอนนั้นกระเจิงไปหมด (เอาละสิ ตูไม่ค่อยเจอผู้หญิงร้องไห้ด้วย ทำไมมันน่าสงสารงี้ แต่มองไปๆมาๆกลับดู น่ารัก..)วันนั้นผมตัดสินใจหนักมาก และสุดท้ายผมก็เลิกคุยกับรุ่นพี่ที่จีบอยู่ แล้วมาคุยกับเธอครับ ผมตกลงรับรักเธอแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนนะครับ หลังจากคืนนั้นผมก็ให้ความสำคัญเธอมากขึ้น  ขอดูนิสัยกันก่อน. วันเวลาผ่านไปกิ้บมักจะแสดงนิสัยที่น่ารักออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว. คือผมมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทตั้งแต่สมัยประถมครับ เลยมักจะเล่นอะไรกันแบบพิเรนๆแกล้งกันแบบฮาๆ วันนั้นผมก็แกล้งเพื่อนผู้หญิงอยู่ ตอนนั้นเพื่อนผมสะกิดผมแล้วชี้ไปที่กิ้บครับ เธอกำลังแอบมองผมอยู่ละเธอก็หันหน้าควั๊บมองไปทางอื่น.. เธอหึงครับ!5555555 ตอนนั้นผมตลกปนกับรู้สึกผิดหน่อยๆ หลังจากนั้นผมเลยเล่นกับเพื่อนน้อยลงครับ.    กิ้บเป็นคนเรียนอยู่ในระดับดีซึ่งต่างจากผมครับ กิ้บเลยมักจะช่วยผมตามงานครับ(งานค้างเยอะ) ผมเป็นคนขี้เกียจครับ.. วันนั้นเหลืออยู่งานสุดท้ายเธอบ่นผมใหญ่เลยเรื่องที่ผมขี้เกียจเนี่ย วันนั้นผมเลยท้า!เธอไป บอกว่าถ้าทำเสร็จทันจะมานั่งตักมั้ยละ ซึ่งกิ้บก็เถียงว่าทำไม่ทันหรอก และแล้วสุดท้ายทำทันครับ!! และคนที่มาช่วยก็คือกิ้บ.. ตอนนั้นผมเลยทวงคำสัญญาครับ เธอเขินอายมากไม่กล้านั่ง สุดท้ายก็นั่งครับ ผมก็อาย ต่างคนต่างอายนั่งกันเงียบมากไม่กล้ามองหน้ากันเลย555555 เธอนั่งแปปเดียวแล้วก็ลุกครับ ตอนนั้นผมรู้สึกดีมาก เขินด้วย ต่างคนต่างหน้าแดง แล้วจมูกผมก็ได้กลิ่นตัวของเธอครับ เราไม่เคยใกล้กันขนาดนี้มาก่อน ตัวเธอ"หอม"มาก(เริ่มเหมือนคนโรคจิตละ ฮ่าๆ) ผมไม่ได้พยายามดมอะไรเลยครับ ผมเป็นคนที่จมูกไวมักจะได้กลิ่นตัวเพื่อนๆ จำเพื่อนได้จากกลิ่นก็มี(พอคบกับกิ้บผมโดนแซวว่าเป็นหมา...) หลังจากวันนั้นเราก็คุยกันมากขึ้นเรื่อยๆจนผมขอเธอเป็นแฟนครับ เรานั่งอยู่ในห้องสองคน(ห้องเรียนนะ) ตอนนั้นไม่มีคนครับ เรานั่งกันอยู่บนเก้าอี้เธอนั่งอยู่บนตักผม ผมกอดเธอจากข้างหลังแล้วเอาคางเกาหลังเธอ"เป็นแฟนกันนะ" ผมพูดเบาๆด้วยความรู้สึกที่รักผู้หญิงคนนี้มาก เราสัญญากันว่าจะพยายามคบให้ถึงปี และจะคบต่อไปอีกเรื่อยๆ นั่นเป็น"สัญญาครั้งแรกของพวกเราครับ" ผมศึกษานิสัยเธอมาตลอด เธอเป็นผู้หญิงที่บอบบางและเปราะบางมาก และตลอดที่คบกันกิ้บกลับดูสวยขึ้นเรื่อยๆ สวยขึ้นๆ สวยวันสวยคืน น่ารักขึ้นกว่าครั้งแรกที่พบกันหรือตอนที่พึ่งหันไปสนใจกันมาก เธอพยายามถอดแว่นออกตลอด(ทั้งที่เธอเป็นสาวแว่น)อาจเป็นเพราะเธออยากดูน่ารักในสายตาผมมากขึ้น(คิดเองนะฮ่าๆ)แต่ไม่ว่าเธอจะใส่หรือไม่ใส่ผมก็รักเธออยู่ดี และตอนนั้นผมก็สัญญาจะปกป้องเธอตลอดไป ละนั่นเป็น"สัญญาที่2" ของเรา.

   ตลอดเวลาที่เราคบกันมันหวานมากๆๆผมชอบจับมือเธอครับเพราะจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ผมจึงมักจะจับมือเธอมาหอมครับ และเธอก็ชอบให้ผมลูบหัวเธอบ่อยๆแล้วเธอก็จะทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของลูบหัวครับฮ่าๆ แต่เราก็ยังมีความขัดแย้งบางเรื่องและเราก็มักจะผ่านมันไปได้ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมเคยทำเพื่อเธอ ผมเคยเป็นเด็กพวกหลังห้องครับ ดูดบุหรี่ เลิกเรียนไปร้านเกม วันนั้นเราขัดแย้งกันหนัก ผมไม่ไหวเลยขอตัวไปสูบบุหรี่ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เธอร้องไห้ครับ ผมแบบทำอะไรไม่ถูกเลยหน้าชามือชา สรุปก็ไม่สูบครับ แถมร้องไห้ตามอีก.. ตั้งแต่วันนั้นผมก็เลิกบุหรี่เลยครับ ไม่แตะไม่จับไม่ยุ่ง รู้สึกรักเธอมากกว่าเดิมอีก (เธอร้องเพราะไม่อยากให้ผมสูบบุหรี่..) เราคบกันมาสักพักใหญ่ๆครับจนถึงเดือนที่7ครับ เธอต้องไปเข้าค่ายนอกโรงเรียนและตอนนั้นมันเป็นช่วงปิดเทอมด้วย เราก็ห่างๆกันนาน ตอนนั้นผมผิดเองเธอหายไปไม่ตอบไลน์นานมาก ตั้งแต่5โมงเย็น ผมนอนเฝ้าไลน์จนถึงตี1ครับ แล้วผมก็ถามเพื่อนคนอื่น ว่ากิ้บติดต่อไปบ้างไหม ตอนนั้นผมกระวนกระวายมากกลัวเธอเป็นอะไรไป เป็นห่วงเกินเหตุ สุดท้ายเธอพึ่งตอบเช้าวันถัดมาครับเธอบอกว่าเธอทำกิจกรรมมามันเลิกดึกมาก ผมดันไปเซ้าซี้ แถมใช้อารมณ์เพราะเครียดตั้งแต่เมื่อคืน สุดท้ายโดนบอกเลิกครับ ผมเสียใจมาก กลายเป็นคนอมทุกข์ไปเลย แถมยังเกิดโรคประหลาดกับผมอีก(ไม่เล่าจะดีกว่า) ผมเซ้าซี้เธออยู่นานจนสุดท้ายตอนเธอจากไป ผมกอดขาเธอไว้ทั้งน้ำตาพร้อมคำขอโทษแก้ตัวสารพัด แล้วเธอก็เดินหนีครับ เดินสลัดขาแล้วทิ้งกระดาษทิชชู่ไว้ให้ผม1แผ่น ผมใช้มันเช็ดน้ำตาทั้งวัน กำมันไว้ตลอดจนรู้ตัวอีกทีก็มาถึงบ้านแล้วครับ ผมเลยเก็บมันใส่กล่องไว้(เพื่ออะไรไม่รู้) แล้วตัดสินใจตัดใจครับ กะให้ขาดเลยอยู่กับตัวเองอยู่กับเพื่อนครับ หลังจากนั้น3วัน เธอทักมาครับ... เธอบอกอยากคืนดีด้วย เธอคิดถึงผม ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน คือใจนึงดีใจ อีกใจก็กำลังตัดใจว่าจะเลิกแน่ๆไม่ข้องเกี่ยว และแล้วสุดท้าย.. ผมให้โอกาสเธอครับ(ตอนเลิกเธอสารภาพมาว่าเธอไม่รู้สึกอะไรด้วยแล้วครับ มันหมดโปรแล้ว เธอบอกว่า"หนังสือเล่มเดิม ตอนจบก็เหมือนเดิม") แต่เรากลับมาเป็นแฟนอีกครั้งครับ ครั้งนี้ผมดูแลเธอมากขึ้น ทำทุกๆอย่างเพื่อเธอให้เวลาเธอเยอะมาก สุดท้ายเราก็กลับมารักกันครับ รักกันเหมือนวันแรกๆที่คบกัน พาไปเที่ยวไปไหนมาไหนตลอด และช่วงนี้ต่างคนต่างเนื้อหอมครับมีคนมาจีบเยอะแยะทั้งผมและกิ้บ แต่เราไม่ได้สนใจเลยครับเราต่างคนต่างสนใจคนที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าเราเลยไม่มีปัญหาเรื่องนอกใจกันครับ หลังจากนั้นเราก็มีเรื่องทะเลาะกันบ้างผมมักจะล่วงเกินเธอครับ(ผมขอโทษ) แต่เธอก็ให้อภัยครับ และมีบางครั้งเธอก็แสดงนิสัยไม่น่ารักออกมา แต่เราก็ให้อภัยกันอยู่ตลอดต่างคนเริ่มปรับตัวเริ่มยอมรับถึงข้อเสียของกันและกัน เรารักกันเข้าใจกันมากขึ้น เราคบกันต่อจาก7เดือนไปเรื่อยๆจนถึง1ปีครับ สัญญาข้อแรกเราเป็นจริงแล้ว ผมกับกิ้บดีใจกันมาก พร้อมทั้งสัญญากันต่อว่า "เราจะคบกันต่อไปจนแก่เฒ่า" นั่นก็เป็นอีกสัญญาของเรา ผมขอเธอแต่งงานครับ(แก่แดดมาก5555) แต่ผมไม่ได้พูดแต่ปากครับ ผมวางแผนชีวิตเลยจะต่อคณะไหนเรียนอะไรทำงานอะไรที่มันเลี้ยงพ่อแม่ได้และเลี้ยงแฟนผมได้ด้วย

    แต่หลังจาก1ปี1เดือนแล้ว ผมพึ่งรู้สึกตัวครับ ว่าเพื่อนที่คบกันแยกย้ายกันไปจนผมกลายเป็น"คนไม่มีเพื่อนครับ" ไม่มีจริงๆครับไม่มีเลย เพื่อนแบบในวันวานหายไปอยู่กับกลุ่มอื่นหมด ผมเลยบอกกิ้บครับว่าผมอยากจะแบ่งเวลาไปให้เพื่อนบ้างครับ และนี่แหละครับคือจุดเปลี่ยนของชีวิตผมไปตลอดกาล ผมสามารถง้อเพื่อนคืนได้ด้วยการ"เล่นเกมครับ" เป็นเกมMOBAเกมหนึ่ง เล่นแล้วสนุกเพราะมีเพื่อนครับ ผมเล่นมาเรื่อยๆวันเวลาผ่านไป ซึ่งผมก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตอบแฟนผมน้อยลงทุกวันๆ และเราก็ทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวันๆ เช่นเรื่องมหาวิทยาลัยครับ ผมเป็นพี่ชายคนโตครับคณะที่ผมเลือกมันสำคัญมาก เพราะต้องเลี้ยงทั้งพ่อแม่ น้องอีก2คน ถ้าผมตกงานหรือได้งานที่เงินเดือนไม่ดี ครอบครัวผมจะแย่ครับเพราะงานพ่อแม่ทุกวันนี้เป็นงานหนัก เกี่ยวกับแบกหามอยู่แล้ว พอคุยเรื่องคณะกับพ่อแม่ทีไรก็จะทะเลาะกันครับ ผมอยากให้แฟนเข้าใจผมมากว่าผมไม่อยากคุยเรื่องนี้ ผมเครียดผมเคยบอกแล้วแต่เธอก็วนมาเรื่องเดิม(เธอเป็นห่วงผม) เวลาอยู่กับแฟนผมชอบทำตัวเป็นเด็กๆครับชอบอ้อนบ้าง ดื้อบ้าง มันเป็นความรู้สึกว่าเราเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับคนที่เรารักครับ ผมไม่อยากจะเครียดกับเธอเลย แต่วันนั้นผมดันไป"ตะคอก"เธอเรื่องมหาลัยนี่ละ เธอเปลี่ยนสีหน้าเลยครับ นั่งร้องไห้ ตอนนั้นผมรู้สึก"ผิดมาก" หน้าผมชาไปหมดวันนั้นพอกลับบ้านผมนั่งตบหน้าตัวเองครับ ด่าตัวเอง ทำไมทำแบบนั้นไม่เข้าใจ ทำไมต้องปล่อยอารมณ์ครอบงำตัวเราแถมยังไประบายใส่คนที่เรารัก แล้วก็ยังไม่จบครับตอนนั้นคบกันมา1ปี3เดือนแล้ว คืนนั้นเราทะเลาะกันอีกครับ ผมดันพูดประโยคที่ไม่น่าให้อภัยออกไปว่า "อยากโสด จะได้ลดภาระของตัวเอง" เพราะตอนนั้นเครียดหลายเรื่องมากครับ อารมณ์ล้วนๆอ้างนู้นนี่ด้วยความโมโห สุดท้ายเกือบจะเลิกกันครับ ผมรู้สึกแย่มาก เราทำผิดอีกแล้ว ผมยื้อกิ้บไว้ครับ ยื้อมาสักพักจนวันหนึ่งเราทะเลาะกันอีกเพราะเธอเปลี่ยนไป ผมก็เปลี่ยนไป "สุดท้ายเราก็เลิกกันครับ" ทุกวันนี้มานั่งเสียใจครับผมโยนความสุขตลอด 1ปี3เดือน24วัน ทิ้งไปง่ายๆเพราะเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบครับ ทุกอย่างเหมือนจะจบครับ เราไม่คุยไม่มองกันมาสักพัก ผมด้วยความที่จิตตกพยายามหาที่พึ่งก็ได้ไปคุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งครับเพราะรู้สึกดีขึ้นตอนคุยกัน แต่พอคุยไปสักพักผมเริ่มไม่ชอบบางนิสัยของเธอครับ เลยขอหยุดแค่นี้ ตอนนั้นผมเหมือนจะลืมกิ้บได้แล้ว(อารมณ์ในตอนนั้นมันแปลกจริงๆคิดว่าลืมกิ้บไปแล้ว หมดความรู้สึกแล้ว)ตอนนั้นผมมุ่งมั่นกับการเรียนและการทำงานมาก จนกระทั่งวันหนึ่ง กิ้บทักมาก่อนวันจบเรียนครับ(ม.6)ว่าอยากให้มันจบดีๆ ด้วยความเห็นใจที่เคยคบกันมามีความรู้สึกดีๆที่ให้ไปผมก็กลับไปคุยกับเธอครับ คุยคล้ายเป็นแฟนแต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน จนวันจบ กิ้บดันไปมีเรื่องกับผู้หญิงที่ผมเคยคุยด้วยครับ(แม่เจ้าาา) เขาสองคนทะเลาะกัน เรื่องนี้ผมมีส่วนผิดไม่น้อยที่ยังไปมีความสัมพันธ์กับกิ้บต่อหน้าต่อตาเธอไม่เกรงใจเธอบ้าง ซึ่งผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมรู้สึกผิดจริงๆ แต่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งครับ ส่วนอีกสาเหตุคือ เขาทะเลาะกันอีกเรื่องนึงที่ดูแล้วกิ้บเป็นคนผิดครับ ผมจึงนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้ว่าผมจะปกป้องเธอครับ ผมรับผิด(ซึ่