สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย หลังจากที่อ่านของคนอื่นๆมานาน
เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
ผมคบกับแฟนมา3ปี แต่ยังไม่เคยเจอกัน อย่างมากเขาก็แค่ส่งรูปมาให้ดู แต่อยู่ดีๆ1ปีที่ผ่านมาก็เลิกส่งซะงั้น
ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามจะไปเจอนะ ผมลองขอเจอเธอหลายครั้งแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้เจอ เคยลองขอที่อยู่ก็แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้
พอมาตอนนี้พูดถึงเรื่องอยากเจอทีไรแฟนผมก็จะวางสายตัดสายทิ้งไปเลย
ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยเพราะเธอเป็นคนไม่เล่นเฟสบุค(ยังมีอยู่จริงๆหรอคนที่ไม่เล่นเฟสบุคเนี่ย -.-)
พวกเพื่อนๆของเธอผมก็ไม่รู้จักไม่เคยคุยด้วยสักคนเลย
เพื่อนผมก็ถามเรื่องแฟนเป็นไงบ้าง เจอกันรึยีง ยังคบกันอยู่มั้ย
ผมก็ได้แต่ตอบไปว่ายังไม่ได้เจอกันเลยแต่"เดี๋ยวก็เจอละ"เหมือนผมจะตอบแบบนี้มา2ปีกว่าแล้ว จนตอนนี้เพื่อนๆเลิกถามไปแล้ว
บางทีก็อิจฉาคู่อื่นนะที่ได้กินข้าวด้วยกันดูหนังด้วยกันทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
แต่ผมได้ยินแต่เสียง กับรูปเก่าๆที่เธอเคยส่งให้
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อแท้มาก มันเหมือนกับการที่วิ่งตามใครสักคน แต่คนๆนั้นก็พยายามวิ่งหนี
ยิ่งอยากเจอเท่าไร เธอก็ยิ่งห่างมากขึ้นทุกทีๆ
จะถามว่ามีความสุขไหม มันก็มี จะว่าทรมานไหม ก็มาก
ตลอดที่คบกับเขามาก็ไม่ใช่ไม่มีใครเข้ามาคุยกับผมนะ ก็มี แต่ผมเลือกเขา
ด้วยความรู้สึกว่าผูกพันธ์มั้งครับ ใช้คำว่ารักจริงๆ รู้สึกดีมากๆ
แต่การที่ไม่เจอกันเลยมันทรมานมาก ผมอยากทำอะไรร่วมกับเธอเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่แค่คุยโทรศัพท์กับแชทกันในไลน์
บางครั้งก็คิดจะเลิกแต่อีกความคิดนึงก็เสียดาย ความที่ว่าเธอเข้าใจผม ผมสามารถคุยกับเธอได้ทุกเรื่องปรึกษาได้
ทุกวันนี้ผมได้แต่ถามตัวเองต่อไปว่า "ควรทำยังไงต่อไปดี"
คบกับแฟนมา3ปึแต่ไม่เคยเจอกันแปลกมั้ยครับ ???
เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
ผมคบกับแฟนมา3ปี แต่ยังไม่เคยเจอกัน อย่างมากเขาก็แค่ส่งรูปมาให้ดู แต่อยู่ดีๆ1ปีที่ผ่านมาก็เลิกส่งซะงั้น
ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามจะไปเจอนะ ผมลองขอเจอเธอหลายครั้งแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้เจอ เคยลองขอที่อยู่ก็แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้
พอมาตอนนี้พูดถึงเรื่องอยากเจอทีไรแฟนผมก็จะวางสายตัดสายทิ้งไปเลย
ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยเพราะเธอเป็นคนไม่เล่นเฟสบุค(ยังมีอยู่จริงๆหรอคนที่ไม่เล่นเฟสบุคเนี่ย -.-)
พวกเพื่อนๆของเธอผมก็ไม่รู้จักไม่เคยคุยด้วยสักคนเลย
เพื่อนผมก็ถามเรื่องแฟนเป็นไงบ้าง เจอกันรึยีง ยังคบกันอยู่มั้ย
ผมก็ได้แต่ตอบไปว่ายังไม่ได้เจอกันเลยแต่"เดี๋ยวก็เจอละ"เหมือนผมจะตอบแบบนี้มา2ปีกว่าแล้ว จนตอนนี้เพื่อนๆเลิกถามไปแล้ว
บางทีก็อิจฉาคู่อื่นนะที่ได้กินข้าวด้วยกันดูหนังด้วยกันทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
แต่ผมได้ยินแต่เสียง กับรูปเก่าๆที่เธอเคยส่งให้
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อแท้มาก มันเหมือนกับการที่วิ่งตามใครสักคน แต่คนๆนั้นก็พยายามวิ่งหนี
ยิ่งอยากเจอเท่าไร เธอก็ยิ่งห่างมากขึ้นทุกทีๆ
จะถามว่ามีความสุขไหม มันก็มี จะว่าทรมานไหม ก็มาก
ตลอดที่คบกับเขามาก็ไม่ใช่ไม่มีใครเข้ามาคุยกับผมนะ ก็มี แต่ผมเลือกเขา
ด้วยความรู้สึกว่าผูกพันธ์มั้งครับ ใช้คำว่ารักจริงๆ รู้สึกดีมากๆ
แต่การที่ไม่เจอกันเลยมันทรมานมาก ผมอยากทำอะไรร่วมกับเธอเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่แค่คุยโทรศัพท์กับแชทกันในไลน์
บางครั้งก็คิดจะเลิกแต่อีกความคิดนึงก็เสียดาย ความที่ว่าเธอเข้าใจผม ผมสามารถคุยกับเธอได้ทุกเรื่องปรึกษาได้
ทุกวันนี้ผมได้แต่ถามตัวเองต่อไปว่า "ควรทำยังไงต่อไปดี"