เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ คือชีวิตของฉันเอง ฉันตั้งใจอยากให้ทุกคนที่เผลอกดเข้ามาได้อ่านกัน มันอาจจะไม่สนุก แต่มันคือความรู้สึกและสิ่งที่อยากระบายออกมาเป็นเรื่องราวตัวอักษรจากตัวฉันเอง ฉันอยากรู้ว่าจะมีใครเข้าใจเหมือนฉันบ้างไหม พอได้อ่านบ้างแล้วจะคิดว่าฉันโง่มากเลยแหละ ฮ่าๆ เอาล่ะ มาเริ่มเรื่องกันเลยเนอะ
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว
ช่วงที่ตื่นเต้นและสนุกสนานที่สุดน่าจะเป็นช่วงมัธยมต้นนี่หละ ตอนนั้นฉันกำลังขึนม.ต้นปี 2 เป็นช่วงที่ฉันมีเพื่อนมากที่สุดถ้าไม่นับรวมสมัยประถม โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัดที่มีชื่อเสียง เด็กๆที่มาเรียนต่างก็ดูดีมีการศึกษากันทั้งนั้น เอ๊ะ แล้วฉันจะมาโฆษณาโรงเรียนตัวเองทำไม กลับมาเรื่องของฉันละกัน ใครๆก็รู้นะว่าฉันเป็นคนร่าเริงแจ่มใส เพื่อนๆก็ต่างพากันหัวเราะฉันเมื่อเวลาฉันทำตลกหรือติ๊งต๊องใส่ ฉันรู้สึกมีความสุขมากและหวังอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อฉันเริ่มสนใจท่องโลกบนอินเตอร์เน็ต ฉันเริ่มเล่นเกมออนไลน์ เล่น msn และอื่นๆอีกมากมายที่ใครๆก้เล่นกัน จนอยู่มาวันหนึ่ง ฉันได้พบเจอผู้ชายคนหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกับฉันเองหละ เขาเล่นเกมออนไลน์เกมเดียวกับฉัน เขาเข้ามาทักทายฉันในเกมและคอยช่วยเหลือทำภารกิจในเกม(ทำเควส) จนเราสนิทกัน เขามักจะฝากข้อความมาบอกว่าคิดถึงฉันเสมอเวลาที่เริ่มเล่นเกมด้วยกัน เขาไม่ค่อยออนในเกมซักเท่าไร ฉันก็เลยคิดว่าเขาคงไม่คิดจริงจังอะไรกับฉันมาก มันก็แค่เกมนิ ฉันคิดถูกมั๊ย แต่ฉันก็รู้สึกในใจแล้วล่ะว่าฉันเริ่มชอบเขาทุกทีๆ แม้ฉันจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ต่อมา เขาก็ไม่ออนในเกม แล้วก็หายไปเลย ฉันได้แต่รอ รอแล้วรอเล่า เขาก้ไม่มา ความรู้สึกที่มีต่อเขาก็ลดน้อยลงๆ
ในช่วงนั้น ฉันก็มีคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันเหมือนกันนะ คนหนึ่งเป็นคนกวนๆ อีกคนหนึ่งเป็นหนุ่มเพลย์บอยเลยล่ะ ฉันขอบอกก่อนเลยว่า มีแต่เจอในโลกออนไลน์เท่านั้น ตอนนั้นฉันอายมาก เวลามองผู้ชายแล้วรู้สึกแปลกๆ ก็ฉันอยู่หญิงล้วนนี่นา มันไม่ชิน ทั้งสองคนเข้ามาจีบฉันในเวลาไล่เลี่ยกัน ด้วยความรู้สึกที่อยากลองอะไรใหม่ๆบ้าง การมีแฟนซักคนมันจะรู้สึกยังไง รู้สึกแบบไหน ไม่ทันที่ฉันจะคิดไตร่ตรองให้ดี ฉันก็ตัดสินใจคบกับผู้ชายกวนๆคนนี้ ซึ่งเขาก็คือแฟนคนปัจจุบันและแฟนคนแรกของฉันนั่นเอง เขาเป็นคนที่ขี้เล่น พูดเก่ง คารมดี ติ๊งต๊อง ชอบกวนประสาทฉัน นี่ละมั้งเหตุผลที่ฉันไม่อยากเลิกกับเขา เพราะเขาทำให้ฉันสนุกและคุยไม่เบื่อเลย เมื่อตัดสินใจแบบนั้นแล้ว ฉันก็ได้เล่าเรื่องราวให้กับเพื่อนสนิทสมัยประถมให้ฟัง เพื่อนของฉันมีนิสัยเรียบง่าย บางเวลาก็เป็นคนเงียบๆ บางเวลาก็พูดมาก คุยถูกคอกับฉันแทบทุกเรื่อง แต่เรื่องที่ฉันคบกับผู้ชายคนนี้ ทำให้เพื่อนของฉันเปลี่ยนไป และเธอก็บอกว่าฉันเปลี่ยนไปด้วย เธอหลบหน้าฉันและเมินฉันราวกับว่าฉันทำอะไรผิดๆให้เธอ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันทำผิดตรงไหน และฉันก็เข้าใจว่าเธอมีเพื่อนใหม่ เราอยู่คนละห้องกัน ทำให้ความสนิทลดลง ความห่างเหินเข้ามาแทนที่ ช่วงนั้นฉันกลับบ้านร้องไห้ทุกวันเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เพื่อนทำ ทำไปเพื่ออะไร ทำเพราะฉันมีแฟนใช่มั๊ย ฉันบ้าผู้ชายงั้นหรอ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ทำไมถึงทำแบบนี้หละ เพื่อนที่ดีต้องคอยเชียร์ ปลอบใจ ให้กำลังใจ เฝ้าดูอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอ ฉันก็รู้ว่าคนเรามันต่างกัน แต่คบกันมาหลายปีแล้วทำไม และทำไม ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันไม่กล้าถามเธอออีกเพราะกลัวว่าสิ่งที่คิดมันจะเป็นแบบนั้น เพราะฉันไม่ดีพอที่จะคบกับเธอ...
และในตอนนั้น ฉันก็โดนเพื่อนในห้องคนหนึ่งไม่ชอบขี้หน้า เพราะเธอคิดว่าฉันชอบทำตัวเด่น ไม่อยากให้ใครมาเปรียบเทียบกับเธอ คิดว่าฉันเสแสร้งแกล้งทำตัวให้คนอื่นสนใจ ขอโทษทีเถอะนะ ฉันไปทำอะไรตอนไหน ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ แต่มันไม่ดีแน่เพราะเธอเพียงคนเดียวก็เหมือนปลาเน่า เธอยุให้เพื่อนในกลุ่มไม่ชอบขี้หน้าฉัน จนพวกนั้นไม่มาคุยกับฉันเลย ฉันรู้สึกอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่นั้นมา ความร่าเริงสดใสของฉันก็หายไป น้ำตาไหลอาบแก้มทุกวันแม้จะผ่านไปเป็นเดือนแล้วก็ตาม คนที่คอบปลอบโยนฉันในเวลานั้นที่ดีที่สุดก็คือ แฟนของฉันเอง เขาเป็นที่ระบายและอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ถึงแม้ว่าจะอยู่ในเมืองเดียวกันแต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อย ทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ไม่รุนแรง และเขาก็ยอมฉันมาตลอด
แต่ความรู้สึกในใจ มันก็เริ่มฉายแววออกมาทีละนิดๆ ฉันคิดว่า เราไม่เหมาะสมกัน ฉันไม่ได้จะว่าว่าตัวเองสวยเลิศเลอเพอเฟ็กอะไรนะ เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่หน้าตาไม่ได้ดูดีอะไรมากมาย ผิวคล้ำ เรียนไม่เก่ง ฐานะทางบ้านปานกลาง เขาอายุมากกว่าฉัน 4 ปี อยู่มหาลัยที่ไม่ค่อยดังนัก มีเพื่อนเถื่อนๆ และชอบเที่ยวตอนกลางคืน แต่เขาไม่เคยชวนฉันเที่ยวหรอกนะ เพราะเขากลัวว่าฉันจะเป็นอันตราย สรุปว่าเขาดีและเป็นห่วงฉันมาก แต่เพราะการกระทำของเขาและสิ่งแวดล้อมที่เขามี มันทำให้ฉันเริ่มต่อต้านเขาในใจ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันคบกับเขา เลยปกปิด ใครไม่ถามก็ไม่ตอบ ทำตัวเงียบๆมาตลอด จะคุยเรื่องแฟนกับใครก็คุยไม่ได้ เพราะกลัวคนอื่นรู้ว่าฉันคบกับคนที่ดูภายนอกว่าไม่ดี ใครจะรู้ข้างในว่าเขาเป็นอย่างไรถ้าไม่ใช่ฉันล่ะจริงมั๊ย เพื่อนๆในกลุ่มและที่ฉันรู้จักก็ดูดี เป็นเด็กเรียน เพียบพร้อมกันทั้งนั้น เวลาเพื่อนๆคุยเรื่องความรักหรือเรื่องแฟนก็คุยกันได้เต็มปากเต็มคำ แต่ฉันสิ ต้องเงียบเหงาไม่กล้าเอ่ยปากบอกใครมาตลอด มันอึดอัดมากจริงๆ....
ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากที่แคร์ความรู้สึกของตัวเองมากกว่าแฟน แต่ถ้าลองมาเป็นฉันดูสิ จะรู้เองว่าฉันต้องทำแบบนี้เพื่อสังคมจอมปลอมที่สนใจแต่สิ่งภายนอกรอบกาย ถ้าฉันไม่ทำ ...ความสุขที่ฉันมีในโรงเรียนคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ผ่านไปปีกว่าๆ ชีวิตของฉันก็เริ่มราบเรียบขึ้น ฉันรู้สึกมีความสุขกับการเล่นเกมออนไลน์และในโลกไซเบอร์ ฉันคิดว่าใครๆก็คงเป็นเหมือนฉัน การที่เราเหงา ไม่มีใครให้คุย สิ่งที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดีที่สุด คือการพูดคุยสนทนากับผู้คนที่เราไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยเจอ ถึงมันจะเป็นการใส่หน้ากาก(คือการที่เรามีนิสัย การพูดคุย ไม่เหมือนตัวจริง) แต่ก็เป็นการใส่หน้ากากที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ฉันคิดแบบนั้น
และแล้ว คนๆนั้นก็กลับมา...ผู้ชายน่ารัก ขี้เล่น อัธยาศัยดี ที่เคยเจอกันในเกมออนไลน์ เขากลับมาทักทายฉันและคุยทุกวันจนฉันเริ่มรู้สึกหวั่นไหว ด้วยความที่เขาตรงสเปคของฉันทุกอย่าง หน้าตาดี ขาว ฐานนะรวย เรียนเก่ง อยู่โรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดัง ถ้าใครเป็นฉันก็ไม่ควรจะปล่อยให้หลุดมือไปใช่มั๊ย ใช่ ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้ ฉันไม่กล้าบอกเขาว่าฉันมีแฟนแล้ว ซึ่งเขาก็ไม่ถาม ฉันก็ไม่ตอบ(ฉันนี่เลวมากจริงๆT^T) ฉันเริ่มรู้สึกชอบเขามากขึ้นๆตั้งแต่วันที่เรานัดเจอกันที่ห้างดังในเมือง ฉันก็รู้ว่าเขารู้สึกกับฉันยังไง เพราะเขาบอกฉัน แต่เราก็อยู่ห่างกัน และฉันก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าฉันมีใคร ฉันกับเขาเลยคุยกันว่าตอนไปอยู่มหาลัยค่อยคิดจริงจังกันเรื่องนี้ สถานะระหว่างเราคงเป็นแค่เพื่อน
ฉันรู้ว่ามันผิด มันผิดต่อแฟนของฉันมากมายมหาศาล ถึงฉันกับผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้เป็นแฟนกัน ฉันไม่ได้คบซ้อน แต่ฉันก็ห้ามความรู้สึกของฉันไม่ได้เลย ฉันชอบเขามาก มากพอที่คิดอยากจะเลิกกับแฟน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ถ้าฉันเลิกกับแฟน ทั้งฉันและเขาคงอยู่ไม่ได้ เขาบอกว่า การที่เขาปรับตัว เลิกทำตัวไม่ดี ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่ทะเลาะวิวาทกับใครก็เพราะฉัน เขาสนใจการเรียนการงานจนดีขึ้น เขาวาดฝันอนาคตที่ดีกับฉันไว้มากมาย ถ้าเราเลิกกัน ความพยายามที่ทำมาทั้งหมดจะทำไปเพื่อใคร เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปถ้าไม่มีฉัน 4ปีที่คบกันมามันคงไม่มีความหมาย ฉันไม่เข้มแข็งพอ ฉันไม่มีใครที่ไว้ใจ(ที่ไม่ใช่พ่อแม่)ได้ดีเท่าเขาอีกแล้ว ฉันกลัว ฉันเหงา ฉันทำไม่ได้จริงๆถ้าเราจะเลิกกัน ส่วนผู้ชายอีกคน เขาคือคนที่ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่ฉันคิดว่าคบไปน่าจะมีความสุข มีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้า ทำให้พ่อแม่ไม่เสียใจ มีหน้าที่การงานที่ดี และฉันคิดว่าใครๆก็คงจะยอมรับในตัวเขา ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆว่าฉันคุยกับใคร ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนไปหมด ฉันอยากรู้ว่ามีใครจะเข้าใจอย่างที่ฉันเป็นบ้างไหม ฉันรู้ว่ามีใครหลายคนที่เป็นคล้ายแบบฉัน ระหว่างความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า กับความรักที่ตามหามานานแสนนาน เป็นความรักที่เหมือนในนิยาย ยากที่ใครจะพบเจอ ฉันอาจจะฝันเฟื่องไปแต่มันก็เป็นความจริง
สิ่งที่ฉันต้องเลือกมันมีแค่สองทาง...มันจะลงเอยเช่นไร ฉันยังไม่รู้เลย....
ที่พิมพ์ไปข้างต้นนี่คือเคยบันทึกไว้ในเด็กดีเมื่อนานมาแล้วนะคะ ไม่ใช่นิยายนะแต่เราชอบอ่านนิยาย สำนวนเลยคล้าย ฮ่าๆ ไว้จะมาพิมพ์ต่อนะ
[เล่าประสบการณ์]ผู้ชายที่รู้จักผ่านทางเกมออนไลน์
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว
ช่วงที่ตื่นเต้นและสนุกสนานที่สุดน่าจะเป็นช่วงมัธยมต้นนี่หละ ตอนนั้นฉันกำลังขึนม.ต้นปี 2 เป็นช่วงที่ฉันมีเพื่อนมากที่สุดถ้าไม่นับรวมสมัยประถม โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัดที่มีชื่อเสียง เด็กๆที่มาเรียนต่างก็ดูดีมีการศึกษากันทั้งนั้น เอ๊ะ แล้วฉันจะมาโฆษณาโรงเรียนตัวเองทำไม กลับมาเรื่องของฉันละกัน ใครๆก็รู้นะว่าฉันเป็นคนร่าเริงแจ่มใส เพื่อนๆก็ต่างพากันหัวเราะฉันเมื่อเวลาฉันทำตลกหรือติ๊งต๊องใส่ ฉันรู้สึกมีความสุขมากและหวังอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อฉันเริ่มสนใจท่องโลกบนอินเตอร์เน็ต ฉันเริ่มเล่นเกมออนไลน์ เล่น msn และอื่นๆอีกมากมายที่ใครๆก้เล่นกัน จนอยู่มาวันหนึ่ง ฉันได้พบเจอผู้ชายคนหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกับฉันเองหละ เขาเล่นเกมออนไลน์เกมเดียวกับฉัน เขาเข้ามาทักทายฉันในเกมและคอยช่วยเหลือทำภารกิจในเกม(ทำเควส) จนเราสนิทกัน เขามักจะฝากข้อความมาบอกว่าคิดถึงฉันเสมอเวลาที่เริ่มเล่นเกมด้วยกัน เขาไม่ค่อยออนในเกมซักเท่าไร ฉันก็เลยคิดว่าเขาคงไม่คิดจริงจังอะไรกับฉันมาก มันก็แค่เกมนิ ฉันคิดถูกมั๊ย แต่ฉันก็รู้สึกในใจแล้วล่ะว่าฉันเริ่มชอบเขาทุกทีๆ แม้ฉันจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ต่อมา เขาก็ไม่ออนในเกม แล้วก็หายไปเลย ฉันได้แต่รอ รอแล้วรอเล่า เขาก้ไม่มา ความรู้สึกที่มีต่อเขาก็ลดน้อยลงๆ
ในช่วงนั้น ฉันก็มีคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันเหมือนกันนะ คนหนึ่งเป็นคนกวนๆ อีกคนหนึ่งเป็นหนุ่มเพลย์บอยเลยล่ะ ฉันขอบอกก่อนเลยว่า มีแต่เจอในโลกออนไลน์เท่านั้น ตอนนั้นฉันอายมาก เวลามองผู้ชายแล้วรู้สึกแปลกๆ ก็ฉันอยู่หญิงล้วนนี่นา มันไม่ชิน ทั้งสองคนเข้ามาจีบฉันในเวลาไล่เลี่ยกัน ด้วยความรู้สึกที่อยากลองอะไรใหม่ๆบ้าง การมีแฟนซักคนมันจะรู้สึกยังไง รู้สึกแบบไหน ไม่ทันที่ฉันจะคิดไตร่ตรองให้ดี ฉันก็ตัดสินใจคบกับผู้ชายกวนๆคนนี้ ซึ่งเขาก็คือแฟนคนปัจจุบันและแฟนคนแรกของฉันนั่นเอง เขาเป็นคนที่ขี้เล่น พูดเก่ง คารมดี ติ๊งต๊อง ชอบกวนประสาทฉัน นี่ละมั้งเหตุผลที่ฉันไม่อยากเลิกกับเขา เพราะเขาทำให้ฉันสนุกและคุยไม่เบื่อเลย เมื่อตัดสินใจแบบนั้นแล้ว ฉันก็ได้เล่าเรื่องราวให้กับเพื่อนสนิทสมัยประถมให้ฟัง เพื่อนของฉันมีนิสัยเรียบง่าย บางเวลาก็เป็นคนเงียบๆ บางเวลาก็พูดมาก คุยถูกคอกับฉันแทบทุกเรื่อง แต่เรื่องที่ฉันคบกับผู้ชายคนนี้ ทำให้เพื่อนของฉันเปลี่ยนไป และเธอก็บอกว่าฉันเปลี่ยนไปด้วย เธอหลบหน้าฉันและเมินฉันราวกับว่าฉันทำอะไรผิดๆให้เธอ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันทำผิดตรงไหน และฉันก็เข้าใจว่าเธอมีเพื่อนใหม่ เราอยู่คนละห้องกัน ทำให้ความสนิทลดลง ความห่างเหินเข้ามาแทนที่ ช่วงนั้นฉันกลับบ้านร้องไห้ทุกวันเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เพื่อนทำ ทำไปเพื่ออะไร ทำเพราะฉันมีแฟนใช่มั๊ย ฉันบ้าผู้ชายงั้นหรอ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ทำไมถึงทำแบบนี้หละ เพื่อนที่ดีต้องคอยเชียร์ ปลอบใจ ให้กำลังใจ เฝ้าดูอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอ ฉันก็รู้ว่าคนเรามันต่างกัน แต่คบกันมาหลายปีแล้วทำไม และทำไม ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันไม่กล้าถามเธอออีกเพราะกลัวว่าสิ่งที่คิดมันจะเป็นแบบนั้น เพราะฉันไม่ดีพอที่จะคบกับเธอ...
และในตอนนั้น ฉันก็โดนเพื่อนในห้องคนหนึ่งไม่ชอบขี้หน้า เพราะเธอคิดว่าฉันชอบทำตัวเด่น ไม่อยากให้ใครมาเปรียบเทียบกับเธอ คิดว่าฉันเสแสร้งแกล้งทำตัวให้คนอื่นสนใจ ขอโทษทีเถอะนะ ฉันไปทำอะไรตอนไหน ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ แต่มันไม่ดีแน่เพราะเธอเพียงคนเดียวก็เหมือนปลาเน่า เธอยุให้เพื่อนในกลุ่มไม่ชอบขี้หน้าฉัน จนพวกนั้นไม่มาคุยกับฉันเลย ฉันรู้สึกอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่นั้นมา ความร่าเริงสดใสของฉันก็หายไป น้ำตาไหลอาบแก้มทุกวันแม้จะผ่านไปเป็นเดือนแล้วก็ตาม คนที่คอบปลอบโยนฉันในเวลานั้นที่ดีที่สุดก็คือ แฟนของฉันเอง เขาเป็นที่ระบายและอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ถึงแม้ว่าจะอยู่ในเมืองเดียวกันแต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อย ทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ไม่รุนแรง และเขาก็ยอมฉันมาตลอด
แต่ความรู้สึกในใจ มันก็เริ่มฉายแววออกมาทีละนิดๆ ฉันคิดว่า เราไม่เหมาะสมกัน ฉันไม่ได้จะว่าว่าตัวเองสวยเลิศเลอเพอเฟ็กอะไรนะ เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่หน้าตาไม่ได้ดูดีอะไรมากมาย ผิวคล้ำ เรียนไม่เก่ง ฐานะทางบ้านปานกลาง เขาอายุมากกว่าฉัน 4 ปี อยู่มหาลัยที่ไม่ค่อยดังนัก มีเพื่อนเถื่อนๆ และชอบเที่ยวตอนกลางคืน แต่เขาไม่เคยชวนฉันเที่ยวหรอกนะ เพราะเขากลัวว่าฉันจะเป็นอันตราย สรุปว่าเขาดีและเป็นห่วงฉันมาก แต่เพราะการกระทำของเขาและสิ่งแวดล้อมที่เขามี มันทำให้ฉันเริ่มต่อต้านเขาในใจ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันคบกับเขา เลยปกปิด ใครไม่ถามก็ไม่ตอบ ทำตัวเงียบๆมาตลอด จะคุยเรื่องแฟนกับใครก็คุยไม่ได้ เพราะกลัวคนอื่นรู้ว่าฉันคบกับคนที่ดูภายนอกว่าไม่ดี ใครจะรู้ข้างในว่าเขาเป็นอย่างไรถ้าไม่ใช่ฉันล่ะจริงมั๊ย เพื่อนๆในกลุ่มและที่ฉันรู้จักก็ดูดี เป็นเด็กเรียน เพียบพร้อมกันทั้งนั้น เวลาเพื่อนๆคุยเรื่องความรักหรือเรื่องแฟนก็คุยกันได้เต็มปากเต็มคำ แต่ฉันสิ ต้องเงียบเหงาไม่กล้าเอ่ยปากบอกใครมาตลอด มันอึดอัดมากจริงๆ....
ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากที่แคร์ความรู้สึกของตัวเองมากกว่าแฟน แต่ถ้าลองมาเป็นฉันดูสิ จะรู้เองว่าฉันต้องทำแบบนี้เพื่อสังคมจอมปลอมที่สนใจแต่สิ่งภายนอกรอบกาย ถ้าฉันไม่ทำ ...ความสุขที่ฉันมีในโรงเรียนคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ผ่านไปปีกว่าๆ ชีวิตของฉันก็เริ่มราบเรียบขึ้น ฉันรู้สึกมีความสุขกับการเล่นเกมออนไลน์และในโลกไซเบอร์ ฉันคิดว่าใครๆก็คงเป็นเหมือนฉัน การที่เราเหงา ไม่มีใครให้คุย สิ่งที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดีที่สุด คือการพูดคุยสนทนากับผู้คนที่เราไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยเจอ ถึงมันจะเป็นการใส่หน้ากาก(คือการที่เรามีนิสัย การพูดคุย ไม่เหมือนตัวจริง) แต่ก็เป็นการใส่หน้ากากที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ฉันคิดแบบนั้น
และแล้ว คนๆนั้นก็กลับมา...ผู้ชายน่ารัก ขี้เล่น อัธยาศัยดี ที่เคยเจอกันในเกมออนไลน์ เขากลับมาทักทายฉันและคุยทุกวันจนฉันเริ่มรู้สึกหวั่นไหว ด้วยความที่เขาตรงสเปคของฉันทุกอย่าง หน้าตาดี ขาว ฐานนะรวย เรียนเก่ง อยู่โรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดัง ถ้าใครเป็นฉันก็ไม่ควรจะปล่อยให้หลุดมือไปใช่มั๊ย ใช่ ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้ ฉันไม่กล้าบอกเขาว่าฉันมีแฟนแล้ว ซึ่งเขาก็ไม่ถาม ฉันก็ไม่ตอบ(ฉันนี่เลวมากจริงๆT^T) ฉันเริ่มรู้สึกชอบเขามากขึ้นๆตั้งแต่วันที่เรานัดเจอกันที่ห้างดังในเมือง ฉันก็รู้ว่าเขารู้สึกกับฉันยังไง เพราะเขาบอกฉัน แต่เราก็อยู่ห่างกัน และฉันก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าฉันมีใคร ฉันกับเขาเลยคุยกันว่าตอนไปอยู่มหาลัยค่อยคิดจริงจังกันเรื่องนี้ สถานะระหว่างเราคงเป็นแค่เพื่อน
ฉันรู้ว่ามันผิด มันผิดต่อแฟนของฉันมากมายมหาศาล ถึงฉันกับผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้เป็นแฟนกัน ฉันไม่ได้คบซ้อน แต่ฉันก็ห้ามความรู้สึกของฉันไม่ได้เลย ฉันชอบเขามาก มากพอที่คิดอยากจะเลิกกับแฟน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ถ้าฉันเลิกกับแฟน ทั้งฉันและเขาคงอยู่ไม่ได้ เขาบอกว่า การที่เขาปรับตัว เลิกทำตัวไม่ดี ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่ทะเลาะวิวาทกับใครก็เพราะฉัน เขาสนใจการเรียนการงานจนดีขึ้น เขาวาดฝันอนาคตที่ดีกับฉันไว้มากมาย ถ้าเราเลิกกัน ความพยายามที่ทำมาทั้งหมดจะทำไปเพื่อใคร เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปถ้าไม่มีฉัน 4ปีที่คบกันมามันคงไม่มีความหมาย ฉันไม่เข้มแข็งพอ ฉันไม่มีใครที่ไว้ใจ(ที่ไม่ใช่พ่อแม่)ได้ดีเท่าเขาอีกแล้ว ฉันกลัว ฉันเหงา ฉันทำไม่ได้จริงๆถ้าเราจะเลิกกัน ส่วนผู้ชายอีกคน เขาคือคนที่ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่ฉันคิดว่าคบไปน่าจะมีความสุข มีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้า ทำให้พ่อแม่ไม่เสียใจ มีหน้าที่การงานที่ดี และฉันคิดว่าใครๆก็คงจะยอมรับในตัวเขา ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆว่าฉันคุยกับใคร ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนไปหมด ฉันอยากรู้ว่ามีใครจะเข้าใจอย่างที่ฉันเป็นบ้างไหม ฉันรู้ว่ามีใครหลายคนที่เป็นคล้ายแบบฉัน ระหว่างความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า กับความรักที่ตามหามานานแสนนาน เป็นความรักที่เหมือนในนิยาย ยากที่ใครจะพบเจอ ฉันอาจจะฝันเฟื่องไปแต่มันก็เป็นความจริง
สิ่งที่ฉันต้องเลือกมันมีแค่สองทาง...มันจะลงเอยเช่นไร ฉันยังไม่รู้เลย....
ที่พิมพ์ไปข้างต้นนี่คือเคยบันทึกไว้ในเด็กดีเมื่อนานมาแล้วนะคะ ไม่ใช่นิยายนะแต่เราชอบอ่านนิยาย สำนวนเลยคล้าย ฮ่าๆ ไว้จะมาพิมพ์ต่อนะ