เสียงสายพระพายลิ่ว    
สะบัดพลิ้วมิเลือนคลาย
พายุถาโถมคล้าย        
มิอาจซ่อน ณ กลางทรวง        

ตัวตนเคยเลี่ยงเร้น        
เริ่มลำเค็ญและหนักหน่วง
พันธนาประดาปวง        
ขอปลดปล่อยให้ปลิวไป

ระยะที่ไกลห่าง        
เรื่องราวต่างย่อส่วนไว้
ความกลัวที่กร่อนใจ    
จักไม่อาจติดตามมา    

อากาศแม้บางเบา        
ในเสรีเฝ้าคอยหา
หายใจได้อีกครา        
แม้ข้างหน้าทางเดียวดาย

แย้มยิ้มแม้เยือกหนาว    
ปล่อยรอยเท้าให้เลือนหาย
ทิ้งจมกับลมปราย    
หิมะฝังดังปล่อยวาง ..


CR.