ที่บอกว่า "เคยรัก" อาจจะไม่ถูกนัก เพราะตอนนี้มันไปวิ่งเล่นบนฟ้าซะละ
แต่ยังไงมันก็ยังอยู่ในความทรงจำเสมอ
พอดีช่วงปิดยาวๆ มีโอกาสได้กลับบ้าน กลับไปเจอหมาฝูงใหญ่ประมาณ 14-15 ตัว ไม่ได้รู้สึกผูกพันกะมันเลย
นั่งมองม้าหินอ่อน ทำให้เรื่องบางเรื่องผ่านเข้ามาในความคิด ...
สมัยเด็กน้อย มีน้องหมาตัวนึง ที่รักแบบหมดใจ
เป็นหมาอัลเซเชี่ยนตัวโตกว่าเราอีก ชื่อ "น้ำหวาน" ((หมาอะไรชื่ออย่างแบ๊ว หน้านี่อย่างโจร))
น้ำหวาน นี่เป็นหมาหลงมายืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน พอดีพี่ข้างบ้านกลัวมันจะโดนรถชนก็เลยอุ้มเข้ามาในรั้วบ้านก่อน
จำได้ว่า ภาพแรกที่เห็นเป็นลูกหมาตัวเตี้ยๆ สีน้ำตาลดำ ยืนยิ้มอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
เคยได้ยินคำว่ารักแรกพบมานาน วันนี้สินะ ที่รักแรกพบ มีอยู่จริง ((อายุ 8 ขวบ))
แม่บอก แม่ไม่ให้เข้าบ้าน แม่ไม่อยากเลี้ยงหมา เลี้ยงลูกคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่ ((แม่นึกในใจนะ))
เรานี่ใจไปแล้ว ตั้งชื่อไว้แล้วด้วย หน้าแมนๆ แบบนี้ ชื่อน้ำหวานไปซะ
แล้วเรากะน้ำหวานก็ได้มานอนร่วมเตียง ซึ่งตอนหลังมาสืบรู้ว่า น้ำหวาน มันก็เป็นหมาที่อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามบ้านเราอะแหละ
พอดีเดินข้ามถนนมาแล้วกลับไม่ถูก พ่อไปเดินถามเจ้าของ เค้าก็บอกไม่ใช่หมาบ้านเค้า ((หน้ามันเหมือนแม่ยังกะแกะ))
น้ำหวานเป็นหมานิสัยดีเว่อร์ เราเคยวิ่งจนหกล้มกระดูกแขนแตก ก็มีน้ำหวานนี่แหละมาปลอบ เลียแผล่บๆๆๆ มันคงคิดว่าจะช่วยเราได้
ตอนเราดูเปาบุ้นจิ้นละกลับบ้านช้า โดนพ่อฟาด จนนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ก็มีน้ำหวานแหละมานั่งตากยุงรอพ่อเปิดบ้านให้เป็นเพื่อน
เวลามีอะไรก็แบ่งกันกิน ไม่เคยกัดเลย เราชอบแกล้งทำเป็นแย่งอาหารมัน มันก็ไม่ว่า ปล่อยให้เรากินก่อนทุกที แต่เราไม่ได้แอบกินข้าวหมานะ 5555
แต่ก็อย่างว่าแหละ น้ำหวานมันหมาโต ใครๆ ก็ไม่รัก เวลาเพื่อนๆ พ่อมาเยี่ยมบ้านก็โดนไล่ไปนั่งหน้าบ้านทุกที
หมาใหญ่ไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีใครรัก มีแต่เรากะพ่อกะแม่ ที่รักน้ำหวานเหมือนลูกแล้วก็น้องสาวอีกคน
เวลาก็ผ่านไปเนอะ .. จนเราเข้ามหาลัย ผ่านไป 10 ปี น้ำหวานกลายเป็นหมาชรา วันๆ ไม่ทำอะไร นอนกะกิน ((อายุ 18))
วิ่งไปยิ้มให้พ่อกะแม่ตอนกลับจากที่ทำงานบ้าง รอกินชาเย็นปั่นที่แม่ทำให้กินบ้าง กินข้าว กินอาหารเม็ด แล้วก็นอน
จนแบบมันเป็นฝีก้อนใหญ่มากที่คอด้านหลัง พ่อบอกต้องผ่าตัดด่วน เรานี่ต้องกลับบ้านมาดูใจมัน
กลับมา เจอหมาตัวเดิม แววตาใจดี นอนคว่ำอยู่กลางบ้าน มีผ้าก๊อซแปะหลังอยู่ เรานี่หัวเราะทั้งน้ำตา สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ
พอผ่าฝีออกปุ๊บ อยู่ไปได้ไม่กี่เดือน พ่อโทรมาบอกฝีมันบวมขึ้นมาอีกแล้ว รอบนี้ใหญ่กว่าเดิมอีก
เราตั้งใจจะกลับไปเป็นกำลังให้น้ำหวาน แต่เราติดสอบพอดีเลยยังบินกลับบ้านไม่ได้
ซึ่งตอนนั้นจำได้เลยกำลังนั่งใต้หอใน ติวแคลคูลัส แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามา
"น้องหนีไปอยู่บนฟ้าแล้วลูก พ่ออุ้มน้อง แล้วน้องก็หลับไปไม่ตื่นอีกเลย"
"ห๊ะ ไม่เอา ฮืออออ" เราร้องไห้ยังกะญาติเสีย ลำบากอธิการบดีประจำหอในและเพื่อนๆ ต้องมาปลอบกันยกใหญ่
สุดท้ายน้ำหวานก็ไปอยู่บนฟ้า ... ทิ้งพี่ไว้ให้คิดถึงจากตรงนี้ ปิดฉากอัลเซเชี่ยนแสนรัก อายุ 10 ปีอย่างสวยงาม
พ่อเล่าว่า ... วันนั้นมันไม่ยอมเดินมารับพ่อตอนพ่อกลับมา พ่อก็เลยไปยืนดู เห็นมันหายใจช้ามาก ก็เลยจะอุ้มไปหาหมอ แต่สุดท้ายพอพ่ออุ้มไว้มันก็หยุดหายใจไปเฉยๆ
พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป คิดถึงน้ำหวานจัง T_T
แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ มีความทรงจำกะสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่ "เคยรัก" ยังไงกันมั่ง
ยังจำ "สัตว์เลี้ยง" ตัวแรกที่เรา "เคยรัก" กันได้มั้ยคะ
แต่ยังไงมันก็ยังอยู่ในความทรงจำเสมอ
พอดีช่วงปิดยาวๆ มีโอกาสได้กลับบ้าน กลับไปเจอหมาฝูงใหญ่ประมาณ 14-15 ตัว ไม่ได้รู้สึกผูกพันกะมันเลย
นั่งมองม้าหินอ่อน ทำให้เรื่องบางเรื่องผ่านเข้ามาในความคิด ...
สมัยเด็กน้อย มีน้องหมาตัวนึง ที่รักแบบหมดใจ
เป็นหมาอัลเซเชี่ยนตัวโตกว่าเราอีก ชื่อ "น้ำหวาน" ((หมาอะไรชื่ออย่างแบ๊ว หน้านี่อย่างโจร))
น้ำหวาน นี่เป็นหมาหลงมายืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน พอดีพี่ข้างบ้านกลัวมันจะโดนรถชนก็เลยอุ้มเข้ามาในรั้วบ้านก่อน
จำได้ว่า ภาพแรกที่เห็นเป็นลูกหมาตัวเตี้ยๆ สีน้ำตาลดำ ยืนยิ้มอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
เคยได้ยินคำว่ารักแรกพบมานาน วันนี้สินะ ที่รักแรกพบ มีอยู่จริง ((อายุ 8 ขวบ))
แม่บอก แม่ไม่ให้เข้าบ้าน แม่ไม่อยากเลี้ยงหมา เลี้ยงลูกคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่ ((แม่นึกในใจนะ))
เรานี่ใจไปแล้ว ตั้งชื่อไว้แล้วด้วย หน้าแมนๆ แบบนี้ ชื่อน้ำหวานไปซะ
แล้วเรากะน้ำหวานก็ได้มานอนร่วมเตียง ซึ่งตอนหลังมาสืบรู้ว่า น้ำหวาน มันก็เป็นหมาที่อยู่บ้านฝั่งตรงข้ามบ้านเราอะแหละ
พอดีเดินข้ามถนนมาแล้วกลับไม่ถูก พ่อไปเดินถามเจ้าของ เค้าก็บอกไม่ใช่หมาบ้านเค้า ((หน้ามันเหมือนแม่ยังกะแกะ))
น้ำหวานเป็นหมานิสัยดีเว่อร์ เราเคยวิ่งจนหกล้มกระดูกแขนแตก ก็มีน้ำหวานนี่แหละมาปลอบ เลียแผล่บๆๆๆ มันคงคิดว่าจะช่วยเราได้
ตอนเราดูเปาบุ้นจิ้นละกลับบ้านช้า โดนพ่อฟาด จนนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ก็มีน้ำหวานแหละมานั่งตากยุงรอพ่อเปิดบ้านให้เป็นเพื่อน
เวลามีอะไรก็แบ่งกันกิน ไม่เคยกัดเลย เราชอบแกล้งทำเป็นแย่งอาหารมัน มันก็ไม่ว่า ปล่อยให้เรากินก่อนทุกที แต่เราไม่ได้แอบกินข้าวหมานะ 5555
แต่ก็อย่างว่าแหละ น้ำหวานมันหมาโต ใครๆ ก็ไม่รัก เวลาเพื่อนๆ พ่อมาเยี่ยมบ้านก็โดนไล่ไปนั่งหน้าบ้านทุกที
หมาใหญ่ไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีใครรัก มีแต่เรากะพ่อกะแม่ ที่รักน้ำหวานเหมือนลูกแล้วก็น้องสาวอีกคน
เวลาก็ผ่านไปเนอะ .. จนเราเข้ามหาลัย ผ่านไป 10 ปี น้ำหวานกลายเป็นหมาชรา วันๆ ไม่ทำอะไร นอนกะกิน ((อายุ 18))
วิ่งไปยิ้มให้พ่อกะแม่ตอนกลับจากที่ทำงานบ้าง รอกินชาเย็นปั่นที่แม่ทำให้กินบ้าง กินข้าว กินอาหารเม็ด แล้วก็นอน
จนแบบมันเป็นฝีก้อนใหญ่มากที่คอด้านหลัง พ่อบอกต้องผ่าตัดด่วน เรานี่ต้องกลับบ้านมาดูใจมัน
กลับมา เจอหมาตัวเดิม แววตาใจดี นอนคว่ำอยู่กลางบ้าน มีผ้าก๊อซแปะหลังอยู่ เรานี่หัวเราะทั้งน้ำตา สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ
พอผ่าฝีออกปุ๊บ อยู่ไปได้ไม่กี่เดือน พ่อโทรมาบอกฝีมันบวมขึ้นมาอีกแล้ว รอบนี้ใหญ่กว่าเดิมอีก
เราตั้งใจจะกลับไปเป็นกำลังให้น้ำหวาน แต่เราติดสอบพอดีเลยยังบินกลับบ้านไม่ได้
ซึ่งตอนนั้นจำได้เลยกำลังนั่งใต้หอใน ติวแคลคูลัส แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามา
"น้องหนีไปอยู่บนฟ้าแล้วลูก พ่ออุ้มน้อง แล้วน้องก็หลับไปไม่ตื่นอีกเลย"
"ห๊ะ ไม่เอา ฮืออออ" เราร้องไห้ยังกะญาติเสีย ลำบากอธิการบดีประจำหอในและเพื่อนๆ ต้องมาปลอบกันยกใหญ่
สุดท้ายน้ำหวานก็ไปอยู่บนฟ้า ... ทิ้งพี่ไว้ให้คิดถึงจากตรงนี้ ปิดฉากอัลเซเชี่ยนแสนรัก อายุ 10 ปีอย่างสวยงาม
พ่อเล่าว่า ... วันนั้นมันไม่ยอมเดินมารับพ่อตอนพ่อกลับมา พ่อก็เลยไปยืนดู เห็นมันหายใจช้ามาก ก็เลยจะอุ้มไปหาหมอ แต่สุดท้ายพอพ่ออุ้มไว้มันก็หยุดหายใจไปเฉยๆ
พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป คิดถึงน้ำหวานจัง T_T
แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ มีความทรงจำกะสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่ "เคยรัก" ยังไงกันมั่ง