ที่จริงแล้วหนูเป็นคนร่าเริง สนุกสนาน หนูมั่นใจมาก ตอนนี้หนูอายุ 14 ปีเองค่ะ..
พ่อกับเเม่เลิกกันไปเพราะพ่อมีคนอื่น เรื่องมันก็ราวๆเกือบ5ปีที่เเล้ว ตอนนั้นหนูเองไม่รู้สึกอะไรกับการเลิกกันของพ่อและเเม่เลย หนูรู้ว่าพ่อเป็นคนแบบไหน พ่อเป็นคนที่ค่อนข้างทำงานเเล้วกลับบ้านดึกค่ะ กินเหล้ากับเพื่อนบ้าง เพราะงานพ่อบางทีก้หนักและก็เหนื่อย ( รับเหมาก่อสร้างค่ะ ) พอพ่อกินเหล้ามาทุกครั้งก็จะมาทะเลาะกับเเม่ ทำให้แม่ร้องไห้ หนูเห็นแบบนี้ตั้งเเต่จำความได้เลยทำให้ตอนที่ทั้งคู่เลิกกัน หนูไม่ออกความคิดเห็นอะไรเลย แล้วเเต่เเม่
ช่วงแรก ๆ พ่อหาที่อยุ่ใหม่ เช่าห้องเก่าๆ ที่แคบๆตอนนั้นหนูต้องไห้พ่อเซ็นใบสมัครเข้าเรียนต่อ หนูให้พ่อเซ็นๆให้เเล้วก็จบ ไม่แล เเถมยังทำตัวรำคานพ่ออีกหนูไม่เข้าใจว่า ตอนนั้นหนูเจ็บจนเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแล้วหรอหรืออะไร หรือเพราะผ่านอะไรมามากเลยทำให้หนูไม่รู้สึกสงสารพ่อเลยเเม้เเต่นิดเดียว
จนมาวันนี้ แม่เเต่งงานใหม่เจอคนที่ดี หนูดีใจด้วย แม่รอทำบ้านใหม่แล้วจะพาหนูไปอยุ่ด้วย ช่วงนี้หนูเลยอยู่คนเดียว เเต่ที่จริงเเล้วในบ้าน มีป้า เเละะน้องอีก 2 คน ด้วยความที่หนูมีอะไรจะบอกแต่แม่ ปรึกษากัน แต่ตอนนี้เเม่มีครอบครัวใหม่ หนูไม่ได้ว่าแม่ไม่สนใจหรืออะไรนะค้ะ เเม่ยังทำหน้าที่นั้นเเละทำได้ดีเสมอ หนูแค่เหงา วันๆหนูเอาเเต่อยู่ในห้อง ไม่ค่อยคุยกับใคร หนูเหงานะ.. แต่หนูไม่อยากไปไหนมาไหนกับเพื่อนเท่าไหร่ หนูอยากอยู่บ้าน ไม่รู้สิ...
เวลาแบบนี้มันทำให้หนูคิดถึงพ่อจัง คิดว่าทำไมวันนั้นเราถึงไม่สนใจใยดีพ่อเลย ถึงพ่อจะทำแบบนั้นถึงจะไม่ค่อยสนใจหนู กลับบ้านก็ดึก ปล่อยให้หนูอยุ่ที่บ้านคนเดียวก็บ่อย แต่ตอนนี้หนูกลับคิดถึงพ่อ คิดถึงวันดีๆที่อยู่ด้วยกัน ก็พ่อนี่นา.. แม่บอกว่า ถ้าคิดถึงพ่อ เดะแม่จะพาไปเล่นกับพ่อสักอาทิตย์สองอาทิตย์ค่อยกลับ หนูอยากไปนะ เเต่พ่ออยู่กับแฟนใหม่เค้า 5555 เจ็บปวดดี ถึงหนูจะคิดถึงมาก ถึงอยากจะไปหา แต่อีกใจก็บอกว่า อย่าไปเลยดีกว่า ความคิดแบบนี้วนไปมา ทำให้หนูฟุ้งซ่านเเละร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก ๆ เรียกได้ว่าอาทิตย์นึง คือเกือบทุกวันเลย แต่หนูไม่เคยบอกใครนะ และหนูก็ค่อนข้างที่จะไม่อยากเอาเรื่องนี้มาพูด ไม่อยากบอกคนอื่นว่าร้องไห้ ไม่อยากไห้แม่ห่วง
เทียบๆดูแล้ว แต่ก่อนหนูเป็นคนร่าเริง หนูคิดถึงหนูตอนนั้นจัง ตอนนี้ดูได้แค่คิดถึงความทรงจำดี ๆ และหลอกตัวเองว่าา เดะตอนเย็นพ่อก็กลับมา.. น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ สุดท้ายก้ต้องยอมรับความจริงว่า วันนั้นมันไม่มีอีกแล้วล่ะ โตแล้วนะ อย่าร้องไห้ไปเลย. ตอนนั้นกับตอนนี้ หนูเหมือนคนละคน หนูไม่หวังอะไรอีกเลย เเละเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเเละไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองอีก เพราะกลัวเสียใจ ด้วยความคิดที่ว่าแต่ก่อนมองโลกในแง่ดีเกินไปรึเปล่านะ?ก็แหงแหละ หนู(เคย)เป็นคนร่าเริงนี่นา
เฮ้อ เเค่มาระบาย ถ้าใครอ่านจบหนูขอบคุณมาก หนูแค่อยากระบาย ที่หนูจะถามคือ หนูควรทำตัวยังไงดี หนูไม่อยากคิดมากแบบนี้เเล้ว ไม่อยากร้องไห้ หนูต้องทำยังไง...
หนูควรทำตัวยังไงต่อดี...
พ่อกับเเม่เลิกกันไปเพราะพ่อมีคนอื่น เรื่องมันก็ราวๆเกือบ5ปีที่เเล้ว ตอนนั้นหนูเองไม่รู้สึกอะไรกับการเลิกกันของพ่อและเเม่เลย หนูรู้ว่าพ่อเป็นคนแบบไหน พ่อเป็นคนที่ค่อนข้างทำงานเเล้วกลับบ้านดึกค่ะ กินเหล้ากับเพื่อนบ้าง เพราะงานพ่อบางทีก้หนักและก็เหนื่อย ( รับเหมาก่อสร้างค่ะ ) พอพ่อกินเหล้ามาทุกครั้งก็จะมาทะเลาะกับเเม่ ทำให้แม่ร้องไห้ หนูเห็นแบบนี้ตั้งเเต่จำความได้เลยทำให้ตอนที่ทั้งคู่เลิกกัน หนูไม่ออกความคิดเห็นอะไรเลย แล้วเเต่เเม่
ช่วงแรก ๆ พ่อหาที่อยุ่ใหม่ เช่าห้องเก่าๆ ที่แคบๆตอนนั้นหนูต้องไห้พ่อเซ็นใบสมัครเข้าเรียนต่อ หนูให้พ่อเซ็นๆให้เเล้วก็จบ ไม่แล เเถมยังทำตัวรำคานพ่ออีกหนูไม่เข้าใจว่า ตอนนั้นหนูเจ็บจนเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแล้วหรอหรืออะไร หรือเพราะผ่านอะไรมามากเลยทำให้หนูไม่รู้สึกสงสารพ่อเลยเเม้เเต่นิดเดียว
จนมาวันนี้ แม่เเต่งงานใหม่เจอคนที่ดี หนูดีใจด้วย แม่รอทำบ้านใหม่แล้วจะพาหนูไปอยุ่ด้วย ช่วงนี้หนูเลยอยู่คนเดียว เเต่ที่จริงเเล้วในบ้าน มีป้า เเละะน้องอีก 2 คน ด้วยความที่หนูมีอะไรจะบอกแต่แม่ ปรึกษากัน แต่ตอนนี้เเม่มีครอบครัวใหม่ หนูไม่ได้ว่าแม่ไม่สนใจหรืออะไรนะค้ะ เเม่ยังทำหน้าที่นั้นเเละทำได้ดีเสมอ หนูแค่เหงา วันๆหนูเอาเเต่อยู่ในห้อง ไม่ค่อยคุยกับใคร หนูเหงานะ.. แต่หนูไม่อยากไปไหนมาไหนกับเพื่อนเท่าไหร่ หนูอยากอยู่บ้าน ไม่รู้สิ...
เวลาแบบนี้มันทำให้หนูคิดถึงพ่อจัง คิดว่าทำไมวันนั้นเราถึงไม่สนใจใยดีพ่อเลย ถึงพ่อจะทำแบบนั้นถึงจะไม่ค่อยสนใจหนู กลับบ้านก็ดึก ปล่อยให้หนูอยุ่ที่บ้านคนเดียวก็บ่อย แต่ตอนนี้หนูกลับคิดถึงพ่อ คิดถึงวันดีๆที่อยู่ด้วยกัน ก็พ่อนี่นา.. แม่บอกว่า ถ้าคิดถึงพ่อ เดะแม่จะพาไปเล่นกับพ่อสักอาทิตย์สองอาทิตย์ค่อยกลับ หนูอยากไปนะ เเต่พ่ออยู่กับแฟนใหม่เค้า 5555 เจ็บปวดดี ถึงหนูจะคิดถึงมาก ถึงอยากจะไปหา แต่อีกใจก็บอกว่า อย่าไปเลยดีกว่า ความคิดแบบนี้วนไปมา ทำให้หนูฟุ้งซ่านเเละร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก ๆ เรียกได้ว่าอาทิตย์นึง คือเกือบทุกวันเลย แต่หนูไม่เคยบอกใครนะ และหนูก็ค่อนข้างที่จะไม่อยากเอาเรื่องนี้มาพูด ไม่อยากบอกคนอื่นว่าร้องไห้ ไม่อยากไห้แม่ห่วง
เทียบๆดูแล้ว แต่ก่อนหนูเป็นคนร่าเริง หนูคิดถึงหนูตอนนั้นจัง ตอนนี้ดูได้แค่คิดถึงความทรงจำดี ๆ และหลอกตัวเองว่าา เดะตอนเย็นพ่อก็กลับมา.. น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ สุดท้ายก้ต้องยอมรับความจริงว่า วันนั้นมันไม่มีอีกแล้วล่ะ โตแล้วนะ อย่าร้องไห้ไปเลย. ตอนนั้นกับตอนนี้ หนูเหมือนคนละคน หนูไม่หวังอะไรอีกเลย เเละเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเเละไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองอีก เพราะกลัวเสียใจ ด้วยความคิดที่ว่าแต่ก่อนมองโลกในแง่ดีเกินไปรึเปล่านะ?ก็แหงแหละ หนู(เคย)เป็นคนร่าเริงนี่นา
เฮ้อ เเค่มาระบาย ถ้าใครอ่านจบหนูขอบคุณมาก หนูแค่อยากระบาย ที่หนูจะถามคือ หนูควรทำตัวยังไงดี หนูไม่อยากคิดมากแบบนี้เเล้ว ไม่อยากร้องไห้ หนูต้องทำยังไง...