เธอขึ้นที่สถานีสยามวันนี้ ราวๆ 2 โมง 7 นาที ที่จำได้เเม่น เพราะผมขึ้นขบวนก่อนหน้าไม่ทัน เพราะตอนขึ้นบันไดเลื่อน มีคนบังทางเลยทำให้ไม่ทัน (ผมเป็นคนรักเวลามากครับ เพราะมีงานรอด้วย) มันจึงทำให้ผมจดจำเวลาว่า ผมจะเสียเวลาอีกกี่นาทีกับการรอขบวนถัดไป

นอกเรื่องนิด คือ ก่อนหน้าผมไม่เคยเชื่อเรื่องชะตา เคยเชื่อในพระเจ้า เเต่ก็หมดศรัทธาไปหลังผ่านอะไรๆมาด้วยตัวเอง จนสุดท้ายเชื่อเพียงตัวเอง
จนผมได้รู้จักเพื่อนร่วมงานคนนึง ซึ่งสุดท้ายเค้าก็พาผมไปโบสถ์ เเละทำให้ผมกลับมาเชื่อเเละศรัทธาในพระเจ้าอีกครั้ง ผมก็ลองพยายามมองในเเง่ที่ว่าเราไม่ได้สิ่งนึงเพื่อจะมาพบสิ่งอื่น ฯลฯ มันเลยกลายเป็นคติเหมือนปลอบใจตัวเองเรื่อยมาเวลาเราล้มเหลวหรือไม่ได้สิ่งที่คาดหวังหรือตั้งใจ
พอมาเหตุการณ์นี้ ผมเลยคิดขึ้นได้ทันทีว่า เราไม่ได้พลาดขบวนรถไฟฟ้านั้นเลย

ตอนผมขึ้นรถไฟฟ้า ก้ไปนั่งที่ประจำ(ตรงกลาง) เเรกๆผมก็ไม่ได้สังเกตอะไร เเต่จำได้ว่าขบวนนี้โล่ง เเล้วคนเข้ามานั่งกันเต็ม เเต่พอผมมองไปมองมา เเละเห็นเธอเเล้ว ก็รู้สึกถูกชะตาบอกไม่ถูก เหมือนผมเคยเห็นที่ไหน เเต่มันเป็นครั้งเเรก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าผมอยากรู้จัก เธอน่าจะยังเรียนอยู่ ขณะที่ผมทำงานเเล้ว
เธอก็อ่านไรในสมาร์ตโฟนของเธอไป เธอใส่เสื้อสีขาว กระโปรง ผมยาว มีมองขึ้นๆลงๆบ้าง สบตากันบ้างครับ ข้างๆเธอ มีเด็กผญนั่งอยู่ พอเธอยิ้มให้เด็กคนนั้น เธอสวยยิ่งขึ้นเลยครับ

กระทู้นี้ผมคิดเเล้วคิดอีกจะโพสต์ดีมั้ย เเต่สุดท้ายก็โพสต์ละกันถือว่า เเชร์เรือ่งราวดีๆของวันของผม

เเม้ผมคิดว่า คงจะไม่ได้เจอเธออีกก็ตาม เพราะผมเองก็ทำงานทุกวันเเละไปกลับไม่ซ้ำเวลา เเถมผมไม่ค่อยเชื่อพรหมลิขิตอะไร เเต่รู้สึกโชคดีมากที่ได้กลับบ้านในเวลานั้น

ปล ตอนผมกำลังจะเดินออกจากประตูรถไฟฟ้า ขาผมหนักมากๆเลย เเต่สุดท้ายก็ต้องเดินออกไป

เพื่อนๆเคยเจ่อะเจอไรเเบบนี้ไหมครับ ส่วนตัวผมไม่เคยเจอเลย เพราะทำเเต่งาน

....
ขอบคุณที่อ่านนะครับ