**** กุหลาบแห้ง ****

เกี่ยวเสี้ยวจันทร์ผันสู่เรือล่องนที อาบกวีคืนนี้มีมนตร์ขลัง ดารดาษดาวพรายคลายภวังค์ ถ่ายพลังสังสรรค์ฟ้าคราราตรี อลังการมวลม่านสะเก็ดดาว ระยิบพราวพร่างพิศรัศมี ดั่งฉลุผืนฟ้าดารณี ด้วยวิถีลีลาจักรวาล

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

๏ แมลงวันแมลงหวี่ ภาษากวี คือภาษาศรีรังสรรค์ มิใช่ภาษาสามัญ เฉกปัจจุบัน ภาษาวุ่นวายสับสน กลั่นคำจับใจกมล จากนัยนานนท์ ซึ่งซ่อนอยู่ในหทัย มิใช่ภาษาทั่วไป แฝงคำคมนัย สะท้อนส่วนย่อยปัญญา มิใช่ภาษาอวิ

ห้วงเวลา ที่เราสอง ต้องห่างไกล เธอจะเป็น อย่างไร ในตอนนี้ คนอีกฝั่ง ขอบฟ้า ทุกนาที คิดถึงแต่ คนดี ที่ห่างกัน เมื่อราตรี ประดับดาว คงหนาวลม อย่าลืมห่ม ผ้านอน ก่อนหลับฝัน คนทางนี้ เฝ้าถามทวง กับดวง

ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ครับ คืนจันทร์ผ่อง ส่องสาย ปลายคุ้งน้ำ ความทรงจำ ครั้งนั้น ปั่นฉันอยู่ เสียงกระซิบ ซอกซอน ร้อนอณู มีแมกไม้ ร่วมรู้ อยู่คืนนั้น ฉันยังสาว ฉ่ำหวาน ปานน้ำผึ้ง เขาซึ่งเยาว์

ค่ำคืนนี้ฟ้าพราวด้วยแสงดาว ระยิบวาวดั่งเพชรเปี่ยมความหมาย เสียงเพลงแผ่วหวานซึ้งมิห่างคลาย ชวนใจกายร่วมลีลาศใต้เงาจันทร์ มือประสานแนบชิดสนิทใกล้ สายตาไหวพริบพราววาวความฝัน ก้าวเท้าเบาเคลื่อนคล้อยร้อยร