**** กุหลาบแห้ง ****

เกี่ยวเสี้ยวจันทร์ผันสู่เรือล่องนที อาบกวีคืนนี้มีมนตร์ขลัง ดารดาษดาวพรายคลายภวังค์ ถ่ายพลังสังสรรค์ฟ้าคราราตรี อลังการมวลม่านสะเก็ดดาว ระยิบพราวพร่างพิศรัศมี ดั่งฉลุผืนฟ้าดารณี ด้วยวิถีลีลาจักรวาล

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

๏ แมลงวันแมลงหวี่ ภาษากวี คือภาษาศรีรังสรรค์ มิใช่ภาษาสามัญ เฉกปัจจุบัน ภาษาวุ่นวายสับสน กลั่นคำจับใจกมล จากนัยนานนท์ ซึ่งซ่อนอยู่ในหทัย มิใช่ภาษาทั่วไป แฝงคำคมนัย สะท้อนส่วนย่อยปัญญา มิใช่ภาษาอวิ

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน

แว่วยินเสียง บรรเลง บทเพลงรัก คิดถึงเธอ ยิ่งนัก เกินหักจิต ยามเราห่าง ไกลจน คนละทิศ มีบ้างไหม สักนิด คิดถึงกัน ​ราตรีนี้ จะนอน ก่อนดาวร่วง ​เพื่อจะได้ ชื่นทรวง ในห้วงฝัน มีแค่เพียง สองเรา ใต้เงาจั

*ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ ดาวในใจฉันไม่เคยประกาย ดาวใครพราวพรายคล้ายน่าอิจฉา แดไหนใครเคยเชยแขนวลมา สอดรับอุราชวนน่ายินดี ได้ยินแต่เพียงเสียงของความเงียบ ใจยะเยียบร้าวกระเส่าเหลือที่ รอแสงจันทร