เพิ่งทราบผลเลือด แต่ผมไม่โชคดีครับ

วันนี้ได้ตัดสินใจไปตรวจเลือด ที่คลินิคนิรนาม ก็เพราะว่ารุ้สึกว่ามีตุ่มคันที่เกิดจากยุ่งกัดเยอะมาก เมื่อลองหาข้อมูลเองทางเนต รุ้สึกว่าตัวเองน่าจะมีปัญหา เพราะถ้าคนที่ไม่เคยแพ้ยุง แล้วต่อมาเกิดอาการแพ้ยุง แสดงว่าเลือดน่าจะมีปัญหา ตลอดสองอาทิตย์เครียด นอนไม่หลับ สับสน ไม่มั่นใจ โทรหาสายด่วน 1663 ก็ได้รับคำแนะนำว่าควรไปตรวจ ถ้าเรามีความเสี่ยง ใจกัวๆ กล้าๆ ก็เลยลองไปหาหมอปรกติ เค้าก็วินิจฉัยว่า แพ้แมลง ยุง ให้ยามา แล้วนัดตามอาการอีกทีในสัปดาห์ แต่ใจผมเชื่อว่าตัวเองน่าจะมีปัญหาไปแล้ว มากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ วันนี้เลยตัดสินใจมุ่งหน้า แอบหวังเล็กๆ ครับ ว่ามันจะไม่ใช่ เพราะช่วงที่เราหาข้อมูลทางเนต ก็จะมีหลายคนๆโพส ว่าคิดว่าตัวเองเป็น จิตตก แต่พอตัดใจไปตรวจผลก็ไม่ใช่  อย่างที่บอกครับ ผมหวังครับ แต่เล็กมาก ในความรุ้สึก กว่าจะไปก็ถึงก็บ่ายโมงครึ่ง ทำทะเบียน เจาะเลือด รอผล สรุปรุ้ผลเกือบบ่ายสี่โมงเย็น เจ้าหน้าที่บอกว่า สรุปผลออกมามีเชื้อ เอช ไอ วี ผมบอกความรุ้สึกไม่ถูก มันไม่ตกใจ ไม่เสียใจ ไม่รุ้จะอธิบายยังไง เจ้าหน้าที่ขอนัดมาเจาะเลือดเพื่อตรวจ ว่า CD4 อยู่ที่เท่าไหร่แล้ว ผมเลยถามกลับไปว่า ผมอยู่ได้อีกนานไหมครับ แล้วจากความเสี่ยงที่ต้นปี 56 กับอาการตุ่มคัน ที่เกิดจากแพ้ยุง นี่มันสัมพันธ์ กันจริงๆ ใช่ไหมครับ เจ้าหน้าที่บอกว่า ยังบอกอะไรไม่ได้ครับ บางที CD4 ผมอาจจะแกว่งๆ ก็เป็นไปได้ ดังนั้นควรรีบ ตรวจแล้วเข้าสุ่ขั้นตอนการรักษา ผมเลยแจ้งว่า หมอนัดไปดูอาการ อยู่แล้ว ผมสามารถ แจ้งได้เลยหรือเปล่า เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ แจ้งว่า สามารถ ทำได้ ผมจะได้ไม่ต้องกลับมาที่คลินิค แล้วคลินิค ต้องทำไปส่งตัว พอคุยถึงตรงนี้ ผมรู้สึกเศร้าใจครับ ที่ว่าต่อไปนี้ เราคือคนป่วยเหรอ เราต้องกินยา เราจะไม่แข็งแรง เดินออกจากคลินิค เดินเท้าขึ้น MRT แล้วก็ขับรถกลับบ้าน แต่ระหว่างที่ขับรถกลับ ผมใช้ช่วงเวลานี้โทรไปสายด่วนเพื่อให้เค้าเก็บเป็นข้อมูลเค้าจะใช้เป็นข้อมูลสำหรับราย ต่อๆไป จนท สายด่วนพูดคุยดีครับ จนท ถามว่าคุณจะบอกเรื่องนี้กลับใครไหมครับ  คำตอบของผมคือ ไม่ครับ แม้แต่ครอบครัวครับ ไม่ใช่ผมกลัวครอบครัวรังเกียจนะครับ แต่ท่านอายุเยอะแล้ว ไม่อยากให้ท่านต้องเป็นทุกข์ ส่วนเพื่อน ผมเชื่ออย่างแน่นอนว่าถ้าบอกหนึ่งคน คนอื่นต้องรุ้เพิ่ม แต่ไม่ใช่เพราะเพื่อนรังเกียจผมหรอก ผมว่ามันจะเกิดขึ้นจากการที่พวกเค้ารักผม แล้วอยากให้กำลังใจผมมากกว่า แต่เรื่องนี้ผมตัดสินใจ อย่างแน่นอนแล้วให้มันอยู่กับเราคนเดียวดีกว่า เหงาครับถึงตอนนี้ ไม่โทษใครครับ โชคดีที่ผมไม่ได้มีแฟน จึงไม่มีคนที่ต้องมารับเชื้อจากผมไป แต่สำหรับคนที่เอามาให้ผม ผมเลือกที่จะลืมครับ
อาทิตย์หน้า ก็ต้องมาลุ้นอีกว่า CD4 ผมจะออกมาเป็นยังไง ไป รพ ปรกติ จะมีบรรยากาศแบบไหน ผมไม่รุ้ครับว่าผมจะใช้ชีวิต ปรกติเหมือนเดิมได้ไหม แล้วกำลังใจครับ ผมจะหามันได้จากที่ไหน แล้วใครครับ ผมอยากร้องไห้นะ แต่ผมร้องไม่ออก แอบสับสน แต่ จนท สายด่วนบอกว่าฟังนำเสียงผมแล้วรุ้สึกได้ว่าผมมีสติ ไม่ฟูมฟาย น่าจะจัดการชีวิตได้อย่างดี ผมก็หวังว่าผมจะทำได้อย่างนั้นเหมือนกันครับ
สุดท้าย สำหรับใครก็ตามนะครับ ถ้ารุ้ว่าเราเสี่ยงมา รีบตรวจนะครับ อย่าเหมือนผม ที่ปล่อยไว้ตั้งสองปี สี่ เดือน ถึงได้ไปตรวจมัน ขึ้นต้นว่าความเสี่ยงแล้ว แม้จะเพียงแค่ครั้งเดียว ก็ถือว่าเสี่ยงนะครับ
ปล.ต่อไปนี้ ผมขออนุญาติ พูดคุยผ่านกระทู้ไปเรื่อยๆนะครับ เพราะผมไม่รุ้จะคุย หรือ ระบายกับใคร