เคยตั้งกระทู้ว่าตั้งใจจะไปยุโรปกะจะไปเที่ยวหลายประเทศแต่เปลี่ยนใจไปใช้เวลาโคตรคุ้มกับแฟนแทน -__-; (ถอดล็อกอิน :'D)
ใช้เวลาประมาณสิบอาทิตย์กินกับนอนกลิ้งไปมาอยู่ที่บ้านแฟนเดินข้างนอกบ้างเสียเงินเล่นบ้างเรียนภาษาเค้าบ้าง
ไปบ้านแม่คุณแฟนก็เรียนรู้ภาษาเค้าได้อีกภาษาเป็นภาษาที่สี่เจ๋งๆ ชอบๆ อาหารแม่เค้าก็อร่อย ฟินนนนน
แต่เข้าเรื่องละกันและขอเรียกแฟนว่าอีกคนนึงเพราะรู้สึกเหมือนเค้าเติมเต็มช่องว่างที่ไม่เคยคิดว่ามี... อย่าเบื่อความเน่าของเรานะ
คือเจ้แกเค้าอยู่ห่างจากเรา 11-13 ชั่วโมง จะเดินไปหาก็ไม่ใช่ขับรถก็ใช่ว่าจะง่ายมอไซค์อย่าได้พูดถึง แค่นั่งเครื่องบินก็เมื่อยบั้นท้ายละ
เราเริ่มคบกับเค้าปีที่แล้วและตอนนี้ก็ยังคบอยู่แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เจอกันตอนที่เค้ามาไทยหลังจากคุยกันบนสไกป์มาสี่ห้าเดือนแล้วฮับ
ปีที่แล้วเรายังเรียนป.ตรีเลยไม่ได้ใช้เวลาอะไรกับเค้ามาก ไปๆมาๆจากบ้านเรากับคอนโดเค้าทุก weekend ก็แค่นั้นไม่ได้ใช้เวลาอะไรด้วยกันมากมาย พอเรียน summer เสร็จก็ไปเที่ยวทะเลกับเค้า แล้วเค้าก็กลับไป ตอนนั้นคิดละว่าอาจจะต้องเลิกกันก็ไม่เป็นไรนะ
ปรากฏก็คบกันไปเรื่อยๆ มีงี่เง่าบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แล้วก็ดีกันตลอด (เย้!) เค้ากลับไปสามเดือนเราก็เรียนต่อจนเค้าเสร็จภารกิจที่นั้นเค้าก็กลับมาอีก วงโคจรเหมือนเดิมคือไปๆมาๆจากที่บ้านกับคอนโดเค้าแต่ครั้งนี้ได้ใช้เวลาด้วยกันมากกว่าเดิมแบบเป็น weekdays ด้วยไม่ใช่ every weekend อย่างเดียว แล้วก็ไปเที่ยวกันอีกบลาบลาบลา แล้วเค้าก็กลับไปช่วงปีใหม่...
บอกตรงๆว่าตอนที่เค้าไม่อยู่เหมือนอะไรบางอย่างหายไปบอกไม่ถูก เล่าให้คนในครอบครัวฟังบ้างบางทีก็ยังคิดไม่ออกว่าอะไรหายไป
จนเรียนจบสามปีครึ่งก็เริ่มคิดละอ้าวชีวิตเราเอาไงแว้ ทำอะไรต่อดีเที่ยวก็อยากเที่ยว ทำงานก็อยากทำ แต่อีกคนของเรา... เอาไงดี?
เค้าก็ชวนเราไปประเทศเค้า (No, he's not a sexpat, please don't think of him like that. He's actually really cool.) เราก็กล้าไปแหะ
ไปอยู่บ้านเค้าสิบอาทิตย์ขอวีซ่าเชงเก้นไป ตื่นเต้นนะตอนนั้นแต่แอบกลัวเพราะคิดว่าคนประเทศนั้นเค้า xenophobic ปะแว้แบบไม่ใช่คนเค้าเค้าเกลียดปะ? แต่พอเห็นหน้าเค้าแล้วเหมือนแมวได้ของเล่นใหม่ก็ดีใจใหญ่แต่แมวไม่ค่อยออกอาการก็นะ-_-' เลยไม่เครียดเรื่อง xenophobic ละ :'D ไปอยู่บ้านเค้า เค้าพาเที่ยว ค่าใช้จ่ายออกให้ แต่เราเกรงใจไม่อยากโดนเลี้ยงก็ออกบ้างเล็กน้อย (ขอโทษพ่อแม่นะฮับบบ แต่ไม่อยากให้เค้าคิดว่าไปเกาะกินฟรี) สองสามอาทิตย์ต่อมาเค้าก็พาไปเจอแม่เค้า สนุกดีอะ เหมือนเป็นลูกแม่เค้าอีกคน ตลกดี ไปบ๋องๆ ใส่แม่เค้าแม่เค้าก็ขำ แฟนบอกว่าแม่ชอบเราแม่เค้าก็บอกว่ารักเหมือนลูกเย้ คิดในใจ เออดีๆ มีแม่สองคน หึหึ อาหารของกินเพิ่มสองเท่าฮ่าๆ (โทษทีเราเห็นแก่กินอาหารนะ) แล้วก็ฉลองอีสเตอร์กับครอบครัวเค้าเจอทั้งหมดเลย
ตอนนี้กลับมาไทยละ กลับมาได้เป็นอาทิตย์ละ ก็ยังร้องไห้อยู่ไม่อยากร้องต่อหน้าเค้ามากนักเดี๋ยวโดนหาว่าอ่อนแอ นึกว่าวันเดียวจะเลิกร้อง
เวลานอนก็คิดว่านอนกอดแขนเค้าอยู่นอนจับมือกับเค้าอยู่ เวลาดูทีวีก็คิดว่าเอาหัวพิ่งเข่าเค้าอยู่ เวลาทำอาหารก็คิดว่าต้องทำเผื่อนะ เวลาข้ามถนนเค้าจะจับมือข้ามตลอดเหมือนเป็นเด็กน้อย เวลากินข้าวก็จะถามว่าเอาน้ำอะไรหยิบให้ เวลากลับบ้านช้าเค้าจะเช็คข่าวทันทีนึกว่าเกิดอะไรขึ้น คิดถึงเค้า คิดถึงที่นู่น คิดถึงครอบครัวเค้า อยากให้รู้จักกับครอบครัวเราแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมบลาบลาบลา
คิดถึงการมีเพื่อนรักเพื่อนเล่นและคนรักในคนๆ เดียวกัน.
คำถามหลักเลยคือ คนไทยทำงานที่นอร์เวย์ยากมั้ยคะ? หางานยากมั้ยคะ? โดยไม่ต้องแต่งงานกับคนนอร์เวย์-_- (ไม่อยากแต่ง)
เพราะเชงเก้นนี่เค้าให้แค่เก้าสิบวันทุกๆ หกเดือนใช่มั้ยคะ? นอกจากว่าจะได้งานบลาบลาบลา คืออยากเรียนภาษาเค้า มันดูน่าตื่นเต้น
คือภาษาเรียนกับเค้าพอได้เบสิกละ สร้างประโยคง่ายๆ ไร้สาระได้แล้วเช่น Jeg vil ha 5 gullfisker. Men jeg vet ikke hvor koster en gullfisk. (เป็นไง? สำหรับคนที่อ่านออก ไร้สาระปะละฮ่าๆ) พออ่านออกเขียนได้แล้ว แต่อาจจะ(โคตร) broken เลย
ใครมีคำแนะนำอะไรฝากด้วยนะฮับ ขอบคุณมากๆ ที่มาอ่านกระทู้ไร้สาระของเรา :'D
*แก้ไขเพื่อการอ่านที่สบายตา:')
ทำยังไงต่อดี? (คำถาม+ระบาย)
ใช้เวลาประมาณสิบอาทิตย์กินกับนอนกลิ้งไปมาอยู่ที่บ้านแฟนเดินข้างนอกบ้างเสียเงินเล่นบ้างเรียนภาษาเค้าบ้าง
ไปบ้านแม่คุณแฟนก็เรียนรู้ภาษาเค้าได้อีกภาษาเป็นภาษาที่สี่เจ๋งๆ ชอบๆ อาหารแม่เค้าก็อร่อย ฟินนนนน
แต่เข้าเรื่องละกันและขอเรียกแฟนว่าอีกคนนึงเพราะรู้สึกเหมือนเค้าเติมเต็มช่องว่างที่ไม่เคยคิดว่ามี... อย่าเบื่อความเน่าของเรานะ
คือเจ้แกเค้าอยู่ห่างจากเรา 11-13 ชั่วโมง จะเดินไปหาก็ไม่ใช่ขับรถก็ใช่ว่าจะง่ายมอไซค์อย่าได้พูดถึง แค่นั่งเครื่องบินก็เมื่อยบั้นท้ายละ
เราเริ่มคบกับเค้าปีที่แล้วและตอนนี้ก็ยังคบอยู่แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เจอกันตอนที่เค้ามาไทยหลังจากคุยกันบนสไกป์มาสี่ห้าเดือนแล้วฮับ
ปีที่แล้วเรายังเรียนป.ตรีเลยไม่ได้ใช้เวลาอะไรกับเค้ามาก ไปๆมาๆจากบ้านเรากับคอนโดเค้าทุก weekend ก็แค่นั้นไม่ได้ใช้เวลาอะไรด้วยกันมากมาย พอเรียน summer เสร็จก็ไปเที่ยวทะเลกับเค้า แล้วเค้าก็กลับไป ตอนนั้นคิดละว่าอาจจะต้องเลิกกันก็ไม่เป็นไรนะ
ปรากฏก็คบกันไปเรื่อยๆ มีงี่เง่าบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แล้วก็ดีกันตลอด (เย้!) เค้ากลับไปสามเดือนเราก็เรียนต่อจนเค้าเสร็จภารกิจที่นั้นเค้าก็กลับมาอีก วงโคจรเหมือนเดิมคือไปๆมาๆจากที่บ้านกับคอนโดเค้าแต่ครั้งนี้ได้ใช้เวลาด้วยกันมากกว่าเดิมแบบเป็น weekdays ด้วยไม่ใช่ every weekend อย่างเดียว แล้วก็ไปเที่ยวกันอีกบลาบลาบลา แล้วเค้าก็กลับไปช่วงปีใหม่...
บอกตรงๆว่าตอนที่เค้าไม่อยู่เหมือนอะไรบางอย่างหายไปบอกไม่ถูก เล่าให้คนในครอบครัวฟังบ้างบางทีก็ยังคิดไม่ออกว่าอะไรหายไป
จนเรียนจบสามปีครึ่งก็เริ่มคิดละอ้าวชีวิตเราเอาไงแว้ ทำอะไรต่อดีเที่ยวก็อยากเที่ยว ทำงานก็อยากทำ แต่อีกคนของเรา... เอาไงดี?
เค้าก็ชวนเราไปประเทศเค้า (No, he's not a sexpat, please don't think of him like that. He's actually really cool.) เราก็กล้าไปแหะ
ไปอยู่บ้านเค้าสิบอาทิตย์ขอวีซ่าเชงเก้นไป ตื่นเต้นนะตอนนั้นแต่แอบกลัวเพราะคิดว่าคนประเทศนั้นเค้า xenophobic ปะแว้แบบไม่ใช่คนเค้าเค้าเกลียดปะ? แต่พอเห็นหน้าเค้าแล้วเหมือนแมวได้ของเล่นใหม่ก็ดีใจใหญ่แต่แมวไม่ค่อยออกอาการก็นะ-_-' เลยไม่เครียดเรื่อง xenophobic ละ :'D ไปอยู่บ้านเค้า เค้าพาเที่ยว ค่าใช้จ่ายออกให้ แต่เราเกรงใจไม่อยากโดนเลี้ยงก็ออกบ้างเล็กน้อย (ขอโทษพ่อแม่นะฮับบบ แต่ไม่อยากให้เค้าคิดว่าไปเกาะกินฟรี) สองสามอาทิตย์ต่อมาเค้าก็พาไปเจอแม่เค้า สนุกดีอะ เหมือนเป็นลูกแม่เค้าอีกคน ตลกดี ไปบ๋องๆ ใส่แม่เค้าแม่เค้าก็ขำ แฟนบอกว่าแม่ชอบเราแม่เค้าก็บอกว่ารักเหมือนลูกเย้ คิดในใจ เออดีๆ มีแม่สองคน หึหึ อาหารของกินเพิ่มสองเท่าฮ่าๆ (โทษทีเราเห็นแก่กินอาหารนะ) แล้วก็ฉลองอีสเตอร์กับครอบครัวเค้าเจอทั้งหมดเลย
ตอนนี้กลับมาไทยละ กลับมาได้เป็นอาทิตย์ละ ก็ยังร้องไห้อยู่ไม่อยากร้องต่อหน้าเค้ามากนักเดี๋ยวโดนหาว่าอ่อนแอ นึกว่าวันเดียวจะเลิกร้อง
เวลานอนก็คิดว่านอนกอดแขนเค้าอยู่นอนจับมือกับเค้าอยู่ เวลาดูทีวีก็คิดว่าเอาหัวพิ่งเข่าเค้าอยู่ เวลาทำอาหารก็คิดว่าต้องทำเผื่อนะ เวลาข้ามถนนเค้าจะจับมือข้ามตลอดเหมือนเป็นเด็กน้อย เวลากินข้าวก็จะถามว่าเอาน้ำอะไรหยิบให้ เวลากลับบ้านช้าเค้าจะเช็คข่าวทันทีนึกว่าเกิดอะไรขึ้น คิดถึงเค้า คิดถึงที่นู่น คิดถึงครอบครัวเค้า อยากให้รู้จักกับครอบครัวเราแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมบลาบลาบลา
คิดถึงการมีเพื่อนรักเพื่อนเล่นและคนรักในคนๆ เดียวกัน.
คำถามหลักเลยคือ คนไทยทำงานที่นอร์เวย์ยากมั้ยคะ? หางานยากมั้ยคะ? โดยไม่ต้องแต่งงานกับคนนอร์เวย์-_- (ไม่อยากแต่ง)
เพราะเชงเก้นนี่เค้าให้แค่เก้าสิบวันทุกๆ หกเดือนใช่มั้ยคะ? นอกจากว่าจะได้งานบลาบลาบลา คืออยากเรียนภาษาเค้า มันดูน่าตื่นเต้น
คือภาษาเรียนกับเค้าพอได้เบสิกละ สร้างประโยคง่ายๆ ไร้สาระได้แล้วเช่น Jeg vil ha 5 gullfisker. Men jeg vet ikke hvor koster en gullfisk. (เป็นไง? สำหรับคนที่อ่านออก ไร้สาระปะละฮ่าๆ) พออ่านออกเขียนได้แล้ว แต่อาจจะ(โคตร) broken เลย
ใครมีคำแนะนำอะไรฝากด้วยนะฮับ ขอบคุณมากๆ ที่มาอ่านกระทู้ไร้สาระของเรา :'D
*แก้ไขเพื่อการอ่านที่สบายตา:')