คนที่มาอยู่ไกลบ้าน เคยรู้สึกเสียใจบ้างมั้ย ทำยังไงกันคะ

คนที่ตัดสินใจมาอยู่ไกลบ้าน จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ เคยมีสักแว๊บ รู้สึกเสียใจมั้ยคะ แล้วทำไง ผ่านมันไปยังไง

จขกท ตัดสินใจมาไกลบ้านแค่ 400 กว่าโล ด้วยเหตุผลเกี่ยวกะงาน ครอบครัว งี่เง่ามากๆ แล้วมาแล้วมันก็ไม่เวิร์คอย่างที่คิด คือร้องไห้หนักมาก
สติสตังค์แตก ไปหาจิตแพทย์มาแล้ว สรุปว่าเป็นโรคซึมเศร้า (แต่มาประมวลเหตุการณ์ต่างๆนาๆ เข้าใจว่าน่าจะเป็นตั้งแต่ก่อนย้าย
แต่ไม่กล้าไปหาจิตแพทย์ การตัดสินใจตอนนั้นจึงอยู่บนภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติ หมอบอกคิดซะว่ายังดีที่มาหาหมอทัน ไม่ฆ่าตัวตายไปซะก่อน)
หลังจากกินยาตอนนี้หยุดแล้ว ก็ดีขึ้นนะ คิดเรื่องเดิมๆ ที่เคยร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ก็แค่แบบเสียใจอ่ะ แต่ก็ไม่ร้องแล้วนะ แล้วก็พยายามบอกตัวเองให้เร็วที่สุดว่ามันผ่านมาแล้ว อดีตเปลี่ยนไม่ได้แล้ว ไปทำเรื่องอื่น คิดเรื่องอื่นแทน แต่แว๊บๆ ก็ยังกลับมาคิดบ้างละ

คิดถึงบ้าน คิดถึงอะไรๆที่มันคุ้นเคย ร้านเดิมๆ จะกลับบ้านทีก็ต้องรอมีวันหยุด ของก็ต้องเตรียมไว้ก่อน เดี๋ยวลืม มันไกล

แต่มาอ่านห้องไกลบ้าน คนไทยไปอยู่ไกลๆ ไกลกว่า จขกท เยอะมาก

อยากได้กำลังใจจากคนอื่นๆ ว่าที่ไปไกลๆ แล้วเวลาคิดถึงบ้านทำไง เวลาคิดว่าเฮ้ยกุไม่น่าเลย ทำไง
ขอบคุณค่ะ