อีกไม่กี่วันจะครบรอบหกปีที่เราคบกันแล้ว แต่ปัญหามันก้อเกิดขึ้นอีกแล้วค่ะ....คือแฟนเราอยากได้โทรสับใหม่...ตอนนั้น
เราโอเคไปซื้อกัน...พอขับรถไปเราบอกเรยเราน้อยใจมาก..เราถามโทรสับเคยมีรูปเราบ้างมั๊ย...คำตอบคือ...เงียบ...
เราก้อยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่เราก้อถามอีก.คอมที่บ้านก้อไม่มีรูปเรา...เพื่อ???? เรากลายเปนคนก่อหวอด...เริ่มต้นของความหายนะ....แฟนเราขับรถกลับบ้านเรานั่งร้องไห้มาตลอดทาง.....แฟนเราไม่พูดกับเราสักคำ....พอถึงบ้านเราก้อรีบลงรถไปหยิบกุนแจรถเรา เราจะกลับบ้านเรา....แฟนเราเดินตามเข้ามา..."ลองดูนะ...เดวได้รู้...นั่งลง" เรานั่งลง..เพราะเรารู้ว่ามันจาเปนยังไง...แฟนเราปิดประตูล๊อคห้อง...ถามเราก่อหวอดทำไม...??เราใม่รุจะตอบอะไร...เราก้อเรยเงียบ..เราก้อรุว่าการเงียบคือการกวนตีนที่สุดในโลก..(แฟนเราชอบพูด)
รังสีอำมหิตเริ่มมาแระ...แฟนเราเอาบีบีกัน(เราซื้อให้)เอามาขู่เรา จะพูดไม่พูด...เราก้อไม่พูด.เสียงมันเริ่มดัง..แม่แฟนเราเริ่มด่าเข้ามาในห้อง..แฟนเราก้อตะคอกกลับไป...เรางี้ร้องไห้
อย่างเดวเรยตอนนั้น...แฟนเราก้อถามอีก...ก่อหวอดทำไม???? เราเงียบ...แฟนเราเอาบีบีกันทุบโทรสับ..แล้วถามว่า...รุแล้วใช่ปะว่าโทรสับกุพัง..มันต้องพังแค่ไหน??ถึงเรียกพัง.. เราก้อเงียบและร้องไห้ต่อไป....(โทรสับแม่แฟนซื้อ) สักพัก..แฟนเราก่อเขวี้ยง.บีบีกันใส่โต๊ะกระจก แตก แม่แฟนก้อด่าอีก...แฟนเราเปิดประตูออกไป..แม่แฟนก้อเข้ามาด่า...แฟนเราก้อด่ากะแม่แฟน ส่วนเราร้องไห้เหมือนเดิม...
แฟนเราก้อทุบคอมบนโต๊ะอีก...บอกกะแม่แฟนว่าถ้าไม่หยุดจะตบอีนี่อีก...แม่แฟนก้อเงียบไป...แฟนเราจะไปข้างนอกแม่
ไม่ให้ไป....สรุปตอนนี้เรายู่กะแฟนเราในห้องกะกองกระจกกองเสื้อผ้า....แฟนเราบอกกะเราว่า. ...เป็นเพราะเรา..เราเป็นตัวปัญหา...เป็นคนทำไห้เขาไม่เหลืออะไร...(ของๆๆเราทั้งนี้นที่พังไป)เราผิดที่ใม่ซื้อโทรสับ..เราผิดที่ก่อหวอด...เราผิดที่ทำให้แฟนโมฌห....เราผิดทำให้แฟนกะแม่ทะเลาะกัน.....สรุปคือเรือ่งนี้ทั้งหมดคือเราผิด.... ตีสี่วันนั้นเราก้อกลับบ้านเรา...โดยที่คืนนั้นแฟนเราก้อนอนกอดเราทั้งคืนน....เราตื่นมาเราก้ออกมาเรยใม่ได้พูดไม่ได้บอกอะไรใครเรย..(ปกติก่อนเราจะกลับเราจะต้องจุ๊บๆๆๆๆๆกีนก่อนตลอด....)เรารุนะว่าแฟนเราตื่นแล้ว...แต่เขาก้อใม่ห้ามเรา...ใม่ถามเรา..
ตอนเยนวันนั้นแฟนเราโทรมา.แต่เรากดวาง...
ก้อเรยส่งข้อความมา..."ไอเชีย...ใม่ต้อง
มาให้เหนน่า"
ถ้าคุณคือตัวปัญหาคุณจะทำยังไง???
เราโอเคไปซื้อกัน...พอขับรถไปเราบอกเรยเราน้อยใจมาก..เราถามโทรสับเคยมีรูปเราบ้างมั๊ย...คำตอบคือ...เงียบ...
เราก้อยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่เราก้อถามอีก.คอมที่บ้านก้อไม่มีรูปเรา...เพื่อ???? เรากลายเปนคนก่อหวอด...เริ่มต้นของความหายนะ....แฟนเราขับรถกลับบ้านเรานั่งร้องไห้มาตลอดทาง.....แฟนเราไม่พูดกับเราสักคำ....พอถึงบ้านเราก้อรีบลงรถไปหยิบกุนแจรถเรา เราจะกลับบ้านเรา....แฟนเราเดินตามเข้ามา..."ลองดูนะ...เดวได้รู้...นั่งลง" เรานั่งลง..เพราะเรารู้ว่ามันจาเปนยังไง...แฟนเราปิดประตูล๊อคห้อง...ถามเราก่อหวอดทำไม...??เราใม่รุจะตอบอะไร...เราก้อเรยเงียบ..เราก้อรุว่าการเงียบคือการกวนตีนที่สุดในโลก..(แฟนเราชอบพูด)
รังสีอำมหิตเริ่มมาแระ...แฟนเราเอาบีบีกัน(เราซื้อให้)เอามาขู่เรา จะพูดไม่พูด...เราก้อไม่พูด.เสียงมันเริ่มดัง..แม่แฟนเราเริ่มด่าเข้ามาในห้อง..แฟนเราก้อตะคอกกลับไป...เรางี้ร้องไห้
อย่างเดวเรยตอนนั้น...แฟนเราก้อถามอีก...ก่อหวอดทำไม???? เราเงียบ...แฟนเราเอาบีบีกันทุบโทรสับ..แล้วถามว่า...รุแล้วใช่ปะว่าโทรสับกุพัง..มันต้องพังแค่ไหน??ถึงเรียกพัง.. เราก้อเงียบและร้องไห้ต่อไป....(โทรสับแม่แฟนซื้อ) สักพัก..แฟนเราก่อเขวี้ยง.บีบีกันใส่โต๊ะกระจก แตก แม่แฟนก้อด่าอีก...แฟนเราเปิดประตูออกไป..แม่แฟนก้อเข้ามาด่า...แฟนเราก้อด่ากะแม่แฟน ส่วนเราร้องไห้เหมือนเดิม...
แฟนเราก้อทุบคอมบนโต๊ะอีก...บอกกะแม่แฟนว่าถ้าไม่หยุดจะตบอีนี่อีก...แม่แฟนก้อเงียบไป...แฟนเราจะไปข้างนอกแม่
ไม่ให้ไป....สรุปตอนนี้เรายู่กะแฟนเราในห้องกะกองกระจกกองเสื้อผ้า....แฟนเราบอกกะเราว่า. ...เป็นเพราะเรา..เราเป็นตัวปัญหา...เป็นคนทำไห้เขาไม่เหลืออะไร...(ของๆๆเราทั้งนี้นที่พังไป)เราผิดที่ใม่ซื้อโทรสับ..เราผิดที่ก่อหวอด...เราผิดที่ทำให้แฟนโมฌห....เราผิดทำให้แฟนกะแม่ทะเลาะกัน.....สรุปคือเรือ่งนี้ทั้งหมดคือเราผิด.... ตีสี่วันนั้นเราก้อกลับบ้านเรา...โดยที่คืนนั้นแฟนเราก้อนอนกอดเราทั้งคืนน....เราตื่นมาเราก้ออกมาเรยใม่ได้พูดไม่ได้บอกอะไรใครเรย..(ปกติก่อนเราจะกลับเราจะต้องจุ๊บๆๆๆๆๆกีนก่อนตลอด....)เรารุนะว่าแฟนเราตื่นแล้ว...แต่เขาก้อใม่ห้ามเรา...ใม่ถามเรา..
ตอนเยนวันนั้นแฟนเราโทรมา.แต่เรากดวาง...
ก้อเรยส่งข้อความมา..."ไอเชีย...ใม่ต้อง