อันนี้เป้นเรื่งอจริงนะครับ ไม่ใช่นิยายแน่นอน
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมชอบเพื่อนผู้หญิงคนนึงตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ชอบมากๆ คุย MSN กันบ่อยๆ เธอมีเสน่ห์หลายๆอย่างที่แบบว่า "จับใจ" ขอตั้งนาม สมมุติเธอว่า "แป้ง" ละกันนะครับ
ผมชอบเธอมากๆครับ จนกระทั่งมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอบอกว่าเหงา เธอเบื่อ อยากจะมีแฟนกับเขาบ้างโสดมาตลอด ผมใจเต้นระรัว อยากจะพิมบอกไปเหลือเกินว่า "ถ้าไม่รังเกียจจะลองคบหากับเราดูมั้ย" แต่ตอนนั้นมันไม่กล้าครับ เพราะผมมีประสบการณ์เสียเพื่อนสนิทผู้หญิงไปกับการบอกความรู้สึกในใจไปแล้ว 2 คน ตอนนั้นผมเลยได้แต่บอกเธอว่า "เดี่ยวบทมันจะมีก็มีเข้ามาเอง"
แต่แล้วเหมือนผมพลาดไป พอขึ้นปี 2 มาได้ไม่นานแป้งก้มีแฟนซะงั้น เป็นหนุ่มวัยทำงานที่ร่างอวบๆคล้ายๆผมแต่เขาดูดีกว่า (หน้าตาผมค่อนข้างจะป่าเถื่อน) ผมแทบน้ำตาร่วง แต่จะให้ทำยังไงได้เค้าคบกันไปแล้ว ช่วงนั้นเลยห่างออกมา ขณะที่ห่างผมก็ไปลองจีบคนอื่นดูบ้าง แต่พอได้ไม่นานก็เลิกผมรู้สึกฝืนทุกครั้งอย่างบอกไม่ถูก มีบ่อยครั้งที่ตอนเรียนผมได้นั่งประมาณแถว 3-4 ซึ่งแป้งจะนั่งอยู่แถวข้างหลังผมเกือบทุกครั้ง บางครั้งก็แถวเดียวกันคนละฝั่ง ซึงผมจะชอบหันไปมองรอบห้องด้านหลังอยู่เสมอ ทำเป็นมองไม่อย่างนั้นเพื่อจะกวาดสายตาไปมองเธอผ่านๆ
ช่วงปี 3 ปี 4 ผมรุกหนักขึ้นมากผมรู้สึกว่าผมเริ่มจะชัดเจน ความสัมพันธุ์ความสนิทของเราก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอเองก็สวยขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน ผมลดความอ้วนและเธอก็ร่วมด้วย แป้งสอนผมว่ายน้ำทำให้เรามีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน บางวันก็ไปวิ่ง ช่วงนั้นน้ำหนักหายไป 10 โลโอ้โหเยี่ยม แต่พอเปิดเทอมใหม่แป้งก็ไม่มีเวลาเหมือนเดิมเพราะตารางเรียนที่คณะจัดมา ต่อมาผมก้เริ่มแข่งกับเธอเรื่องคะแนนสอบใครได้เยอะกว่าเลี้ยง?(คือแป้งเชื่อว่าผมเก่งกว่ามาก) แต่ผลสอบแป้งคะแนนสูงพรวดผมงี้แพ้ห่างกันหลายขุม แล้วเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกัน 2 คนครั้งแรก หลังจากรู้จักมาเกือบ 3 ปี
ผมค่อนข้างจะจีบอย่างออกหน้าออกตาจนเพื่อนๆบางคนหมั่นไส้ บางคนก็เฝ้าดูอยากเห็นผมประสบความสำเร็จในรักครั้งนี้ จนขึ้นปี 4 ผมได้มีรถขับครั้งแรกและขับรถมามหาลัยโดนมีเพื่อนผู้หญิงอีกคนติดรถมาด้วยทุกครั้ง ปีนี้ผมจริงจังกว่าเดิม ผมไปซื้อผ้าที่ตลาดผ้าแล้วนำไปให้ร้านเย็บเป็นกระเป๋า คือกลัวว่าเย็บเองแล้วจะยับเยิน ต่อมาก็นั่งวาดลายและหัดนั่งปักลายกระเป๋าให้เธอ ผมนั่งทำทั้งวันทั้งคืน นำไปปักที่มหาลัยตอนเรียนก็มี เอาไปทปักทุกที่ เธอเองก็ได้แต่เฝ้าดูผมทำว่าคืออะไร?และของใคร?
มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกที่คนทั้งภาครับรู้ว่าผมจีบแป้งแต่เธอไม่เคยรู้ ความมาแตกตอนทำงานกีฬาคณะ แก๊งผมและแก๊งเพื่อนอีกแก๊งมาช่วยกันทำขบวนพาเหรด แล้วแป้งก็มาช่วยทำด้วย มีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ขอตั้งนามสมมุติว่า ตู๋ ผมกับตู๋ชอบต่อปากต่อคำกันตลอด ทะเลาะเถียงกันแบบฮาๆเล่นๆกัน ตอนนั้นผมลุกไปหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ แล้วแป้งก็เดินไปนั่งข้างๆตู๋ ซึ่งตู๋ก็บ่นขึ้นมาว่า "โอ๊ะ เดี่ยวอีตา.....มันต้องมาป้วนๆเปี้ยนๆข้างๆชั้นแน่เลย" ซึ่งแป้งก้งงแล้วถามว่าทำไมอ่ะ ตู๋ก็พูดไปทันทีว่า "อ้าว ก็.....มันชอบแป้งไม่ใช่เหรอ" แป้งก็ตกใจ แล้วบอก "จริงป้ะเนี่ย "แล้วก็หัวเราะ ตู๋ก็ยังไม่จบบอกต่อไปอีกว่า "เค้ารู้กันทั้งเอก" ผมนี่เดินกลับมาแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้วก็นั่งทาสีต่อ จนวันต่อมาเพื่อนชายผมถึงเล่าให้ฟัง
ผมไม่กลัวเสียใจผมเดินหน้าต่อ ผมช่วยรุ่นน้องดำเนินการหลายๆอย่าง และผมก็ได้เป็นคนถือพานพุ่ม โดยคู่ของผมๆบอกน้องว่าจะเลือกเอง แล้วผมก็ไปขอให้แป้งมาถือพานพุ่มคู่กับเธอ บอกได้ว่าวันงานเธอสวยมาก จนผมเขินสุดๆ น้องๆก้รู้งานมาช่วยกันถ่ายรูปให้ซะเยอะ เมทผมก้มาช่วยถ่ายรูปให้ มีไว้ดูเป็นอัลบั้มเลยทีเดียว
วันเกิดเธอผมเรียกให้เธอลงมาหน้าหอผมนำของขวัญมาให้ เรานั่งคุยกันแปบนึง แล้วเธอก็โบกมือลากลับขึ้นห้อง วันต่อมาจุดเปลี่ยนก็มาถึง เพื่อนผู้หญิงคนที่ติดรถผมมา ขอให้นามสมมุติว่า จ๊ะจ๋า ได้เข้าไปในห้องน้ำแล้วคุยกับแป้งก่อนเริ่มคลาสและเผอิญเหลือเกินห้องเรียนอยู่ข้างห้องน้ำ แล้วผมเดินตามแป้งออกมาเพราะคิดว่าแป้งออกมาเดินเล่น แล้วผมก็ได้ยินสิ่งที่ แป้งกับจ๊ะจ๋าคุยกันในห้องน้ำ ใจความสำคัญคือเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอไม่อยากเสียผมไปแต่เราก็คบกันไม่ได้เพราะเธอยังมีแฟนอยู่ ผมเสียใจมากๆที่ทำให้เธอลำบากใจ ทีนี้ตอนกลับผมต้องไปส่งจ๊ะจ๋า ซึ่งบอกได้เลยว่าเหม่อ ใจลอย มือไม้สั่น แต่ก็ส่งจ๊ะจ๋าถึงที่หมาย จ๊ะจ๋าเองก็เป็นห่วงผม ผมกลับมานอนแผ่อยู่ที่ห้องได้อย่างปลอดภัย แต่รู้สึกแย่มากๆ แล้วตอนนั้นเองแป้งก็แชทเข้ามาคุยมาเคลียร์กับผม ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และขอให้ผมเหมือนเดิม ผมรับคำเธอไปแต่จะให้เหมือนเดิมโดยไม่รักเธอ ผมบอกได้เลย มัน เป็น ไป ไม่ ได้ ผมเลือกจะเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้และยังคงยิ้มให้เธอเหมือนเดิม
วันต่อมาอาจารย์ยกคลาสเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันแล้วก็ไปซื้อของกันเพราะใกล้จะเลี้ยงส่ง เธอต้องซื้อเครื่องสำอาง พอไปส่งที่หอแป้งคุยกับผมต่อในรถ ผมยอมรับกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ เธอเองก็บอกอนาคตจะเป็นไปใครจะรู้ ญาติเธอเคยคบกับผู้ชายคนนึงมา 10 ปี แล้วสุดท้ายก็เลิกกัน แล้วได้แต่งงานกับ ผู้ชายที่แอบรักตนมาตลอด 10 ปี (เอ๊ะ สื่อนัยๆให้เรารอรึปล่าว?) เธอบอกอนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้
ทุกวันนี้ผมยังคงชื่นชอบเธอ ก่อนเรียนจบผมรู้ว่าผมมีโอกาสจะเจอเธอน้อยเหลือเกิน ผมให้เวลากับเธอเต็มที่ ไปรับไปส่งตลอด เพื่อยืนยันความรู้สึกเดิมว่าเราจะไม่เปลี่ยนใจ และจะรอเธอต่อไปแม้จะไม่มีความหวังก็ไม่เป็นไร
ถ้าเป็นไปได้ผมอยากย้อนเวลากลับไปช่วงปี 1 ตอนนั้นที่คุย MSN แล้วบอกความรู้สึกกับเธอไป และจะชัดเจนหนักแน่นมากกว่านี้จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลังแบบนี้
ปล.ตอนนี้เรียนจบแล้ว ยังคงพูดคุยติดต่อกันอยู่บ้างเล็กๆน้อยๆ ไม่อยากให้เธอรำคาญ
ปล. 2 เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ไมไ่ด้แต่ง อาจมีเปลี่ยนชื่อไปบ้าง
ต้องขออภัยหากดูเหมือนมาระบายให้ฟัง ผมแค่อยากรู้ว่ามีใครมั้ยครับที่แบบ ตามผู้หญิงคนเดียวมาตลอดหลายๆปี แล้วถ้าเป็นคุณจะตามต่อไปมั้ยหรือจะทำอย่างไรต่อ เพราะผมรู้สึกว่าเส้นทางของเรายากจะบรรจบกันแล้ว จังหวัดของเราห่างกัน 3 จังหวัดคั่น เรียกได้ว่าแทบจะหมดโอกาสเจอกัน
ขอบคุณทุกท่านที่อ่าน เขียนไม่ดีก็ตักเตือนกันได้นะครับ
คุณเคยที่จะรักใครคนนึงนานๆมั้ยครับ และไม่ว่าจะลองหันไปคบใครแล้วก็ยังรู้สึกไม่ใช่และกลับมารอเค้าอยู่เหมือนเดิม
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมชอบเพื่อนผู้หญิงคนนึงตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ชอบมากๆ คุย MSN กันบ่อยๆ เธอมีเสน่ห์หลายๆอย่างที่แบบว่า "จับใจ" ขอตั้งนาม สมมุติเธอว่า "แป้ง" ละกันนะครับ
ผมชอบเธอมากๆครับ จนกระทั่งมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอบอกว่าเหงา เธอเบื่อ อยากจะมีแฟนกับเขาบ้างโสดมาตลอด ผมใจเต้นระรัว อยากจะพิมบอกไปเหลือเกินว่า "ถ้าไม่รังเกียจจะลองคบหากับเราดูมั้ย" แต่ตอนนั้นมันไม่กล้าครับ เพราะผมมีประสบการณ์เสียเพื่อนสนิทผู้หญิงไปกับการบอกความรู้สึกในใจไปแล้ว 2 คน ตอนนั้นผมเลยได้แต่บอกเธอว่า "เดี่ยวบทมันจะมีก็มีเข้ามาเอง"
แต่แล้วเหมือนผมพลาดไป พอขึ้นปี 2 มาได้ไม่นานแป้งก้มีแฟนซะงั้น เป็นหนุ่มวัยทำงานที่ร่างอวบๆคล้ายๆผมแต่เขาดูดีกว่า (หน้าตาผมค่อนข้างจะป่าเถื่อน) ผมแทบน้ำตาร่วง แต่จะให้ทำยังไงได้เค้าคบกันไปแล้ว ช่วงนั้นเลยห่างออกมา ขณะที่ห่างผมก็ไปลองจีบคนอื่นดูบ้าง แต่พอได้ไม่นานก็เลิกผมรู้สึกฝืนทุกครั้งอย่างบอกไม่ถูก มีบ่อยครั้งที่ตอนเรียนผมได้นั่งประมาณแถว 3-4 ซึ่งแป้งจะนั่งอยู่แถวข้างหลังผมเกือบทุกครั้ง บางครั้งก็แถวเดียวกันคนละฝั่ง ซึงผมจะชอบหันไปมองรอบห้องด้านหลังอยู่เสมอ ทำเป็นมองไม่อย่างนั้นเพื่อจะกวาดสายตาไปมองเธอผ่านๆ
ช่วงปี 3 ปี 4 ผมรุกหนักขึ้นมากผมรู้สึกว่าผมเริ่มจะชัดเจน ความสัมพันธุ์ความสนิทของเราก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอเองก็สวยขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน ผมลดความอ้วนและเธอก็ร่วมด้วย แป้งสอนผมว่ายน้ำทำให้เรามีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน บางวันก็ไปวิ่ง ช่วงนั้นน้ำหนักหายไป 10 โลโอ้โหเยี่ยม แต่พอเปิดเทอมใหม่แป้งก็ไม่มีเวลาเหมือนเดิมเพราะตารางเรียนที่คณะจัดมา ต่อมาผมก้เริ่มแข่งกับเธอเรื่องคะแนนสอบใครได้เยอะกว่าเลี้ยง?(คือแป้งเชื่อว่าผมเก่งกว่ามาก) แต่ผลสอบแป้งคะแนนสูงพรวดผมงี้แพ้ห่างกันหลายขุม แล้วเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกัน 2 คนครั้งแรก หลังจากรู้จักมาเกือบ 3 ปี
ผมค่อนข้างจะจีบอย่างออกหน้าออกตาจนเพื่อนๆบางคนหมั่นไส้ บางคนก็เฝ้าดูอยากเห็นผมประสบความสำเร็จในรักครั้งนี้ จนขึ้นปี 4 ผมได้มีรถขับครั้งแรกและขับรถมามหาลัยโดนมีเพื่อนผู้หญิงอีกคนติดรถมาด้วยทุกครั้ง ปีนี้ผมจริงจังกว่าเดิม ผมไปซื้อผ้าที่ตลาดผ้าแล้วนำไปให้ร้านเย็บเป็นกระเป๋า คือกลัวว่าเย็บเองแล้วจะยับเยิน ต่อมาก็นั่งวาดลายและหัดนั่งปักลายกระเป๋าให้เธอ ผมนั่งทำทั้งวันทั้งคืน นำไปปักที่มหาลัยตอนเรียนก็มี เอาไปทปักทุกที่ เธอเองก็ได้แต่เฝ้าดูผมทำว่าคืออะไร?และของใคร?
มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกที่คนทั้งภาครับรู้ว่าผมจีบแป้งแต่เธอไม่เคยรู้ ความมาแตกตอนทำงานกีฬาคณะ แก๊งผมและแก๊งเพื่อนอีกแก๊งมาช่วยกันทำขบวนพาเหรด แล้วแป้งก็มาช่วยทำด้วย มีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ขอตั้งนามสมมุติว่า ตู๋ ผมกับตู๋ชอบต่อปากต่อคำกันตลอด ทะเลาะเถียงกันแบบฮาๆเล่นๆกัน ตอนนั้นผมลุกไปหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ แล้วแป้งก็เดินไปนั่งข้างๆตู๋ ซึ่งตู๋ก็บ่นขึ้นมาว่า "โอ๊ะ เดี่ยวอีตา.....มันต้องมาป้วนๆเปี้ยนๆข้างๆชั้นแน่เลย" ซึ่งแป้งก้งงแล้วถามว่าทำไมอ่ะ ตู๋ก็พูดไปทันทีว่า "อ้าว ก็.....มันชอบแป้งไม่ใช่เหรอ" แป้งก็ตกใจ แล้วบอก "จริงป้ะเนี่ย "แล้วก็หัวเราะ ตู๋ก็ยังไม่จบบอกต่อไปอีกว่า "เค้ารู้กันทั้งเอก" ผมนี่เดินกลับมาแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้วก็นั่งทาสีต่อ จนวันต่อมาเพื่อนชายผมถึงเล่าให้ฟัง
ผมไม่กลัวเสียใจผมเดินหน้าต่อ ผมช่วยรุ่นน้องดำเนินการหลายๆอย่าง และผมก็ได้เป็นคนถือพานพุ่ม โดยคู่ของผมๆบอกน้องว่าจะเลือกเอง แล้วผมก็ไปขอให้แป้งมาถือพานพุ่มคู่กับเธอ บอกได้ว่าวันงานเธอสวยมาก จนผมเขินสุดๆ น้องๆก้รู้งานมาช่วยกันถ่ายรูปให้ซะเยอะ เมทผมก้มาช่วยถ่ายรูปให้ มีไว้ดูเป็นอัลบั้มเลยทีเดียว
วันเกิดเธอผมเรียกให้เธอลงมาหน้าหอผมนำของขวัญมาให้ เรานั่งคุยกันแปบนึง แล้วเธอก็โบกมือลากลับขึ้นห้อง วันต่อมาจุดเปลี่ยนก็มาถึง เพื่อนผู้หญิงคนที่ติดรถผมมา ขอให้นามสมมุติว่า จ๊ะจ๋า ได้เข้าไปในห้องน้ำแล้วคุยกับแป้งก่อนเริ่มคลาสและเผอิญเหลือเกินห้องเรียนอยู่ข้างห้องน้ำ แล้วผมเดินตามแป้งออกมาเพราะคิดว่าแป้งออกมาเดินเล่น แล้วผมก็ได้ยินสิ่งที่ แป้งกับจ๊ะจ๋าคุยกันในห้องน้ำ ใจความสำคัญคือเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอไม่อยากเสียผมไปแต่เราก็คบกันไม่ได้เพราะเธอยังมีแฟนอยู่ ผมเสียใจมากๆที่ทำให้เธอลำบากใจ ทีนี้ตอนกลับผมต้องไปส่งจ๊ะจ๋า ซึ่งบอกได้เลยว่าเหม่อ ใจลอย มือไม้สั่น แต่ก็ส่งจ๊ะจ๋าถึงที่หมาย จ๊ะจ๋าเองก็เป็นห่วงผม ผมกลับมานอนแผ่อยู่ที่ห้องได้อย่างปลอดภัย แต่รู้สึกแย่มากๆ แล้วตอนนั้นเองแป้งก็แชทเข้ามาคุยมาเคลียร์กับผม ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และขอให้ผมเหมือนเดิม ผมรับคำเธอไปแต่จะให้เหมือนเดิมโดยไม่รักเธอ ผมบอกได้เลย มัน เป็น ไป ไม่ ได้ ผมเลือกจะเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้และยังคงยิ้มให้เธอเหมือนเดิม
วันต่อมาอาจารย์ยกคลาสเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันแล้วก็ไปซื้อของกันเพราะใกล้จะเลี้ยงส่ง เธอต้องซื้อเครื่องสำอาง พอไปส่งที่หอแป้งคุยกับผมต่อในรถ ผมยอมรับกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ เธอเองก็บอกอนาคตจะเป็นไปใครจะรู้ ญาติเธอเคยคบกับผู้ชายคนนึงมา 10 ปี แล้วสุดท้ายก็เลิกกัน แล้วได้แต่งงานกับ ผู้ชายที่แอบรักตนมาตลอด 10 ปี (เอ๊ะ สื่อนัยๆให้เรารอรึปล่าว?) เธอบอกอนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้
ทุกวันนี้ผมยังคงชื่นชอบเธอ ก่อนเรียนจบผมรู้ว่าผมมีโอกาสจะเจอเธอน้อยเหลือเกิน ผมให้เวลากับเธอเต็มที่ ไปรับไปส่งตลอด เพื่อยืนยันความรู้สึกเดิมว่าเราจะไม่เปลี่ยนใจ และจะรอเธอต่อไปแม้จะไม่มีความหวังก็ไม่เป็นไร
ถ้าเป็นไปได้ผมอยากย้อนเวลากลับไปช่วงปี 1 ตอนนั้นที่คุย MSN แล้วบอกความรู้สึกกับเธอไป และจะชัดเจนหนักแน่นมากกว่านี้จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลังแบบนี้
ปล.ตอนนี้เรียนจบแล้ว ยังคงพูดคุยติดต่อกันอยู่บ้างเล็กๆน้อยๆ ไม่อยากให้เธอรำคาญ
ปล. 2 เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ไมไ่ด้แต่ง อาจมีเปลี่ยนชื่อไปบ้าง
ต้องขออภัยหากดูเหมือนมาระบายให้ฟัง ผมแค่อยากรู้ว่ามีใครมั้ยครับที่แบบ ตามผู้หญิงคนเดียวมาตลอดหลายๆปี แล้วถ้าเป็นคุณจะตามต่อไปมั้ยหรือจะทำอย่างไรต่อ เพราะผมรู้สึกว่าเส้นทางของเรายากจะบรรจบกันแล้ว จังหวัดของเราห่างกัน 3 จังหวัดคั่น เรียกได้ว่าแทบจะหมดโอกาสเจอกัน
ขอบคุณทุกท่านที่อ่าน เขียนไม่ดีก็ตักเตือนกันได้นะครับ