เคยคบใครแล้วรู้สึกแบบคบไปวันๆก็ไม่ใช่ คบเพื่อรอวันลาจากก็ไม่เชิง// อึดอัด ทำตัวและใจให้ชินเบื่อเหงาไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาก็ไม่เคยนึกใส่ใจความรู้สึกของเราที่เป็นอยู่#
ทำไมทำไมต้องปล่อยให้เราอยู่ลำพังคนเดียวปีใม่สงกรานไม่เคยได้เที่ยวไม่เคยมีวันเวลาแห่งความสุข เขาเป็นผู้ชายเย็นชารึเปล่า? หรือผู้ชายทุกๆคนไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงกันนะพอคุยตรงๆก็ไม่เคยจะเข้าใจอะไรๆตรงตามกันสักที เบื่อจนไม่พูดละค่ะ
เราเปลี่ยนไปจริงๆน่ะจากคนเดิมที่เคยร่าเริงสดใสเรากายเป็นคนเงียบๆเรียบร้อยไม่เชิงค่ะแค่รู้สึกเก็บกดเคยนึกถึงอดีตก่อนโน่นนนนน ที่เคยดีด้วยกันมันแค่ช่วงเวลาสั้นๆค่ะต่อมาคือช่วงเวลาแห่งความเหงาความเดียวดายอ้างว้างทรมานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจะจากเขาไปใจมันจะว่ายังรักก็ไม่เชิงเราเพียงแค่รู้สึกดีมีความสุขเวลาที่เห็นเขาอยู่ไกล้แต่เขาทำเหมือนไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่ไปวันๆเหมือนเคยชินกัน. เวลาคุยก็คุยเสียงดังฟังละอยากเดินหนี!!
ทำกับข้าวให้ทานไม่เคยมีคำว่า อร่อย ให้ชื่นใจเลยสักครั้ง! จนเราต้องถามแบบซ้ำๆๆว่ากินได้มั๊ย?รสชาติเปนไง?
อร่อยมั๊ย ..? เฉยอีกตามเคย เฮ้ออ..ชีวิตช่างน่าเบื่อเสียนี้กระไร ใส่ใจสนใจบ้างสักนิดแค่ถามเราสักคำกินข้าวรึยังก็ยังจะดีสะกว่ากลับมาแล้วไม่ได้สนทนากันเลย แทบไม่ได้คุยกันวันๆพูดกันนับคำได้เลยค่ะ เราเหงาเราไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกจะมีออกไปสังสรรบางนานๆครั้งกลับมาไม่มีใครให้กอดบางทีไม่อยากกลับมาบ้านเลย อารมณ์เดิมๆความรู้สึกเดิมๆเหมือนไม่อยู่อยากไปใจจะขาดแต่พอออกไปข้างนอกแล้วกลับอยากกลับบ้าน ในใจเรานึกเสมอๆว่าที่นั้นเป็นที่ๆเราจะเจอเขาเพราะเขาต้องกลับบ้านกลัวเขากลับมาไม่เจอเรา แต่เอาเข้าจริงๆถึงเขากลับมาไม่เจอเราเขากะอยู่ได้อยู่ดีเขาจะไม่เคยโทรตามเลยว่าอยู่ไหนจนบางครั่งแอบน้อยใจถ้าเกิดเราหายตัวไปจริงๆขึ้นมาเขาจะนึกขึ้นได้รึเปล่าน่ะว่าเขาเคยมีเราอยู่ เขาจะรู้สึกขาดอะไรไปบางอย่างมั๊ย? หรือไม่รู้สึกอะไรเลย อยากรู้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเราจะตัดเขาให้ขาดให้ได้แล้วเราจะเดินออกไปจากชีวิตของเขาสะที เราไม่อยากต้องเดา ใจเราย่อมเข้าข้างตัวเราอยู่ดี
ทำไงดี
ทำไมทำไมต้องปล่อยให้เราอยู่ลำพังคนเดียวปีใม่สงกรานไม่เคยได้เที่ยวไม่เคยมีวันเวลาแห่งความสุข เขาเป็นผู้ชายเย็นชารึเปล่า? หรือผู้ชายทุกๆคนไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงกันนะพอคุยตรงๆก็ไม่เคยจะเข้าใจอะไรๆตรงตามกันสักที เบื่อจนไม่พูดละค่ะ
เราเปลี่ยนไปจริงๆน่ะจากคนเดิมที่เคยร่าเริงสดใสเรากายเป็นคนเงียบๆเรียบร้อยไม่เชิงค่ะแค่รู้สึกเก็บกดเคยนึกถึงอดีตก่อนโน่นนนนน ที่เคยดีด้วยกันมันแค่ช่วงเวลาสั้นๆค่ะต่อมาคือช่วงเวลาแห่งความเหงาความเดียวดายอ้างว้างทรมานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจะจากเขาไปใจมันจะว่ายังรักก็ไม่เชิงเราเพียงแค่รู้สึกดีมีความสุขเวลาที่เห็นเขาอยู่ไกล้แต่เขาทำเหมือนไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่ไปวันๆเหมือนเคยชินกัน. เวลาคุยก็คุยเสียงดังฟังละอยากเดินหนี!!
ทำกับข้าวให้ทานไม่เคยมีคำว่า อร่อย ให้ชื่นใจเลยสักครั้ง! จนเราต้องถามแบบซ้ำๆๆว่ากินได้มั๊ย?รสชาติเปนไง?
อร่อยมั๊ย ..? เฉยอีกตามเคย เฮ้ออ..ชีวิตช่างน่าเบื่อเสียนี้กระไร ใส่ใจสนใจบ้างสักนิดแค่ถามเราสักคำกินข้าวรึยังก็ยังจะดีสะกว่ากลับมาแล้วไม่ได้สนทนากันเลย แทบไม่ได้คุยกันวันๆพูดกันนับคำได้เลยค่ะ เราเหงาเราไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกจะมีออกไปสังสรรบางนานๆครั้งกลับมาไม่มีใครให้กอดบางทีไม่อยากกลับมาบ้านเลย อารมณ์เดิมๆความรู้สึกเดิมๆเหมือนไม่อยู่อยากไปใจจะขาดแต่พอออกไปข้างนอกแล้วกลับอยากกลับบ้าน ในใจเรานึกเสมอๆว่าที่นั้นเป็นที่ๆเราจะเจอเขาเพราะเขาต้องกลับบ้านกลัวเขากลับมาไม่เจอเรา แต่เอาเข้าจริงๆถึงเขากลับมาไม่เจอเราเขากะอยู่ได้อยู่ดีเขาจะไม่เคยโทรตามเลยว่าอยู่ไหนจนบางครั่งแอบน้อยใจถ้าเกิดเราหายตัวไปจริงๆขึ้นมาเขาจะนึกขึ้นได้รึเปล่าน่ะว่าเขาเคยมีเราอยู่ เขาจะรู้สึกขาดอะไรไปบางอย่างมั๊ย? หรือไม่รู้สึกอะไรเลย อยากรู้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเราจะตัดเขาให้ขาดให้ได้แล้วเราจะเดินออกไปจากชีวิตของเขาสะที เราไม่อยากต้องเดา ใจเราย่อมเข้าข้างตัวเราอยู่ดี