เรื่องที่เล่าจะต่อไปนี้ อาจดูไม่เหมาะสมควรกับคำพูดหรือข้อความที่หยาบกระด้าง ก็ขอโทษด้วยนะที่นี้ด้วย
เรื่องที่เล่าต่อจากกระทู้ที่แล้ว ที่ไม่เข้ามาตั้งกระทู้เลย เนื่องจากเรียนปริญญาตรีเลยไม่ได้เข้ามาพิมพ์และตั้งคำถามเลย
เล่าเลยละกัน หลังจากเรียนจบปริญญาตรีก็ไปหางานทำ งานที่ทำไม่ตรงกับสายงานแต่ไปถามที่บ้านว่าจะให้ทำไหมหรืออย่างไง พ่อดิฉันได้ตอบว่า
ไม่ให้ทำเนื่องจากมันไกลแล้วแค่แรงมันน้อย เลยติดต่อกับญาติสักประมาณ 1- 2 อาทิตย์รอข้อความติดต่อกลับ เค้าบอกกลับบอกดิฉันว่า " ทำไมไม่หาเองแล้วพึ่งคนอื่นทำไม " ดิฉันโกรธเคือง เลยไม่ติดต่อกลับญาติคนไหนเลย หาเองลงเวบแล้วได้งานอิสระกับชอบในสิ่งที่ทำ แต่คนที่เป็นพ่อไม่ชอบเพราะ งานพวกนี้ไม่แน่นอนแล้ว เงินน้อย เค้าอยากมาช่วยที่บ้าน แต่เราเรียนจบมาอยากไปหาประสบการณ์ก่อนที่จะมาตั้งตัว พอดิฉันเค้ากลับต่อว่า แล้วทำร้ายแม่จนหน้าแม่ มีแผล ชอกช้ำ ไปทั้งตัว แต่แม่ ก็ยังทน หลังจากไม่นาน ดิฉันก็ไม่คุยกับพ่ออีกเลย พอไปทำงานวันแรก เค้าบอกดิฉันเป็นตัวประหลาด แล้วทำสีหน้าไม่พอใจ แล้วต่อว่า ไปเรื่อยๆ พูดคำว่า " อยากไปไหนก็ไป ที่นี่ไม่ใช่บ้านเช่า ที่สามารถเข้าออกได้ตลอดเวลา " ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เป็นพ่อ กลับเห็นแก่ตัว แล้วทำร้ายคนในครอบครัว ทำให้บุคคลรอบข้าง รังเกียจ
มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ไม่เข้าใจ เข้ามาในชีวิตเช่น เพื่อนที่เคยวิ่งเล่นสมัยเด็ก และ เพื่อนสมัยจนจบ ไม่เคยติดต่อมาเลย เพราะพ่อดิฉันพูดจาก้าวร้าวใส่พวกเค้า พวกเค้าไม่ติดต่อ และไม่พบปะ พูดคุยเลย หลังจากเรื่องจบลง พ่อดิฉัน หาอาชีพ ที่คิดว่ามั่นคงในชีวิต แต่กลับเป้นเหมือนนรกทั้งเป็น คือ โช่ฮ่วยที่ไม่มีเวลา พักผ่อน แม้กระทั้ง กิน หรือ นอน นั่ง ตอนนี้ยังอยู่รู้สึกเจ็บปวด ในสิ่งที่เค้าคิดว่าเหมาะสม แต่เค้าไม่เคยคิดว่าคนในครอบครัว จะเป้นอย่างไร คิดเพียงอย่างเดียว คือ เงิน ทำให้เค้ามีความสุข
สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ คือ ทำใจ เค้าคิดว่า การกระทำที่ทำเค้าทำอยู่ เหมาะสม และ สมควรแล้ว มันทั้งเหนื่อย มันทั้งเจ็บปวด คนหัวโบราณเช่นเค้า ทำไมถึงแบบนี้กับครอบครัวของดิฉันได้ ทุกวันดิฉันได้สูญเสียเพื่อน แล้ว ลูกน้องคนสนิทไปแล้ว ไม่แน่ใจว่าพวกเค้าจะคิดเหมือนดิฉันหรือเปล่า
ทุกวันดิฉันช่วยคนที่เป็นพ่อมาทั้งชีวิตไม่เคยมีชิวิตของดิฉันเองเลย ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมต้องทำเป็นดีใจแล้วเห็นคุณค่ากับเค้า ทำไมมีวันหยุดให้กับตัวเองบ้าง ดิฉันเสียใจทั้ง ๆ ที่เราไม่มีหนี้สิน แต่ กลับดิ้นร้น อยากมีเงินไว้ๆ เยอะ ๆ พอตายเอาอะไรไปไม่ได้ ทำไมคนที่เรียกว่า พ่อ กลับทำร้ายจิตใจ ถึงเพียงนี้ละ น่าจะดีใจที่ไม่มีหนี้สิน ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น ทำไมเราต้องดิ้นร้น
สงสารแม่ว่าทำไมรักพ่อ แต่เค้าไม่เคยรักตอบเค้า คิดเพียงอย่างเดียว คือ ความสุขเค้าคือเงิน เคยถามแม่ว่าเคยรักพ่อไหม แม่ไม่ตอบ แม่กลับนิ่ง เหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีชีวิต ไม่รู้ว่าจะอยู๋กับเค้าไปเพื่ออะไร หรือ แม่โดนบังคับแต่งงานสาเหตุจำเป็น เราเป็นลูกไม่สามารถออกความเห็นกลับเรื่องได้
แต่ทำไมคนที่เป็นลูกสาวอย่างดิฉันจะต้อง มานั่งคิด นอนคิด ทั้งๆที่อย่างมีชีวิตของตัวเอง แต่ไปไม่ได้ เหมือนนกที่อยู่ในกรง และถ้าไปก็หาว่า ติดหนี้บุญต้องทดแทน ทำไมต้องเกิดมา แล้วมาแบบเจอแบบนี้ด้วย เพื่อนๆ มีใครเป็นแบบนี้บ้างไหม อยากไปไหน ก็ไปไม่ได้ อยากซื้อเสื้อสวยๆ ก็หาซื้อไม่ได้
ทุกวันนี้เหมือนคนบ้า ที่นั่งคนเดียว ทำงานงกๆ คนเดียว ทำไมแม่ถึงทนอยู่กับเค้าได้ หรือว่าแม่ไม่มีทีไป หรือว่าติดหนี้อะไรต้องทดแทน ทั้งๆ ที่สมัยนี้ผู้หญิงเท่าเทียมกับชาย ทำไมไม่ออกไปจากชีวิตแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทนอยู่กับความเจ็บปวด ได้อย่างไร ไม่เข้าใจ ไม่มีทางออก เพราะตรงติดหนี้บุญคุณทดแทน เกลียดคำนี้ มาตลอดชีวิต จนกระทั้งตอนนี้ ช่วยงานเค้าทุกอย่างภายในบ้าน นอกบ้าน ทำไมเค้าไม่คุณค่า กลับซำเติม ทำร้ายชีวิต ไปครึ่งชีวิต ถ้าเพื่อนๆคนไหน ไม่ชอบในสิ่งดิฉันพิมพ์หรือไม่พอใจ ก็ขอด้วยละกัน เพราะบ้างคนรักพ่อมากว่า หรือบ้างก็รักแม่เช่นเดียวกัน
แต่ว่าไม่ว่าคนชาติไหนก็ไม่ควรทำร้ายลูกไส้ในตัวเอง แต่ทุกวันโลกมันเปลี่ยนคนก็ต้องเปลี่ยนแต่คนหัวโบราณ ยังยืดถือ เหมือนเดิม ในสิ่งที่เค้าก่อ
ตอนนี้อยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนทุกฝ่าย ทุกครอบครัว ที่ประสบปัญหาเดียวกันมาช่วยกันแก้หาทางออกที่ดีที่สุด เผื่อคนที่ไม่คนไม่เข้าใจและทำสิ่งที่ผิดพลาดอยากให้พวกเค้ารับรุ้แล้วแก้ไข ให้ทันที เรื่องราวของดิฉันมันอีกเยอะแต่ถ้าเล่าวันเดียวคงไม่หมด แต่เอาสิ่งที่เป็นสาเหตุให้มาแก้ไขเท่านั้นคะ
ปล. ขอให้เพื่อน ๆ ที่ประสบปัญหาเดียวกันหาทางออก ที่คิดว่าดี หรือ ไม่ดี แยกแยะให้ถูกต้องคะ ถ้าคนที่ไม่เคยถูกรัก แล้วจะรักอย่างไรให้ถูก
คุณเคยรู้สึกที่ไม่เคยถูกรักจากคนที่เรียกว่าพ่อ โดยเฉพาะคนจีน
เรื่องที่เล่าต่อจากกระทู้ที่แล้ว ที่ไม่เข้ามาตั้งกระทู้เลย เนื่องจากเรียนปริญญาตรีเลยไม่ได้เข้ามาพิมพ์และตั้งคำถามเลย
เล่าเลยละกัน หลังจากเรียนจบปริญญาตรีก็ไปหางานทำ งานที่ทำไม่ตรงกับสายงานแต่ไปถามที่บ้านว่าจะให้ทำไหมหรืออย่างไง พ่อดิฉันได้ตอบว่า
ไม่ให้ทำเนื่องจากมันไกลแล้วแค่แรงมันน้อย เลยติดต่อกับญาติสักประมาณ 1- 2 อาทิตย์รอข้อความติดต่อกลับ เค้าบอกกลับบอกดิฉันว่า " ทำไมไม่หาเองแล้วพึ่งคนอื่นทำไม " ดิฉันโกรธเคือง เลยไม่ติดต่อกลับญาติคนไหนเลย หาเองลงเวบแล้วได้งานอิสระกับชอบในสิ่งที่ทำ แต่คนที่เป็นพ่อไม่ชอบเพราะ งานพวกนี้ไม่แน่นอนแล้ว เงินน้อย เค้าอยากมาช่วยที่บ้าน แต่เราเรียนจบมาอยากไปหาประสบการณ์ก่อนที่จะมาตั้งตัว พอดิฉันเค้ากลับต่อว่า แล้วทำร้ายแม่จนหน้าแม่ มีแผล ชอกช้ำ ไปทั้งตัว แต่แม่ ก็ยังทน หลังจากไม่นาน ดิฉันก็ไม่คุยกับพ่ออีกเลย พอไปทำงานวันแรก เค้าบอกดิฉันเป็นตัวประหลาด แล้วทำสีหน้าไม่พอใจ แล้วต่อว่า ไปเรื่อยๆ พูดคำว่า " อยากไปไหนก็ไป ที่นี่ไม่ใช่บ้านเช่า ที่สามารถเข้าออกได้ตลอดเวลา " ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เป็นพ่อ กลับเห็นแก่ตัว แล้วทำร้ายคนในครอบครัว ทำให้บุคคลรอบข้าง รังเกียจ
มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ไม่เข้าใจ เข้ามาในชีวิตเช่น เพื่อนที่เคยวิ่งเล่นสมัยเด็ก และ เพื่อนสมัยจนจบ ไม่เคยติดต่อมาเลย เพราะพ่อดิฉันพูดจาก้าวร้าวใส่พวกเค้า พวกเค้าไม่ติดต่อ และไม่พบปะ พูดคุยเลย หลังจากเรื่องจบลง พ่อดิฉัน หาอาชีพ ที่คิดว่ามั่นคงในชีวิต แต่กลับเป้นเหมือนนรกทั้งเป็น คือ โช่ฮ่วยที่ไม่มีเวลา พักผ่อน แม้กระทั้ง กิน หรือ นอน นั่ง ตอนนี้ยังอยู่รู้สึกเจ็บปวด ในสิ่งที่เค้าคิดว่าเหมาะสม แต่เค้าไม่เคยคิดว่าคนในครอบครัว จะเป้นอย่างไร คิดเพียงอย่างเดียว คือ เงิน ทำให้เค้ามีความสุข
สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ คือ ทำใจ เค้าคิดว่า การกระทำที่ทำเค้าทำอยู่ เหมาะสม และ สมควรแล้ว มันทั้งเหนื่อย มันทั้งเจ็บปวด คนหัวโบราณเช่นเค้า ทำไมถึงแบบนี้กับครอบครัวของดิฉันได้ ทุกวันดิฉันได้สูญเสียเพื่อน แล้ว ลูกน้องคนสนิทไปแล้ว ไม่แน่ใจว่าพวกเค้าจะคิดเหมือนดิฉันหรือเปล่า
ทุกวันดิฉันช่วยคนที่เป็นพ่อมาทั้งชีวิตไม่เคยมีชิวิตของดิฉันเองเลย ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมต้องทำเป็นดีใจแล้วเห็นคุณค่ากับเค้า ทำไมมีวันหยุดให้กับตัวเองบ้าง ดิฉันเสียใจทั้ง ๆ ที่เราไม่มีหนี้สิน แต่ กลับดิ้นร้น อยากมีเงินไว้ๆ เยอะ ๆ พอตายเอาอะไรไปไม่ได้ ทำไมคนที่เรียกว่า พ่อ กลับทำร้ายจิตใจ ถึงเพียงนี้ละ น่าจะดีใจที่ไม่มีหนี้สิน ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น ทำไมเราต้องดิ้นร้น
สงสารแม่ว่าทำไมรักพ่อ แต่เค้าไม่เคยรักตอบเค้า คิดเพียงอย่างเดียว คือ ความสุขเค้าคือเงิน เคยถามแม่ว่าเคยรักพ่อไหม แม่ไม่ตอบ แม่กลับนิ่ง เหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีชีวิต ไม่รู้ว่าจะอยู๋กับเค้าไปเพื่ออะไร หรือ แม่โดนบังคับแต่งงานสาเหตุจำเป็น เราเป็นลูกไม่สามารถออกความเห็นกลับเรื่องได้
แต่ทำไมคนที่เป็นลูกสาวอย่างดิฉันจะต้อง มานั่งคิด นอนคิด ทั้งๆที่อย่างมีชีวิตของตัวเอง แต่ไปไม่ได้ เหมือนนกที่อยู่ในกรง และถ้าไปก็หาว่า ติดหนี้บุญต้องทดแทน ทำไมต้องเกิดมา แล้วมาแบบเจอแบบนี้ด้วย เพื่อนๆ มีใครเป็นแบบนี้บ้างไหม อยากไปไหน ก็ไปไม่ได้ อยากซื้อเสื้อสวยๆ ก็หาซื้อไม่ได้
ทุกวันนี้เหมือนคนบ้า ที่นั่งคนเดียว ทำงานงกๆ คนเดียว ทำไมแม่ถึงทนอยู่กับเค้าได้ หรือว่าแม่ไม่มีทีไป หรือว่าติดหนี้อะไรต้องทดแทน ทั้งๆ ที่สมัยนี้ผู้หญิงเท่าเทียมกับชาย ทำไมไม่ออกไปจากชีวิตแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทนอยู่กับความเจ็บปวด ได้อย่างไร ไม่เข้าใจ ไม่มีทางออก เพราะตรงติดหนี้บุญคุณทดแทน เกลียดคำนี้ มาตลอดชีวิต จนกระทั้งตอนนี้ ช่วยงานเค้าทุกอย่างภายในบ้าน นอกบ้าน ทำไมเค้าไม่คุณค่า กลับซำเติม ทำร้ายชีวิต ไปครึ่งชีวิต ถ้าเพื่อนๆคนไหน ไม่ชอบในสิ่งดิฉันพิมพ์หรือไม่พอใจ ก็ขอด้วยละกัน เพราะบ้างคนรักพ่อมากว่า หรือบ้างก็รักแม่เช่นเดียวกัน
แต่ว่าไม่ว่าคนชาติไหนก็ไม่ควรทำร้ายลูกไส้ในตัวเอง แต่ทุกวันโลกมันเปลี่ยนคนก็ต้องเปลี่ยนแต่คนหัวโบราณ ยังยืดถือ เหมือนเดิม ในสิ่งที่เค้าก่อ
ตอนนี้อยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนทุกฝ่าย ทุกครอบครัว ที่ประสบปัญหาเดียวกันมาช่วยกันแก้หาทางออกที่ดีที่สุด เผื่อคนที่ไม่คนไม่เข้าใจและทำสิ่งที่ผิดพลาดอยากให้พวกเค้ารับรุ้แล้วแก้ไข ให้ทันที เรื่องราวของดิฉันมันอีกเยอะแต่ถ้าเล่าวันเดียวคงไม่หมด แต่เอาสิ่งที่เป็นสาเหตุให้มาแก้ไขเท่านั้นคะ
ปล. ขอให้เพื่อน ๆ ที่ประสบปัญหาเดียวกันหาทางออก ที่คิดว่าดี หรือ ไม่ดี แยกแยะให้ถูกต้องคะ ถ้าคนที่ไม่เคยถูกรัก แล้วจะรักอย่างไรให้ถูก