เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นวันที่ 11 เม.ย 2558 เวลาปะมาน เที่ยง-บ่ายโมง

เราเป็นนักศึกษา ปี 4 ม.สวนดุสิต

เราขึ้นรถเมล์สาย 9-42 จากป้าย รพ. วชิระ วันนั้น คือ เราไม่สบายตั้งแต่เช้าบวกกับความเครียดสะสม และอากาศที่โคตรจะร้อน

คือรู้สึกไม่ดีตั้งแต่เช้า ตอนนั้นเป็นตอนที่กำลังจะกลับบ้าน ขึ้นรถเมล์สาย 9-42 ซึ่งเป็นรถแอร์

พอนั่งรถมาได้ครึ่งทางเริ่มรู้สึกไม่ดี คือจะเป็นลม มือชา เป็นตะคริวไปทั้งตัว ตอนนั้นได้เรียกให้คนที่นั่งข้างๆช่วย -- คือถามว่ามียาดมมั้ย

มีคนที่นั่งรอบๆช่วยหามาให้ เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยบอกกับกระเป๋ารถเมล์ กระเป๋ารถเมล์เป็นคนดีมาก อยากขอบคุณ เขาช่วยบีบแขนให้เรา

คือมือเราชา เป็นตะคริวไปหมด กระเป๋าช่วยบีบนวด เอายามาทาให้เรา เอายาหม่องมานวดให้เรา  คือไม่ไปเก็บค่าโดยสารจากคนที่ขึ้นใหม่เลย

แล้วมีน้องนักศึกษาคนนึง ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม คาดว่าน่าจะเรียนที่ม.เดียวกับเรา  คือเราอยากตามหาเขา เพื่อที่จะขอบคุณ

น้องเขาย้ายที่นั่งข้างๆเรา มาช่วยนวดให้เรา ลงรถเมล์เป็นเพื่อนเรา คือประคองตัวเราลงมาด้วย อยากขอบคุณทั้ง 2 คนมากจริงๆ  

***ถ้าน้องคนนั้นได้มาอ่าน รบกวนติดต่อมาหลังไมค์ด้วยนะคะ พอดีวันนั้นไม่ได้ขอบคุณเลย คือแบบพูดไม่ออก หูอื้อมาจริงๆ***

หลังจากนั้นเราไปหาหมอมาแล้วนะ สิ่งหมอบอกมาประมาณนี้

************ภาวะที่เครียดเกิดขึ้นการกระตุ้นระบบประสาทอัตโนมัติ ทำให้เกิดอาการหน้ามืด เป็นลม เจ็บหน้าอก ความดันโลหิตสูง ************


สุดท้ายแล้ว คืออยากจะขอขอบพระคุณ น้องนักศึกษาคนนั้น กระเป๋ารถเมล์และคนขับรถเมล์สาย 9-42 มากๆค่ะ ถ้าวันนั้นไม่ช่วยเราไหว ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์วันนั้นจะแย่มากขนาดไหน   คุณกระเป๋ารถเมล์ เราคงได้เจอกันอีกนะคะ

รู้สึกว่า ตัวเองโชคดีมากจริงๆที่ยังได้เจอคนดีๆในสังคม