คำสารภาพของคนอายุ สี่สิบสาม เมื่อ ผมเจอเพื่อนสมัยเด็ก ปากก็บอกดีใจ ยิ้มแย้ม แต่ในใจผม ผมรู้สึกนี่พวกลุงๆเป็นใคร พวกไปทำอะไรกันมาถึงได้ดูเหี่ยวแก่เป็นเฒ่าลามก อย่ามาอยู่ใกล้ผม เดี๋ยวคนเข้าใจผิดว่าเราเป็นเพือนวัยเดียวกัน  ผมมองเพื่อนเสมือนพวกเขา กำลังประนามว่าผมแก่เหมือนเขาจงยอมรับสภาพเสียเถอะคุณลุง

อยากจะบอกน้องๆที่อายุยี่สิบปลายๆ เช่น 27 - 29 ว่าจงใช้ชีวิต ขณะที่หน้ายังอ่อนของน้องๆ ให้คุ้มเถอะครับ ออกกำลัง ลดความอ้วน อย่ากินเหล้าเยอะ เพราะวัย ยี่สิบปลายมาสี่สิบ มันผ่านไปเร็วมาก อ้วนแล้วหน้าจะแก่ แป๊บเดียว แค่สิบเอ็ดสิบสองปี แววความแก่ก็จะมาเยือน รออีกสองสามปี พอ สี่สิบสาม ก็แก่กู่ไม่กลับ ทั้งๆที่ในใจพี่ อายุแค่ยี่สิบห้า ไปไหนๆ หันไปมามีแต่เด็กกว่าเรา ไปหาหมอ หมอยังหน้าเด็กกว่าเราเยอะ ผมยังมีพฤติกรรมชอบเล่นเกมส์ อ่านการ์ตูนยังมีอยู่ครบ ต่างกับตอนเด็กแค่มีเงินจะซื้อทุกเล่มที่อยากได้ นิสัยไม่ชอบทานผักยังคงเหมือนเดิม อีกแค่ไม่ถึงสิบปีก็ห้าสิบแล้วครับ ใครที่อายุสี่สิบต้นๆ คุณจะได้โรคต่างๆ มาเยือนอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน เช่นไขมันพอกตับ สายตาไม่ดี หงุดหงิดง่ายแปรปวน ปวดหลัง ความแก่มาเยือนโดยไม่รู้ตัว ศิลปิน ที่คุณชอบต่างแก่งั่กไปตามๆกัน เช่น วงไมโคร จอนนี่ แอนโฟเน่ นก สินจัย ฯลฯ  ความแก่เป็นสิ่งที่โหดจริงๆ สิ่งที่เคยชินมาในวัยเด็กกลายเป็นความเสื่อมโทรม ขอบคุณที่อ่านครับ