โรงเรียนแพลอยน้ำ วิวภูเขาสวยๆ นักเรียนน่ารักๆ เปิดเพลงพี่แหลม 25 hours คลอหูไปด้วย (ฟินหว่ะะะ) นี่คือสิ่งที่ผมฝันและจินตนาการมาในสมองช่วงแรกๆที่ได้เรียนครู ผมคิดว่าคงมีใครดูภาพยนตร์ เรื่อง คิดถึงวิทยา แล้วมันคงช่วยกระตุ้นความรู้สึกโลกสวยแบบผม แต่แล้วมันก็มีบางอย่างที่ทำให้ฝันและจินตนาการของผมเปลี่ยนไป..............................................
ตอนนี้ผมกำลังนักศึกษาปี 4 ราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ที่กำลังจะรอออกฝึกสอนปี 5 ซึ่งวันนี้แอบเข้ามาจิ้มๆหลังจากหายไปนาน เข้าเรื่องๆ วันนี้จะมาแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตอนไปเป็นครูน้อย ตอนปี 3 ให้ฟังครับ แต่ตัดประเด็นบันทึกรักครูแอนไปนะครับ ไม่มี 555
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนอยู่ปี 3 มันจะมีวิชา "การสังเกตและมีส่วนร่วมในสถานศึกษา" เป็นวิชาที่เราเหล่านักศึกษาครูจะได้ออกไปเยือนโรงเรียนจริงๆพบนักเรียนจริงๆครั้งแรก โดยวิชานี้มันจะให้พวกเราไปใช้ชีวิตกับนักเรียน โรงเรียน สวมบทเป็นครูเป็น 2 อาทิตย์เต็มๆ ตอนแรกสุดผมก็ชิวนะคิดว่าง่ายๆ แค่ไปเป็นครูสังเกตนักเรียนไม่ได้สอนหรอก (อ่านชื่อวิชานะครับ) สบายยยยยยย หืมแต่ๆ....ไม่ไม่เป็นอย่างง้านน ง่ายไปๆ ประเด็นมันเริ่มต้นตั้งแต่การเลือกโรงเรียนละครับ คือเนื่องจากกระแสคิดถึงวิทยา มันทำให้กระตุ้นผมเลือกโรงเรียนที่อยู่ไกลจากมหาลัยถึงกับข้ามจังหวัด
โดยโรงเรียนที่เลือกคือโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดพะเยา ไอ้ตัวโรงเรียนไม่ได้อะไรมาก ไม่ดินแดง ฝุ่นฟุ้ง หรือลอยน้ำ เหมือนในภาพยนตร์นะครับ ดีอยู่ อยู่ในเขตที่มีถนนหลวงตัดผ่าน แต่ประเด็นที่สุดๆคือที่พักของผม มันอยู่ห่างจากโรงเรียนเกือบๆ 30 กิโล ข้ามอำเภอเพื่อมาสอน พวกเราไม่มีรถยนต์จึงอาศัยการขับมอไซต์ไปสอน ใช้เวลาจากที่พักมาโรงเรียนประมาณ 45 นาที ซึ่งช่วงนั้นที่พวกเราไปคือ เดือนพฤศจิกายน - ต้นเดือนธันวาคม มันหนาวสุดยอด หมอกลงหนามาก โอ้โห....คือ พวกผมต้องตื่นตี 5 เพื่อออกมาจัดการภาระกิจส่วนตัวให้เสร็จและออกบ้านตอน 6 โมงเช้า และไปถึงโรงเรียนก่อน 7 โมงอะคุณผู้ชม ผมนี่สั่นพับๆตอนไปล้างหน้าแปรงฟัน เครื่องทำน้ำอุ่นก็ไม่มีครับ งานงอก
อันนี้บรรยายกาศ หมอกลงจัด ชนิดที่ต้องใส่เสื้อกันฝนตอนซ้อนมอไซต์ไปโรงเรียน
ถึงโรงเรียนวันแรกก็เกรงๆ เข้าพบ ผอ. ครูพี่เลี้ยง หัวหน้าสาระฯ บลาๆ สรุป ผมได้เด็ก ป. 1 จินตนาการครั้งแรก ภาพเด็กน่ารักๆลอยมาในหัว เด็กหญิงมัดแกะ นั่งเรียนหน้าห้องอย่างตั้งใจ พูดครูค่ะ ครูครับ ผมนี่ต้องฟิวส์ครูสองชัวร์!! ป๊าปปปปป ภาพตัดครับ เข้าห้องเปรียบดังฝูงลิงฝูงใหญ่ ล้อมรอบ ขาทั้ง2ข้างถูกจับจอง พร้อมกับการซักถามที่ไม่มีช่วงเวลาพักหายใจ ยังไม่พอ ครูพี่เลี้ยงมอบภาระในการสอนให้ ตอนแรกกะจะบอกว่าผมมาสังเกตไม่ได้มาสอน แต่พอเห็นหน้าครูพี่เลี้ยงแล้วปฏิเสธไม่ลง (ท่านน่ารักครับ ใส่แว่น พูดเพราะ พูดเบาๆ เหมือนแม่ที่บ้าน) ก็เลย โอเค คงไม่อะไรหรอกเด็ก ป. 1 เด๋วจัดการเอง ปรากฏว่า หืมมมมมม ไม่ง่าย มันไม่ง่ายจริงๆที่จะให้เด็กป.1 มานั่งนิ่งฟังครูสอน เดี๋ยวลุก เดี๋ยวกระโดด เดี๋ยวกรี๊ด เดี๋ยวทะเลาะกันแย่งสี พูดบอกว่าครู เล่นของเล่นกัน พูดเลยว่าจะเป็นลม
ผมนี่งัดทุกทฤษฎีจิตวิทยาครูที่เรียนมาใช้จนหมด สุดท้ายผมก็ปรี๊ดแตก เอาไม้เรียวเคาะกระดานดังๆ (ไม่ได้ตีนักเรียนนะ) ผล เงียบ.... ทุกสิ่งคือสงบ แต่!!ได้ประมาณ 10 วิ จากนั้นก็เหมือนเดิม สรุปไม่ได้ผล ผมนี่ไปไม่ถูกเลยครับ เหมือนถูกสูบวิญญาณออกจากร่างกลับบ้านไปคือนอนสลบ
ผมค้นพบว่าเด็กนักเรียนมักจะมองเห็นผมเป็นต้นไม้ที่พวกเค้าชอบปีนป่ายมากกว่าเป็นคุณครู สอน จนมันก็ปิ๊งไอเดีย! เอ้า... ไหนๆก็ชอบเล่น ชอบปีนกันนักใช่ไหม ได้ๆ มาลองเล่นกัน ก็เออ ทำข้อตกลงกัน เล่นด้วย เรียนด้วย เวลาเล่นก็สอนไปในตัวเลย ดูดิ๊ มันจะยังไงกัน สรุปได้ผลครับ จากที่ตอนแรกสอนให้ฟัง พอถามตอบไม่ได้เลย ทำหน้า งง??? ตลอดเวลา แต่พอตอนนี้กลายเป็นว่า เด็กเริ่มตอบได้ ถามอะไรเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ด้วย ผมนี้ใจชื้นเลยครับ ยิ้มออก จากที่ตอนแรกพูดตรงๆเลยว่าเครียด เพราะรับปากครูพี่เลี้ยงมาแล้วว่าจะสอนเนื้อหาตรงบทนี้ให้ เกิดนักเรียนไม่เข้าใจ ครูพี่เลี้ยงอาจจะโวยและให้คะแนนประเมินผมต่ำก็ได้ สรุป ผมรอดครับ ครูพี่เลี้ยงชมว่า เด็กนักเรียนตอบได้ โอเคเลย เห้ยยยย คือดีอ่ะ มันเหมือนเราบรรลุข้อกำหนดในชีวิตไปข้อหนึ่ง
ก่อนกลับบ้าน แวะมาสูดอากาศนิดหน่อยที่กว๊านพะเยา หน้าหนาวแต่ฝนตก อะไรจะหนาวขนาดน้านนนนน
หลังจากนั้น เข้าวันที่ 3 4 ก็เริ่มเข้าทาง มันเหมือนเราเริ่มผูกพันธ์ เริ่มจับทางได้ละครับ เข้าใจว่าเด็กวัยนี้เค้าต้องการอะไร คือ มันลืม ไอ้ที่เรียนเชิงทฤษฎีในห้องเรียนที่มหาลัยไปเกือบหมดเลย ใช้ใจและความรู้สึกล้วนๆ เข้าใจหัวอกครูสมัยก่อน ตอนเด็กเลยว่า เห้ย!! เค้าเหนื่อยกับเราแค่ไหน (ภาพตอนเด็กที่ผมดื้อๆวิ่งไล่กันในห้อง ครูเอาไม้ไล่ตี ลอยมาเลยครับ ) ตอนนี้สอนไปด้วยเล่นไปด้วยจับทางให้ขนมเป็นรางวัลบ้าง 2 อาทิตย์เริ่มโอเค ถึงแม้จะเหนื่อยทั้งการเดินทาง ภาระงาน บลาๆ แต่ก็มีความสุข เออออ ลืมไป ประเด็นเด็กพิเศษก็มีนะครับ ของผมนี่ ได้ เคสเด็กที่มีความพิเศษคือ อ่านออก แต่เขียนไม่ได้ เข้าใจถามตอบได้หมด แต่พอเขียนเป็นตัวหนังสือแล้วอ่านไม่ออกครับ คือ เคยเขียนหนังสือแล้ววนๆหัวตัวหนังสือจนกระดาษขาด ตัวหนังสือถั่วงอกยักษ์ ตีนไก้เขี่ยขุ้ยดินเป็นกองๆ ผมนี่จะเป็นลมอีกรอบ ดีที่พี่ปี 5 เค้ารับเคสเด็กคนนี้ไปผมก็เลยได้แค่สังเกตพฤติกรรมและช่วยพี่เค้าในการปรับพฤติกรรมพิเศษนี้นิดหน่อย ก็ได้รู้หลายเรื่องเลยนะครับ เข้าใจเด็กพิเศษเหล่านี้เยอะขึ้น เค้าต้องการอะไรมากกว่าเด็กคนอื่นแต่ถึงจะต้องการมากแค่ไหน เราก็ไม่ควรจะทำให้เค้ารู้สึกแปลกแยกจากคนอื่น อย่าสร้างปมให้เด็ก อ๊ากก!จิตวิญญาณครูแอนครูสองเริ่มมา
สองคนนี้สอนเสร็จแล้วรีบเทของเล่น อย่างรวดเร็ว ไม่พอชวนผมเล่นด้วยอีก
เดี๋ยวมาต่อ.
ตามรอยครูแอนครูสอง (คิดถึงวิทยา) มันใช่หรอ?
ตอนนี้ผมกำลังนักศึกษาปี 4 ราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ที่กำลังจะรอออกฝึกสอนปี 5 ซึ่งวันนี้แอบเข้ามาจิ้มๆหลังจากหายไปนาน เข้าเรื่องๆ วันนี้จะมาแชร์เรื่องราวประสบการณ์ตอนไปเป็นครูน้อย ตอนปี 3 ให้ฟังครับ แต่ตัดประเด็นบันทึกรักครูแอนไปนะครับ ไม่มี 555
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนอยู่ปี 3 มันจะมีวิชา "การสังเกตและมีส่วนร่วมในสถานศึกษา" เป็นวิชาที่เราเหล่านักศึกษาครูจะได้ออกไปเยือนโรงเรียนจริงๆพบนักเรียนจริงๆครั้งแรก โดยวิชานี้มันจะให้พวกเราไปใช้ชีวิตกับนักเรียน โรงเรียน สวมบทเป็นครูเป็น 2 อาทิตย์เต็มๆ ตอนแรกสุดผมก็ชิวนะคิดว่าง่ายๆ แค่ไปเป็นครูสังเกตนักเรียนไม่ได้สอนหรอก (อ่านชื่อวิชานะครับ) สบายยยยยยย หืมแต่ๆ....ไม่ไม่เป็นอย่างง้านน ง่ายไปๆ ประเด็นมันเริ่มต้นตั้งแต่การเลือกโรงเรียนละครับ คือเนื่องจากกระแสคิดถึงวิทยา มันทำให้กระตุ้นผมเลือกโรงเรียนที่อยู่ไกลจากมหาลัยถึงกับข้ามจังหวัด
โดยโรงเรียนที่เลือกคือโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดพะเยา ไอ้ตัวโรงเรียนไม่ได้อะไรมาก ไม่ดินแดง ฝุ่นฟุ้ง หรือลอยน้ำ เหมือนในภาพยนตร์นะครับ ดีอยู่ อยู่ในเขตที่มีถนนหลวงตัดผ่าน แต่ประเด็นที่สุดๆคือที่พักของผม มันอยู่ห่างจากโรงเรียนเกือบๆ 30 กิโล ข้ามอำเภอเพื่อมาสอน พวกเราไม่มีรถยนต์จึงอาศัยการขับมอไซต์ไปสอน ใช้เวลาจากที่พักมาโรงเรียนประมาณ 45 นาที ซึ่งช่วงนั้นที่พวกเราไปคือ เดือนพฤศจิกายน - ต้นเดือนธันวาคม มันหนาวสุดยอด หมอกลงหนามาก โอ้โห....คือ พวกผมต้องตื่นตี 5 เพื่อออกมาจัดการภาระกิจส่วนตัวให้เสร็จและออกบ้านตอน 6 โมงเช้า และไปถึงโรงเรียนก่อน 7 โมงอะคุณผู้ชม ผมนี่สั่นพับๆตอนไปล้างหน้าแปรงฟัน เครื่องทำน้ำอุ่นก็ไม่มีครับ งานงอก
อันนี้บรรยายกาศ หมอกลงจัด ชนิดที่ต้องใส่เสื้อกันฝนตอนซ้อนมอไซต์ไปโรงเรียน
ถึงโรงเรียนวันแรกก็เกรงๆ เข้าพบ ผอ. ครูพี่เลี้ยง หัวหน้าสาระฯ บลาๆ สรุป ผมได้เด็ก ป. 1 จินตนาการครั้งแรก ภาพเด็กน่ารักๆลอยมาในหัว เด็กหญิงมัดแกะ นั่งเรียนหน้าห้องอย่างตั้งใจ พูดครูค่ะ ครูครับ ผมนี่ต้องฟิวส์ครูสองชัวร์!! ป๊าปปปปป ภาพตัดครับ เข้าห้องเปรียบดังฝูงลิงฝูงใหญ่ ล้อมรอบ ขาทั้ง2ข้างถูกจับจอง พร้อมกับการซักถามที่ไม่มีช่วงเวลาพักหายใจ ยังไม่พอ ครูพี่เลี้ยงมอบภาระในการสอนให้ ตอนแรกกะจะบอกว่าผมมาสังเกตไม่ได้มาสอน แต่พอเห็นหน้าครูพี่เลี้ยงแล้วปฏิเสธไม่ลง (ท่านน่ารักครับ ใส่แว่น พูดเพราะ พูดเบาๆ เหมือนแม่ที่บ้าน) ก็เลย โอเค คงไม่อะไรหรอกเด็ก ป. 1 เด๋วจัดการเอง ปรากฏว่า หืมมมมมม ไม่ง่าย มันไม่ง่ายจริงๆที่จะให้เด็กป.1 มานั่งนิ่งฟังครูสอน เดี๋ยวลุก เดี๋ยวกระโดด เดี๋ยวกรี๊ด เดี๋ยวทะเลาะกันแย่งสี พูดบอกว่าครู เล่นของเล่นกัน พูดเลยว่าจะเป็นลม
ผมค้นพบว่าเด็กนักเรียนมักจะมองเห็นผมเป็นต้นไม้ที่พวกเค้าชอบปีนป่ายมากกว่าเป็นคุณครู สอน จนมันก็ปิ๊งไอเดีย! เอ้า... ไหนๆก็ชอบเล่น ชอบปีนกันนักใช่ไหม ได้ๆ มาลองเล่นกัน ก็เออ ทำข้อตกลงกัน เล่นด้วย เรียนด้วย เวลาเล่นก็สอนไปในตัวเลย ดูดิ๊ มันจะยังไงกัน สรุปได้ผลครับ จากที่ตอนแรกสอนให้ฟัง พอถามตอบไม่ได้เลย ทำหน้า งง??? ตลอดเวลา แต่พอตอนนี้กลายเป็นว่า เด็กเริ่มตอบได้ ถามอะไรเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ด้วย ผมนี้ใจชื้นเลยครับ ยิ้มออก จากที่ตอนแรกพูดตรงๆเลยว่าเครียด เพราะรับปากครูพี่เลี้ยงมาแล้วว่าจะสอนเนื้อหาตรงบทนี้ให้ เกิดนักเรียนไม่เข้าใจ ครูพี่เลี้ยงอาจจะโวยและให้คะแนนประเมินผมต่ำก็ได้ สรุป ผมรอดครับ ครูพี่เลี้ยงชมว่า เด็กนักเรียนตอบได้ โอเคเลย เห้ยยยย คือดีอ่ะ มันเหมือนเราบรรลุข้อกำหนดในชีวิตไปข้อหนึ่ง
ก่อนกลับบ้าน แวะมาสูดอากาศนิดหน่อยที่กว๊านพะเยา หน้าหนาวแต่ฝนตก อะไรจะหนาวขนาดน้านนนนน
หลังจากนั้น เข้าวันที่ 3 4 ก็เริ่มเข้าทาง มันเหมือนเราเริ่มผูกพันธ์ เริ่มจับทางได้ละครับ เข้าใจว่าเด็กวัยนี้เค้าต้องการอะไร คือ มันลืม ไอ้ที่เรียนเชิงทฤษฎีในห้องเรียนที่มหาลัยไปเกือบหมดเลย ใช้ใจและความรู้สึกล้วนๆ เข้าใจหัวอกครูสมัยก่อน ตอนเด็กเลยว่า เห้ย!! เค้าเหนื่อยกับเราแค่ไหน (ภาพตอนเด็กที่ผมดื้อๆวิ่งไล่กันในห้อง ครูเอาไม้ไล่ตี ลอยมาเลยครับ ) ตอนนี้สอนไปด้วยเล่นไปด้วยจับทางให้ขนมเป็นรางวัลบ้าง 2 อาทิตย์เริ่มโอเค ถึงแม้จะเหนื่อยทั้งการเดินทาง ภาระงาน บลาๆ แต่ก็มีความสุข เออออ ลืมไป ประเด็นเด็กพิเศษก็มีนะครับ ของผมนี่ ได้ เคสเด็กที่มีความพิเศษคือ อ่านออก แต่เขียนไม่ได้ เข้าใจถามตอบได้หมด แต่พอเขียนเป็นตัวหนังสือแล้วอ่านไม่ออกครับ คือ เคยเขียนหนังสือแล้ววนๆหัวตัวหนังสือจนกระดาษขาด ตัวหนังสือถั่วงอกยักษ์ ตีนไก้เขี่ยขุ้ยดินเป็นกองๆ ผมนี่จะเป็นลมอีกรอบ ดีที่พี่ปี 5 เค้ารับเคสเด็กคนนี้ไปผมก็เลยได้แค่สังเกตพฤติกรรมและช่วยพี่เค้าในการปรับพฤติกรรมพิเศษนี้นิดหน่อย ก็ได้รู้หลายเรื่องเลยนะครับ เข้าใจเด็กพิเศษเหล่านี้เยอะขึ้น เค้าต้องการอะไรมากกว่าเด็กคนอื่นแต่ถึงจะต้องการมากแค่ไหน เราก็ไม่ควรจะทำให้เค้ารู้สึกแปลกแยกจากคนอื่น อย่าสร้างปมให้เด็ก อ๊ากก!จิตวิญญาณครูแอนครูสองเริ่มมา
สองคนนี้สอนเสร็จแล้วรีบเทของเล่น อย่างรวดเร็ว ไม่พอชวนผมเล่นด้วยอีก
เดี๋ยวมาต่อ.