ทำไมผมถึงมีความคิดที่แตกต่างจากคนอื่นมาก ๆ หรือคนอื่น ๆ ก็คิดหรือเป็นแบบผมบ้างครับ

ทำไมผมถึงมีความคิดที่แตกต่างจากคนอื่นมาก ๆ หรือคนอื่น ๆ ก็คิดหรือเป็นแบบผมบ้างครับ คือผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันไม่ได้เรื่องไปหมด ผมเป็นคนที่ไม่มีความเชื่ออะไรทั้งนั้นที่มันไม่มีสามารถพิสูจน์ได้ อย่างเช่นการทำบุญ การกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวร เอาง่าย ๆ ผมไม่เชื่อเรื่องบุญกับบาป ไม่เชื่อในสิ่งที่งมงายเลย สิ่งเดียวที่ผมเชื่อมั่นที่สุดคือตัวเอง ตัวเราเองที่ทำตัวเองให้เป็นแบบนั้น การฆ่าคนสำหรับผมนั้น ผมไม่รู้สึกว่าบาปเลยด้วยซ้ำ แต่สิ่งเดียวที่ผมคิดเวลาจะทำอะไรมีไม่กี่อย่าง ถ้าเราทำไปแล้วจะมีใครบ้างที่เสียใจ ถึงเราจะไม่ได้เสียใจ แต่พ่อแม่เค้าหรือคนอื่น ๆ กว่าจะเลี้ยงดูเค้าให้โตมาได้ขนาดนี้ นั่นหละคือสิ่งที่ผมคิด ไม่ใช่แค่คิดว่ามันบาป เพราะสำหรับผมแล้วผมไม่สนใจในเรื่องบุญหรือบาปแม้แต่นิด ผมไม่ชอบเข้าวัด ไม่เข้าวัดเลยก็ว่าได้ ไม่ชอบทำบุญกับพระ เพราะมันไร้สาระ แต่สิ่งที่ผมอยากช่วยเหลือคือ คนไร้โอกาส เด็กกำพร้า คนพิการ ฯลฯ ตอนนี้เอาง่าย ๆ ผมไม่ได้นับถือศาสนาได้ทั้งนั้น ผมรู้สึกว่าศาสนาเป็นแค่สิ่งที่คนเราสร้างขึ้นมาเพื่อให้มีที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ แต่สำหรับผมแล้วที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจของผมก็คือตัวผมเองเนี่ยหละ ผมรู้สึกว่าการเข้าสังคมมันเริ่มเป็นสิ่งไร้สาระ เจอแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากัน ผมสามารถมองคนจากท่าทาง การกระทำ ลักษณะต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นรายละเอียดเล็กน้อยอย่างท่าทางการเดิน การจับ ลักษณะการพูด การมอง แล้วสามารถรู้ได้เลยว่านิสัยคน ๆ นั้นจะเป็นประมาณไหน หลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างในความคิดของผมเริ่มทำให้ผมรู้สึกว่าผมแตกต่างจากคนอื่น ๆ มาก เริ่มรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแค่วัตถุรอบตัว มีแต่เพียงหน้าที่ในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันเท่านั้น รู้สึกไม่ค่อยอยากจะคบใคร รู้สึกว่าไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร รู้สึกว่าแตกต่างจากคนปกติมากเกินไป รู้สึกว่ามองออกไปทุกอย่างจนตัวเองไร้ความรู้สึก  สำหรับผม ในความคิดผม ไม่มีอะไรในโลกนี้เลยที่ยากในการเรียนรู้หรือจดจำทุกสิ่งทุกอย่างมันง่ายไปหมดเพียงแค่สนใจ ทำให้ผมรู้สึกเบื่อคนโง่ ๆ ความคิดแปลก ๆ ที่แสนจะไร้สาระ รู้สึกว่าทุกวันนี้โลกเรามีแต่คนแก่มากขึ้นทุกวัน คนที่เป็นผุ้ใหญ่น้อยลง เพราะสำหรับผมแล้วผมไม่ได้เคารพใครที่อายุ ผมจะดูเพียงว่าคน ๆ นั้นมีความเป็นผู้ใหญ่รึปล่าว เพราะคนแก่ใคร ๆ ก็เป็นได้ แต่การเป็นผู้ใหญ่ มันเป็นไม่ได้ทุกคน รู้สึกว่าแม้แต่คนที่จบปริญญาเอกยังโง่อย่างน่าเหลือเชื่อคนพวกนี้เพียงแค่มีกระดาษใบเดียวก็ทำให้ ego สูงขึ้นจนผมรู้สึกตลกไม่ได้ มั่นใจในความคิดที่ไร้การวิเคราะห์ที่ดีในมุมมองภายนอกที่ไม่ใช่ตนเอง แม้แต่หมอในความคิดผมก็ไม่ได้ฉลาดอะไรเลยซักนิด บางคนโง่ด้วยซ้ำไป  รู้สึกว่าคนเรายุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไป ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่ได้ดีพอ คือที่กล่าวทั้งหมดมานี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าสังคมนะ ผมก็พยายามทำตัวเข้าสังคมเหมือนคนปกติทั่วไป แต่สิ่งที่ผมคิดคือสิ่งที่ผมพิมพ์มาทั้งหมด ผมรู้สึกว่าผมเริ่มรู้สึกแตกต่างจากคนปกติทั่วไปมากเกินไป มีใครเป็นเหมือนผมหรือว่าอธิบายในสิ่งที่ผมเป็นได้บ้างครับ