สวัสดีค่ะ
จขกท.อายุ16ปีนะคะ
คือ เราเป็นคนชอบคิดมากค่ะ ได้ยินเรื่องอะไรที่มันกระทบกระเทือนใจก็จะเก็บไปคิดมากตลอดเวลา
เช่น เวลาไปงานศพของเพื่อนบ้าน เห็นญาติพี่น้องเขาร้องไห้ เราก็สงสาร แล้วก็เก็บมาคิด ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนก็ต้องตาย รู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็คิดไปต่างๆนานๆ จนกลายเป็นคนซึมเศร้าไปในที่สุด
จนเราคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคประสาทแน่ๆ
เคยคิดจะไปพบจิตแพทย์เหมือนกัน แต่กลัวคนในครอบครัวรู้ว่าเราเป็นแบนนี้เลยไม่กล้าไป
เพื่อนๆที่สนิทเขาก็ว่าเราเป็นคนมองโลกในแง่ลบ ไม่เปิดใจรับสิ่งที่ดีๆ ลองไปหาดูหนังตลกหรือไม่ก็หาอะไรทำที่มันสนุกๆ เพื่อไม่ให้ความเครียดหรืออาการวิตกกังวลของเรามันกลับเข้ามาอีก
ซึ่งเราก็ทำตาม มันก็ได้ผลพอสมควร พอที่จะทำให้เราคลายความกังวลออกไปบ้าง
แต่ช่วงปิดเทอมมานี่เอง ตั้งแต่เดือนมีนาคม เรารู้สึกเหมือนขาดเพื่อนไป แล้วมันเหงามากๆ ด้วยความเหงา อาการคิดมากของเราก็กลับมาอีก
ที่นี้มันก็เริ่มรุนแรงขึ้น เรารู้สึกโดดเดี่ยว ทั้งที่ครอบครัวก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มีงานสังสรรค์ที่บ้านแทบทุกวัน ทุกคนในครอบครัวสนุก แต่เราไม่สนุกเพียงคนเดียว ทั้งที่ทุกคนในบ้านเอาใจใส่เรามาก เราก็เข้าใจว่าทุกคนคงรู้แหละว่าเราเป็นคนเงียบๆ คงอยากจะให้เรามีความสุขบ้าง แต่มันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย
แล้วที่หนักมาก เมื่อไม่กี่วันมานี่เอง เราเห็นภาพคนตายไปต่อหน้าต่อตา คือเขาตายแบบทรมานมาก จนเรารู้สึกหดหู่ใจที่ต้องมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ มันเป็นภาพที่ติดตามาก เราก็เก็บมาคิด คิดมากจนนอนไม่หลับ บางครั้งกลัวมากจนร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ มองออกไปนอกบ้านก็คือทุกอย่างเป็นสีเทาไปหมด ไม่มีอะไรสดชื่นเลยสักอย่าง สมองตอนนี้สั่งแต่ให้คิดถึงภาพคนตาย
ช่วงนี้เรารู้สึกทรมานมาก อาการจิตตกแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกว่าช่วงปิดเทอมมันไม่สนุกเลย ทั้งที่เราจะมีความสุขที่ได้อยู่บ้าน ได้เล่มเกม ได้เล่นเฟส ได้ทำอะไรนู่นนี่นั่นตามใจชอบ แต่คือความเครียดของเรามันทำให้เราไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรสักอย่าง
ใครเคยมีอาการแบบนี้แล้ว ช่วยมาแลกเปลี่ยนวิธีรักษามันหน่อยค่ะ ภาพติดตาแบบนั้นเราสามารถกำจัดมันออกไปจากสมองได้ยังไงบ้างคะ  แล้วมีวิธีไหนที่แก้อาการจิตตกแบบนี้ได้บ้างคะ
ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ