[CR] [วิจารณ์ส่งเลท] Paddington คุณหมี หนีป่า มาป่วนเมือง: ลอนดอนนี้สุดสวย น่ารักน่าอยู่ ถ้าหมี

ไม่แน่ใจว่าคนไทยรู้จักเจ้า Paddington Bear ตัวนี้มาก่อนมากน้อยแค่ไหน แต่สำหรับที่ประเทศอังกฤษ ประเทศที่เป็นฉากหลังของเรื่องนั้น เจ้าหมี Paddington ถือว่ามีชื่อเสียงมากสำหรับที่นั่น โดย Paddington Bear นั้นเป็นตัวละครที่สร้างขึ้นโดย Michael Bond นักเขียนนิยายชาวอังกฤษ (ปัจจุบันอายุ 89 ปี) ปรากฏตัวครั้งแรกในหนังสือ A Bear Called Paddington ปี ค.ศ. 1958 ตามด้วยหนังสือที่มีเรื่องราวต่อเนื่องมามากมายกว่า 20 เล่ม รวมทั้งเคยถูกสร้างเป็นซีรีส์แอนิเมชั่นถึงสามครั้งในปี 1975, 1982 และ 1997 ตามลำดับ ทำให้การสร้างเป็นภาพยนตร์ในครั้งนี้ น่าจะเป็นที่สนใจจากชาวอังกฤษพอสมควร แต่สำหรับคนไทยที่อาจไม่เคยรู้จักเจ้าหมีตัวนี้มาก่อน ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่อิน ไม่ฟินตาม เพราะในตัวภาพยนตร์ ผู้กำกับ Paul King (ที่ควบตำแหน่งเขียนบทด้วย) ก็มีการหยิบยกบางส่วนจากนิยายเล่มนี้ โดยเฉพาะตัวละครหลักทั้งหมด ที่มาที่ไป มาแนะนำให้เรารู้จักอย่างครบถ้วน และบอกเล่าเหมือนมันเป็นเรื่องใหม่เรื่องหนึ่ง ยิ่งภายใต้การกุมบังเหียนอีกขั้นของ David Heyman ผู้อำนวยการสร้าง Harry Potter ที่มีประสบการณ์การดัดแปลงนิยายเป็นหนังอยู่แล้ว ฉะนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน



เนื้อเรื่องว่าด้วย Paddington เจ้าหมีหนุ่มน้อยสายพันธุ์หายากกลางป่าลึกในเปรู (ให้เสียงพากย์โดย Ben Whishaw ผู้รับบท Q ใน Skyfall) ที่ดันเข้าใจและสื่อสารภาษาอังกฤษได้ เพราะลุงกับป้าได้ช่วยนักสำรวจชาวอังกฤษคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แล้วเขาก็สอนหมีสองตัวนี้ให้พูดภาษาคนได้ พร้อมทิ้งอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ช่วยสอนภาษาและวัฒนธรรมอังกฤษให้พวกเขา จึงตกทอดมาถึงเจ้าหมีหนุ่มด้วย แต่เกิดเหตุจับพลัดจับผลู ทำให้เจ้าหมีหนุ่มต้องเดินทางมายังกรุงลอนดอนอังกฤษ เพื่อตามหานักสำรวจคนนั้น ระหว่างทางที่สถานีรถไฟ Paddington นอกจากเจ้าหมีจะได้ชื่อใหม่ตามชื่อสถานี ยังได้พบครอบครัว Brown ที่ช่วยให้ที่พักอาศัยระหว่างตามหานักสำรวจผู้อุปการะ แต่เนื่องจาก Paddington เป็นหมี แถมยังรับรู้แค่วัฒนธรรมดั้งเดิมสมัยหลายสิบปีก่อน พอมาเจอคนยุคใหม่ วัฒนธรรมใหม่ ๆ สิ่งของใหม่ ๆ ก็ทำให้เรื่องราวโกลาหลกว่าที่คิด แถมยังมีผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ที่ชื่นชอบการสตัฟฟ์สัตว์หายาก (แสดงโดย Nicole Kidman) ที่รู้ถึงการมาของ Paddington แล้วพยายามจะตามล่าเข้าคอลเลคชั่นอีก ยิ่งทำให้เรื่องราวยิ่งไปกันใหญ่



พูดถึงโครงเรื่อง หลายคนอาจคุ้นชินโครงเรื่องลักษณะนี้ ที่ตัวละครหลักต้องมาอยู่ในถิ่นที่มีวัฒนธรรม แนวคิด วิถีชีวิตต่างจากเดิม แล้วใช้ความต่างของพวกนี้เป็นตัวขับเคลื่อนเนื้อหา มุกหรือเหตุการณ์สอดแทรก ถ้าภาษาบ้านเราคงเรียกว่าแนว บ้านนอกเข้ากรุง คงไม่ผิดนัก แต่เมืองนอกเขาจะใช้ศัพท์เรียกหนังที่มีพล็อตแบบนี้ว่า 'Fish Out of Water' คือเปรียบเทียบการที่คนย้ายมาอยู่ต่างสังคม เหมือนปลาแปลกน้ำ หรือปลาที่ถูกโยนออกมาจากน้ำ และแน่นอนว่าทั้งเมืองนอกและเมืองไทยก็ได้สร้างหนังแนวนี้ไว้มากมาย ที่ใกล้เคียงกับ Paddington สุด คงไม่พ้นหนังไทยในตำนานของเราอย่าง บุญชู ที่เป็นเรื่องของหนุ่มชาวหมู่บ้านเล็ก ๆ ในสุพรรณ ที่เข้ามาสอบเอนทรานซ์ในกรุงเทพ ถ้าฝั่งฮอลลีวูดที่เพิ่งฉายไปไม่นาน ที่มีรูปแบบของปลาแปลกน้ำ ก็เช่น Million Dollar Arm ที่เป็นเรื่องของชาวอินเดียที่จับพลัดจับผลูมาเป็นนักเบสบอลฝึกหัด เพื่อคัดตัวในลีกของสหรัฐ แต่หนังตลกที่เล่นพล็อตแบบนี้ก็มักจะมาพร้อมกับความรู้สึกของคนดูกลุ่มหนึ่งว่า พยายามเหยียดบ้านนอกหรือเปล่า การเอาความเฉิ่มของบ้านนอกมาล้อจะดีไหม โชคดีที่ Paddington ไม่ได้ทำให้คนดูรู้สึกกระอักกระอ่วนแบบนั้น ส่วนหนึ่งอาจเพราะมันเป็นหมีขนฟูดูน่ารัก อากัปกิริยาเลยน่ารัก แถมหมีก็ไม่ใช่คน ต่างสายพันธุ์ชัดเจน ทำให้มันมีระดับความต่างมากกว่าแค่คนบ้านนอกหลายขุม จนไม่เกิดการเปรียบเทียบขึ้น แต่ส่วนหลักที่รู้สึก คือเขาไม่ได้พยายามล้อความบ้านนอก แต่พยายามเล่นประเด็นความศิวิไลซ์ของชาวลอนดอน ที่เจริญทางวัตถุ แต่เร่งรีบ ไม่เหลียวแลกัน ทำตามกันไป กลัวการเสียหน้า จนลืมความเจริญทางใจ ความดีงามเก่า ๆ ความโอบอ้อมอารีต่อกัน การเข้าหากันอย่างฉันท์มิตร แล้วให้ Paddington ที่เป็นตัวแทนวัฒนธรรมอังกฤษแบบเก่า เป็นตัวเปลี่ยนครอบครัวคนลอนดอนยุคใหม่ (อย่างครอบครัว Brown) แทน



วิพากษ์เรื่องการล้อบ้านนอกเข้ากรุงอย่างจริงจังเคร่งเครียดเกินไปเสียหลายบรรทัด วกกลับเข้าตัวหนังเสียที Paddington เป็นหนังตลกครอบครัว ที่สนุก บันเทิง เหมาะกับทุกเพศทุกวัย เพราะเด็ก ๆ ก็สามารถมาชื่นชมความน่ารักของเจ้าหมี Paddington ที่ไม่ว่าจะทำวีรกรรมเปิ่นขนาดไหน ก็มีจุดที่น่ารักและตลกเสมอ แถมด้วยกราฟฟิกที่เนียน และเป็นธรรมชาติมาก ส่วนตัวละครครอบครัว Brown แต่ละตัวที่ความชัดเจนในคาแรกเตอร์ ว่าเขาเป็นคนยังไง และคลายปมง่าย ๆ ว่าเพราะอะไร และมีช่วงเวลาที่ทำให้เรารักตัวละครเหล่านั้น ยิ่งตัวร้ายหลักของเรื่องอย่าง 'มิลลิเซนต์' (Nicole Kidman) ที่คาแรกเตอร์เด่น ล้น และมีสีสันฉูดฉาดแต่แอบน่ารัก แบบตัวร้ายหญิงในการ์ตูน ยิ่งทำให้เรื่องราวมีความสนุกแบบไม่มีพิษภัย เนื้อเรื่องก็ตามสูตร ไม่ซับซ้อน มุกตลกสถานการณ์ก็ถือว่าไม่น้อยเกินไป และไม่มากจนหงุดหงิดว่าจะใส่มาทำไม แต่ทางมุกอาจจะค่อนไปทางอังกฤษเล็กน้อย แบบเดียวกับหนัง Rowan Atkinson อย่าง Mr.Bean หรือ Johnny English ซึ่งอาจจะจี้เส้นได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วแต่คนชอบล้วน ๆ



ส่วนผู้ใหญ่ ก็ดูอย่างไม่ขัดเขิน หรือรู้สึกว่าเป็นหนังเด็กหน่อมแน้ม ด้านการแสดงของแต่ละคนในครอบครัว Brown ก็ถือว่าเข้ากับบทบาทอย่างลงตัว และมีความเป็นธรรมชาติเหมือนเป็นครอบครัวจริง ๆ แถมยังเป็นธรรมชาติแม้ว่าจะต้องแสดงด้วยการพูดคุยกับอากาศ หรือตุ๊กตาหมีจำลอง ซึ่งรุ่นใหญ่อย่าง  Hugh Bonneville, Sally Hawkins รวมถึง Julie Walters ก็ไม่มีข้อกังขาอยู่แล้ว ส่วนรุ่นลูกอย่าง  Madeleine Harris และ Samuel Joslin ก็ถือว่าสอบผ่าน ตัวบท แม้จะเป็นสูตรมาตรฐานของหนังแบบ Fish Out of Water เดาได้ง่าย ตัวละครคลายปมต่าง ๆ ได้ง่าย มีแฝงประเด็นการปรับเข้าหากันของคนเป็นสูตรตายตัว แต่การแทรกจังหวะตลกอย่างแม่นยำ ยิ่งเสริมด้วยประเด็นผู้ดีอังกฤษยุคเก่าที่หายไป (ตามที่วิเคราะห์ไปในย่อหน้าก่อน) ทำให้ช่วยกลบข้อด้อยตรงนั้นลงไปประมาณหนึ่ง และช่วยให้หนังมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้น บทหรือมุกบางช่วงที่ประกอบกับด้านการกำกับภาพ และโปรดักชั่น แอบติดกลิ่นอายหนังตลกครอบครัวรวมถึงหนังตลกแอคชั่นยุค 80-90 ที่เน้นฮา แอบเวอร์มาบ้างอย่างตั้งใจทริบิวท์ เช่นฉากหนึ่งที่ให้อารมณ์แบบ Home Alone เป็นต้น อีกจุดที่ไม่ชมไม่ได้ คือด้านภาพและเพลงประกอบที่ช่วยเน้นบรรยากาศของเมืองลอนดอน สถานีรถไฟ Paddington รวมถึงจำลองบ้านเลขที่ 32 Windsor Gardens ย่าน Harrow Road ออกมาอย่างน่าไปเที่ยวสักครั้งในชีวิต



Paddington เป็นภาพยนตร์แนวตลกครอบครัว ที่สนุก ผ่อนคลาย และบันเทิงมากเรื่องหนึ่งในโปรแกรมฉายช่วงนี้ ดูแบบเรื่อย ๆ เพลิน ๆ ก็สนุก หรือใครอยากคิดตามก็มีแง่งามให้คิดอยู่ แม้ไม่รู้ว่าช่วงนี้ (ที่ผู้เขียนได้เขียนบทความ) หนังเรื่องนี้จะเหลือรอบฉายแค่ไหน เพราะเป็นสัปดาห์ที่สองของการฉาย แถมยังมีหนังใหญ่อีกเรื่องเพิ่งเข้าไปอย่างที่เรารู้กัน แต่หนังเรื่องนี้ก็มีความน่าสนใจมากที่ไม่อยากให้มองข้ามกัน ลองหาวันและเวลาที่ลงตัว จะดูคนเดียว ชวนเพื่อน จับมือคนรัก หรือจูงมือกันไปทั้งบ้านก็ยังได้ เชื่อว่าอาจจะอิ่มเอมใจได้บ้างไม่มากก็น้อย

ปล. ชื่อกระทู้ยั่วล้อมาจากชื่อภาพยนตร์ บุญชู 6 โลกนี้ดีออก สุดสวย น่ารักน่าอยู่ ถ้าหงุ่ย ซึ่งเป็นภาพยนตร์เมื่อปี พ.ศ. 2534

_{-นักเลงเพลงสยาม-
https://www.facebook.com/thaisongmania}