โมโหกับคำพูดคนอื่น...

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่จริงตั้งกระทู้ไปแล้วค่ะ แต่ไม่มีใครตอบ

คือ... ช่วงนี้เรารู้ตัวเองมากขึ้นค่ะ เช่นรู้ว่าตัวเองโกรธ อารมณ์ไม่ดี
แต่ก็พอดูใจตัวเองได้ว่าตอนนั้นรู้สึกอย่างไร แต่เราห้ามตัวเองไม่ให้สบถคำหยาบคายไม่ได้
หรือแสดงนิสัยไม่น่ารักออกมา ทั้งที่รู้ตัวเองแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
แล้วก็มารู้สึกผิดต่อตัวเองทุกที

บางครั้งเจอคนพูดจาไม่ดี ก็อดไม่ได้ที่จะตอกกลับไปบ้าง
มันยากมากเวลาห้ามใจไม่ให้ทำ ข้างในใจมันเหมือนมีลมแรงๆ หมุนติ้วๆ อะค่ะ
สุดท้ายก็โพล่งออกไปเลย (คำอะไรก็ได้ให้คนนั้นรู้สึกได้ว่าเราไม่พอใจ)
แต่มันก็มีที่บางครั้งไม่แสดงกริยาอะไรออกไป ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ "เหรอคะ"
เปลี่ยนเรื่องพูดทำนองเล่นๆ ไป แต่สุดท้าย ใจก็ร้อนอยู่ดี เพราะแค้นที่เค้าพูดไม่ดีใส่
และเก็บมาคิดมากด้วยว่าคนๆ นั้นเค้าแค่เป็นคนตรง หรือคิดไม่ดีกับเรากันแน่
ยอมรับว่าเป็นคนมองโลกในแง่ลบมากๆ ตอนนี้เพื่อนน้อยจริงๆ ค่ะ

คิดไปคิดมาก็นึกได้ว่า "เราน่าจะดูตัวเองเหมือนกันนะ"
เช่น เราอาจจะพูดเสียงดังเกินไป อาจจะมีนิสัยอะไรที่ไม่รู้ตัวหลายอย่าง
เพิ่งมาสังเกตุเวลาพูดกับแม่น่ะค่ะ บางทีก็รู้สึกพูดจาแรงไป
พูดก็เหมือนพูดไม่คิดจริงๆ นั่นแหละ
เราเหนื่อยกับการไม่มีสติของตัวเองมากๆ
ไม่มีใจอยากนั่งสมาธิด้วยค่ะ
ขนาดสวดมนต์ยังต้องเอาชนะใจตัวเองมากๆ
อยากสวด แต่พอถึงเวลาจะสวด ก็กลับมีเงื่อนไขบ้าบออะไรไม่รู้เต็มหัวไปหมด
จนบางครั้งเลิกล้มความคิดสวดมนต์ไปเลย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ชีวิตเราตั้งแต่นานมาแล้ว ประมาทเยอะเพราะความใจเร็วไม่มีสติคิดรอบคอบ
บางทีก็คิดว่าเราอาจจะมีปัญหาทางสมองก็ได้
บางครั้งก็พูดเหมือนไม่รู้เรื่อง วกไปวนมา คิดคำพูดไม่ออก
หรือช่วงเวลาทำงานจะลืมนั่นลืมนี่ ทั้งที่มั่นใจว่าถูกแล้ว เรียบร้อยแล้ว