...มุมนี้อารมณ์ดี."รอวันฟ้าใส.กลุ่มอดีตคนเคยสวยรักประชาธิปไตย นอนตะแคงจนตาแข็ง"... 9 เมษายน 2558...!!!

...สวัสดีค่ะเพื่อนๆ วันนี้จขกท.มีเรื่องเล่าของความรักของพี่กับน้องมาฝากค่ะ...

พี่น้องคู่หนึ่ง ตั้งแต่เด็กรักใคร่สามัคคีกันมาก....
ครั้นโตเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากต่างก็แต่งงาน
มีครอบครัวแล้ว พ่อแม่จึงให้พวกเขา
แยกบ้านกันอยู่ แยกบ้านไม่แยกนาในสมัยก่อน
เป็นเรื่องธรรมดา พี่น้องคู่นี้ก็เช่นเดียวกัน
.........
มีอยู่ปีหนึ่งหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว
ต่างก็แบ่งข้าวเปลือกกันคนละครึ่ง หาบกลับ
ไปบ้านของตน แล้วกองไว้ที่ลานจากข้าวหน้าบ้าน
.........
ตกค่ำผู้เป็นพี่ก็คิดว่า น้องชายอายุยังน้อย
ลูก ๆ ก็ยังเล็กอยู่ เราควรที่ช่วยเหลือเขาให้มากถึงจะถูก
.........
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วก็หาบข้าเปลือกหนึ่งหาบ
ไปที่บ้านของน้องชายอย่างเงียบ ๆข้างฝ่าย
น้องชายก็คิดเช่นเดียวกันว่า พี่ชายมีลูกหลายคน
แบ่งข้าวเปลือกได้เพียงไม่กี่หาบจะพอกินได้อย่างไร?
..........
คิดแล้วก็หาบข้าวเปลือกหนึ่งหาบส่งไป
ที่บ้านของพี่ซายอย่างเงียบ ๆ รุ่งเช้าเขาทั้งสอง
ต่างก็ประหลาดใจ ที่ข้าวเปลือกของตนไม่ได้ลดน้อยลงเลย
.........
พอตกค่ำเขาทั้งสองต่างก็เกิดความคิดแบบเดิมขึ้นอีก
เมื่อพี่หาบข้าวเปลือกไปถึงหน้าบ้านของน้องชาย
เป็นเวลาเดียวกับที่น้องชายก็กำลังหาบข้าวเปลือก
เตรียมจะส่งไปให้พี่ชายเช่นกัน
.........
เขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน เกิดความรู้สึกตื้นตันใจ
จนน้ำตาไหลอย่างไม่รู้สึกตัว...
.........
อ่านแล้วหวังว่าเราควรย้อนนึกถึงสายใย ที่ดีๆต่อกัน
ระหว่างพี่ น้องสายเลือดเดียวกันของเรา ที่เรา ลองตั้ง
คำถามถ้าเรามีน้ำใจอันบริสุทธิ์ต่อกัน ปัญหาการทะเลาะ
ระหว่างสายเลือดคงจะไม่มีดั่งคนในปัจจุบันนี้
.........
เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าวหาบนั้นเป็นพระเอกหรอก แต่หัวใจ
ที่ยิ่งใหญ่ของคนทั้งสองต่างหากคือ
สิ่งที่หาสิ่งใดประเมินค่าของความรัก ฉันพี่น้องนี้ไม่ได้.