ก่อนอื่นเลยผมขอท้าวความก่อนนะครับ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมรักและคบกับผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นเวลา 5 ปี
รักๆเลิกๆก็หลายครั้งแต่เราก็ผ่านมันมาด้วยกัน หัวเราะและร้องไห้ร่วมกันมาตลอดเวลาอันยาวนาน
จนผมแน่ใจแล้วว่าคนๆนี้ล่ะที่จะเป็นคู่ชีวิตของผม ผมได้วางแผนว่าวันเกิดของเธอในปีนี้ผมอยากจะให้มันเป็นอะไรที่พิเศษมากๆ
ใกล้จะวันเกิดของเธอ......
อยู่มาวันหนึ่งเธอพูดกับผมว่าเธออยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้กับผมสองคน ผมจึงได้วางแผนกับคุณแม่ของผม
ท่านได้ให้การสนับสนุนด้านแพ็คเกจทัวร์และที่พัก ส่วนผมจัดการจองตั๋วเครื่องบินจองที่พักและจ่ายเงินเรียบร้อย
ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้และหัวใจของผมได้พองโตจากการที่ผมคิดว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะเป็นการทำให้เธอมีความสุขที่สุด
และหลังจากไปเที่ยวครั้งนี้ ผมอยากจะเอ่ยปากกับครอบครัวของเธอว่าผมอยากขอให้เธอเป็นคู่ชีวิตของผม
ผมจะทำงานเพื่อเก็บเงินเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวของผมและเธอ ได้เห็นว่าผมสามารถดูแลเธอและเป็นหัวหน้าครอบครัวได้
1เดือนก่อนถึงวันที่ต้องบิน........
คืนวันนั้นเธอได้โทรมาบอกผมว่าเธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอฝืนคนกับผมมาอย่างยาวนานแล้วเพราะเธอยังคงเป็นห่วงผมอยู่
เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับแม่ของเธอเพราะแม่ของเธอกลัวว่าเธอจะเสียหายจากการไปเที่ยวกันสองต่อสอง
(ผมเคยไปบ้านของเธอที่ต่างจังหวัด ได้พบแม่กับพ่อของเธอแล้วและผมก็เข้าใจท่าน)
ผมพยายามฉุดรั้งเธอแล้ว.......
แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไปอยู่ดี
ผมไม่ได้อยากรู้เหตุผลอะไรไปมากกว่านั้น เพราะตอนคบกับเราก็แค่รักกัน เมื่อถึงตอนเลิกกันเราก็แค่ไม่รักกันมันก็ควรจะมีเท่านี้
แต่ผมยังรักเธออยู่และนี่ก็ผ่านมาเป็นเวลา 2 วันแล้วนับจากที่เธอบอกเลิกผม
มันจบลงด้วยดี....
ใช่แล้วครับ ผมเลือกที่จะเก็บเธอเอาไว้ในความทรงจำ เธอยังเป็นเหมือนเพื่อนของผม
ผมยังติดต่อกับเธอได้ตามปกติ ผมยังบอกเธอว่าผมยังรักเธออยู่เลยด้วยซ้ำ
แต่ผมไม่ได้ต้องการจะกลับไป ผมต้องการที่จะไม่รู้สึกเศร้าเมื่อคิดถึงภาพในอดีต
ผมต้องการที่จะกินข้าวและนอนหลับโดยที่ไม่มีหน้าของเธอลอยขึ้นมาในหัว
ผมไม่ได้ต้องการที่จะลืมเธอ ความทรงจำเหล่านั้นมันมีค่ากว่าที่ผมจะตัดสินใจลืมมัน
ผมไม่รู้ว่าผมจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเพื่อให้เมื่อผมคิดถึงเธอผมจะสามารถยิ้มได้โดยที่ไม่มีน้ำตา
แล้วคุณล่ะ? คุณเคยถูกคนที่คุณรักทิ้งไปเพราะของขวัญวันเกิดชิ้นหนึ่งไหม?
คุณเคยถูกคนที่คุณรักมา 5 ปี ทิ้งไปเพราะของขวัญวันเกิดชิ้นหนึ่งไหม
รักๆเลิกๆก็หลายครั้งแต่เราก็ผ่านมันมาด้วยกัน หัวเราะและร้องไห้ร่วมกันมาตลอดเวลาอันยาวนาน
จนผมแน่ใจแล้วว่าคนๆนี้ล่ะที่จะเป็นคู่ชีวิตของผม ผมได้วางแผนว่าวันเกิดของเธอในปีนี้ผมอยากจะให้มันเป็นอะไรที่พิเศษมากๆ
ใกล้จะวันเกิดของเธอ......
อยู่มาวันหนึ่งเธอพูดกับผมว่าเธออยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้กับผมสองคน ผมจึงได้วางแผนกับคุณแม่ของผม
ท่านได้ให้การสนับสนุนด้านแพ็คเกจทัวร์และที่พัก ส่วนผมจัดการจองตั๋วเครื่องบินจองที่พักและจ่ายเงินเรียบร้อย
ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้และหัวใจของผมได้พองโตจากการที่ผมคิดว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะเป็นการทำให้เธอมีความสุขที่สุด
และหลังจากไปเที่ยวครั้งนี้ ผมอยากจะเอ่ยปากกับครอบครัวของเธอว่าผมอยากขอให้เธอเป็นคู่ชีวิตของผม
ผมจะทำงานเพื่อเก็บเงินเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวของผมและเธอ ได้เห็นว่าผมสามารถดูแลเธอและเป็นหัวหน้าครอบครัวได้
1เดือนก่อนถึงวันที่ต้องบิน........
คืนวันนั้นเธอได้โทรมาบอกผมว่าเธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอฝืนคนกับผมมาอย่างยาวนานแล้วเพราะเธอยังคงเป็นห่วงผมอยู่
เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับแม่ของเธอเพราะแม่ของเธอกลัวว่าเธอจะเสียหายจากการไปเที่ยวกันสองต่อสอง
(ผมเคยไปบ้านของเธอที่ต่างจังหวัด ได้พบแม่กับพ่อของเธอแล้วและผมก็เข้าใจท่าน)
ผมพยายามฉุดรั้งเธอแล้ว.......
แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไปอยู่ดี
ผมไม่ได้อยากรู้เหตุผลอะไรไปมากกว่านั้น เพราะตอนคบกับเราก็แค่รักกัน เมื่อถึงตอนเลิกกันเราก็แค่ไม่รักกันมันก็ควรจะมีเท่านี้
แต่ผมยังรักเธออยู่และนี่ก็ผ่านมาเป็นเวลา 2 วันแล้วนับจากที่เธอบอกเลิกผม
มันจบลงด้วยดี....
ใช่แล้วครับ ผมเลือกที่จะเก็บเธอเอาไว้ในความทรงจำ เธอยังเป็นเหมือนเพื่อนของผม
ผมยังติดต่อกับเธอได้ตามปกติ ผมยังบอกเธอว่าผมยังรักเธออยู่เลยด้วยซ้ำ
แต่ผมไม่ได้ต้องการจะกลับไป ผมต้องการที่จะไม่รู้สึกเศร้าเมื่อคิดถึงภาพในอดีต
ผมต้องการที่จะกินข้าวและนอนหลับโดยที่ไม่มีหน้าของเธอลอยขึ้นมาในหัว
ผมไม่ได้ต้องการที่จะลืมเธอ ความทรงจำเหล่านั้นมันมีค่ากว่าที่ผมจะตัดสินใจลืมมัน
ผมไม่รู้ว่าผมจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเพื่อให้เมื่อผมคิดถึงเธอผมจะสามารถยิ้มได้โดยที่ไม่มีน้ำตา
แล้วคุณล่ะ? คุณเคยถูกคนที่คุณรักทิ้งไปเพราะของขวัญวันเกิดชิ้นหนึ่งไหม?