ผมอึดอัดมากครับ อยากระบายเฉยๆ ไม่ต้องตอบผมก็ได้ อ่านก็พอ
- ผมคบกับแฟนปีนี้เป็นปีที่ 4 ของเราครับ เราเรียนมหาลัยอยู่กันทั้งคู่แต่คนละที่ ผมแก่กว่า เธอเด็กกว่า เธอเป็นแฟนคนแรกของผม แน่นอนผมรักมาก เค้าเป็นคนรักใครรักจริง ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เจ้าชู้เลิกเรียนกลับหอ มีไปกับเพื่อนบ้าง แต่ไม่ใช่ตอนดึกๆ ไม่ใช่ผับบาร์ ซึ่งผมดีใจนะ ที่แฟนผม ไม่ใช่พวกผู้หญิงเจ้าชู้ หรือชอบเที่ยวอะไรแบบนั้น ผมเองก็คล้ายกันในส่วนนี้ แต่นานๆทีผมจะไปร้านเหล้าบ้าง และไปกับเพื่อนสนิทเท่านั้นเพราะผมไม่ได้ชอบแบบนั้น ผมไม่ใช่ผู้ชายติดเพื่อน ไม่ติดเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ยุ่งกับสารเสพติดทั้งหลาย ดูเหมือนคนดีนะแต่ผมก็มีข้อเสียเยอะ พื้นฐานผมเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงหรือเข้าหาใครตั้งแต่เด็กแล้ว หน้าตาผมก็ไม่ค่อยรับแขก ตอนเด็กๆผมอ้วนไม่ค่อยกล้าจะคุยกับใคร บุคลิกกล้าๆกลัวๆ จนตอนนี้ก็เป็นอยู่ครับ แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนอารมณ์ดีนะ เพราะที่บ้านผมเลี้ยงผมแบบแทบจะไม่กดดันเลย ปลูกฝังให้รักครอบครัว และปล่อยให้ทำในสิ่งที่ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เค้าไม่ได้สปอยล์ผมนะ เรื่องไหนที่ซีเรียสก็ต้องซีเรียส ผมเลยโตมาเป็นคนที่ไม่ค่อยเก็บอะไรมาคิด ไม่คิดเล็กคิดน้อย เฉพาะเรื่องที่ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิด ส่วนเรื่องไหนที่ผมซีเรียส ผมก็ซีเรียสผมเป็นคนชอบด้านศิลปะ ดนตรี พ่อผมสอนศิลปะ พี่ผมจบด้านศิลปะ ทั้งบ้านผมชอบศิลปะดนตรี ผมถูกเลี้ยงมาแบบนั้น เลยมีนิสัย ไม่เป็นไร ช่างมัน ทำให้เรื่องหลายๆเรื่องงผมเลยอาจจะ มองข้าม พูดกันตรงๆบางทีผมก็ ชุ่ย แต่ทำไงได้ ผมโตมาแบบนี้ ผม มองโลก ที่ผมอยู่เป็นแบบนี้ สำหรับแฟนผม เท่าที่ผมรู้ข้อมูล แฟนผมโตมาแบบที่ค่อนข้างจะซีเรียสกว่าผม ถูกกดดันตั้งแต่เด็ก ต้องทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้ได้ เรื่องไหนที่พ่อแม่เค้าคิดว่าไม่ได้คือเด็ดขาดอย่างเดียว แทบไม่ผ่อนผัน พ่อแม่เค้ามีวิธีการสอนที่ดีครับ แต่ไม่ใช่ในแบบที่เด็กชอบ ซึ่งอันนี้ผมชื่นชมเลยแหละ ใจต้องแข็งมากในการเลี้ยงลูกแบบนี้ โดยทั้งผมและแฟนอยู่ในลู่ในทางที่ดี แต่วิธีการสร้างลู่ทางของบ้านเค้า กับบ้านผมแทบจะ ต่างกับผม โดนสิ้นเชิง ที่ผมได้พิมพ์ทั้งหมดมานี้คงจะเป็นจุดเริ่มต้นของการ มองโลก ที่ไม่เหมือนกันของผมกับแฟนผม
- ต่อจากนี้ผมจะเริ่มพูดถึงตอนผมกับแฟนผมเริ่มคบกันช่วงแรกที่คบกันผมทุ่มเทมากครับ ตามใจเกือบทุกอย่าง ตื่นไปรอที่โรงเรียนแต่เช้าาาา อยากไปไหนพาไป ซื้อของให้ และอีกหลายๆอย่าง เพราะนี่คือแฟนคนแรกของผม พอจะเดาออกนะครับ ซึ่งอันนี้ผมผิดเองเต็มๆ ผู้ใหญ่เตือนผมก็ฟังนะ แต่ยังไม่ทำตามหรอก ผมก็ตามใจไป แต่พอเริ่มจะครบปีเรื่องทะเลาะเริ่มมาแล้ว อะไรที่ผมพลาดเล็กน้อยจากที่เคยทำเป็นประจำ ผมเริ่มจะโดนเหวี่ยงแล้ว พูดกันตรงๆ แฟนผมเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจซึ่งผมก็เข้าใจ ผู้หญิงทุกคนเอาแต่ใจเป็นธรรมชาติของเค้าอยู่แล้ว จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไอ้ที่เคยตามใจผมเริ่มทำไม่ได้แล้ว เหนื่อยบ้างล่ะ มีบางอย่างที่จำเป็นต้องทำบ้างล่ะ จากตอนนั้นกระทั่งตอนนี้ผมก็หวังว่าเค้าจะเข้าใจผมบ้าง บางเรื่องก็เข้าใจ แต่ก็ยังเอาแต่ใจ บางเรื่องไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าเข้าใจเลยซึ่งบางเรื่องที่เค้าไม่ยอมเข้าใจ หรือเข้าใจแต่ยังเอาแต่ใจอยู่เป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้ ผมก็ตอบโต้ เถียงบ้าง แต่เค้าไม่ค่อยฟังผม เพราะถ้าเริ่มเหวี่ยงกับผมเมื่อไหร่จะไม่ฟังอะไรแล้ว นี่คือสิ่งที่ผมไม่ชอบ คือการที่ต้องการอะไรต้องได้อย่างนั้น แทบจะเดี๋ยวนั้น ซึ่งผมผิดเองที่ตามใจ ถ้าผมแสดงขอบเขตที่ชัดเจนตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้ก็อาจจะไม่เกิด พอหลังๆยิ่งทะเลาะบ่อย ความอดทนของผมก็มาถึงจุดระเบิด ผมเป็นคนเก็บอารมณ์ เก็บคำพูด ผมไม่ค่อยแสดงออกมา แต่ถ้าสุดเมื่อไหร่ เรื่องมันจะแย่มากครับ ผมโมโหร้าย นี่คือข้อเสียของผม ซึ่งเรื่องแบบนี้ไม่มีเคยมีใครทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ มีแฟนผมเนี่ยแหละ คนแรก แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยเก็บแล้ว อารมณ์ คำพูด ที่มีกับแฟนผม กลายเป็นว่าผมไม่ใช่คนเดิมอีก ถึงแม้เรื่องหลายๆเรื่องผมก็ยังตามใจอยู่แต่ก็เริ่มลดลง บางทีทะเลาะกันแต่ผมพูดอะไรก็ไม่ได้ ผมผิดหมด ด่าผมบ้าง พูดจาเสียดแทงจิตใจผมบ้าง หลายครั้งผมก็ร้องไห้เลยนะ ทนไม่ไหวแต่ทำไรไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ผมร้องไห้น้อยมาก แต่ผู้หญิงคนนี้เก่งมากครับ ผมร้องไห้บ่อยมากหลังจากรักผู้หญิงคนนี้ ถึงปัจจุบันเวลาทะเลาะกันบางทีผมก็ร้องไห้นะ กลายเป็นคนอ่อนไหวไปเลย 55555 เสียใจมากที่ได้ยินคำหลายคำที่ผ่านแค่อารมณ์เค้าออกมา ผมรับไม่ได้ บางครั้งผมก็สวนกลับ ไม่ชนะซะทีก็ร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้ โดนมัดมือชก โดนล้อมด้วยคำพูดประมาณว่าเราผิดต่างๆนาๆ บางทีที่ผมก็เป็นคนไม่ดีนะ ตอบโต้กลับจนแฟนผมร้องไห้ก็มี เคยผลักเค้าด้วย แต่นั่นคือหลังจากตอนที่ผมพยายามใจเย็น พูดดีๆแล้วจนผมไม่ไหวจริงๆ แล้วผมก็รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดมากๆที่ทำแบบนั้น และนั่นคือพฤติกรรมที่รุนแรงที่สุดเท่าที่ผมเคยตอบโต้มา
ปัจจุบันผมก็ยังคงทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ แต่ผมก็รักแฟนผมมาก แฟนผมก็รักผมมาก แล้วก็บวกกับความรู้สึกเป็นเจ้าของผมไปด้วย
ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจดี เรื่องดีๆก็มีเยอะนะครับ แฟนผมก็น่ารักในหลายๆเรื่อง เราคุยเราปรึกษากันได้เกือบทุกเรื่อง หลายเรื่องผมคุยกับเค้าแล้วผมสบายใจ
โดยรวมผมอยู่กับเค้าแล้วผมมีความสุข ยกเว้นตอนทะเลาะกันเรื่องเดิมๆนี่แหละครับ 55555555 หลายเรื่องเรามองต่างกันเกินไป จนต่างฝ่ายเริ่มท้อแล้ว
เราเดินทางเดียวกันก็จริง แต่พอเจออุปสรรค ผมมองว่ามันคือต้นไม้ เค้ามองว่ามันคือก้อนหิน ผมเดินข้ามมันไป เค้าหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินต่อไป
นี่คือมุมที่เรา มองโลก ไม่เหมือนกัน แต่เราเดินทางเดียวกัน และผมไม่รู้จะบอกเค้าว่าให้วางก้อนหินได้ยังไง และเค้าก็ไม่รู้จะบอกผมยังไง
ให้ผมรู้ว่านั่นคือก้อนหิน ไม่ใช่ต้นไม้ .....
เฮ้ออออออ เหนื่อยครับ
ขอบคุณครับที่นั่งอ่านปัญหาของใครก็ไม่รู้จนจบ ขอบคุณจริงครับ
ไม่ต้องตอบผมก็ได้ แค่อ่านก็พอ
- ผมคบกับแฟนปีนี้เป็นปีที่ 4 ของเราครับ เราเรียนมหาลัยอยู่กันทั้งคู่แต่คนละที่ ผมแก่กว่า เธอเด็กกว่า เธอเป็นแฟนคนแรกของผม แน่นอนผมรักมาก เค้าเป็นคนรักใครรักจริง ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เจ้าชู้เลิกเรียนกลับหอ มีไปกับเพื่อนบ้าง แต่ไม่ใช่ตอนดึกๆ ไม่ใช่ผับบาร์ ซึ่งผมดีใจนะ ที่แฟนผม ไม่ใช่พวกผู้หญิงเจ้าชู้ หรือชอบเที่ยวอะไรแบบนั้น ผมเองก็คล้ายกันในส่วนนี้ แต่นานๆทีผมจะไปร้านเหล้าบ้าง และไปกับเพื่อนสนิทเท่านั้นเพราะผมไม่ได้ชอบแบบนั้น ผมไม่ใช่ผู้ชายติดเพื่อน ไม่ติดเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ยุ่งกับสารเสพติดทั้งหลาย ดูเหมือนคนดีนะแต่ผมก็มีข้อเสียเยอะ พื้นฐานผมเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงหรือเข้าหาใครตั้งแต่เด็กแล้ว หน้าตาผมก็ไม่ค่อยรับแขก ตอนเด็กๆผมอ้วนไม่ค่อยกล้าจะคุยกับใคร บุคลิกกล้าๆกลัวๆ จนตอนนี้ก็เป็นอยู่ครับ แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนอารมณ์ดีนะ เพราะที่บ้านผมเลี้ยงผมแบบแทบจะไม่กดดันเลย ปลูกฝังให้รักครอบครัว และปล่อยให้ทำในสิ่งที่ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เค้าไม่ได้สปอยล์ผมนะ เรื่องไหนที่ซีเรียสก็ต้องซีเรียส ผมเลยโตมาเป็นคนที่ไม่ค่อยเก็บอะไรมาคิด ไม่คิดเล็กคิดน้อย เฉพาะเรื่องที่ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิด ส่วนเรื่องไหนที่ผมซีเรียส ผมก็ซีเรียสผมเป็นคนชอบด้านศิลปะ ดนตรี พ่อผมสอนศิลปะ พี่ผมจบด้านศิลปะ ทั้งบ้านผมชอบศิลปะดนตรี ผมถูกเลี้ยงมาแบบนั้น เลยมีนิสัย ไม่เป็นไร ช่างมัน ทำให้เรื่องหลายๆเรื่องงผมเลยอาจจะ มองข้าม พูดกันตรงๆบางทีผมก็ ชุ่ย แต่ทำไงได้ ผมโตมาแบบนี้ ผม มองโลก ที่ผมอยู่เป็นแบบนี้ สำหรับแฟนผม เท่าที่ผมรู้ข้อมูล แฟนผมโตมาแบบที่ค่อนข้างจะซีเรียสกว่าผม ถูกกดดันตั้งแต่เด็ก ต้องทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้ได้ เรื่องไหนที่พ่อแม่เค้าคิดว่าไม่ได้คือเด็ดขาดอย่างเดียว แทบไม่ผ่อนผัน พ่อแม่เค้ามีวิธีการสอนที่ดีครับ แต่ไม่ใช่ในแบบที่เด็กชอบ ซึ่งอันนี้ผมชื่นชมเลยแหละ ใจต้องแข็งมากในการเลี้ยงลูกแบบนี้ โดยทั้งผมและแฟนอยู่ในลู่ในทางที่ดี แต่วิธีการสร้างลู่ทางของบ้านเค้า กับบ้านผมแทบจะ ต่างกับผม โดนสิ้นเชิง ที่ผมได้พิมพ์ทั้งหมดมานี้คงจะเป็นจุดเริ่มต้นของการ มองโลก ที่ไม่เหมือนกันของผมกับแฟนผม
- ต่อจากนี้ผมจะเริ่มพูดถึงตอนผมกับแฟนผมเริ่มคบกันช่วงแรกที่คบกันผมทุ่มเทมากครับ ตามใจเกือบทุกอย่าง ตื่นไปรอที่โรงเรียนแต่เช้าาาา อยากไปไหนพาไป ซื้อของให้ และอีกหลายๆอย่าง เพราะนี่คือแฟนคนแรกของผม พอจะเดาออกนะครับ ซึ่งอันนี้ผมผิดเองเต็มๆ ผู้ใหญ่เตือนผมก็ฟังนะ แต่ยังไม่ทำตามหรอก ผมก็ตามใจไป แต่พอเริ่มจะครบปีเรื่องทะเลาะเริ่มมาแล้ว อะไรที่ผมพลาดเล็กน้อยจากที่เคยทำเป็นประจำ ผมเริ่มจะโดนเหวี่ยงแล้ว พูดกันตรงๆ แฟนผมเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจซึ่งผมก็เข้าใจ ผู้หญิงทุกคนเอาแต่ใจเป็นธรรมชาติของเค้าอยู่แล้ว จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไอ้ที่เคยตามใจผมเริ่มทำไม่ได้แล้ว เหนื่อยบ้างล่ะ มีบางอย่างที่จำเป็นต้องทำบ้างล่ะ จากตอนนั้นกระทั่งตอนนี้ผมก็หวังว่าเค้าจะเข้าใจผมบ้าง บางเรื่องก็เข้าใจ แต่ก็ยังเอาแต่ใจ บางเรื่องไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าเข้าใจเลยซึ่งบางเรื่องที่เค้าไม่ยอมเข้าใจ หรือเข้าใจแต่ยังเอาแต่ใจอยู่เป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้ ผมก็ตอบโต้ เถียงบ้าง แต่เค้าไม่ค่อยฟังผม เพราะถ้าเริ่มเหวี่ยงกับผมเมื่อไหร่จะไม่ฟังอะไรแล้ว นี่คือสิ่งที่ผมไม่ชอบ คือการที่ต้องการอะไรต้องได้อย่างนั้น แทบจะเดี๋ยวนั้น ซึ่งผมผิดเองที่ตามใจ ถ้าผมแสดงขอบเขตที่ชัดเจนตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้ก็อาจจะไม่เกิด พอหลังๆยิ่งทะเลาะบ่อย ความอดทนของผมก็มาถึงจุดระเบิด ผมเป็นคนเก็บอารมณ์ เก็บคำพูด ผมไม่ค่อยแสดงออกมา แต่ถ้าสุดเมื่อไหร่ เรื่องมันจะแย่มากครับ ผมโมโหร้าย นี่คือข้อเสียของผม ซึ่งเรื่องแบบนี้ไม่มีเคยมีใครทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ มีแฟนผมเนี่ยแหละ คนแรก แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยเก็บแล้ว อารมณ์ คำพูด ที่มีกับแฟนผม กลายเป็นว่าผมไม่ใช่คนเดิมอีก ถึงแม้เรื่องหลายๆเรื่องผมก็ยังตามใจอยู่แต่ก็เริ่มลดลง บางทีทะเลาะกันแต่ผมพูดอะไรก็ไม่ได้ ผมผิดหมด ด่าผมบ้าง พูดจาเสียดแทงจิตใจผมบ้าง หลายครั้งผมก็ร้องไห้เลยนะ ทนไม่ไหวแต่ทำไรไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ผมร้องไห้น้อยมาก แต่ผู้หญิงคนนี้เก่งมากครับ ผมร้องไห้บ่อยมากหลังจากรักผู้หญิงคนนี้ ถึงปัจจุบันเวลาทะเลาะกันบางทีผมก็ร้องไห้นะ กลายเป็นคนอ่อนไหวไปเลย 55555 เสียใจมากที่ได้ยินคำหลายคำที่ผ่านแค่อารมณ์เค้าออกมา ผมรับไม่ได้ บางครั้งผมก็สวนกลับ ไม่ชนะซะทีก็ร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้ โดนมัดมือชก โดนล้อมด้วยคำพูดประมาณว่าเราผิดต่างๆนาๆ บางทีที่ผมก็เป็นคนไม่ดีนะ ตอบโต้กลับจนแฟนผมร้องไห้ก็มี เคยผลักเค้าด้วย แต่นั่นคือหลังจากตอนที่ผมพยายามใจเย็น พูดดีๆแล้วจนผมไม่ไหวจริงๆ แล้วผมก็รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดมากๆที่ทำแบบนั้น และนั่นคือพฤติกรรมที่รุนแรงที่สุดเท่าที่ผมเคยตอบโต้มา
ปัจจุบันผมก็ยังคงทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ แต่ผมก็รักแฟนผมมาก แฟนผมก็รักผมมาก แล้วก็บวกกับความรู้สึกเป็นเจ้าของผมไปด้วย
ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจดี เรื่องดีๆก็มีเยอะนะครับ แฟนผมก็น่ารักในหลายๆเรื่อง เราคุยเราปรึกษากันได้เกือบทุกเรื่อง หลายเรื่องผมคุยกับเค้าแล้วผมสบายใจ
โดยรวมผมอยู่กับเค้าแล้วผมมีความสุข ยกเว้นตอนทะเลาะกันเรื่องเดิมๆนี่แหละครับ 55555555 หลายเรื่องเรามองต่างกันเกินไป จนต่างฝ่ายเริ่มท้อแล้ว
เราเดินทางเดียวกันก็จริง แต่พอเจออุปสรรค ผมมองว่ามันคือต้นไม้ เค้ามองว่ามันคือก้อนหิน ผมเดินข้ามมันไป เค้าหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินต่อไป
นี่คือมุมที่เรา มองโลก ไม่เหมือนกัน แต่เราเดินทางเดียวกัน และผมไม่รู้จะบอกเค้าว่าให้วางก้อนหินได้ยังไง และเค้าก็ไม่รู้จะบอกผมยังไง
ให้ผมรู้ว่านั่นคือก้อนหิน ไม่ใช่ต้นไม้ .....
เฮ้ออออออ เหนื่อยครับ
ขอบคุณครับที่นั่งอ่านปัญหาของใครก็ไม่รู้จนจบ ขอบคุณจริงครับ