เป็นแฟนเก่าที่เราคบมาตั้งแต่ปี 2551 และเลิกกันไปปี 2555 คบกันได้ 4ปี เลิกกันมาเกือบ 3ปี
สาเหตุ...คงเป็นเพราะตัวเราเองค่ะ ขออนุญาตเท้าความเล็กน้อยค่ะ
เรื่องเริ่มจาก..เรารู้จักกับเค้าเพราะ มีผู้ชายคนหนึ่งมาจีบเรา ซึ่งผู้ชายคนนั้นมีแฟนแล้ว ตอนหลังเรากับแฟนเค้าได้คุยกัน
และเค้าก็คงกันเราจากแฟนเค้าโดยการแนะนำเพื่อนให้ ซึ่งก็คือผู้ชายคนนี้ค่ะ
จากการที่เราได้คุยกันบ่อยๆ เค้าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งค่ะ นิสัยดี คอยดูแลเราทุกอย่างและสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกัน
เราไม่เคยทะเลาะกันเลยค่ะในช่วงเวลาที่เราคบกัน จนกระทั่งเราได้งานที่ต้องไปอยู่ต่างหวัดเค้าก็หางานมาทำใกล้ๆเราค่ะ
และสุดท้ายเราก็อยู่ด้วยกัน (พ่อแม่เราไม่รู้นะคะ แต่พ่อแม่ผู้ชายรับรู้ และน้องๆไม่ควรเอาอย่างนะคะ เป็นพฤติกรรมที่ไม่ดี)
ระหว่างนี้เราช่วยเหลือกันและกันในทุกๆเรื่องค่ะ ค่ากิน ค่าห้อง ของใช้ต่างๆ ช่วยกันสร้างช่วยกันหา
เราคบกันตั้งแต่นั่งรถเมล์ค่ะจนเราซื้อรถเก่าๆคันหนึ่ง แต่เราให้แฟนเราขับไปทำงานเพราะเค้าทำงานไกล
ส่วนเรานั่งรถบริษัทค่ะ ทุกๆเย็นเรากลับก่อนเราจะทำกับข้าวไว้คอยเค้ากลับมาทานพร้อมกัน
ฟังๆดูมีความสุขดีใช่ไหมคะ...แต่แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อเรา 2 คนเริ่มวางแผนแต่งงานกันค่ะ
เราเป็นคนเริ่มเอ่ยปากว่าเราอยากแต่งงานอยากมีลูกและเราก็อยู่กันมา 3ปีกว่าแล้วค่ะ เราเกรงใจพ่อแม่เรา
แฟนเราเค้าก็โอเคนะคะ ไปพูดกับพ่อแม่เค้า แต่ที่บ้านแฟนไม่ค่อยมีตังค่ะ
เรา 2 คนเลยตกลงจะช่วยกันเก็บเงิน ปัญหามันเริ่มจากจุดนี้ค่ะ
เราทำงานบริษัทใหญ่ มีโบนัสดี เรามีเงินก้อนจากโบนัสที่เก็บสะสมทำให้เราเก็บเงินได้เร็วกว่าแฟน
พอผ่านมาระยะหนึ่งแฟนเรามาขอยืมไปซื้อคอม เราบอกแฟนว่าเงินก้อนนี้เราเก็บไว้งานแต่งนะ อย่าเพิ่งใช้
เค้าจึงตัดสินใจไปทำบัตรเครดิตค่ะ มีบัตรครั้งแรกรูดซื้อทีวีค่ะ ก็ไม่เท่าไหร่ เรามารู้สึกแปลกๆตอนเราถามว่า
เค้าเก็บตังได้เท่าไหร่แล้ว เค้าบอกเค้ามี 300...เรารู้นะคะว่าเค้าอาจจะพูดเล่น ทุกอย่างมันผิดที่เราค่ะ เพราะเราคิดมาก
เราเก็บไปคิดว่าเค้าไม่จริงจัง หลังจากนั้น เรารู้สึกเค้ามีปาร์ตี้เยอะขึ้น จนทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่พร้อมจะแต่งงาน (เราคิดไปเอง)
เราจึงทำเรื่องเลวร้ายค่ะ เราแอบคุยกับคนอื่น และไม่นานเค้าจับได้ เราเครียดมาก และตอนนั้นเราคิดจะเลือกคนใหม่ที่เราคุยด้วย
เราตัดสินใจเก็บของที่จำเป็นออกจากห้องเช่าที่เราอยู่ด้วยกันค่ะ ขับรถออกมาน้ำตาก็ไหล เสียใจและเสียดายทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำร่วมกันมา
แต่ทำไมวินาทีนั้นถึงตัดสินใจแบบนั้นไม่รู้
แรกๆเค้าโทรมาตามเราค่ะ เราก็ยังไปๆมาๆหาเค้าอยู่ประมาณ 2 เดือน เค้าก็หายไป หายแบบเงียบไปเลย ช่วงที่เค้าหายไปนี่แหละค่ะ
ทรมานชีวิต สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ ตอนเค้าอยู่ก็อยากจะไป พอเค้าไปแล้วเหมือนหัวใจสลาย และเราก็ไม่ได้คบกับผู้ชายที่คิดว่าจะเลือกนะคะ
ใจเราไม่พร้อม ตลอดเวลาเราคอยเปรียบเทียบแฟนเก่าเรากับคนใหม่ที่ทำให้เรารู้ว่าเราไม่พร้อมที่จะรักใคร
ผ่านมาเกือบ 3ปี เราพยายามติดต่อเค้าตลอดแต่ไม่เคยตอบกลับ เรารู้ว่าเราทำผิดมาก คงจะสมควรแล้ว
แต่ล่าสุด เราโทรไปหาเค้าเค้ารับสาย เป็นครั้งแรก เราขับรถไปน้ำตาไหลไป เหมือนความรู้สึกทุกอย่างมันย้อนกลับมา
และเราก็ได้นัดเจอกัน ไปเขาคิชกูฐเมื่อปลายเดือนที่แล้วค่ะไปกันหลายคน เค้ายังคอยดูแลเราเหมือนเดิม แต่มันดูห่างเหินชอบกล
ความรู้สึกเรา อยากกอดเค้า อยากบอกว่าขอโทษ อยากขอให้เค้ากลับมา อยากทำทุกๆอย่างเพื่อชดเชย แต่เราไม่สามารถจะพูดได้
เพราะเรารู้ตัวค่ะว่าเราเคยทำร้ายเค้ามากมายเพียงใด มันคงบไม่ง่ายที่จะลบเลือนบาดแผลในอดีตที่เราทิ้งเค้าให้อยู่คนเดียวลำพัง
จมอยู่กับความเจ็บปวด
สุดท้ายนี้ เราอยากจะถามเพื่อนๆค่ะว่าเราควรพยายามทำทุกอย่าง พยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้เค้าให้อภัยเราอีกครั้ง
หรือ...เลือกที่จะปล่อยเค้าไป เพราะบางทีเค้าอาจจะมีความสุขกับชีวิตใหม่ที่เป็นอยู่แล้วก็ได้
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่เราก็อธิบายความรู้สึกของเราไม่ออกจริงๆค่ะ
ยังคิดถึงวอเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไร เรายังไม่รู้จะตัดสินใจชีวิตเราต่อไปอย่างไรทีค่ะ จะเดินหน้าก็อายตัวเอง และกลัวจะทำให้เค้าเจ็บมากขึ้น
จะถอยหลังก็ทรมานจิตใจ
ยังรักแฟนเก่าและอยากกลับไปแต่จะทำยังไงดีคะเพราะเราเคยทำร้ายเค้าไว้มากมาย
สาเหตุ...คงเป็นเพราะตัวเราเองค่ะ ขออนุญาตเท้าความเล็กน้อยค่ะ
เรื่องเริ่มจาก..เรารู้จักกับเค้าเพราะ มีผู้ชายคนหนึ่งมาจีบเรา ซึ่งผู้ชายคนนั้นมีแฟนแล้ว ตอนหลังเรากับแฟนเค้าได้คุยกัน
และเค้าก็คงกันเราจากแฟนเค้าโดยการแนะนำเพื่อนให้ ซึ่งก็คือผู้ชายคนนี้ค่ะ
จากการที่เราได้คุยกันบ่อยๆ เค้าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งค่ะ นิสัยดี คอยดูแลเราทุกอย่างและสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกัน
เราไม่เคยทะเลาะกันเลยค่ะในช่วงเวลาที่เราคบกัน จนกระทั่งเราได้งานที่ต้องไปอยู่ต่างหวัดเค้าก็หางานมาทำใกล้ๆเราค่ะ
และสุดท้ายเราก็อยู่ด้วยกัน (พ่อแม่เราไม่รู้นะคะ แต่พ่อแม่ผู้ชายรับรู้ และน้องๆไม่ควรเอาอย่างนะคะ เป็นพฤติกรรมที่ไม่ดี)
ระหว่างนี้เราช่วยเหลือกันและกันในทุกๆเรื่องค่ะ ค่ากิน ค่าห้อง ของใช้ต่างๆ ช่วยกันสร้างช่วยกันหา
เราคบกันตั้งแต่นั่งรถเมล์ค่ะจนเราซื้อรถเก่าๆคันหนึ่ง แต่เราให้แฟนเราขับไปทำงานเพราะเค้าทำงานไกล
ส่วนเรานั่งรถบริษัทค่ะ ทุกๆเย็นเรากลับก่อนเราจะทำกับข้าวไว้คอยเค้ากลับมาทานพร้อมกัน
ฟังๆดูมีความสุขดีใช่ไหมคะ...แต่แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อเรา 2 คนเริ่มวางแผนแต่งงานกันค่ะ
เราเป็นคนเริ่มเอ่ยปากว่าเราอยากแต่งงานอยากมีลูกและเราก็อยู่กันมา 3ปีกว่าแล้วค่ะ เราเกรงใจพ่อแม่เรา
แฟนเราเค้าก็โอเคนะคะ ไปพูดกับพ่อแม่เค้า แต่ที่บ้านแฟนไม่ค่อยมีตังค่ะ
เรา 2 คนเลยตกลงจะช่วยกันเก็บเงิน ปัญหามันเริ่มจากจุดนี้ค่ะ
เราทำงานบริษัทใหญ่ มีโบนัสดี เรามีเงินก้อนจากโบนัสที่เก็บสะสมทำให้เราเก็บเงินได้เร็วกว่าแฟน
พอผ่านมาระยะหนึ่งแฟนเรามาขอยืมไปซื้อคอม เราบอกแฟนว่าเงินก้อนนี้เราเก็บไว้งานแต่งนะ อย่าเพิ่งใช้
เค้าจึงตัดสินใจไปทำบัตรเครดิตค่ะ มีบัตรครั้งแรกรูดซื้อทีวีค่ะ ก็ไม่เท่าไหร่ เรามารู้สึกแปลกๆตอนเราถามว่า
เค้าเก็บตังได้เท่าไหร่แล้ว เค้าบอกเค้ามี 300...เรารู้นะคะว่าเค้าอาจจะพูดเล่น ทุกอย่างมันผิดที่เราค่ะ เพราะเราคิดมาก
เราเก็บไปคิดว่าเค้าไม่จริงจัง หลังจากนั้น เรารู้สึกเค้ามีปาร์ตี้เยอะขึ้น จนทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่พร้อมจะแต่งงาน (เราคิดไปเอง)
เราจึงทำเรื่องเลวร้ายค่ะ เราแอบคุยกับคนอื่น และไม่นานเค้าจับได้ เราเครียดมาก และตอนนั้นเราคิดจะเลือกคนใหม่ที่เราคุยด้วย
เราตัดสินใจเก็บของที่จำเป็นออกจากห้องเช่าที่เราอยู่ด้วยกันค่ะ ขับรถออกมาน้ำตาก็ไหล เสียใจและเสียดายทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำร่วมกันมา
แต่ทำไมวินาทีนั้นถึงตัดสินใจแบบนั้นไม่รู้
แรกๆเค้าโทรมาตามเราค่ะ เราก็ยังไปๆมาๆหาเค้าอยู่ประมาณ 2 เดือน เค้าก็หายไป หายแบบเงียบไปเลย ช่วงที่เค้าหายไปนี่แหละค่ะ
ทรมานชีวิต สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ ตอนเค้าอยู่ก็อยากจะไป พอเค้าไปแล้วเหมือนหัวใจสลาย และเราก็ไม่ได้คบกับผู้ชายที่คิดว่าจะเลือกนะคะ
ใจเราไม่พร้อม ตลอดเวลาเราคอยเปรียบเทียบแฟนเก่าเรากับคนใหม่ที่ทำให้เรารู้ว่าเราไม่พร้อมที่จะรักใคร
ผ่านมาเกือบ 3ปี เราพยายามติดต่อเค้าตลอดแต่ไม่เคยตอบกลับ เรารู้ว่าเราทำผิดมาก คงจะสมควรแล้ว
แต่ล่าสุด เราโทรไปหาเค้าเค้ารับสาย เป็นครั้งแรก เราขับรถไปน้ำตาไหลไป เหมือนความรู้สึกทุกอย่างมันย้อนกลับมา
และเราก็ได้นัดเจอกัน ไปเขาคิชกูฐเมื่อปลายเดือนที่แล้วค่ะไปกันหลายคน เค้ายังคอยดูแลเราเหมือนเดิม แต่มันดูห่างเหินชอบกล
ความรู้สึกเรา อยากกอดเค้า อยากบอกว่าขอโทษ อยากขอให้เค้ากลับมา อยากทำทุกๆอย่างเพื่อชดเชย แต่เราไม่สามารถจะพูดได้
เพราะเรารู้ตัวค่ะว่าเราเคยทำร้ายเค้ามากมายเพียงใด มันคงบไม่ง่ายที่จะลบเลือนบาดแผลในอดีตที่เราทิ้งเค้าให้อยู่คนเดียวลำพัง
จมอยู่กับความเจ็บปวด
สุดท้ายนี้ เราอยากจะถามเพื่อนๆค่ะว่าเราควรพยายามทำทุกอย่าง พยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้เค้าให้อภัยเราอีกครั้ง
หรือ...เลือกที่จะปล่อยเค้าไป เพราะบางทีเค้าอาจจะมีความสุขกับชีวิตใหม่ที่เป็นอยู่แล้วก็ได้
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่เราก็อธิบายความรู้สึกของเราไม่ออกจริงๆค่ะ
ยังคิดถึงวอเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไร เรายังไม่รู้จะตัดสินใจชีวิตเราต่อไปอย่างไรทีค่ะ จะเดินหน้าก็อายตัวเอง และกลัวจะทำให้เค้าเจ็บมากขึ้น
จะถอยหลังก็ทรมานจิตใจ