ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง...แต่เราก็เลือกที่จะทำมัน
***แต่ทุกครั้งที่เราโกหก เราไม่ได้มีความรู้สึกสบายใจเลย...แต่กลับทุกข์ ก็เพราะความกลัว...เราเลยเลือกที่จะโกหกทุกครั้งที่เขาถามเรื่องนั้น..ทุกครั้งที่เขาถามเราคิดในใจเสมอว่า..."จะถามเรื่องนี้อีกทำมัย อย่าถามได้ไหม ไม่อยากโกหกรู้บ้างไหม " แต่เพราะโกหกไม่แล้วครั้งหนึ่ง จึ่งทำให้เราต้องโกหกต้องไปเรารู้สึกว่าเราโกหกเขาคนนั้นมากขึ้น จนทำให้เราทุกและรู้ผิดมากจนไม่มีความสุขเลยทุกครั้งที่เห็นเขาคนนั้น
    จนวันหนึ่งเขาถามเรื่องนั้นขึ้นมาอีกครั้ง มันทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากโกหกอีกต่อไปแล้ว จึ่งตัดสินใจพูดความจริงออกไป ตอนนั้นเราคิดว่าการที่เราพูดความจริงแล้วทุกอย่างจะจบและดีขึ้น ***แต่ผลที่ออกมันผิดพลาดไปหมด เขาคนนั้นเสียใจ ร้องไห้ ผิดหวัง ความเชื่อใจในตัวเรามันหมดไป เรากายเป็นคนไม่น่าเชื่อถือไปเลยทีเดียว และแย่ไปกว่านั้นความสำพันธ์ มิตรภาพที่ดีต่อกันไม่มีอีกแล้ว กายเป็นความห่างเหินไปเลย  
    ความรู้สึกในวันนั้นมันสอนอะไรเราหลายอย่าง และเราอยากบอกเขาคนนั้นว่าเราก็เสียใจกับสิ่งที่เราทำลงไปด้วยความไม่ตั้งใจ เพราะความกลัวและอยากให้เขาคนนั้นสบายใจเราจึ่งตัดสินใจทำแบบนั้น ชึ่งเป็นการตัดสินใจที่ผิด ถ้าห่างย้อนเวลากับไปได้เราจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด อยากบอกว่าขอโทษและเสียใจมาก ถึงแม้งความสำพันธ์และมิตรภาพที่ดีมันคงจะไม่เหมือนเดิม ... แต่เราก็หวังว่าสักวันเขาคนนั้นจะเข้าใจและให้อภัยเรา
    ***หลังจากนั้นเราได้นัดเจอเขาคนนั้นและขอโทษเขาคนนั้นในสิ่งที่เราทำลงไปทั้งหมดและขอให้เขาให้อภัย...เขาก็ให้อภัยเรานะแต่มันไม่เหมือนเดิม
เราอยากได้ความสัมพันธ์ที่ดีเหมือนเดิม แต่เราติดที่ว่าเราเป็นคนพูดไม่เก่ง พูดตรงๆคิดยังไงก็พูดแบบนั้น เอาใจไม่เก่ง ที่สำคัญง้อไม่เป็นเลย ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี เพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยนะค่ะ  เพราะพรุ่งนี้เราต้องเข้าออฟฟิตและต้องเจอหน้าเขาทำตัวไม่ถูกนะ