💢💢💢...มันก็แค่ปัญหาระหว่าง ประชาธิปไตยที่กินได้ กับ ประชาธิปไตยในอุดมคติ

ที่จริง ทั้งหมดทั้งมวล  ปัญหาเกิดจากคนสองกลุ่ม
ระหว่าง
กลุ่มที่ต้องการประชาธิปไตยแบบกินได้  กับ  กลุ่มที่ต้องการประชาธิปไตยแบบอุดมคติ

กลุ่มคนที่ต้องการประชาธิปไตยแบบกินได้  
ส่วนใหญ่ก็เป็นชนชั้นล่าง  ที่เป็นฐานรากของสังคม   หรือ คนลากหญ้า
ที่ยังต้องการพึ่งพานโยบายเฉพาะหน้าจากรัฐ

ส่วน  กลุ่มที่ต้องการประชาธิปไตยแบบอุดมคติ
ส่วนใหญ่ก็เป็นคนระดับกลางบน   จนถึง  ระดับสุง   ที่นโยบายของรัฐไม่ค่อยมีผลกับ
วิถีชีวิตของพวกเขา (  คนกลุ่มนี้จึงโหยหา   แต่ประชาธิปไตยที่เป็นอุดมคติ  )

---------------
เหมือนนกสองตัว
ตัวหนึ่งกําลังหิว
อีกตัวหนึ่งเมื่อท้องอิ่มแล้ว   ก็โบยบินส่งเสียงร้องเพลง  อย่างเบิกบานสําราญใจ
พร้อมส่งเสียงเบาะเย้ยถากถางนกที่กําลังหิว
" เจ้านี่ช่างโง่เขลานัก   ทําไมไม่มาร้องเพลงแล้วโบยบิน ให้มีความสุข "

"เมื่อข้าท้องยังหิว  จะให้โบยบินส่งเสียงร้อง  อย่างมีความสุข เหมือนเจ้าที่ท้องอิ่มแล้วได้อย่างไร"
นี่เป็นเสียงโต้ตอบของนกตัวที่หนึ่ง

นี่คือภาพสะท้อนความจริง  ของสังคมไทย

ที่มันไม่ได้เกี่ยวกับความรู้  แต่เป็นการสะท้อน  จากภาพของความเป็นจริง

เมื่อคนในประเทศนี้ส่วนใหญ่ท้องยังหิว
ประชาธิปไตยในมุมมองของเขา  จึงต้องเป็นประชาธิปไตยที่กินได้  

ไม่ใช่มองประชาธิปไตยเป็นเรื่องของอุดคติ  คุณธรรม  จริยธรรมสูงส่ง
แบบพวกมีอันจะกิน หรือ นักวิชาการบนหอคอยทั้งหลาย

หากเข้าใจความจริงตรงนี้ ........  และ อยู่อย่างเห็นอกเห็นใจกัน
ความขัดแย้งในประเทศนี้มันก็ไม่เกิดขึ้นแน่นอน

  
---------------------