วันหยุดสุดหู่เมื่อสังคมไม่มีความรับผิดชอบ เห็นแก่ตนเอง

แชร์ความรู้สึกนะครับ
เรื่องเกิดเมื่อเย็นผมก็พักผ่อนบริเวณด้านหน้าบ้านแบบปกติ ได้ยินเสียง  ่ปัง' มาจากหลังบ้าน. คิดในใจต้องเป็นเสียงอะไรแตกแน่นอน คิดในใจอย่าให้เป็นกระจกเลย(เหล็กดัดอยู่ด้านในบ้าน). ก็วิ่งไปดูสรุป. ลูกบอลจากสนามหลังบ้านอัดเข้ากับแผงระแนงไม้ แตกไป1แผ่น.

ผมก็มองไปด้านหลัง นักบอลคนนั้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังคงเล่นต่ออย่างไม่แคร์. คงคิดว่าบ้านผมไม่มีคนอยู่. ก็ยืนดูสักพัก(5นาที)คิดในใจเดี่ยวเค้าคงมาตะโกนเรียกหรือมากดออกเรียกเพื่อแสดงตัวและกล่าวขอโทษ. 10 นาทีผ่านไป คงไม่ได้ยินคำขอโทษซะแล้ว.

ผมเลยเป็นฝ่ายตะโกนเรียกไปเอง. 'พี่ครับ. พี่เตะบอลโดนระแนงผมแตกไป1แผ่น. คราวหน้าระมัดระวังหน่อยนะครับ เสียดายผมไม่อยากซ่อม '.

ทางโน้น เค้าก็บอกขอโทษ. ยกมือไหว้

ผมก็จบเรื่องไป วันหยุดคงได้เสียตัง เสียเหงื่อนิดหน่อย

________ สรุป. ถ้าทำให้อีกฝ่ายเกิดความเสียหายแล้วช่วยแสดงตัวหน่อย ไม่ได้เลยหรอครับ. ผมไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรมาชดใช้ คนสมัยนี้ อยู่หมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แก่กว่าผมอีกไม่น่าเลย ผมไม่เสียดายหรอกเงินชื้อระแนง1แผ่น กับสีอีกกระป๋อง. แต่มันเสียความรู้สึกที่จะอยู่ร่วมกับคนแบบนั้นจริงๆ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่