คือแบบว่าพ่อแม่เราไม่เข้าใจเราเอามากๆๆเลย. แม่เราแบบว่าชอบเดานู้นเดานี่. ถูกบ้างผิดบ้าง. เพื่อจะจับทางเรา. แบบว่าเราชอบเต้นรักการแสดงแม่เรานี่ไม่ชอบเลย. ถ้าเรียนศิลปกรรมแม่เราเข้าจะไม่ส่งเรา. ต้องเรียน แพทย์. เรียนวิศวะ. แบบว่าเราเหนื่อยมากนะ. เราก้บอกเขา. ถ้าจะส่งเราทางนั้นเราก้แบบตั้งใจเรียนมากขึ้น. แต่พอเราตั้งใจมาก. เราก็เรียนไม่รู้เรื่อง. เราเลยขอท่านไปเรียน. พิเศษ. แต่แบบว่าทางบ้านเราไม่ค่อนมีเงิน(แต่เขามีเงินซื้อรถซื้อทองซื้อทีวีนะ)ค่าใช้จ่ายก็แพงเราเลยขอซื้อหนังซื้อ. แม่เราก้ไม่ซื้อให้เราต้องเก็บเงินซื้อเอง. พอเราซื้อมาเอาราคาให้แม่ดูแม่บอกเราว่าเราซื้อมาได้ราคาที่ถูกกว่านี้. แบบเขาไม่เชื่อเราตลอดเลย เราเรียนนสายวิทย์. แม่เราก้จะให้เราไปทำงานระหว่างเรียน.
เราเรียนพรีดรีกีที่ราม. บางทีเราไม่มีเวลาอ่านหนังสือ. เราไปสอบเราสอบตกแม่ก้ให้เราออกค่าสอบซ่อมเองเราก็ออกเองนะ. แต่พอถึงคราวที่เราไม่มีเงินแม่เรากับบบอกว่าเราเป็นภาระเขา. แบบว่าคำพูดนี้ทำให้เราเสียใจมากอ่ะ. ชอบแทะกระดูกท่านบ้าง. เรารักท่านมากนะ. แต่เราแบบอึดอัดมากๆๆ. ส่วนพ่อเราท่านก็ส่งเรามาตลอด. แต่ท่านอายุมากแล้วทำงานไม่ไหวเลยให้แม่ส่งแม่เราก้ไม่ได้ทำงานหรอกแต่ท่านมีเงิน. เรามีพี่สาวนะ. 2คน. ทำงานแล้วทั้ง2คนพี่สาวคนโตเขารักเรามากนะ. เราก็รักเขา. เขาคอยช่วยเราทุกอย่าง. แต่ก้ไม่ได้มากมายอะไร. เพราะเขามีครอบครัวแล้ว. อีกอย่างเราเป็นเด็กกิจกรรมนาฎศิลป์. เราไปแข่งตลอด. มันเป็นความฝันเรา. เราอยากได้ทุนเรียนฟรี4ปีเหมือนรุ่นพี่เรา. แต่แม่เราก็บ่นเราตลอดว่าไปเต้นทำไมไม่ได้เงิน. ว่าเราว่าโตไปอยากไปเต้นกินรำกินหร่อ. เราเสียใจมากนะ. การเรียนเราก้ไม่ได้ย่ำแย่. แต่ถ้าการเรียนเราตกเมื่อไหร่. เราจะโดนทางบ้านกระหน่ำทันที. เวลาแม่เราเจอใครนะ. เขาจะอวดว่าเราเรียนโน่นเรียนนี่. ไปแข่งรายการนั้นรายการนี้. คือเราเรียนแพทย์. เรียนเภสัช. เรียนอะไรทางนี้ให้ท่านได้นะ แต่ช่วยสนับสนุนเรา. ให้กำลังใจเราหน่อย. ตอนนี้เราท้อมาอ่ะ. แล้วพี่สาวคนโตเราเขาเรียน. พานิจมา. เขาเรียนไปทำงานไปได้. แต่แม่เราไม่เข้าใจว่าเราทำแบบเขาไม่ได้ ...... ท่านอยากให้เราทำแบบนั้นจะได้ไม่มาขอแม่
เราเลยอยากรู้ว่าถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจเรา. (เราก้ไม่ขอให้เขาเข้าใจหรอก). แต่ภอมีวิธีที่เราจะเข้าใจท่านบ้างไหม. อยากให้เราเป็นเรียนหมอแต่ไม่สนับสนุนการเรียนเรา. บางทีเราเข้าไปในห้องเรียนก้รู้สึกเจ็บใจนะ. แบบดพื่อนเรียนพิเศษได้ข้อสอกบมาหมดเราแบบล้าหลังอยู่คนเดียว
ทำให้พ่อแม่เข้าใจ. หรือเข้าใจพ่อแม่ดี
เราเรียนพรีดรีกีที่ราม. บางทีเราไม่มีเวลาอ่านหนังสือ. เราไปสอบเราสอบตกแม่ก้ให้เราออกค่าสอบซ่อมเองเราก็ออกเองนะ. แต่พอถึงคราวที่เราไม่มีเงินแม่เรากับบบอกว่าเราเป็นภาระเขา. แบบว่าคำพูดนี้ทำให้เราเสียใจมากอ่ะ. ชอบแทะกระดูกท่านบ้าง. เรารักท่านมากนะ. แต่เราแบบอึดอัดมากๆๆ. ส่วนพ่อเราท่านก็ส่งเรามาตลอด. แต่ท่านอายุมากแล้วทำงานไม่ไหวเลยให้แม่ส่งแม่เราก้ไม่ได้ทำงานหรอกแต่ท่านมีเงิน. เรามีพี่สาวนะ. 2คน. ทำงานแล้วทั้ง2คนพี่สาวคนโตเขารักเรามากนะ. เราก็รักเขา. เขาคอยช่วยเราทุกอย่าง. แต่ก้ไม่ได้มากมายอะไร. เพราะเขามีครอบครัวแล้ว. อีกอย่างเราเป็นเด็กกิจกรรมนาฎศิลป์. เราไปแข่งตลอด. มันเป็นความฝันเรา. เราอยากได้ทุนเรียนฟรี4ปีเหมือนรุ่นพี่เรา. แต่แม่เราก็บ่นเราตลอดว่าไปเต้นทำไมไม่ได้เงิน. ว่าเราว่าโตไปอยากไปเต้นกินรำกินหร่อ. เราเสียใจมากนะ. การเรียนเราก้ไม่ได้ย่ำแย่. แต่ถ้าการเรียนเราตกเมื่อไหร่. เราจะโดนทางบ้านกระหน่ำทันที. เวลาแม่เราเจอใครนะ. เขาจะอวดว่าเราเรียนโน่นเรียนนี่. ไปแข่งรายการนั้นรายการนี้. คือเราเรียนแพทย์. เรียนเภสัช. เรียนอะไรทางนี้ให้ท่านได้นะ แต่ช่วยสนับสนุนเรา. ให้กำลังใจเราหน่อย. ตอนนี้เราท้อมาอ่ะ. แล้วพี่สาวคนโตเราเขาเรียน. พานิจมา. เขาเรียนไปทำงานไปได้. แต่แม่เราไม่เข้าใจว่าเราทำแบบเขาไม่ได้ ...... ท่านอยากให้เราทำแบบนั้นจะได้ไม่มาขอแม่
เราเลยอยากรู้ว่าถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจเรา. (เราก้ไม่ขอให้เขาเข้าใจหรอก). แต่ภอมีวิธีที่เราจะเข้าใจท่านบ้างไหม. อยากให้เราเป็นเรียนหมอแต่ไม่สนับสนุนการเรียนเรา. บางทีเราเข้าไปในห้องเรียนก้รู้สึกเจ็บใจนะ. แบบดพื่อนเรียนพิเศษได้ข้อสอกบมาหมดเราแบบล้าหลังอยู่คนเดียว