สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวพันทิปนะค๊ะ สมัครสมาชิกมานี้ เพื่อกระทู้นี้ค่ะ ไม่รู้ว่าเข้าห้องถูกรึป่าว มั่ว ๆ มาค่ะ เป็นกระทู้แรก อยากจะมาถามเพื่อน ๆ ว่า มันยังมีพ่อค้า า ประเภทนี้ อยู่บนโลกนี้จิงหรือ ?
เกริ่นซักนิดนะค๊ะ !!! เป็นผู้หญิงบ้าน ๆ คนนึง ที่สำคัญคือ " โสด " มากค่ะ นี่ไม่ได้จะมาโฆษณา ป่าวประกาศ หาคู่หรืออะไรนะค๊ะ แต่ทว่า มันเป็นจุดเริ่มต้น และเป็นตัวเอกของเรื่องตากหากล่ะ
ตอนนี้เจ้าของกระทู้เองอายุ 26 ปี โดยประมาณค่ะ ก็นับได้ว่าอายุไม่ได้น้อยเกินที่จะมีครอบครัวได้แล้ว ถ้าหากไปเปรียบเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ตอนนี้ทำงานค่ะ เป็นพนักงานประจำออฟฟิศแห่งหนึ่งแถว BTS วงเวียนใหญ่ ก็เป็นธรรมดาล่ะค่ะ ชีวิตโสด อยากจะทำอะไร ก็ทำค่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนเลยนะค๊ะ ก็มีค่ะ ในออฟฟิศนี่ล่ะค่ะ หัวหงอก หัวดำ จับมาเป็นเพื่อนหมด room-mate ว่างั้น ? แต่จะให้ไปไหนมาไหนกะเค้าบ่อย ๆ ก็ใช่เรื่อง เกรงใจครอบครัวเค้านะค๊ะ เค้ามีครอบครัวกันหมดแล้ว ไหนจะลูก ไหนจะเต้า ยังมีความเกรงใจเค้าเสมอ ไปเที่ยว ออกทริป นู่น นี่ นั่น รู้สึกได้ถึงคำว่า " ภาระ " เป็นภาระเค้าเรื่อยไปค่ะ ไปกิน ไปเที่ยว ลำบากพวกพี่เค้ามาส่งตลอด แต่เค้าก็ยังอยากที่จะให้ไปด้วยตลอด อาจจะเป็นเพราะ ตัวเองเป็นคนสนุกสนานหรือรัยไม่รู้ ง่าย ๆ ค่ะ ถ้ามี L ก ฮ เข้าปากปุ๊บ รั่วค่ะ เอาฮาไว้ก่อน สนุกสนานค่ะ ไม่มีปัญหา หรืออะรัยที่จะต้องให้คิดค่ะ " สุดเหวี่ยง " ไปเลย ไม่เคยห่วงสวยเลย เพราะไม่ได้สวยอะรัยที่จะต้องมานั่งปั้นหน้าสวย ๆ เวลากินเหล้า 55555 พอนึกได้ว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่น ออกตัวล้อฟรีเลยค่ะ ถอยออกมา ใช้ชีวิตคนเดียวสบายใจกว่า และเหตุผลนี้ ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นที่หันออกมาเดินตลาดนัดแถวหน้าห้าง เพื่อที่ลดความเหงาที่มาบดบัง และ ที่จะไปบ่อยก็จะเป็นหน้าบิ๊กซีบางปะกอก ชอบไปเดินดูเสื้อผ้า รองเท้า ใกล้บ้านค่ะ ไปเดินอาทิตย์ 2 วัน ประมาณนั้น สินค้า + ราคา ก็โดนใจ สำหรับเงินเดือนหมื่นต้น ๆ และเศรษฐกิจย่ำแย่แบบนี้ และเป็นที่รู้ดีว่า ผูหญิง+ กระเป๋า + รองเท้า เป็นของคู่กัน พอเดิน ๆ อยู่ ก็เหลือบไปเห็นร้านขายรองเท้ามือ 2 ร้านนึง เป็นร้านที่ตั้งแผงเหมือนร้านอื่น ๆ ในระแวกนั้น ร้านก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ก็สามารถรองรับรองเท้าได้ 50+80 คู่ได้ สภาพรองเท้าคือโอเคถ้า นำไปเปรียบเทียบกับราคาที่ขายในท้องตลาด แต่ประเด็นอยู่ที่พ่อค้าค่ะพี่น้อง อยากได้รองเท้า แต่ไม่มีคนขาย จะให้ไปจ่ายตังค์กับใคร ? นั่นสิ อยากได้ ทำยังไง คนขายไปไหน ไปทำธุระส่วนตัวหรืออะไร เดินวนไปอีกซักรอบเผื่อกลับมาจะเจอ ผลปรากฎว่า เดินไป แล้ววนมาใหม่ ก็ไม่เห็นจะเจอคนขาย คิดแล้วคืออยากได้ไงมาใหม่วันหลังก็ได้วะ ในเวลานั้น ความอยากบดบังความคิด คิดแค่ว่า ถ้าอะไรจะเป็นของเรา ก็ต้องเป็นของเรา ( นี่จะซื้อรองเท้า หรือซื้อรถ ) 555 พอวันหลังมาอีก ทีนี้ คนเยอะ แน่นร้าน คิดในใจ ต้องเจอคนขายแน่ ๆ แต่เดินเข้าไปถึงกับเงิบ เมื่อเจอผู้ชายคนนึง วัยกลางคน ผิวสีแทน ร่างท้วม ๆ นั่ง เล่นมือถืออยู่ในมุมเล็ก ๆ หลังร้าน ซึ่งน่าจะเดาไม่ผิดว่านี่คงจะเป็นพ่อค้าของร้านนี้ โดยไม่สนใจลูกค้าแม้แต่น้อย ย้ำว่า แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เลย คือของคุณน่ะ คนเค้าสนใจกันเยอะมาก ไม่ใช่ว่าเค้าลองแล้วไม่ซื้อ เค้าอยากจะซื้อ แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงคุณไม่อยากขาย คือถ้าจะขายของแบบนี้ ไม่สนใจที่จะขาย เชิญกลับไปนอนเฝ้าพระอินทร์ที่บ้านเลยค่ะ เสียความรู้สึกปล่าว ๆ ไม่ใช่ว่าคิดไปเองที่เค้าเป็นแบบนี้นะค๊ะ แต่สังเกตุการณ์มาเกือบครึ่งปีได้แล้ว " เหมือนเดิม " ค่ะ ยังคงเป็นพ่อค้าขี้เกียจที่จะขายของเหมือนเดิม ขอร้องล่ะค่ะ กลับไปนอนขึ้นอืดอยู่บ้านได้เลย ไม่มีอะรัยแล้ว แค่อยากให้เพื่อน ๆ ในพันทิปที่อยู่แถวนั้นไปสังเกตุการณ์กันเอง ว่า เรื่องที่เจ้าของกระทู้เล่ามานี้ มันจริงเท็จแค่ไหน สวัสดีข่า ขอบคุณ ที่รับฟังกันนะค๊ะ
ถ้าขายของอย่างงี้ กลับบ้านไปนอนเฝ้าพระอินทร์ที่บ้านจะดีกว่า !
เกริ่นซักนิดนะค๊ะ !!! เป็นผู้หญิงบ้าน ๆ คนนึง ที่สำคัญคือ " โสด " มากค่ะ นี่ไม่ได้จะมาโฆษณา ป่าวประกาศ หาคู่หรืออะไรนะค๊ะ แต่ทว่า มันเป็นจุดเริ่มต้น และเป็นตัวเอกของเรื่องตากหากล่ะ
ตอนนี้เจ้าของกระทู้เองอายุ 26 ปี โดยประมาณค่ะ ก็นับได้ว่าอายุไม่ได้น้อยเกินที่จะมีครอบครัวได้แล้ว ถ้าหากไปเปรียบเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ตอนนี้ทำงานค่ะ เป็นพนักงานประจำออฟฟิศแห่งหนึ่งแถว BTS วงเวียนใหญ่ ก็เป็นธรรมดาล่ะค่ะ ชีวิตโสด อยากจะทำอะไร ก็ทำค่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนเลยนะค๊ะ ก็มีค่ะ ในออฟฟิศนี่ล่ะค่ะ หัวหงอก หัวดำ จับมาเป็นเพื่อนหมด room-mate ว่างั้น ? แต่จะให้ไปไหนมาไหนกะเค้าบ่อย ๆ ก็ใช่เรื่อง เกรงใจครอบครัวเค้านะค๊ะ เค้ามีครอบครัวกันหมดแล้ว ไหนจะลูก ไหนจะเต้า ยังมีความเกรงใจเค้าเสมอ ไปเที่ยว ออกทริป นู่น นี่ นั่น รู้สึกได้ถึงคำว่า " ภาระ " เป็นภาระเค้าเรื่อยไปค่ะ ไปกิน ไปเที่ยว ลำบากพวกพี่เค้ามาส่งตลอด แต่เค้าก็ยังอยากที่จะให้ไปด้วยตลอด อาจจะเป็นเพราะ ตัวเองเป็นคนสนุกสนานหรือรัยไม่รู้ ง่าย ๆ ค่ะ ถ้ามี L ก ฮ เข้าปากปุ๊บ รั่วค่ะ เอาฮาไว้ก่อน สนุกสนานค่ะ ไม่มีปัญหา หรืออะรัยที่จะต้องให้คิดค่ะ " สุดเหวี่ยง " ไปเลย ไม่เคยห่วงสวยเลย เพราะไม่ได้สวยอะรัยที่จะต้องมานั่งปั้นหน้าสวย ๆ เวลากินเหล้า 55555 พอนึกได้ว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่น ออกตัวล้อฟรีเลยค่ะ ถอยออกมา ใช้ชีวิตคนเดียวสบายใจกว่า และเหตุผลนี้ ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นที่หันออกมาเดินตลาดนัดแถวหน้าห้าง เพื่อที่ลดความเหงาที่มาบดบัง และ ที่จะไปบ่อยก็จะเป็นหน้าบิ๊กซีบางปะกอก ชอบไปเดินดูเสื้อผ้า รองเท้า ใกล้บ้านค่ะ ไปเดินอาทิตย์ 2 วัน ประมาณนั้น สินค้า + ราคา ก็โดนใจ สำหรับเงินเดือนหมื่นต้น ๆ และเศรษฐกิจย่ำแย่แบบนี้ และเป็นที่รู้ดีว่า ผูหญิง+ กระเป๋า + รองเท้า เป็นของคู่กัน พอเดิน ๆ อยู่ ก็เหลือบไปเห็นร้านขายรองเท้ามือ 2 ร้านนึง เป็นร้านที่ตั้งแผงเหมือนร้านอื่น ๆ ในระแวกนั้น ร้านก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ก็สามารถรองรับรองเท้าได้ 50+80 คู่ได้ สภาพรองเท้าคือโอเคถ้า นำไปเปรียบเทียบกับราคาที่ขายในท้องตลาด แต่ประเด็นอยู่ที่พ่อค้าค่ะพี่น้อง อยากได้รองเท้า แต่ไม่มีคนขาย จะให้ไปจ่ายตังค์กับใคร ? นั่นสิ อยากได้ ทำยังไง คนขายไปไหน ไปทำธุระส่วนตัวหรืออะไร เดินวนไปอีกซักรอบเผื่อกลับมาจะเจอ ผลปรากฎว่า เดินไป แล้ววนมาใหม่ ก็ไม่เห็นจะเจอคนขาย คิดแล้วคืออยากได้ไงมาใหม่วันหลังก็ได้วะ ในเวลานั้น ความอยากบดบังความคิด คิดแค่ว่า ถ้าอะไรจะเป็นของเรา ก็ต้องเป็นของเรา ( นี่จะซื้อรองเท้า หรือซื้อรถ ) 555 พอวันหลังมาอีก ทีนี้ คนเยอะ แน่นร้าน คิดในใจ ต้องเจอคนขายแน่ ๆ แต่เดินเข้าไปถึงกับเงิบ เมื่อเจอผู้ชายคนนึง วัยกลางคน ผิวสีแทน ร่างท้วม ๆ นั่ง เล่นมือถืออยู่ในมุมเล็ก ๆ หลังร้าน ซึ่งน่าจะเดาไม่ผิดว่านี่คงจะเป็นพ่อค้าของร้านนี้ โดยไม่สนใจลูกค้าแม้แต่น้อย ย้ำว่า แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เลย คือของคุณน่ะ คนเค้าสนใจกันเยอะมาก ไม่ใช่ว่าเค้าลองแล้วไม่ซื้อ เค้าอยากจะซื้อ แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงคุณไม่อยากขาย คือถ้าจะขายของแบบนี้ ไม่สนใจที่จะขาย เชิญกลับไปนอนเฝ้าพระอินทร์ที่บ้านเลยค่ะ เสียความรู้สึกปล่าว ๆ ไม่ใช่ว่าคิดไปเองที่เค้าเป็นแบบนี้นะค๊ะ แต่สังเกตุการณ์มาเกือบครึ่งปีได้แล้ว " เหมือนเดิม " ค่ะ ยังคงเป็นพ่อค้าขี้เกียจที่จะขายของเหมือนเดิม ขอร้องล่ะค่ะ กลับไปนอนขึ้นอืดอยู่บ้านได้เลย ไม่มีอะรัยแล้ว แค่อยากให้เพื่อน ๆ ในพันทิปที่อยู่แถวนั้นไปสังเกตุการณ์กันเอง ว่า เรื่องที่เจ้าของกระทู้เล่ามานี้ มันจริงเท็จแค่ไหน สวัสดีข่า ขอบคุณ ที่รับฟังกันนะค๊ะ