เคยรู้สึกกันบ้างมั้ยคะ ที่หลายครั้งอยู่ๆ ความรู้สึกนี้ก็ผุดขึ้นมา
เขินอะ แต่อยากเล่า 55555
เมื่อตอน ม.1 ชั่วโมงลูกเสือ เนตรนารี จะมีกิจกรรมเข้าฐาน
วันนั้น เราลืมว่าอาจารย์แจ้งตั้งแต่สัปดาห์ก่อนว่า
ให้ใส่รองเท้าผ้าใบมา เราดั๊นใส่รองเท้านักเรียนปกติมา
เอาดิ ซวยแน่ตรู โดนอาจารย์ลงโทษหนัก แน่ๆ เลย
เอาไงดี จะกลับบ้านไปเปลี่ยน ก็ไกล
ในขณะที่กลุ้ม&เครียดๆ อยู่นั้น ก็มีเพื่อนชายในห้องที่เรา
แอบชอบ เค้าก็เดินเข้ามา แล้วก็ถอดรองเท้าผ้าใบของเค้า
ให้เรา แล้วก็บอกว่า “อ๊ะ เอารองเท้าเราไปใส่ก็ได้”
เราอึ้งคะอึ้ง 5555 สตั๊นไป 5 วิ แล้วเราก็ถามเค้าว่า “อ้าวแล้วเธอละ”
เค้าก็บอกว่า ” ไม่เป็นไร” แล้วเค้าก็แยกไปเรียน ลูกเสือ
คือเราแบบปลื้มปลิ่มมาก ปลื้มสุดๆๆๆ ลืมแม้แต่คำขอบคุณเค้า
เป็นครั้งแรกที่เรียนเนตรนารี เมื่อเวลา บ่ายโมง แล้วรู้สึกไม่ร้อน
ไม่เหนื่อย ไม่เบื่อ เหมือนทุกครั้งที่เรียน 5555
เหมือนคนบ้าอะ ยิ้มมมม เข้าฐานทำกิจกรรมอย่างเป็นสุข ^^
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่กล้าคุยกะเค้านะ
จะมีก็แต่ตามทวงว่าส่งการบ้านหรือยัง
(เราเป็นหัวหน้าห้อง ทุกเช้ามีหน้าที่
เก็บสมุดการบ้านจากเพื่อนในห้อง แล้วไปวางไว้ที่ โต๊ะอาจารย์)
มีวันหนึ่ง อาจารย์สั่งให้ เย็บผ้าแบบเนาด้าย (เขียนแบบนี้ถูกเปล่า)
คล้ายๆ เหมือนว่า ซ่อมเสื้อผ้าอะไรประมาณนี้อะ
แล้วเค้าก็เดินมาบอกเราว่า ทำมาเผื่อเค้าผืนนึงนะ เค้าทำไม่เป็น
โอ้วววว แม่จ้าวววว คืนนั้นทั้งคืน เรานั่งเย็บผ้าคะ เย็บไปประมาณ 10 ผืน 55555
แล้วก็เลือกผืนที่คิดว่าสวยที่สุดให้เค้า ^^
จน ม.2 มีเหตุให้เราต้องย้ายโรงเรียน วันที่เราไปเรียนวันสุดท้าย
เรายืนอยู่ระเบียงหน้าห้อง เค้าก็เดินมาถามว่า จะย้ายไปที่ไหน
...และนั่น ก็เป็นภาพสุดท้ายของเค้าที่เรามี…
กลับมานั่งนึกย้อน เฮ้ยย
ทำไมเราไม่ขอที่อยู่เค้าว้า จะได้เขียน จม.มาคุย (สมัยนั้นไม่มี มือถือนะคะ
โทรศัพท์บ้านก็ไม่มี บ้านนอกมากอะ)
ทำไมไม่ขอรูปเค้า แล้วให้เขียนหลังรูป อะไรแบบนี้ 5555 เขิน....
จนถึงวันนี้ เกือบจะ 20 ปี แล้ว (บ่งบอกอายุ) เวลาเรานึกถึงทีไร
จะอมยิ้ม มีความสุขทุกที ^^
เราพยายามเสิร์ทหาชื่อเค้านะ ทั้งอากู๋ ทั้งเฟส ทั้งไลน์ แต่ก็ไม่เจอ
เฮ้อออ สงสัยวันนี้อากาศจะร้อนจัด เพ้อหนักนะเรา 55555
มีใครมีโมเม้นแบบนี้บ้างมั้ยคะ ^^
ปล. กำลังนั่งรถทัวร์ กลับบ้าน ตจว. อารมณ์มันได้อะ 5555 ^^
...ความทรงจำ รักแรก ที่นึกทีไร อมยิ้มทุกที ^^
เขินอะ แต่อยากเล่า 55555
เมื่อตอน ม.1 ชั่วโมงลูกเสือ เนตรนารี จะมีกิจกรรมเข้าฐาน
วันนั้น เราลืมว่าอาจารย์แจ้งตั้งแต่สัปดาห์ก่อนว่า
ให้ใส่รองเท้าผ้าใบมา เราดั๊นใส่รองเท้านักเรียนปกติมา
เอาดิ ซวยแน่ตรู โดนอาจารย์ลงโทษหนัก แน่ๆ เลย
เอาไงดี จะกลับบ้านไปเปลี่ยน ก็ไกล
ในขณะที่กลุ้ม&เครียดๆ อยู่นั้น ก็มีเพื่อนชายในห้องที่เรา
แอบชอบ เค้าก็เดินเข้ามา แล้วก็ถอดรองเท้าผ้าใบของเค้า
ให้เรา แล้วก็บอกว่า “อ๊ะ เอารองเท้าเราไปใส่ก็ได้”
เราอึ้งคะอึ้ง 5555 สตั๊นไป 5 วิ แล้วเราก็ถามเค้าว่า “อ้าวแล้วเธอละ”
เค้าก็บอกว่า ” ไม่เป็นไร” แล้วเค้าก็แยกไปเรียน ลูกเสือ
คือเราแบบปลื้มปลิ่มมาก ปลื้มสุดๆๆๆ ลืมแม้แต่คำขอบคุณเค้า
เป็นครั้งแรกที่เรียนเนตรนารี เมื่อเวลา บ่ายโมง แล้วรู้สึกไม่ร้อน
ไม่เหนื่อย ไม่เบื่อ เหมือนทุกครั้งที่เรียน 5555
เหมือนคนบ้าอะ ยิ้มมมม เข้าฐานทำกิจกรรมอย่างเป็นสุข ^^
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่กล้าคุยกะเค้านะ
จะมีก็แต่ตามทวงว่าส่งการบ้านหรือยัง
(เราเป็นหัวหน้าห้อง ทุกเช้ามีหน้าที่
เก็บสมุดการบ้านจากเพื่อนในห้อง แล้วไปวางไว้ที่ โต๊ะอาจารย์)
มีวันหนึ่ง อาจารย์สั่งให้ เย็บผ้าแบบเนาด้าย (เขียนแบบนี้ถูกเปล่า)
คล้ายๆ เหมือนว่า ซ่อมเสื้อผ้าอะไรประมาณนี้อะ
แล้วเค้าก็เดินมาบอกเราว่า ทำมาเผื่อเค้าผืนนึงนะ เค้าทำไม่เป็น
โอ้วววว แม่จ้าวววว คืนนั้นทั้งคืน เรานั่งเย็บผ้าคะ เย็บไปประมาณ 10 ผืน 55555
แล้วก็เลือกผืนที่คิดว่าสวยที่สุดให้เค้า ^^
จน ม.2 มีเหตุให้เราต้องย้ายโรงเรียน วันที่เราไปเรียนวันสุดท้าย
เรายืนอยู่ระเบียงหน้าห้อง เค้าก็เดินมาถามว่า จะย้ายไปที่ไหน
...และนั่น ก็เป็นภาพสุดท้ายของเค้าที่เรามี…
กลับมานั่งนึกย้อน เฮ้ยย
ทำไมเราไม่ขอที่อยู่เค้าว้า จะได้เขียน จม.มาคุย (สมัยนั้นไม่มี มือถือนะคะ
โทรศัพท์บ้านก็ไม่มี บ้านนอกมากอะ)
ทำไมไม่ขอรูปเค้า แล้วให้เขียนหลังรูป อะไรแบบนี้ 5555 เขิน....
จนถึงวันนี้ เกือบจะ 20 ปี แล้ว (บ่งบอกอายุ) เวลาเรานึกถึงทีไร
จะอมยิ้ม มีความสุขทุกที ^^
เราพยายามเสิร์ทหาชื่อเค้านะ ทั้งอากู๋ ทั้งเฟส ทั้งไลน์ แต่ก็ไม่เจอ
เฮ้อออ สงสัยวันนี้อากาศจะร้อนจัด เพ้อหนักนะเรา 55555
มีใครมีโมเม้นแบบนี้บ้างมั้ยคะ ^^
ปล. กำลังนั่งรถทัวร์ กลับบ้าน ตจว. อารมณ์มันได้อะ 5555 ^^